Ζούσα μέσα στα θέλω - Τίνα Μέμου

Πάρε με αγκαλιά γιατί φοβάμαι

Τα φαντάσματά μου δεν έχουν χαθεί ακόμα

Μείνε σε παρακαλώ,έστω για το βράδι.

Κρυώνω

Η σκέψη μου είναι αχαλίνωτη,η ταχύτητά της τρομακτική

Το ίδιο και ο πόνος μου

Θα τρελαθώ σου λέω

Άσε με να αφεθώ

Σε αυτό το ψεύτικο όνειρο

Και όπου με βγάλει

Μη με κρατάς

 

Αρκέστηκα πολύ σε αυτή τη συνθήκη

Σ’αυτή που με έβαλες εσύ

και βασίστηκα σε σένα

Ώσπου κατάλαβα ότι όλα ήταν  ψεύτικα

Με ξεγέλασες

Με κράτησες όσο ήθελες

Για να τονώσεις το Εγώ σου

Αλλά το δικό μου εκμηδενίστηκε στην προσπάθεια

να ζήσω μέσα σου

Να σε καταλάβω  Να σε προσεγγίσω

Και μετά με πέταξες όταν δε σου αρκούσα άλλο

Άνοιξες τα φτερά σου και έφυγες για αλλού

..για ν’αρχίσεις πάλι τα ίδια

Χωρίς να υπολογίσεις τι άφηνες πίσω

Και πάλι από την αρχή να καταστρέψεις,άθελά σου

Να προσεγγίσεις νέες  ψυχές για να τονώσεις την ανασφάλειά σου

Ξεγελώντας τον εαυτό σου γιατί φοβάσαι να κοιταχτείς στον καθρέφτη

Να αντικρύσεις το προσωπείο του κενού εαυτού που φοράς

στην προσπάθειά σου να σαι αρεστός.

Αγάπη μου εάν ποτέ θελήσω να σου κάνω κακό

θα σε πιέσω να κοιταχτείς σ’αυτό τον καθρέφτη που αποφεύγεις

τόσο καιρό

Και θα χαίρομαι!

αλλά ποιόν κοροϊδεύω;

Ποτέ δε θα είσαι δικός μου όποια και να ναι η προσέγγισή μου

Ζούσα τόσο καιρό μέσα στα Θέλω σου

Και τόνωνα εσένα

Αλλά τα δικά μου Θέλω έχουν θαφτεί εδώ και καιρό

Δε θυμάμαι πλέον ποια είναι

Θα τα ξεθάψω ποτέ;

Επιβάλλεται κάποια στιγμή για να προσανατολιστώ εάν θέλω κάποια στιγμή

Με άφησα στη λήθη για πολύ καιρό

Και με ξέχασα..

Δε με θυμάμαι πια και δε με αναγνωρίζω

Αν με ρωτήσεις τι θέλω δεν ξέρω να σου πω

Γιατί τον εαυτό μου έβρισκα μόνο μέσα σε σένα

Και στον καθρέφτη που θα σε πίεζα να κοιταχτείς,

έριχνα και γω κρυφά μερικές ματιές!