Και γαρ εβούλοντο μυάναι την γην ταύτην, μη γιγνώσκοντες την ύβριν, ην εποίουν… Καληνύχτα σας!

Κυκλάδες 3000 π.Χ. - Βασιλική Κ. Λεονταρίτη

Κι όπως ο ήλιος πορφυρός βυθίζονταν
στο βαθυκύανο Αιγαίο
αράξαμε στο σιωπηλό ακρογιάλι.
Βαδίσαμε γυμνόποδες στην ερημιά
μ' ατίμητη πραμάτια φορτωμένοι
των ταξιδιών μας την μεγάλη γνώση.
Θεά μητέρα πάλι σου προσπέφτουμε
να διασχίσουμε και αύριο το πέλαγος
απ' άκρη - σ' άκρη μεταφέροντας
κρασί, σμυρίδα κι οψιδιανό.
Τα ειδώλια! Τα ειδώλια είν' η ψυχή μας...



Πηγή

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΒΡΑΧΩΝ - ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ (έργα αναγνωστών)

Χτυπά το κυματάκι στον απόκρημνο βράχο
χτυπάει το παιδάκι στο σχολείο σε βράχο
χτυπημένος σπουργίτης αγκαλιά με τον βράχο
... τσακισμένο χταπόδι σαλιαρίζει σε βράχο

Τον βράχο διαλέξανε για να χτίσουνε φάρο
σε βράχια τσακίζεσαι αν δεν ξέρεις τον φάρο
τα βράχια φωτίζονται απ’ την δέσμη του φάρου
τα βράχια υπάρχουνε να φροντίζουν τον φάρο

Πεταλίδες ξεμύτισαν στις ρίζες του βράχου
ζευγάρια φιλήθηκαν στον απόκρημνο βράχο
καβούρια σκαρφάλωσαν στην θαλάμη των βράχων
του τυφλού μπαστουνάκι σμπαραλιάζει στον βράχο

Οι γάτες θα το ξέρουν - Τσέζαρε Παβέζε

Ακόμα θα πέφτει η βροχή
στα γλυκά σου λιθόστρωτα
μια σιγανή βροχή
σαν φύσημα ή σαν βήμα.
Ακόμα η αύρα και η αυγή
θ' ανθίζουν απαλά
σαν κάτω από το βήμα σου,
όταν εσύ θα ξαναγυρίζεις.
Ανάμεσα στα λουλούδια και στα πρεβάζια
οι γάτες θα το ξέρουν.

Απροσδιόριστη χρονολογία - Μανόλης Αναγνωστάκης

Αὐτὴ ἡ μέρα πέρασε χωρὶς καμιὰν ἀπόχρωση
Τόσο διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες
(Ἴσως ἡ ἀπαρχὴ ὁμοίων ἡμερῶν)
ἔσβησεν ἔτσι ἀνάλαφρα ὅπως ᾖρθε
χωρὶς νὰ παιχνιδίσει ὁ ἥλιος στὰ κλαδιὰ
Τράβηξε τὶς κουρτίνες της μὲ διάκρισην ἡ νύχτα.
Μιὰ μέρα τόσο διάφορη ἀπ᾿ τὶς ἄλλες
Χωρὶς τὰ σύμβολα τοῦ «πλήν» καὶ τοῦ «σὺν»
π᾿ αὐλακώνουν τὴ σκέψη
Χωρὶς νὰ βαραίνει κἂν τὴ ζυγαριὰ τῆς μνήμης
Πὲς σὰ μιὰ σαπουνόφουσκα ποὺ τρυπήσαμε μὲ τὴν καρφίτσα

Θέμα Bonus: Τα πιο παράξενα σχηματισμένα ποτάμια και λίμνες

Η φύση αλλά και η ανθρώπινη παρέμβαση δημιούργησαν εκπληκτικούς σχηματισμούς σε λίμνες και ποτάμια σε όλο τον κόσμο. Κάποια από αυτά δημιουργήθηκαν τυχαία ενώ κάποια άλλα επιτηδευμένα. Όπως και να έχει, τα σχήματά τους είναι εντυπωσιακά και ορισμένες φορές γίνονται αντιληπτά μόνο από ψηλά.
Όσα δεν έγιναν τυχαία, τις περισσότερες φορές δεν κρύβουν κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα πέρα από την έμπνευση του σχεδιαστή τους. Σίγουρα όμως συνδυάζουν την ωφέλεια της παρουσίας τους με ένα αξιόλογο θέαμα για τους οφθαλμούς.

1.Λίμνη σε σχήμα καρδιάς στην Κεράλα της Ινδίας

2 Λίμνη σε σχήμα Α

Ο στρατιώτης ποιητής - Μίλτος Σαχτούρης

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε ἡ ζωή μου

Τὴ μιὰν ἡμέρα ἔτρεμα
τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα
μέσα στὸ φόβο
μέσα στὸ φόβο
πέρασε ἡ ζωή μου

Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
δὲν ἔχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυροὺς
σὲ μνήματα
καρφώνω



Πηγή

Μια Κινέζικη Παροιμία

Ρομαντικός επίλογος - Νίκος Καρούζος

Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν δὲν ἔχετε
παρακολουθήσει κηδεῖες ἀγνώστων
ἢ ἔστω μνημόσυνα.
Ὅταν δὲν ἔχετε
μαντέψει τὴ δύναμη
ποὺ κάνει τὴν ἀγάπη
ἐφάμιλλη τοῦ θανάτου.
Ὅταν δὲν ἀμολήσατε ἀϊτὸ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα
χωρὶς νὰ τὸν βασανίζετε
τραβώντας ὁλοένα τὸ σπάγγο.
Ὅταν δὲν ξέρετε πότε μύριζε τὰ λουλούδια
ὁ Νοστράδαμος.
Ὅταν δὲν πήγατε τουλάχιστο μιὰ φορὰ
στὴν Ἀποκαθήλωση.
Ὅταν δὲν ξέρετε κανέναν ὑπερσυντέλικο.
Ἂν δὲν ἀγαπᾶτε τὰ ζῶα
καὶ μάλιστα τὶς νυφίτσες.

Απόσπασμα από το ποίημα "Το ψωμί και το κρασί" του Φρειδερίκου Χέλντερλιν (μετάφραση Γ. Σεφέρης)

Στὸ μεταξὺ πολλὲς φορὲς μοῦ φαίνεται πὼς εἶναι πιὸ καλὰ νὰ κοιμηθεῖς
παρὰ νὰ βρίσκεσαι ἔτσι
χωρὶς σύντροφο καὶ νὰ ἐπιμένεις τόσο.
Καὶ τί νὰ κάνεις μέσα στὴν ἀναμονή, καὶ τί νὰ πεῖς;
Δὲν ξέρω. Κι οἱ ποιητὲς τί χρειάζονται σ᾿ ἕνα μικρόψυχο καιρό;

Αργοπεθαίνει - Πάμπλο Νερούδα

Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!

Καληνύχτα...

Μικρές νοθείες

NΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ- Το χτύπημα

Το χτύπημα

Το χτύπημα στην πόρτα
προκαλούσε πανικό
ο χτύπος της καρδιάς
στην βαρυχειμωνιά

χτυπήματα του βούρδουλα
στη ράχη του τιμωρημένου
το χτύπημα του χάρακα
σε χέρι ανοιγμένο

στου Πάσχα τη γιορτή
χτυπούσαν οι καμπάνες
δράματα και κωμωδίες
απ' τα πέτρινα καθίσματα...

Στάλες ομορφιάς- Word Chimes

Μα τι είναι ομορφιά;

Είναι η σκέψη στο μυαλό μου που ανθίζει
Είναι η συντροφιά που το πλευρό μου αγγίζει

Το γέλιο στην άκρη των χειλιών μου
Το δάκρυ στην κόγχη των ματιών μου

Είναι ο αέρας που πασχίζει να με πιάσει
Είν'το νερό που λαχταρώ να με ξεδιψάσει...

Λάσκαρης Π. Ζαράρης- Ο ύμνος της ντροπής

Ο Κοραής και ο Ρήγας ανασηκώνουν την Ελλάδα.
Αλληγορική παράσταση σε παλαιά λιθογραφία που
Υποδηλώνει την αναγέννηση της υποδουλωμένης
Πατρίδος

 

Ο ύμνος της ντροπής

Σμίλη που κράτησες εσύ, περγαμηνή κι ακόντιο

για να στολίσεις, ζοφερή, των Ευρωπαίων το μνημόνιο!

Στους ποιητές σου έδωσες τα φώτα ν’ αντικρίσουν

στο γαλανό της θάλασσας την έμπνευση να ζητήσουν,

άπειρους ύμνους να υψώσουνε της τυραννίδος Ευρώπης…

Γιαγιά, εικοσιεφτάστερη, γνέθει στη ρόκα της

τη μοίρα της Ελλάδας, που έχασε το πνεύμα της

και ψάχνει ακόμη τα λεφτά της,

σε μαύρη σακούλα σκουπιδιών όλα τα υπάρχοντά της!

Κι οι παχουλοί αφέντες της με τα αφράτα λόγια

που μας χαϊδεύουν τα αυτιά με ψέματα και βρώμα,

έχουν θαφτεί στους λάκκους που άνοιξαν οι ίδιοι

καθώς αστόχαστα μαδούν του βιοπαλαιστή τον ιδρώτα.

Πέφτουν από πάνω οι σωροί της κακεντρεχής της Μέρκελ,

της ανελέητης Λαγκάρντ και των τραπεζοδεινοσαύρων,

που ως ράτσα αναίσθητη στη μνήμη των Τιτάνων

κατηγορούν τον Έλληνα σαν διαφθορέα πάντων,

ξεχνώντας πως εκείνος δάμασε το γένος των βαρβάρων!

Κι όσους γρυλίζουν κι αλυχτούν, κανέναν δε λογαριάζει

γιατί η ανθρώπινη φυλή γι’ αυτούς έχει πετάξει

και θα ’ρθει η ώρα που θα πει ο κεραυνός του Δία:

«Ευρώπη είσαι αχάριστη κι ας έχεις απαρτία

από συμβούλους κόλακες που ψάλλουν τα εξ’ αμάξης

και στον φτωχούλη τον λαό πότισες φαρμάκι,

ενώ την ψυχή του μόλυνες με υπολογισμούς χρηματιστηρίου

αντί να κάθεσαι γονυπετής, την ένδοξη Ελλάδα να θρηνείς!».

Μα το αιώνιο «γιατί» της χώρας θα χτυπά βασανιστικά

με οιμωγές ατέλειωτες στ’ αναίσθητα αυτιά των «αρχόντων»

που κάποτε εθίστηκαν στο θαύμα των ερώτων.

Στην Αφροδίτη της Μήλου έκλαψαν τον πόνο της καρδιάς τους,

στους στίχους του Ομήρου έπλεξαν τα όμορφα ιδανικά τους

και πέταξαν μακριά τα δόρατα του πνεύματος, τα δικά μας

για να οικειοποιούνται συνεχώς και να περηφανεύονται

γερόντια κακομούτσουνα και πολύ ρυτιδιασμένα

πως κάτι κάνανε κι αυτοί για τα παιδιά τα νέα!

28/06/2012

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Κώστας Βάρναλης

Ἡ μπαλάντα τοῦ κυρ-Μέντιου

Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια
καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!
Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ
τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό!

Μεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν οὗλοι: ἀφέντες, δοῦλοι,
οὗλοι: δοῦλοι, ἀφεντικὸ
καὶ μ᾿ ἀφήναν νηστικό.

Τὰ παιδιά, τὰ καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στὴν παίδεια
μὲ κοτρόνια στὰ ψαχνά,
φοῦχτες μῦγα στ᾿ ἀχαμνά!

Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης- Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ἡλικία τῆς γλαυκῆς θύμησης

Ἐλαιῶνες κι ἀμπέλια μακριὰ ὡς τὴ θάλασσα
Κόκκινες ψαρόβαρκες μακριὰ ὡς τὴ θύμηση
Ἔλυτρα χρυσὰ τοῦ Αὐγούστου στὸν μεσημεριάτικο ὕπνο
Μὲ φύκια ἢ ὄστρακα. Κι ἐκεῖνο τὸ σκάφος
Φρεσκοβγαλμένο, πράσινο, ποὺ διαβάζεις ἀκόμη
στὴν εἰρήνη τὸν κόλπου τῶν νερῶν ἔχει ὁ Θεός.

Περάσανε τὰ χρόνια φύλλα ἢ βότσαλα
Θυμᾶμαι τὰ παιδόπουλα τοὺς ναῦτες ποὺ ἔφευγαν
Βάφοντας τὰ πανιὰ σὰν τὴν καρδιά τους
Τραγουδοῦσαν τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.
Κι εἶχαν ζωγραφιστοὺς βοριάδες μὲς στὰ στήθια...

Τέσσερα ποιήματα του Νίκου Λυγερού

 Διασταυρώσεις

Διασταυρώσεις
παράξενες,
θεμελιακές
και μη αναστρέψιμες
ψάχναμε μαζί
παντού και πουθενά
για ν’ αλλάξουμε
το χρώμα το φωτεινό
σε μάρμαρο και ελιά
εκεί στις κυκλάδες
που δεν είδες ακόμα
ακόμα κι αν βρέθηκες
ξανά με το παρελθόν.

Αναγνωστάκης διαβάζει Καρυωτάκη (Κι αν έσβησε...)

Μερικά Αποφθέγματα του Φερνάντο Πεσσόα

►	Η λογοτεχνία είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν είναι αρκετή.
►	Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.
►	Ποτέ δεν είχα αρκετά χρήματα για να μπορέσω να νιώσω όλη την ανία που θα επιθυμούσα.
►	Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις.
►	Δεν υπάρχουν κανόνες .Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε ένα κανόνα που δεν υπάρχει.

"Λυρισμού Παράφρασις", του Γιώργου Η. Παγωνάκη

Αποβραδίς στον κήπο του καλού και του κακού,

Ο Μανής κοντοστέκεται στο μεταίχμιο μεσάνυχτων και δειλινού.

Απλώνει τα χέρια του σε διάταση

Και νιώθει την διαφορά των οριζόντων σαν θεία έκσταση.

Ένα γεγονός παραπέρα κουλουριάζει από τα χτυπήματα

Των –ισμών και των διανοουμένων,

Και φτύνει χολή και αίμα από τα ραπίσματα

Και από κάθε λογής κακουργίες των υπολογισμών.

Ο Pavese πέθανε, ο Pavese ζει...

Ο Pessoa πέθανε, ο Pessoa ζει...

Ο Adorno πέθανε, ο Adorno ζει...

Καλημέρα με κάτι από Αρκά...

Σας αποχαιρετάμε για απόψε με ένα μυστηριώδες κομμάτι...

Παραχαράκτες - Βασίλης Ρούβαλης

Τους εξάντες ποιος θα κρατήσει;
Ο δικός μας ουρανός σβήνεται σε αδιάκριτα χρώματα, ανάμεσα σε νεκρούς αστερισμούς, παράλογες σκιες.
Τα χέρια κόβονται σιγά σιγά.
Αμέτρητες χειρονομίες, άσκοποι ελιγμοί, σχήματα.
Φενακίζουμε την πίστη, άσημοι παραχαράκτες, σε πορεία μ' αλαβάστρινους ενδείκτες.
Τα χείριστα συμβαίνουν στον επόμενο γυμνό ουρανό.


Πηγή

Ο κώδικας ηθικής των Ινδιάνων

Ο μαύρος Χριστός - Αφρικανική Ποίηση

Γυρεύω έναν ντόπιο ζωγράφο,
για να μου φτιάσει
ένα μαύρο Χριστό.
Να μου ζωγραφίσει
τον Κύριό μου και Πατέρα μου
μ’ έναν όμορφο χιτώνα
σαν κι αυτόν που φοράει
ο δικός μου γονιός.
Άκουσε με,
Χριστέ μου και Πατέρα μου:
οι λευκοί σε παράστησαν
σαν έναν ωραίο άντρα
από τη δική τους φυλή,
οι κόκκινοι Ινδιάνοι
σε ζωγράφισαν ίδιο μαζί τους,

οι κίτρινοι
σου δάνεισαν το χρώμα τους.
Θα αρνηθείς τώρα
να πάρεις και το δικό μου χρώμα,
το μαύρο;

(Αφρικανική ποίηση από το περιοδικό «Πάντα τα Έθνη»,
τεύχος 3, 1982)

το είδαμε εδώ
 

 

 

Θέμα Bonus: Οι ομορφότεροι δρόμοι στον κόσμο!

Υπέροχες φωτογραφίες από κάποιους από τους ομορφότερους δρόμους του πλανήτη. Ποιός άραγε δεν θα ήθελε να οδηγήσει το αυτοκίνητό του σε τέτοιους δρόμους; Δρόμοι σε τοπία μοναδικής φυσικής ομορφιάς, γεμάτοι χρώματα.

27 Iουνίου 1906, 2 μ.μ. - Κ.Π. Καβάφης

Σαν το ’φεραν οι Xριστιανοί να το κρεμάσουν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά
σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα
κάτω απ’ τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο,
πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο
και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε
«Δεκαφτά χρόνια μοναχά με τα ’ζησες, παιδί μου».
Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας
κι επέρασάν το το σκοινί και το ’πνιξαν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
κ’ ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν
με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας
το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,
η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα
και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα·
«Δεκαφτά μέρες μοναχά», μοιρολογούσε,
«δεκαφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα, παιδί μου».


Πηγή

Το σκυλάκι της - Ιωάννης Δαμβέργης

«− Ἡ Τριανταφυλλιὰ ἦταν μεγάλη ἀρχοντοποῦλα· ἔμμορφη, πλούσια καὶ ζηλεμμένη καὶ εὐγενική. Τὸ Μεσολόγγι δὲν εἶχε νὰ δείξῃ ἄλλην σἂν κι' αὐτήν, καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μυλόρδος, ὅταν τὴν εἶδε, ποῦ εἶχε γυρίσει τόσον κόσμο κι' ἀπάντησε τόσαις ἐμμορφιαῖς, εἶπε, πῶς τέτοιαις τριανταφυλλιαῖς δὲν ἀνθίζουνε σὲ ἄλλα μέρη ἀπὸ τὰ 'δικά μας.
«Ἔξω ἀπὸ τὴς χάραις τοῦ προσώπου καὶ τῆς καρδιᾶς της, εἶχε καὶ καλά, σἂν μοναχοκόρη, ποῦ λίγαις τὰ ἔχουνε. Ἡ κασέλα της ἦταν γεμάτη ἀπὸ μετάξι καὶ χρυσαφικό. Σἂν τὴν ἄνοιγε, θαρροῦσες πῶς βλέπεις μὲ τὰ μάτια σου, ἐκεῖνα ποῦ λὲν τὰ παραμύθια. Τί στόφαις, τί ἀσημικό, τί διαμαντόπετραις, τί μαργαριτάρια ἦταν ἐκεῖνα! Σοῦ ἐθάμπωναν τὰ μάτια.
«Μὰ τί νὰ τὰ κάμῃς ὅλα τοῦ κόσμου τὰ καλά, σἂν σοῦ λείπῃ τὸ καλήτερο; Τί νὰ τὰ κάμῃς τὰ ρόδα τοῦ προσώπου καὶ τὰ κιχλιμπαρένια κομπολόγια, ὅταν σοῦ λείπῃ ἐκεῖνο, ποῦ σἂν τὸ ἰδῇ ὁ ἄνθρωπος κάτω πρέπει νὰ σκύφτῃ καὶ νὰ τὸ σηκόνῃ καὶ νὰ τὸ φιλῇ;

Φωτογραφία 1948 - Κική Δημουλά

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.

Στὸ ἄλλο χέρι
κρατῶ πέτρα.
Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.
Ὑπόνοια καμιὰ
ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,
προγεύομαι ἄμυνες.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε ἄγνοια κάποτε.

4 ποιήματα από τον Νίκο Λυγερό...

Κράτα ακόμα

Κράτα ακόμα
γιατί δεν τελειώσαμε
την ειδική αποστολή
και χωρίς αυτή
δεν μπορούμε
να προσφέρουμε
το μέλλον
που τόσο θέλει
η μικρή μας πατρίδα.
Επικεντρώσου
στον στρατιγηκό στόχο
εώς την υλοποίησή του
μετά αν θες
μπορείς να πεθάνεις
μαζί μας
αλλά όχι πριν...

"Μοναξιά" Άννα Α.Θεοδωρίδου

"Απόψε πάλι τρέχεις
στο δρόμο της σιωπής.
Κρασί δροσίζει τα ακούνητα
χείλη σου, καθώς η ώρα γίνεται
εχθρός σου και παλεύει τα λόγια,
τις λέξεις που μένουν εκεί μέσα,
ματωμένα, φλεγόμενα...
Ο αέρας σου φέρνει σημείωμα
ανάμνησης στο νου,αρώματα
που έχασες άδικα,πρόσωπα
που γυρεύεις πίσω απ'τα αστέρια,
φωνές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Και ένα πρόσωπο αλλιώτικο
απ'τα άλλα, ένα άρωμα που
πλημμύριζε κάθε αμφιβολία σου,
σ'άφησε στην αγκαλιά των
λουλουδιών που θλιμμένα
κοιτούν το δάκρυ σου.
Έφτασες στη κορυφή των
αισθήσεων μόνος..
Γιατί;

Ευχόμαστε σε όλους μια δημιουργική ημέρα!

Καληνύχτα σε όλους με ένα εξαιρετικό κομμάτι...

Λοΐζος~Γαλάνη - Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει

Το βιβλίο έχει τη δική του ιστορία

Δευτέρα βράδυ στο κέντρο, ξεκινήσαμε από το Μοναστηράκι, μπήκαμε στην Πλάκα, περπατήσαμε τη Διονυσίου Αεροπαγίτου και ξαναβρεθήκαμε στο Μοναστηράκι για να καταλήξουμε κάπου εκεί μέσα, στα στενά σοκάκια, όπου ξεπρόβαλε σαν όαση ένα βιβλιοπωλείο με σπάνιες παλιές εκδόσεις κάνοντας λίγο πιο υποφερτή την υγρασία και τη ζέστη. Ένας πάγκος έξω από το βιβλιοπωλείο διέθετε κυριολεκτικά πάμφθηνα βιβλία στις τιμές του ενός και των πέντε ευρώ... Δε μπορώ να κρύψω το γεγονός ότι έπεσα με τα μούτρα στους πάγκους (έχω και το άλλοθι της νεοεισαχθείσας στους απολυμένους αυτού του τόπου, στους μη έχοντες εργασία - το γράφω με όλους τους τρόπους, φίλε αναγνώστη, μήπως και το συνειδητοποιήσω τελικά). Αγόρασα τέσσερα βιβλία: το θεατρικό έργο του Ντιέγκο Φάμπρι, τη Δίκη του Χριστού, τη Βασιλίσσα της Αφρικής του Σ.Σ. Φόρεστερ, την Αυλή των Θαυμάτων του Σερζάν Γκολόν και τον Τύραννο του Τζόζεφ Άρτσιμπαλντ Κρόνιν (τον οποίο απέφευγα υποσυνείδητα τόσα χρόνια)...

Μαραμπού- Νίκος Καββαδίας

Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐζήσαμε μαζὶ
πὼς εἶμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πὼς τὶς γυναῖκες μ᾿ ἕνα τρόπον ὕπουλο μισῶ
κι ὅτι μ᾿ αὐτὲς νὰ κοιμηθῶ ποτέ μου δὲν πηγαίνω.

Ἀκόμα, λένε πὼς τραβῶ χασίσι καὶ κοκό,
πὼς κάποιο πάθος μὲ κρατεῖ φριχτὸ καὶ σιχαμένο,
κι ὁλόκληρο ἔχω τὸ κορμὶ μὲ ζωγραφιὲς αἰσχρές,
σιχαμερὰ παράξενες, βαθιὰ στιγματισμένο.

Ἀκόμα, λένε πράματα φριχτὰ πάρα πολύ,
ποὺ εἶν᾿ ὅμως ψέματα χοντρὰ καὶ κατασκευασμένα,
κι αὐτὸ ποὺ ἐστοίχισε σὲ μὲ πληγὲς θανατερὲς
κανεὶς δὲν τό ῾μαθε, γιατὶ δὲν τό ῾πα σὲ κανένα....

Θέμα Bonus: Το κίτρινο της φύσης

Κίτρινο-χρώμα του ήλιου, φωτεινό, ζεστό. Χρώμα που τυφλώνει, εντυπωσιάζει, εμπνέει. Συμβολίζει τη ζωντάνια, τη νεότητα, τη χαρά, την πνευματικότητα, αλλά και τον δόλο και τη φιλοδοξία. Στις δημιουργίες της  φύσης, είναι απλώς ένα υπέροχο χρώμα!!!

Γιῶργος Σεφέρης- Ὁ Δαίμων τῆς Πορνείας

Ὁ Δαίμων τῆς Πορνείας

«Nicosia e Famagosta per la lor bestia si lamenti e garra»
PARADISO 

«ὡς γοιὸν ἠξεύρετε καὶ ὁ δαίμων τῆς πορνείας ὅλον τὸν κόσμον
πλημμελᾶ τὸν ἐκόμπωσε τὸν ρήγαν καὶ ἔππεσεν εἰς ἁμαρτίαν»

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ
Ὁ Τζουὰν Βισκούντης εἶχε γράψει τὴν ἀλήθεια.
Πῶς πλέρωσε μαυλίστρες ὁ κούντη Τερουχᾶς
πῶς βρέθηκαν ἀντάμα αὐτὸς κι ἡ ρήγαινα
πῶς ἄρχισε τὸ πράμα, πῶς ξετέλειωσε,
ὅλα τῆς Λευκωσίας τὰ κοπέλια
τὸ διαλαλοῦσαν στὰ στενὰ καὶ στὶς πλατεῖες.
Πῶς ἦταν ἡ γραφὴ σωστὴ ποὺ ἔστειλε στὴ φραγκιὰ στὸ ρήγα
τὸ ξέραν οἱ συβουλατόροι...

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ (Francois Villon)

Από τις μεταφράσεις του Καρυωτάκη

Πέστε μου που, σε ποιο μέρος της γης,
είναι η Φλώρα, η ωραία από τη Ρώμη,
η Αλκιβιάδα, κι ύστερα η Θαΐς,
η εξαδέλφη της με τη χρυσή κόμη;
Ηχώ απαλή, σκιά σε λίμνη, τρόμοι
των φύλλων, ροδοσύννεφα πρωινά,
η εμορφία τους δε έδυσεν ακόμη.  

Μα πού 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Πού 'ναι η αγνή και φρόνιμη Ελοΐς;
Γι 'αυτήν είχε τότε καλογερέψει
ο Πέτρο Αμπαγιάρ. Άλλος κανείς
όμοια στον έρωτα δεν θα δουλέψει.
Κι η βασίλισσα που έκανε τη σκέψη
κι έρηξε στο Σηκουάνα, αληθινά,
το σοφό Μπουριντάν για να μουσκέψει;
Μα πού 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Βιβλιοπρόταση: Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς

Κάτια Γέρου, Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς, Συζητήσεις για το θέατρο με την Ιόλη Ανδρεάδη, Καλειδοσκόπιο, Αθήνα 2010.

[...] Το Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς δεν είναι αυτοβιογραφία, μολονότι μαθαίνουμε πολλά τόσο για την ηθοποιό όσο και για τον άνθρωπο Κάτια Γέρου, και είναι πραγματικά πολύ έντονες οι στιγμές που, για να εξηγήσει ένα ρόλο, καταθέτει μια προσωπική ανάμνηση, μια ιστορία από τη ζωή της.
Αποτελεί μια ιδιότυπη διδασκαλία, την αποκάλυψη των μυστικών της τέχνης της, των δρόμων που διανύει για να "χτίσει" ένα ρόλο, των διαβασμάτων που υπόκεινται της σκηνικής δημιουργίας. Και είναι πολλά αυτά τα διαβάσματα, μελετήματα για το θέατρο και την υποκριτική, φιλοσοφία, ψυχολογία και ποίηση, πολλή ποίηση. Δεν βασίζεται πάνω στο ένστικτο ο ηθοποιός, λέει η Γέρου. Μοιάζει με γλύπτη: "Σμιλεύουμε πάνω μας άλλους ανθρώπους. […] Το παίξιμο έχει κάτι από την αυστηρότητα της χειρουργικής". Ο ηθοποιός δεν πρέπει να έχει καμιά απόλυτη ιδέα στο μυαλό του, όταν ξεκινάει να δουλέψει ένα ρόλο, υποστηρίζει...

Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ- Επιτάφιος στον Κόσμο

  Επιτάφιος στον Κόσμο 

  
Εδώ έχει ξαπλωθεί το σώμα αυτού του κόσμου,
Που η ψυχή του αλίμονο στην κόλαση έχει ριχθεί.
Τούτη η χρυσή γενιά έχει παρέλθει τώρα από παλιά,
Η αργυρή του ανθρωπότητα το ίδιο έφυγε γοργά,
Μια εποχή σιδήρου ζύγωσε τελικά·
Μάταιο τον χαρακτήρα του να μαντέψεις,
Τις τόσες μοίρες που τον έχουν σημαδέψει,
Ποιά χρονιά πέθανε, πότε θ' αναστηθεί,
Ξέρουμε μόνο πως εδώ έχει ξαπλωθεί.

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

Η ΑΤΙΘΑΣΗ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ MANSOUR της Ασημίνας Ξηρογιάννη.

...Γλώσσα που μ΄άλλη γλώσσα δεν μοιάζει!Σε κόβει στα δύο ,στα χιλια!Σε τσακίζει!Σαν να σου βαράει το κεφάλι στον τοίχο ,σα να σε σου τρώει το συκώτι ,σαν σα σε κοπανά σε τραχείς βράχους πλάι σε ήρεμη θάλασσα.Χωρίς αιδώ,χωρίς στόμφο,χωρίς δισταγμό,χωρίς θεωρία ,χωρίς ανάλυση,χωρίς πιθηκισμό,χωρίς συντηρητισμό,χωρίς σεβασμό και αξιοπρέπεια-αλίμονο!-χωρίς ψευτιά και σύμβαση!Με πόθο και πάθος,με ακαταστασία,με πολύ όνειρο και υπερρεαλισμό,με σαρκική αποχαλίνωση ,με δριμύτητα ,με σφοδρότητα,με τόλμη,μ΄αμίμητη σκληρότητα,με ατελείωτη προκλητικότητα,μ΄αυταρχισμό ,με κυνισμό,με ειλικρίνεια,με ερωτισμό και αυτο-ερωτισμό,με αυτοαναφορά ,με φλόγα,με πόλεμο,με μοναξιά,με ΣΟΚ ,ΜΕ ΧΑΟΣ,ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ!

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ- Στεργιανή

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Ξέβαψε η γραμμή του ορίζοντα.

Το κυανό τ’ ουρανού έσμιξε στη θαλασσινή παλέτα.

Μονότονη χορωδία κυμάτων.

Υγρός ψίθυρος.

Σαν εφησυχασμός μετά από αιματηρές μάχες.

Χωρίς νίκη, χωρίς ολοκληρωτική ήττα.

Μικρές άσπρες πινελιές στο βάθος.

Φτεροκοπήματα γλάρων.

Κι ένας απόηχος ζωής.

Πουθενά ανθρώπινο ίχνος.

Τώρα απ’ το χαλί της σιωπής πέφτουν κάτω όλες οι λέξεις.

Έτσι κι αλλιώς ήταν αδύναμες.

Πώς να περιγράψουν το ταξίδι του βλέμματος;

Πώς να παίξουν στο κρυφτό της μνήμης;

Έξω απ’ το παράθυρο όλα συμβαίνουν μέσα μας.

Στεργιανή

Καληνύχτα για απόψε, με ένα ταξιδιάρικο τραγούδι...

Από τα κάστρα - Αναστασία Γκίτση (έργα αναγνωστών)

Βροχή στάλαζε στα θολά τζάμια
του λεωφορείου
με τα παλιά λάστιχα που
τρίβονταν στους δρόμους
της Θεσσαλονίκης.
Τούτη η βροχή δεν
έφτασε να ξεπλύνει
τις λέξεις μου
που τριγυρνούν μονάχες
στα κάστρα θωρώντας
το ανείπωτο.




Πηγή: http://www.anastasiagkitsi.com/

Η πτώση - Mário de Sá-Carneiro

Κι εγώ που είμαι ο βασιλιάς σε όλη αυτή την ασυναρτησία

Μια δίνη είμαι κι ο ίδιος, ποθώ να τη στεριώσω

Γυρνώ για να ξεφύγω... Μου ξεγλιστράν ωστόσο

Όλα μες στην ομίχλη μέσα στην υπνηλία.

Στα χέρια μου όταν τυχαία πέσει ψήγμα από χρυσό

Ψευτίζει ευθύς αμέσως... οι στόχοι είναι μακρινοί...

Πεθαίνω απαξιώντας τον κάθε θησαυρό,

Στη στέρηση πεθαίνω, απʼ την υπερβολή.

Το χρώμα με λαμπρύνει ως τη λιποθυμία,

Τα χέρια μου τεντώνω ψυχωμένα – κι απʼ το σπασμό νικιέμαι!...

Πικραμένος Αναχωρητής - Κώστας Ουράνης

Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι
νὰ στήσω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ στὴ νερομάνα
τοῦ κόσμου ποὺ βροντοχτυποῦν οἱ χοντρὲς φλέβες τοῦ ἥλιου,
ν᾿ ἁπλώσω ἐκεῖ τὴν πίκρα μου, νὰ λυώσει ὅπως τὸ χιόνι.
Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ στριφογυρίζεις
ἄνεμε!
φεγγαράκι μου!
Καλέ μου!
Αὐγερινέ μου!
Φέξε τὸ ποροφάραγκο! Βοήθα ν᾿ ἀνηφορήσω!
Φέρνω ζαλιὰ στὶς πλάτες μου τὰ χέρια τῶν νεκρῶν!
Στὴ μιὰ μεριὰ ἔχω τὰ ὄνειρα, στὴν ἄλλη τὶς ἐλπίδες!
Κι ἀνάμεσα στὶς δυὸ ζαλιὲς τὸ ματωμένο στέφανο!
Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!
Ρίχτε στὸ δρόμο συννεφιὰ νὰ μὴ γυρίσω πίσω!
Κυττάχτηκα μὲς στὸ νερό, ἔκατσα καὶ λογάριασα,
ζύγιασα τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ τοῦ κόσμου. Κι ἀποφάσισα,
νὰ γίνω τὸ μικρότερο ἀδερφάκι τῶν πουλιῶν!



Πηγή

Θέμα Bonus (για να δροσιστούμε και λίγο): Εκπληκτικές δημιουργίες με καρπούζι

Υπάρχει πλήθος υλικών που οι καλλιτέχνες ανά τον κόσμο χρησιμοποιούν για τα γλυπτά τους αλλά σίγουρα το καρπούζι δεν είναι και το πιο διαδεδομένο.
Ο Ιάπωνας Takashi Itoh μας δείχνει πως το ταλέντο και η διάθεση μπορούν να μεταμορφώσουν ένα κοινό φρούτο σε έργο τέχνης. Οι συνδυασμοί των χρωμάτων του καρποζιού (πράσινο, κόκκινο και άσπρο) είναι ατελείωτοι και το αποτέλεσμα αξιοθαύμαστο. Βέβαια μπορούμε πάντα αφού θαυμάσουμε το έργο τέχνης να το κρυώσουμε και να το φάμε!

Ηχώ - Ανδρέας Εμπειρίκος

Άκου τον ήχο σπάζει πέτρες
Και πέφτουνε πεφτάστερα στους στίβους
Στα γήπεδα πηδούν οι μπάλες
Σαν μπάλες ρούγκμπι σαν πεπόνια
Κομψές κυρίες στις κερκίδες
Και κορασίδες με pull-over
Χειροκροτούν κι όλο φωνάζουνε
«Goal! Goal! στα δίχτυα των εχθρών
Όχι ποτέ στα δίχτυα του θανάτου».

Προς όλους τους φίλους μας...

Μην ξεχνάτε ότι η σελίδα μας λειτουργεί κυρίως με δικές σας αναρτήσεις. Ανάμεσα σε άλλα η σελίδα μας δίνει στους αναγνώστες της τις παρακάτω λειτουργίες:

1) Μπορείτε να μας στείλετε ένα δικό σας λογοτεχνικό έργο
2) Μπορείτε να στείλετε ένα δικό σας κείμενο στο οποίο να υπάρχει κάποιος σχολιασμός σας για λογοτεχνικά θέμα επικαιρότητας ή μη
3) Να μας στείλετε τις απόψεις σας
4) Να μας στείλετε κάποια φωτογραφία ώστε να την αναρτήσουμε το πρωί μαζί με την '' καλημέρα'' μας.
5) Να μας προτείνετε ένα μουσικό κομμάτι να το βάλουμε το βράδυ καθώς συνηθίζουμε να σας λέμε καληνύχτα με μουσική
6) Να μας προτείνεται ένα λογοτεχνικό έργο που γνωρίζετε και θα θέλατε να το βάλουμε στη σελίδα μας.

Έχουμε πει από την αρχή ότι αυτο το ιστολόγιο δεν το φτιάξαμε μόνο για εμάς. Από την αρχή θεωρήσαμε τους αναγνώστες μας, φίλους.
Σε μια εποχή που η αδιαφορία απέναντι στην λογοτεχνία συνεχώς και αυξάνεται εμείς θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε όλους εκείνους που θέλουν και μπορούν να μοιραστούν τα δημιουργήματα τους με ανθρώπους που έχουν ίδιες αναζητήσεις, σαν σε παρέα.
Σκοπός μας, να γίνουμε το ζεστό χειμωνιάτικο στέκι των φίλων της λογοτεχνίες αλλά και το δροσερό καλοκαιρινό.
Όπως λέμε από την πρώτη στιγμή που φτιάξαμε το '' Ποίηση και Λογοτεχνία'' έτσι λέμε και τώρα, ότι την σελίδα μας δεν την φτιάξαμε για να την εκμεταλευτούμε οικονομικά και ούτε έχουμε τέτοιο σκοπό. Αυτό το λέμε ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τέτοιες δηλώσεις ειδικά τη σημερινή εποχή είναι δύσκολο να γίνουν πιστευτές. Η ενασχόληση μας με την τέχνη της λογοτεχνίας είναι κάτι που αγαπάμε.
Βοηθήστε μας λοιπόν κι εσείς μιλώντας σε γνωστούς σας για εμάς ώστε να γίνει ακόμα πιο γνωστή η προσπάθεια μας.
Σας ευχαριστούμε για την αγάπη που μας δείχνετε ως τώρα και την δύναμη που μας δίνετε. Σας ευχαριστούμε και για τα μηνύμα στήριξης που δεχόμαστε καθημερινά είτε στο mail μας είτε στο facebook.

Να είστε καλά.

Βιβλιοπρόταση: Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού - Ισίδωρος Ζουργός (εκδόσεις Πατάκη)

Τα Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού είναι ένα μυθιστόρημα που φωτίζει με μαγικό τρόπο τη Μεσόγειο θάλασσα, την ιστορία της και, κυρίως, τους αρχετυπικούς της μύθους.

Ένα βράδυ, ύστερα από μια δυνατή καταιγίδα, σ' ένα μικρό νησί του Αιγαίου, κάποιος άγνωστός διηγείται αποσπάσματα ενός βιβλίου που δε γράφτηκε ποτέ. Μιλά για ένα ιστιοφόρο που ξεκίνησε από τη Σύρα το τελευταίο καλοκαίρι του 19ου αιώνα με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Πάνω σ' αυτό, ένας γέρος Ανατολίτης παραμυθάς αφηγείται κάθε βράδυ στους συνταξιδιώτες του τους δικούς του μύθους για το Αρχιπέλαγος: ιστορίες πλαισιωμένες από μυθικά όντα της λαϊκής παράδοσης, δράκους, νάνους, ξωθιές, βρικόλακες, μοίρες, σε τόπους ιστορικούς αλλά και στα παλάτια του κάτω κόσμου, σε στοιχειωμένους ανεμόμυλους, σε ξεροπήγαδα, σε ελαιώνες με ξωτικά. Οι αφηγήσεις αυτές βουτούν τα χέρια τους σε δυο λεκάνες, μπλέκοντας τον παγανισμό και τις ιερές αφηγήσεις της Μεσογείου με την ιστορία και το σμίξιμο των πολιτισμών της.