Όταν πριν από ένα χρόνο περίπου έχασα ξαφνικά τη γιαγιά μου, τον άνθρωπο που με μεγαλωσε, που υπήρξε για μένα μάνα, αδελφή και φίλη, θαρρώ έχασα όλο τον κόσμο. Της είχα υποσχεθεί πως επιστρέφοντας απ τη δουλειά, θα πήγαινα να πιούμε καφέ. Επέστραψα κακοδιάθετη και της τηλεφώνησα για να της πω να μην με περιμένει. Θα πήγαινα την επόμενη μέρα το απόγευμα...Πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα την έχασα...Ακόμη μετανιώνω...
Όλοι μας έχουμε κάτι παρόμοιο για να μετανιώνουμε. Ενδεχομένως να είναι φυσιολογικό αυτό το συναίσθημα όμως δεν είναι και το σωστό. Δεν θα πρέπει να νιώθεις άσχημα για τίποτα, αναλογίσου μόνο τις στιγμές που ο δικό σου άνθρωπος γελούσε και ήταν ευτυχισμένος.
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα. Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη. Ευχαριστούμε πολύ.
Όταν πριν από ένα χρόνο περίπου έχασα ξαφνικά τη γιαγιά μου, τον άνθρωπο που με μεγαλωσε, που υπήρξε για μένα μάνα, αδελφή και φίλη, θαρρώ έχασα όλο τον κόσμο. Της είχα υποσχεθεί πως επιστρέφοντας απ τη δουλειά, θα πήγαινα να πιούμε καφέ. Επέστραψα κακοδιάθετη και της τηλεφώνησα για να της πω να μην με περιμένει. Θα πήγαινα την επόμενη μέρα το απόγευμα...Πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα την έχασα...Ακόμη μετανιώνω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μας έχουμε κάτι παρόμοιο για να μετανιώνουμε. Ενδεχομένως να είναι φυσιολογικό αυτό το συναίσθημα όμως δεν είναι και το σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα πρέπει να νιώθεις άσχημα για τίποτα, αναλογίσου μόνο τις στιγμές που ο δικό σου άνθρωπος γελούσε και ήταν ευτυχισμένος.