Νικολέττα Σίμωνος- CROISSANT

Τούτο το πρωινό ήπια μονάχα τον καφέ μου.
Το ανατέλλων κρουασάν της μέρας μου το θρυμμάτισα κι ακούμπησα μιαν ολόγιομη με τα ψίχουλά του φούχτα στου ορθάνοικτου παραθυριού μου το περβάζι, εκεί πλάι στη γλάστρα με τον βασιλικό.  Το παράθυρό μου άνοιξε τα μάτια με το πρώτο βλεφάρισμα του ήλιου, να μπει άπλετο το φως της μέρας και μαζί ο φρέσκος καθαρός αέρας της πρώτης καλημέρας. Έχοντας τον ήλιο πρίγκιπά της, η μέρα η σημερινή φαντάζει τόσο όμορφη και τόσο λαμπερή όσο και το πρόσωπο μιας γυναίκας σφόδρα ερωτευμένης και άλλο τόσο ποθητής. Κι εμέ, με την αυγή τού έρωτα τού ήλιου με τη μέρα, μια ελπίδα άναψε μες στο καντήλι της ψυχής τρεμάμενη, μπας κι έρθει να με βρει το πουλάκι εκείνο το ακριβοθώρητο. Καλέ, η ευτυχία! Μπας και με θυμηθεί! Νά ‘ρθει να τραφεί στο περβάζι μου πρώτα κι, αφού χορτάσει, να πετάξει μες απ’ το παραθύρι μου και ν’ αρχινίσει εντός μου το χαρωπό της το τραγούδι· το κελάηδημά της δυναμική ώθηση στα κουπιά της ζωής μου να δώσει και πυξίδα μου να γίνει, για της πολυπόθητης φωλιάς της το δύσβατο μονοπάτι. Ίσαμε τώρα, το δικό μου φαγητό ετούτο το πουλάκι ποτέ του δεν τ’ αγγίζει -μα εγώ δεν παύω να ελπίζω, γιατί ζω. Κι ας είναι νιφάδες κόκκοι ασημένιας φεγγαρόσκονης τα ψίχουλά μου· του ανατέλλοντος φεγγαριού τής μέρας μου η ανεκτίμητη ύλη... Κι ας μην είναι πανσέληνο, μα μόνο croissant, αυτό μου το φεγγάρι…

http://psichisekfrasi.blogspot.com/