Αστεροειδής Γλυκάνισος (απόσπασμα) - Βάλια Καραμάνου

Πράγματι, οι γιορτές τελείωσαν και το πάθος του Νίκου για την Έλενα όχι μόνο δεν μετριάστηκε , αλλά ολοένα γινόταν πιο δυνατό , αδυσώπητο. Οι συναντήσεις των δύο εραστών ήταν σχεδόν καθημερινές , αλλά σύντομες. Αυτός συνέχιζε να περνά από το δωμάτιό της , καθώς επέστρεφε από τη δουλειά του και εκείνη πάντα τον περίμενε. Τώρα τα αγκαλιάσματά τους είχαν αλλάξει : μόλις άνοιγε την πόρτα της εκείνος την άρπαζε και έμπαινε μέσα της χωρίς καν να βγάλει τα ρούχα του! Άλλωστε, μπορούσε να μείνει μόνο λίγα λεπτά κοντά της , προκειμένου να μην γίνει αντιληπτή η αργοπορία του στον πεθερό του που έμενε με τα παιδιά του έως ότου γυρίσει από τη δουλειά. Για τον ίδιο λόγο, πάντα ξέκλεβε λίγα λεπτά να φύγει γρηγορότερα από τη δουλειά του με μια δικαιολογία. Μετά, μεσολαβούσε ένα διάστημα σιγής ως το βράδυ που έβγαζε βόλτα την Ήρα και σχεδόν πάντα η Έλενα τον συναντούσε κρυφά για να περπατήσουν λίγο μαζί .

Αυτά γίνονταν τις καθημερινές . Όταν όμως ερχόταν το σαββατοκύριακο όλα άλλαζαν: ο Νίκος αποτραβιόταν στο σπίτι του και μεταξύ τους απλώνονταν σιωπή . Πόσο μισούσε τις Κυριακές η Έλενα! Πώς άντεχε ,σκεφτόταν , μετά από όσα ζούσαν να μένει ακόμα με την άλλη;

Σιγά σιγά τα ερωτήματα αυτά τη στοίχειωναν ,αλλά δεν τα ομολογούσε σε κανέναν. Ήταν πάντως συχνά νευριασμένη , απομονωμένη από τους παλιούς της φίλους , ενώ είχε χάσει λίγα κιλά και κάπνιζε μανιωδώς.

Η δουλειά στο μπαρ είχε τελειώσει , αλλά με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε τους δικούς της να τη στηρίξουν οικονομικά ώσπου να βρει άλλη δουλειά. Δεν άντεχε να φύγει μακριά του! Ακόμα και τις νύχτες που ήταν χωριστά και έβγαινε στον κήπο να καπνίσει , διέκρινε μερικές φορές τον καπνό του τσιγάρου του , δείγμα ότι ξενυχτούσαν και οι δύο με τον ίδιο καημό…Έτσι, κατάφερε να πάρει παράταση ως το καλοκαίρι και να διατηρήσει το δωμάτιό της εκεί.

Όταν συναντούσε το Νίκο ήταν πραγματικά ευτυχισμένη και εκείνος έδειχνε μαγεμένος . ‘Μάγισσά μου…’ την αποκαλούσε τρυφερά. Ο έρωτας μαζί της ήταν τρυφερός , άγριος, αχαλίνωτος , όπως δεν τον είχε νιώσει ποτέ πριν! Όταν όμως έμενε μόνη , μαύρες σκέψεις την έζωναν.

Ένα βράδυ του Γενάρη , το δωμάτιό της την έπνιγε. Βγήκε έξω και περπατούσε στον κήπο παρά το τσουχτερό κρύο. Εκείνη μέσα της καιγόταν! Μία σκέψη , μία εικόνα την πλήγωνε: ο Νίκος να κάνει έρωτα με τη Μαρία ! Πώς μπορούσε; Κλώτσησε το άδειο παρτέρι με λύσσα. Τα μάτια της έμοιαζαν με μαύρες λίμνες μέσα στη νύχτα…Παράδερνε για ώρες μουρμουρίζοντας ακατάληπτα λόγια, όταν ένα χέρι την τράβηξε πίσω από ένα δέντρο και της έκλεισε το στόμα.

-Εγώ είμαι, μην τρομάζεις! Ακούστηκε η φωνή του Νίκου . Σε είδα από το μπαλκόνι και δεν άντεξα…δεν άντεξα…

Κόλλησε πάνω του με απόγνωση. Τέλος, κατρακύλησαν πίσω από το στολισμένο κυπαρισσάκι ,πάνω στα ξεραμένα κλαδιά σε ένα βίαιο αγκάλιασμα…Όταν τελικά σηκώθηκαν ξέπνοοι για να επιστρέψουν ,εκείνος τη φίλησε θερμά στο στόμα καθώς την αποχαιρετούσε μπροστά στην πόρτα της . Έκανε να φύγει , αλλά ξαναγύρισε με λαχτάρα πίσω, τράβηξε ένα κλαράκι από τα μαλλιά της, πήρε το πρόσωπό της στις παλάμες του και της ψιθύρισε κοιτώντας την στα μάτια: ‘σ’ αγαπώ…’







Πηγή: από το βιβλίο "Αστεροειδής Γλυκάνισος", εκδόσεις Γαβρηλίδης της Βάλιας Καραμάνου