Συχνά οι
αχρείοι ναυτικοί, τα νύχια τους όταν
τρώνε,πιάνουν ένα τεράστιο πουλί, το αλμπατρός σαν είναι,
που χαιρετά και ακολουθεί, του κάθε πλοίου τη πλώρη,
πάνω απ' της μαύρης θάλασσας, τα αιώνια τα μέρη.
Κι όταν στο κατάστρωμα, πατήσει το ένα πόδι,
απ' την αδέξια μορφή του, το ράμφος κοκκινίζει,
αφήνει τις φτερούγες του, σιγά-σιγά από τόλμη,
σα δυο μοναχικά κουπιά, που κάποιος δε τα σέρνει.
Πως ο περήφανος ταξιδευτής, τη δείλια δε προστάζει!
Αστείο που 'ναι άχαρος, με στιλ νεφελοβάτη!
Ένας με το τσιμπούκι του, στο ράμφος το χτυπάει,
κι άλλος, σα κακός ηθοποιός, χλευάζει και γελάει.
Ίδιο το βάρος του ποιητή, ως ξένοιαστος του αγέρα,
παράλληλος των καταιγιδών, το Νου του δε γυρνά,
και όταν φτάνει ακέραιος, στης κοινωνίας τη πλάνη,
ξεπέφτει γιατί δεν χωράν, τα πούπουλα στην άκρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.