Δεν ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου αυτήν την
εβδομάδα, σα να φύσηξε ένας άνεμος αισιοδοξίας που ήρθε και σάρωσε όλες
τις καταστροφολογίες των δελτίων ειδήσεων και γκρέμισε πια το κλισέ της
οικονομικής κρίσης, την γκρίνια της Δευτέρας, τα κορναρίσματα και τα
βρισίδια της Κηφισίας, την αέναη κούραση που έχει γίνει πια ένα με το
κορμί μου και ξαφνικά όλοι έχουν να μου πουν τα δικά τους νέα κι όχι
αυτά της Τρόικα!
Εδώ και πέντε μέρες ο κόσμος γύρω μου
ερωτεύεται, δεν μπορεί να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλον, μένει έγκυος στο
δεύτερο παιδάκι τους, γεννάει κοριτσάκια 4.200 κι εγώ ξεκίνησα και
πάλι να φλερτάρω ...με τη ζωή!
*ακόμα και με τα μάτια ανοιχτά, το μόνο που χρειάζεσαι για να δεις καθαρά είναι το χαμόγελο...
Μέσα σ' αυτό το κλίμα της γενικότερης
ευημερίας, η Σο κι εγώ κερδίσαμε προσκλήσεις για την παράσταση
"Κατσαρίδα", στο θέατρο Αθηνών. Γνωστές για την αγάπη μας προς το θέατρο
(αλλά κυρίως προς το τζάμπα), σπεύσαμε! Και να ΄μαστε λοιπόν, Τρίτη
βράδυ, να σουλατσάρουμε στη Βουκουρεστίου και να κατευθυνόμαστε προς το
Σϋνταγμα!
Η Σόφι να κοιτάει για τυχόν κλεφτρόνια γύρω-γύρω κι εμένα το βλέμμα μου να έχει καρφωθεί στο φεγγάρι. Στρογγυλό, σχεδόν ολόγιομο... ούτε καν τα σύννεφα του Νοέμβρη δε με εμπόδιζαν να ονειρευτώ μαζί του.
Περνάμε απέναντι το δρόμο και φτάνουμε, με το σώμα μου να αγοράζει φυστίκια από τον πλανόδιο κύριο απ΄έξω, αλλά το μυαλό μου πάντα καρφωμένο εκεί ψηλά.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τρίτο κουδούνι και στη σκηνή βγαίνει ο Κώστας Γάκης, κάτι λέει στο κοινό, γελάει... ο κύριος πίσω μου ξεκαρδίζεται τόσο δυνατά που νομίζω ότι το τύμπανό μου εκπέμπει SOS!!
-Χμμμ, κατάλαβα...λέω στη Σόφι ξινισμένα.
Η παράσταση ξεκινά. Βγαίνει κι ο Δημήτρης Μακαλιάς.
-Έχεις τρεις επιλογές να πεθάνεις, να πεθάνεις βίαια και να ζήσεις...
Τι διαλέγεις;
(Σ΄αυτές τις τρεις πρώτες γραμμές νομίζω ότι κρύβεται όλη η αλήθεια αυτής της παράστασης)
-Να ζήσω.
Κι έτσι ξεκινά η απίστευτη ιστορία μιας κατσαρίδας που ονειρεύτηκε να φτάσει στο φεγγάρι.
Επ, για στάσου, στο φεγγάρι; Μααα αυτή είμαι εγώ σκέφτομαι, ενώ επί σκηνής να γίνεται της μουρλής με τους δυο ηθοποιούς να ξετυλίγουν και να ξετυλίγονται. Ναι, αν η κατσαρίδα ήταν το αμπαλάζ, τότε το δώρο ήταν σίγουρα το απίστευτο χάρισμα και των δυο να παίζουν, να κινούνται, να τραγουδούν και να κάνουν τον κόσμο να γελά (τόσο που ένιωθα τον κύριο πίσω μου σχεδόν να απειλεί την ψυχική μου υγεία και τη σωματική μου ακεραιότητα... και δώστου να κατουριέται από τα γέλια, να πέφτει κάτω, να παραληρεί, να χτυπάει παλαμάκια, να επαναλαμβάνει τις λέξεις κι έπειτα να ρωτά... Τι είπε τώρα;;;
-Ε, βγάλε το σκασμό χριστιανέ μου, να ακούσουμε!)
Αν ήρθα ποτέ σε μία near-death experience, τότε σίγουρα ήταν ο πίσω κύριος!
Αλλά ό,τι κι αν έκανε, τα μάτια μου παρέμειναν κολλημένα στη σκηνή, στον Κώστα και στο Δημήτρη και τα 80 λεπτά της παράστασης.
(Είναι απίστευτο τι μπορούν να καταφέρουν δύο νέα άτομα με ταλέντο σε μια σκηνή.)
Είναι απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει κανείς αν πιστεύει...
Η κατσαρίδα που έφτασε στο φεγγάρι χάρη στην επιμονή της γιατί διάλεξε...
Διάλεξε να ερωτευτεί, να μην μπορεί να ζήσει χωρίς τον σύντροφό της, να μείνει έγκυος στο δεύτερο παιδί της, να γεννήσει ένα πανέμορφο κοριτσάκι...
Διάλεξε να ζήσει.
*Με λίγα λόγια η καλύτερη παράσταση που έχω δει.
Η Σόφι να κοιτάει για τυχόν κλεφτρόνια γύρω-γύρω κι εμένα το βλέμμα μου να έχει καρφωθεί στο φεγγάρι. Στρογγυλό, σχεδόν ολόγιομο... ούτε καν τα σύννεφα του Νοέμβρη δε με εμπόδιζαν να ονειρευτώ μαζί του.
Περνάμε απέναντι το δρόμο και φτάνουμε, με το σώμα μου να αγοράζει φυστίκια από τον πλανόδιο κύριο απ΄έξω, αλλά το μυαλό μου πάντα καρφωμένο εκεί ψηλά.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο τρίτο κουδούνι και στη σκηνή βγαίνει ο Κώστας Γάκης, κάτι λέει στο κοινό, γελάει... ο κύριος πίσω μου ξεκαρδίζεται τόσο δυνατά που νομίζω ότι το τύμπανό μου εκπέμπει SOS!!
-Χμμμ, κατάλαβα...λέω στη Σόφι ξινισμένα.
Η παράσταση ξεκινά. Βγαίνει κι ο Δημήτρης Μακαλιάς.
-Έχεις τρεις επιλογές να πεθάνεις, να πεθάνεις βίαια και να ζήσεις...
Τι διαλέγεις;
(Σ΄αυτές τις τρεις πρώτες γραμμές νομίζω ότι κρύβεται όλη η αλήθεια αυτής της παράστασης)
-Να ζήσω.
Κι έτσι ξεκινά η απίστευτη ιστορία μιας κατσαρίδας που ονειρεύτηκε να φτάσει στο φεγγάρι.
Επ, για στάσου, στο φεγγάρι; Μααα αυτή είμαι εγώ σκέφτομαι, ενώ επί σκηνής να γίνεται της μουρλής με τους δυο ηθοποιούς να ξετυλίγουν και να ξετυλίγονται. Ναι, αν η κατσαρίδα ήταν το αμπαλάζ, τότε το δώρο ήταν σίγουρα το απίστευτο χάρισμα και των δυο να παίζουν, να κινούνται, να τραγουδούν και να κάνουν τον κόσμο να γελά (τόσο που ένιωθα τον κύριο πίσω μου σχεδόν να απειλεί την ψυχική μου υγεία και τη σωματική μου ακεραιότητα... και δώστου να κατουριέται από τα γέλια, να πέφτει κάτω, να παραληρεί, να χτυπάει παλαμάκια, να επαναλαμβάνει τις λέξεις κι έπειτα να ρωτά... Τι είπε τώρα;;;
-Ε, βγάλε το σκασμό χριστιανέ μου, να ακούσουμε!)
Αν ήρθα ποτέ σε μία near-death experience, τότε σίγουρα ήταν ο πίσω κύριος!
Αλλά ό,τι κι αν έκανε, τα μάτια μου παρέμειναν κολλημένα στη σκηνή, στον Κώστα και στο Δημήτρη και τα 80 λεπτά της παράστασης.
(Είναι απίστευτο τι μπορούν να καταφέρουν δύο νέα άτομα με ταλέντο σε μια σκηνή.)
Είναι απίστευτο τι μπορεί να καταφέρει κανείς αν πιστεύει...
Η κατσαρίδα που έφτασε στο φεγγάρι χάρη στην επιμονή της γιατί διάλεξε...
Διάλεξε να ερωτευτεί, να μην μπορεί να ζήσει χωρίς τον σύντροφό της, να μείνει έγκυος στο δεύτερο παιδί της, να γεννήσει ένα πανέμορφο κοριτσάκι...
Διάλεξε να ζήσει.
*Με λίγα λόγια η καλύτερη παράσταση που έχω δει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.