Νύχτα βασάνου- Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Νύχτα βασάνου

Πότε μάτια μου καημένα
θα κλειστείτε στη σιγή,
να χαρίσετε σ’ εμένα
ύπνο, ανάπαψη πικρή;

Αφουγκράσου! πως τα’ αηδόνι
λούφαξε στην ερημιά.
άκουσ’, άκουσε το γκιόνη
παύει να μοιρολογά..

Και τα’ αστέρια, μαραμένα
λουλουδάκια του Θεού,
σβυόνται, πέφτουν ολοένα
απ’ τον κάμπο τα’ ουρανού..

Και το πυροφάνι εχάθη,
που στην έρμη ακρογιαλιά
φέγγει του γιαλού τα βάθη
κι αντιλάμπει στη στεριά.

Κι η Λαλιώ που τ’ αγναντεύει
με λαχτάρα η λυγερή,
σφάλησε το τζάμι, φεύγει•
Αχ! τι όνειρο θα ειδή…

Μοναχός εγώ αγρυπνάω,
νυχτερεύω μοναχός•
λεημοσύνη σας ζητάω
νύχτα, δόλι’ αγάπη, φως!

Ναι, μα το ιερό σκοτάδι,
ναι, μα τ’ άστρο της αυγής,
ούτε ύπνος, για σημάδι,
στη γαλήνη αυτή γης!

Γίνε, νύχτα, συντροφιά μου,
στη βαθειά, άπειρη σιγή•
έλα μες την αγκαλιά μου,
δως μου ανάπαψη πικρή.

 

Ποιητικές φωνές