Ποίηση και Λογοτεχνία

Έτσι το θέλησα και μη ρωτάς

Κι αν τώρα θλίβομαι είναι που σ’ αφήνω
στους πέντε δρόμους δίχως να ‘χω πει
για σένα όσα σου άξιζαν και δίχως
να σε δοξάσει ένας μου στίχος
Τόσο βαθιά τόσο πολύ
σε σώπασα μεσ’ στη ζωή μου
Δεν ήτανε για να φανερωθεί
ούτε με ουράνια λόγια να ειπωθεί
αυτό το μυστικό που ήσουν κι ήμουν
Σε όσους με ποιήματα τα αισθήματα μετρούν
τι θα ‘χεις από μένα να τους δείξεις;
Μια τέτοια αγάπη… δίχως αποδείξεις…

Αν δε μου 'δινες την ποίηση Κύριε

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε, δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει...

Η ζωή του Λευκάδιου Χερν θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία από κάποιο χολιγουντιανό στούντιο. Οταν ο πατέρας του πήρε μετάθεση από το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα Επτανήσων για τις Δυτικές… Ινδίες, ο Λευκάδιος ήταν έξι ετών και με τη μητέρα του πήγαν στο Δουβλίνο για να ζήσουν με τους γονείς του άνδρα της...

Στο τέλος του άρθρου μπορείτε να δείτε δύο βίντεο. Ένα με την μελοποίηση του ποιήματος από την Μαρίζα Κωχ, και ένα με τον ίδιο τον ποιητή Νίκο Καββαδία να απαγγέλει το Fata morgana.

FATA MORGANA

Στη Θεανώ Σουνά

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

O Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ (Howard Phillips Lovecraft) (20 Αυγούστου 1890 – 15 Μαρτίου 1937) ήταν Αμερικανός συγγραφέαςφανταστικής λογοτεχνίας τρόμου. Ήταν, ίσως, από τους πρώτους που έδωσαν στις ιστορίες τους έναν τόνο επιστημονικής φαντασίας. Τα έργα του δεν έτυχαν ευρείας αναγνώρισης κατά την διάρκεια της ζωής του, αλλά το έργο του αποδείχτηκε σημαντικό και είχε μεγάλη επιρροή μεταξύ άλλων συγγραφέων και φίλων της φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου...

Είμαι σάν κάποιο βασιλιά σέ μιά σκοτεινή χώρα,

πλούσιον, αλλά, χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα

γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,

καί την ανία του νά διώξει ματαιοπονεί

μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.

Τίποτε δέ φαιδρύνει πιά το μέτωπο του αρρώστου,

ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, πού είν’ έτοιμες νά πουν,

άν το θελήσει, πώς πολύ-πολύ τον αγαπούν,

ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,

ούτε ο λαός, προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.

Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,

χωρίς ενα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός...

I

Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.
Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους...

Ο Κώστας Καστανάς διαβάζει Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη "Ο έρωτας στα χιόνια"...

Οι χρυσές σελίδες του λογοτέχνη-πολεμιστή Στράτη Μυριβήλη που παρουσιάσθηκε εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους και τον έδιωξαν γιατί ήταν … Τούρκος ! Τον πήραν μετά από παρέμβαση του Βενιζέλου.Τραυματίσθηκε πολεμώντας στο Κιλκίς και οταν έμαθε στην Κοζάνη την απελευθέρωση της Μυτιλήνης πούλησε το ρολόγι του για να κεράσει τους φαντάρους !...

Παρακάτω θα παρουσιαστεί ένα ποίημα γραμμένο από τον Νικόλα Άσιμο. Είναι φορές που δεν ξέρει κανείς που να εντάξει αυτόν ευφυέστατο άνθρωπο κι έχω την υποψία πως και ο ίδιος δεν θα ήθελε να ενταχθεί κάπου. Μιλάμε για έναν μουσικό, ποιητή, συγγραφέα και φιλόσοφο. Εμείς θα παρουσιάσουμε εδώ ένα δείγμα από το ποιητικό έργο του Νικόλα Άσιμου, με ρίσκο ίσως. Πάντως για όσους ενδιαφέρονται να πούμε ότι ο Άσιμος έχει γράψει κι ένα βιβλίο, το '' Αναζητώντας κροκανθρώπους'' το οποίο υπάρχει δωρεάν στο διαδίκτυο.
Διαβάστε το ποίημα:

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΑ

Θέλεις να πατάς σταθερά.
Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές...

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Κατερίνας Μαρτζούκου «Ήταν καιρός» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.

Μια κατάθεση ψυχής, στιγμών, εικόνων, που εναλλάσσονται σαν εποχές, σαν ώρες της ημέρας, άλλοτε σκοτεινές και άλλοτε γεμάτες φως.

Καταγραφές συναισθημάτων και αποτυπώματα σκέψεων, σε μια εποχή που όπως πολύ αληθινά διατυπώνει: «οι άνθρωποι πλέον δε μιλάνε, δεν κοιτούν»...

Στο βιβλίο, τα ποιήματα ξεδιπλώνονται σαν πέρασμα μέσα από τα κεφάλαια της ζωής μας. Μέσα από τα τριάντα ομολογητικά ποιήματα αυτής της συλλογής αντιλαμβάνεται αμέσως ο αναγνώστης πόσο πολύ τον αφορά το καθένα από αυτά. Βιώματα όλων μας –γλυκές αναμνήσεις, προβληματισμοί, προδοσίες, απώλειες, έρωτας, λαχτάρα κ.ά.– αποκτούν πνοή μέσα από τον ποιητικό λόγο της Κατερίνας Μαρτζούκου...

Καλημέρα σε όλους. Το ''ποίηση και λογοτεχνία'' σας εύχεται να έχετε μια όμορφη μέρα και ποιητική.

''Δεκάλογος του Πάουλο Κοέλο.''

Για τη σελίδα μας είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει άμεση κινητικότητα των άρθρων του μπλογκ μας με τους αναγνώστες. Όλοι μας μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια έχει σχέση με την ποίηση και την λογοτεχνία στις μέρες μας είναι δύσκολη. Εμείς δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να διαφημίσουμε το ιστολόγιο μας ούτε βέβαια θέλουμε να το κάνουμε επιχείρηση. Είμαστε μερικοί νέοι άνθρωποι που αγαπάμε την ποίηση την λογοτεχνία και γενικότερα τις τέχνες και ιστολόγια όπως αυτό είναι μια ολόκληρη ιδεολογία.

Μόνο το ήδη υπάρχον αναγνωστικό κοινό μπορεί να μας βοηθήσει.

- Μιλήστε για εμάς σε ανθρώπους που γνωρίζετε πως ενδιαφέρονται για την ποίηση και την λογοτεχνία.
- Αν έχετε κάποιο δικό σας έργο και θέλετε να το δημοσιοποιήσετε, θα ήταν χαρά μας.Αυτό μπορείτε να το γνωστοποιήσετε και σε γνωστούς σας που ξέρετε ότι μπορεί να ενδιαφέρονται να δημοσιεύσουν κάτι.
- Βάλτε μας στα αγαπημένα σας ώστε να έχετε καλύτερη πρόσβαση στη σελίδα μας και να μην χρειάζεται η μεσολάβηση ''κοινωνικών'' δικτύων.
- Μπορείτε ανά πάσα στιγμή να γράψετε το σχόλιο σας στα άρθρα μας. Ενώ στο τέλος κάθε ανάρτησης θα δείτε πως υπάρχουν και κάποιες επιλογές (ενδιαφέρον, πανέμορφο κτλ), πατώντας σε κάποια από αυτές αφήνετε μια πρώτη αντίδραση σας σχετικά με το άρθρο.
- Τυχόν παράπονα από εμάς, σχόλιο για την εμφάνιση του μπλογκ, ιδέα ή κριτική μπορείτε να την στείλετε άμεσα χωρίς κανέναν δισταγμό στα mails μας.
- Μπορείτε να γίνετε αναγνώστες μας στο ανάλογο πλαίσιο που υπάρχει στη δεξιά στήλη της σελίδας μας.

Ευχαριστούμε πολύ.
Καλή συνέχεια ημέρας.

Κώστας Καρυωτάκης

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,

σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,

μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει

πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.

Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή

των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.

Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,

και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,

η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη.

Κανένας όμως δεν ανιστορεί

και το έρεβος εσκέπασε βαρύ

τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.

Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που' ναι.

Οι κουρασμένοι άνθρωποι
κατεβάζουν τα μάτια τους στη γη.
Η αίσθηση του γαλάζιου δεν τους συγκινεί.
Είναι σβησμένες φλόγες
που αδειάζουν την ψυχή από όνειρα.
Τα χέρια τους τρέμουν να κρατήσουν
κάτι μεγάλο, γιατί μόλις το σφίγγουν
εκείνο πνίγεται,
γίνεται παγίδα της ζωής.

Πού να βρεις παρηγοριά και ζεστή ελπίδα;
Μόνο στη νύχτα, μόνο στη νύχτα
που κάνει τα όνειρα πιο κοντινά.
Εσύ μέσα στο σκοτάδι και στη σιωπή
ν’ αναρωτιέσαι για τη φύση του ανθρώπου,
ποια μοίρα ξεθωριάζει τις ζωές
στο πέρασμα του χρόνου,
γιατί να ξεκινάμε πάντα δυνατοί
και ύστερα να ζητάμε αποδείξεις
της αδυναμίας μας;

Αρκεί να ξεδιψάμε
με λίγο νερό απ’ την αιωνιότητα
έστω κι αν τ’ ονομάζουμε ομορφιά.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Σας παρουσιάζουμε το ποίημα ''χρωματίζω πουλιά'' του Τάσου Λειβαδίτη. Στο τέλος του ποιήματος μπορείτε να ακούσετε και την μελοποίηση του σε μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη και εκτέλεση Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τον δίσκος
'' Φυσάει''.

Χρωματίζω πουλιά

Τόσα άστρα και γώ να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν,
και περιμένω να κελαηδήσουν…
γιατί χειμώνιασε

Τόσα άστρα και εγώ να λιμοκτονώ
κάνε λοιπόν κύριε
να ‘χει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί χειμώνιασε

της Μίνας Παπανικολάου

Ο Γιάννης Στεργιόπουλος γεννήθηκε το 1956 στο Λουτρό Ημαθίας, ένα χωριό στη μέση του μεγάλου Κάμπου που αγκαλιάζεται από δυο βουνά, το Πάικο και το Βέρμιο κι απ΄ το μεγάλο ποτάμι τον Αλιάκμονα.

Παιδικά χρόνια φτωχικά μα ευτυχισμένα. Μαθητικά και γυμνασιακά στο Κεφαλοχώρι, την Αλεξάνδρεια. Αν και με ιδιαίτερη κλίση στα φιλολογικά μαθήματα, το 1974 βρίσκεται κατ΄επιλογήν φοιτητής της Οδοντιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Ακολουθεί ο Στρατός, το ιατρείο στην Αλεξάνδρεια και αργότερα στο Καρλόβασι της Σάμου όπου διαμένει για πέντε χρόνια «παίρνοντας από κει τον Αιγαιοπελαγίτικο αέρα του υπέροχου νησιού», όπως λέει.

Από το 1992 έως και σήμερα ζει και εργάζεται στην Κατερίνη, κάτω από το επιβλητικό ίσκιο του Ολύμπου, ακουμπώντας στην ιδιαίτερη πατρίδα του...

Όνειρο μέσα σε όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ΄ όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το λεγες΄
Αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
Μες σ΄ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι΄ αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό, τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μέσα σε όνειρο...

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὅταν ἡ σιγαλιὰ πλατιὰ θ᾿ ἁπλώση

στὸν κῆπο μου τὴ νύχτα, βροχερὸ
τὸ σύννεφο τὸν οὐρανὸ θὰ στρώση
σὲ μαῦρο θόλο πάνω του ἱερό.

Θὰ γύρουνε στὸ μυστικὸ σκοτάδι
τὰ δέντρα, οἱ θάμνοι, ἀργὰ τὴν κεφαλὴ
κ᾿ εὐλαβικὰ θὰ ψάλλουν ἔτσι ὁμάδι
τὴ θλιβερὴ στερνή τους προσευχή!

Ἔλα καὶ μεῖς μαζὶ τὴν προσευχή μας
στερνὴ φορὰ νὰ ποῦμε. Θ᾿ ἀκουστῆ
στὴ σιγαλιὰ παθιάρικη ἡ φωνή μας,
θ᾿ ἀντιλαλήση ὁ θόλος θὰ σπαστῆ,

τὸ σύννεφο θὰ κλαίη, θὰ κλαῖμε ἀντάμα,
θ᾿ ἀκολουθάη τῶν δέντρων ὁ ψαλμὸς
λυπητερὸς τὸ σιγαλό μας κλάμα
καὶ θὰ πυκνώνη ἡ σκοτεινιὰ χαμός.

Η ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες

Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο

Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-

μαιρας

Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!

Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου

Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω

Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών

Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-

σμαρίνια

- Μα που γύριζες

Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

APETOYΣA
Λέγει της· «Nένα, γροίκησε, και μαρτυριά να δώσης,
κι όπου κι α λάχη, ό,τι θωρείς, κάμε να μην το χώσης.
Eίν' άντρας μου ο Pωτόκριτος, ό,τι καιρός περάση,
γή εδά στα νιότα, εις τον ανθό, γή πούρι σα γεράση.
Kι αμνόγω του στον Oυρανό, στον Ήλιο, στο Φεγγάρι,
άλλος ογιά γυναίκα του ποτέ να μη με πάρη».

ΠOIHTHΣ
'Kεί, οπού ποτέ το χέρι της δεν του'δωκε ν' απλώση,
την ώραν κείνη σπλαχνικά, ογιά να ξετελειώση
το τάσσιμο του γάμου τως, και να'χη πάντα ολπίδα,
αρχοντικά το επρόβαλε στη σιδερή θυρίδα.

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,

ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.

Τα Παράθυρα

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Μια όμορφη μέρα ευχόμαστε σ όλους. Το '' Ποίηση και Λογοτεχνία'' σας καλημερίζει με ένα πανέμορφο βιντεο όπου ο Σον Κόνερι απαγγέλει το Ιθάκη του Κ.Π. Καβάφη και όλα αυτά στην έξοχη μουσική του δικού μας Βαγγέλη Παπαθανασίου που το πλαισιώνει.

Καλημέρα σας.

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

Είναι γνωστά τα αισθήματα που έτρεφε κατά του Σικελιανού ο Παλαμάς για πολλά χρόνια .Τόσο αυτός όσο και η ωραία γυναίκα του Μαρία Βάλβη στο πρόσωπο του Σικελιανού έβλεπαν τον άνθρωπο που κατέστρεψε τη ζωή της κόρης του Ναυσικάς και δεν θα ήταν δυνατόν να του το συγχωρήσουν .Η Ναυσικά , από τα νιάτα της , ήταν τυφλά ερωτευμένη με το Σικελιανό και φαίνεται ότι ποτέ δεν τον έβγαλε από την καρδιά της. Γι' αυτό ασφαλώς έμεινε άγαμη και ίσως και παρθένα .

Παρ' όλ' αυτά ο ΄Αγγελος Σικελιανός επισκεπτόταν τακτικά το καταφύγιο του Παλαμά της οδού Ασκληπιού , χωρίς να μπαίνει στο γραφείο του . Πήγαινε στο αντικρυνό δωμάτιο της Ναυσικάς που έτσι αναζωπύρωνε το δικό της αίσθημα ...

Ερωτικά χάι κου του Παντελή ευθυμίου

''Αγάπης πεύκα
φυτρώσαν στο στήθος μου
δε σου μυρίζουν;''

''Οι θυμοί μου αν
σε χαμόγελο πέσουν
σπάνε σαν κύμα''

''Ποταμός πόθος
Συστολή μεταξένια
Υδρία κόρη''

Ο διεθνούς φήμης Έλληνας στοχαστής Κώστας Αξελός, συγκρούστηκε με τον Σαρτρ αλλά και τον σταλινισμό, και που ευαγγελίστηκε μια πλανητική σκέψη για την «εποχή της τεχνικής»
Σε μια δημόσια συζήτηση στο Παρίσι, το 1964, που οργάνωνε η Ένωση Κομμουνιστών Φοιτητών με θέμα την εξουσία της λογοτεχνίας, ο Ζαν Πολ Σαρτρ απαίτησε τη μη συμμετοχή του Κώστα Αξελού. Σε τέτοιο σημείο είχαν φτάσει οι σχέσεις τους, καθώς ο Έλληνας φιλόσοφος τολμούσε να τον αμφισβητεί ανοιχτά. Η απαίτηση του Σαρτρ δεν έμεινε αναπάντητη, αφού στη συζήτηση αρνήθηκε, κατόπιν του αποκλεισμού του Αξελού, να συμμετάσχει και ο Κλοντ Σιμόν, ο συγγραφέας που 21 χρόνια αργότερα θα τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας...

Αυτό το άρθρο θελήσαμε να το γράψουμε με αφορμή τη ανησυχία μας για τα επίπεδα πνευματικότητας την σύγχρονη εποχή. Δεν είμαστε κοινωνιολόγοι ή ψυχολόγοι για να προσπαθήσουμε να δούμε τις κοινωνικές συνθήκες, αλλά ακόμα και σαν απλοί διαχειριστές ενός καθόλου γνωστού και ίσως κακόγουστου ιστότοπου που δεν έχει απογαλακτιστεί ακόμα από το facebook (ας μην ξεχνάμε πως μέσω του ''κοινωνικού'' αυτού δικτύου μας γνωρίζουν οι λίγοι που μας γνωρίζουν, και φοβόμαστε πως αν δεν βάζαμε εκεί αναρτήσεις ελάχιστοι θα πατούσαν απευθείας την διεύθυνση μας), μπορούμε να βγάλουμε κάποια, ίσως και όχι σίγουρα, συμπεράσματα.

Σας παραθέτουμε ένα ανέκδοτο κείμενο του ποιητή, από ομιλία του στους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη. Η ομιλία του ποιητή έγινε τον Νοέμβριο του 1979, μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για το έργο του...

Η ομιλία μεταφέρεται αυτούσια με την επισήμανση του Ελύτη «ότι η γλώσσα είναι ένας φορέας ήθους που, αν δεν τον υπακούσεις, θα τιμωρηθείς»...

Κάποιοι λένε ότι ό,τι γίνεται γύρω μας, γίνεται για να γίνει στη συνέχεια λέξεις στη σελίδα ενός ποιητή. Όλα τα ποιήματα περιγράφουν κάτι άλλες φορές όμορφο, άλλες μελαγχολικό άλλες άσχημο κτλ. Υπάρχουν όμως φορές που ποιήματα περιγράφουν με καυστικό τρόπο κάτι που εκνεύρισε τον ποιητή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ποίημα ''Μικρή Ασυμφωνία εις Α Μείζον'' του Κώστα Καρυωτάκη το οποίο θα παρουσιαστεί παρακάτω.

Το ποίημα αυτό ο Κ. Καρυωτάκης το έγραψε για έναν άλλον ποιητή, τον Μαλακάση. Λέγεται ότι σε μια δεξίωση προς τιμής του κ. Μαλακάση ο Κ. Καρυωτάκης πήγε να τον χαιρετήσει δίνοντας το χέρι του, ο Μαλακάσης αγνόησε τον Καρυωτάκη και τις τρεις φορές που εκείνος επιχείρησε να τον χαιρετήσει. Έτσι, ο Κ.Καρυωτάκης έγραψε το παρακάτω ποίημα ορμώμενος από την εν λόγω κατάσταση...

Θέλω να μ' ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθεια σου, κι όχι να αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις.

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να μεταμορφώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

Κάτω εις το Κακόρεμα, χαμηλά εις το βάθος, σιμά εις την Σκοτεινήν Σπηλιάν, οι λίθοι εχόρευον δαιμονικόν χορόν την νύκτα. Ανωρθούντο, ως έμψυχοι, και κατεδίωκον την Φραγκογιαννού, και την ελιθοβόλουν, ως να εσφενδονίζοντο από αοράτους τιμωρούς χείρας. Είχον παρέλθει τρεις ημέραι από την τελευταίαν φυγήν της, από την καλύβην του Λυρίγκου. Η ένοχος γυνή είχε κρυφθή εκεί, με την ελπίδα ότι θα διέφευγε προς καιρόν τους όνυχας των διωκτών της. Με τα ολίγα δίπυρα τα οποία ευρίσκοντο ακόμη εις το καλάθι της, με τας καυκαλήθρας, τον άνηθον και τα μυρόνια, όσα συνέλεγε, και με το γλυφό νερόν της Σκοτεινής Σπηλιάς, είχε διατηρηθή. Το μέρος ήτο σχεδόν άβατον.

Το Κακόρεμα εσχηματίζετο από ένα βράχον απάτητον προς δυσμάς, και από ένα

ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ

Ἀμέσως μόλις γυρίσω σπίτιΚάθε ποὺ σ᾿ ἐπισκέπτομαι
μονάχα ὁ καιρὸς ποὺ μεσολάβησε
ἀπὸ τὴ μιὰ φορὰ στὴν ἄλλη ἔχει ἀλλάξει.
Κατὰ τὰ ἄλλα, ὅπως πάντα
τρέχει ἀπὸ τὰ μάτια μου ποτάμι
θολὸ τὸ χαραγμένο ὄνομά σου
- ἀνάδοχος τῆς μικρούλας παύλας
ἀνάμεσα στὶς δυὸ χρονολογίες
νὰ μὴ νομίζει ὁ κόσμος ὅτι πέθανε
ἀβάπτιστη ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς σου.

Η "Μάννα" του Πολέμη είναι έτοιμη να συγχωρήσει τα πάντα στο γιο της που χάνει από κοντά της, ακόμα και το να απαρνηθεί την ίδια. Ένα τον προειδοποιεί όμως πως δεν πρόκειται να ανεχτεί: να τον δει να προδίδει την πατρίδα. Το ήθος του ποιητή που εκφράζεται μέσα από τα ποιήματα του ας μας καθοδηγεί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Άλλωστε γι' αυτό γεννήθηκε η ποίηση, για να έχει ο άνθρωπος πρότυπα συμεριφοράς.

Σύντομο βιογραφικό

Η οικογένεια του, βυζαντινής καταγωγής, εγκαταστάθηκε στην Άνδρο από πολύ παλιά. Ο Π. Πασχάλης στην ιστορία της Άνδρου αναφέρει τον Λεονάρδο Πολέμη και τον νεότερο ξάδερφο του Δημήτριο που κατέλαβαν το αξίωμα του κοτζαμπάση πολλές φορές. Στην ίδια οικογένεια ανήκει και ο αρχιεπίσκοπος Τήνου και κατόπιν Φαρσάλων Μακάριος καθώς και ο Μιχαήλ Πολέμης, που ήταν πληρεξούσιος της Άνδρου στην Ε' εθνική συνέλευση στο Άργος, και αργότερα στο Ναύπλιο.

Ο Ι. Πολέμης, τελευταίος απόγονος της οικογένειας,

Pages

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Έτσι το θέλησα και μη ρωτάς

I

''Δεκάλογος του Πάουλο Κοέλο.''

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Το Κακόρεμα εσχηματίζετο από ένα βράχον απάτητον προς δυσμάς, και από ένα