Βελούδινα πικραμένη - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης

Χορεύω με την λέξη μου στη σάλα
της πιάνω με τον ήχο το κλειδί
ζηλεύουν λίγα πλήκτρα από πιάνο
ανάσες παίρνει λίγο η στιγμή

Χορεύω απ’ την μέση μια λεξούλα
γδυτή από βιβλίο σκονισμένο
με γράμματα που σβήστηκαν τυχαία
και έγραφαν τυχαίο πεπρωμένο

Χορεύω και στριμώχνω ένα γράμμα
μιας λέξης που μου φέρνει νοσταλγία
κέρινη λέξη που στολίσανε λαμπάδα
αιώνες τώρα τα υπέροχα βιβλία.

Χορεύω και με νιώθει ένα στίγμα
να καίω με το αίνιγμα που βλέπω
εμπόδιο μου είναι μια τελεία
και μια άγνοια που τώρα ανατρέπω

Χορεύω στη μελάνη με ιδέες
που γέμισαν τα μπάσα ενός πιάνου
δεν πείστηκα στους ήχους των καιρών
και κούρνιασα στα πλαίσια του πλάνου

Χορεύω με μια λέξη μαγική
που ξέρει περισσότερα από μένα
γνωρίζει που και πότε θα δοθεί
και πως θα ντύσει ένα αίνιγμα στη πέννα

Χορεύω με τις ώρες το πικρό
με αγκαλιά προσδοκιών και των ελπίδων
χορεύω να το φτιάξω πιο γλυκό
με πιρουέτες ιοβόλων εσπερίδων

Χορεύω με τα όνειρα των πόθων
μία ψυχούλα που ξεφεύγει στο λευκό
δεν έχει χρώμα η λεξούλα που χορεύω
ορφανεμένη μήνες τώρα στο απλό

Χορεύω αναμνήσεις των στιγμών
ποιήματα με στίχους που τις καίνε
ατέλειωτες συνήθειες των καιρών
που ανασαίνουν ασταμάτητα και κλαίνε

Χορεύω τελευταίο μου ταγκό
μ’ ένα τραγούδι Βεδουίνας πικραμένης
εκτός ονείρου κλείνω φώτα σιωπώ
εκτός αινίγματος σκιά μου παραμένεις.

Σκίζω σελίδες και η λέξη στην γωνία
βροντές θυμός και βία φρίκης καταιγίδα
σελίδες έλιωσαν μαζί με το χορό
σαν μια ρουλέτα πούχε μάρκα θρυαλλίδα






127. 17-1- 2012 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ