Αγάπησα και αγαπήθηκακι ο πόνος παρέμενε ο ίδιος
σ’ όποια διάσταση κι αν άφηνα το κορμί μου.
Όποιους διαδρόμους κι αν έντυνα με αισθήσεις.
Πάντα μέσα μου το ίδιο κενό,
η ίδια φωνή απόγνωσης.
Σπαραγμός η κραυγή της,
να κρυώνω στο άκουσμά της.
Μπήζω τα νύχια στις σάρκες μου. Ουρλιάζω.
Μπορώ να τραβήξω τη ψυχή έξω απ’το κορμί; Να ελευθερωθώ;
Βγες ψυχή μου έξω. Ταξίδεψε…
Δες αυτά, που σου έκλεισαν τα μάτια να μην δεις.
Νιώσε τους ανθρώπους που κάποτε πέθαναν
και δεν τους το είπε ποτέ κανείς.
Η ύλη κέρδισε το πνεύμα
και δεν τρόμαξε κανείς.
Ελεύθερη ψυχή μου.
Εσύ, ξέρεις το γιατί.
Οι φυλακισμένοι και οι νεκροί
δεν έχουν αίσθηση πνοής!
Από το e-book της Νίκης Ταγκάλου "Μάχη Ερώτων".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.