Είσαι το άρωμα της γλυκομολόχας
το λευκό και το βιολετί
απ ’της λεμονιάς τον ανθό
το κοράλλι είσαι, των όρμων της Παναγιάς
ένα ποίημα της ποιητικής του Θεού
της είπε ο ποιητής.
Εκείνη τον κοίταξε βαθιά
μες στα μεγάλα μελαψά
στα αινιγματικά του τα μάτια
συγκατάνευσε με το νεύμα της
και χαμογέλασε με την πανσέληνο
που κουβαλούσαν
τα νια τα φεγγάρια της.
Ξάφνου άφησε για λίγο μετέωρο
το δεξί της το χέρι
ίσαμε που πρόλαβε
να ακουμπήσει ελαφρά ο ποιητής
την απαστράπτουσα βέρα της
και χάθηκε τρέχοντας
στην πολύβουη γιορτή των αγγέλων
πριν να ακούσει τα ανομοιοκατάληκτα
λόγια του ποιητή!
Θα σε περιμένω τη μέρα της ποίησης
αγαπημένη των ποιητών!
Θα κάνω την προσευχή μου.
Μ’ ακούς;
Δεν μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο
Τόση ομορφιά δεν μπορεί
να ανήκει σε έναν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.