Στὸ φίλο Ν. Καμπᾶ
Ὁ καιρός, ἡ μελέτη, ἡ ξενιτιά,
τὴ σκέψη ἀλλοῦ σου γύρανε, σοῦ σβύσαν
τὰ τραγούδια... Θυμᾶσαι; ντροπαλὰ
τὰ τραγούδια τὸ στόμα σου φιλῆσαν.
Ἐμένα μ᾿ ηὖρεν ἄπραγο ἡ νυχτιά,
τὸ πόδια μου συχνὰ παραστρατίσαν,
μὰ ἡ Μούσα γαληνὴ φεγγοβολᾶ,
τὰ μητρικά της χέρια μὲ κρατῆσαν.
Τάχα καὶ ποιοὺς νὰ λάτρεψες θεούς,
ἀπὸ πίσω ποιὲς χίμαιρες νὰ πῆρες;
Δὲν ξέρω· ἂν εἶναι ἀταίριαστες οἱ μοῖρες,
δὲν κάνουν οἱ καρδιὲς τοὺς ἀδερφούς;
Σὲ ξανακούω, στὸ πλάι μου σ᾿ ἀγναντεύω,
κι ἀπὸ χαρὰ ὁ ἀσάλευτος σαλεύω.
1912
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.