ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ 11ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ- του Αλέξη Αντωνόπουλου

23:17, είμαι πτώμα, αύριο θα είμαι από τις 8:00 στο πόδι (ποτέ μου δεν είπα πως είμαι πρωινός τύπος) ενώ απόψε έχω να κάνω εργασία για τον μαλάκα τον Ηρόδοτο (nothing personal against the guy).

Μόλις έχω διαβάσει για τα γεγονότα στο Χυτήριο και αισθάνομαι όλη αυτή τη βία να προσθέτει μια ανυπόφορη δόση βαρεμάρας στον κόσμο. Ναι, φοβάμαι, αλλά περισσότερο βαριέμαι. Τόσο προβλέψιμη ηλιθιότητα, και όλοι ξέρουμε τι θα γίνει αύριο παρόλο που δεν είμαστε προφήτες. Και μεθαύριο. Και παραμεθαύριο. Όλοι βλέπουμε το μέλλον τούτης της χώρας.

Κι εγώ, 23:29 τώρα, στον υπολογιστή μου, νιώθω πιο άχρηστος κι από τη Λένα Μαντά σε βιβλιοπωλείο. Υπάρχει μια καραμέλα που πολλοί πιπιλάνε σχετικά με το να εκφράζεις απόψεις μέσα από το Ίντερνετ: «Ωχ παράτα μας κι εσύ, μιλάς εκ του ασφαλούς.» Ναι, οκ, από δω και πέρα θα γράφω τα κείμενα μου δίπλα από φωτογραφίες όπου κάνω ελεύθερη πτώση δίχως αλεξίπτωτο- οτιδήποτε χρειαστεί ώστε να έχουμε λίγο κίνδυνο που θα δώσει περισσότερη σοβαρότητα σ’ ό,τι γράφω...

Όμως παρόλο που η συγκεκριμένη ατάκα είναι το καλύτερο επιχείρημα υπέρ της αποβλακωμένης σιωπής, κρύβει ένα σκληρό ερώτημα: Και που εκφράζεσαι, τι; Πως μπορούν οι λέξεις ν’ αντιμετωπίσουν κάτι τέτοιο;

Ίσως η λύση να είναι η βία. Μα η εκδικητική ή η παραδειγματική βία θα φέρει ακόμα περισσότερη βία˙ τα κτήνη των δεξιών θα αντικατασταθούν από τα κτήνη των αριστερών. Κι εμείς, όπως πάντα, στο κέντρο, αλλάζοντας βαρβάρους αφού δεν αλλάζαμε τη σκέψη μας, αλλά τίτλους. 

Ο μόνος φάρος ελπίδας της ψυχής μου φέγγει στα νερά της Τέχνης- ναι, ένα από τα πολλά αποψινά θύματα. Τέχνη: Η δυνατότητα να εκφράζεσαι δίχως ν’ απολογείσαι, με τον τρόπο που θέλεις να εκφραστείς, εκ του ασφαλώς ή εκ του κινδύνου. Κατανοώ και δεν κατηγορώ όσους αηδιάζουν με τέτοιες δηλώσεις σε τέτοιες περιόδους και κάνουν σκέψεις του στιλ «Δεν μας χέζεις κι εσύ κι η Τέχνη σου.» Άλλωστε οι καλλιτέχνες φαίνεται να έχουν απογοητεύσει την Ελλάδα περισσότερο κι απ τους πολιτικούς. 

Ελλάδα. Ποιον αφορά η Τέχνη στην Ελλάδα; Εκδίδεις βιβλίο και το διαβάζει ένας στενός κύκλος, γυρίζεις ταινία και η ψυχή της χάνεται στον βωμό μεγάλων ονομάτων. Το κράτος, σαν να είναι ο βασικός του στόχος, λειτουργεί ως αντίστροφος Μίδας και μετατρέπει το χρυσό των ανθρώπων του σε σκατά. 

Αν η Τέχνη είναι άχρηστη, το ίδιο ισχύει και για τη ζωή. Και η ζωή είναι άχρηστη. Είμαστε ένα μάτσο δίποδα που τρώνε, γαμάνε και κλάνουν (όχι ταυτόχρονα, ελπίζω). Μάλλον γι αυτό λοιπόν η Τέχνη μας παρηγορεί που και που: Ένα άχρηστο πράγμα προστατεύει ένα άχρηστο πλάσμα. Μα παράλληλα κάνει κάτι παραπάνω: Ρίχνει την πανοπλία. Όταν κάποιος διαβάζει, βλέπει, ακούει, αγγίζει, γεύεται ένα δημιούργημα, η ανάγκη να προστατευθεί από τον δημιουργό μειώνεται και ο πόθος να δαιμονιστεί από το δημιούργημα αυξάνεται. 

Άρα η Τέχνη μπορεί να μας σώσει; Δεν είναι σαχλό να ελπίζουμε σε κάτι τέτοιο; Ναι, είναι, πολύ. Σίγουρα όχι τόσο σαχλό πάντως όσο το να πιστεύουμε στη λύτρωση από έναν πολιτικό που συνεχώς μασάει τσίχλα, από έναν Πακιστανό look-alike που κυνηγάει Πακιστανούς, ή απ’ “αυτούς που μας έφεραν ως εδώ” (γιατί ασφαλώς μας τραβούσαν τόσα χρόνια).

Αν όμως η Τέχνη μπορεί να μας σώσει, θα μπορέσει να το κάνει μόνο μέσω ενός πολύ διαφορετικού μονοπατιού. Όχι διαφορετικού ως προς το είδος αλλά ως προς το πώς φτάνει το έργο στον κόσμο. Τα παλιά μονοπάτια δούλευαν, και δουλεύουν ακόμα μέχρι ενός σημείου- μα έχουν παλιώσει και οι συνοδοιπόροι μας δεν ενδιαφέρονται να τα διαβούν. 

Χρειαζόμαστε νέους δρόμους για την Τέχνη. Και αν η λέξη ‘Τέχνη’ σας ξενερώνει επειδή νομίζετε πως καλλιτέχνης ίσον ζωγράφος στο παγκάκι ή συγγραφέας με δεκατέσσερα πτυχία, τότε παρακαλώ αντικαταστήστε την με τη λέξη ‘Επικοινωνία’. Μπας και σωθούμε.

Η ουσία, για να μη σας κουράζω, είναι πως τώρα έχει πάει 23:59, ακόμα δεν έχω ξεκινήσει την εργασία για τον Ηρόδοτο, και πρέπει ν’ αποδείξουμε πως δεν είμαστε άχρηστοι. Το δύσκολο κομμάτι: Πρέπει ν’ αποδείξουμε πως δεν είμαστε άχρηστοι με το να γίνουμε χρήσιμοι.

Σημείωση του Ποίηση και Λογοτεχνία: Το ιστολόγιο μας δεν εστερνίζεται και δεν λογοκρίνει κανένα mail, έργο, άποψη, σατιρικό δοκίμιο κτλ αναγνώστη. Όλα τα μηνύματα επικοινωνίας που λαμβάνουμε είναι έργα με συναισθήματα και ιδρώτα των αναγνωστών μας γι' αυτό στο αίτημα τους είμαστε και θα είμαστε πάντα θετικοί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που ξεφεύγουν από κάθε όριο).