Ένα χειμώνα στην γιαγιά μου έφεραν ένα πακέτο πενικιλίνες.
"Τι καλά, τα άδεια μπουκαλάκια τα χρειάζομαι!"-είπα απερίσκεπτος και γρήγορα τις στρατολόγησα μετά από μια σύντομη ορκωμοσία. Ύστερα τις έστειλα στο πεδίο της μάχης. Ηγούμουν σκληρών μαχών και οι νίκες απαιτούσαν νέα στρατεύματα.
«Γιαγιά, -την ρώτησα ένα βράδυ,-γιατί δεν κάνει
ς όλες τις ενέσεις μαζί, να γίνεις καλά πιο γρήγορα!" Με κοίταξε δακρυσμένη, ύστερα με το κοκαλιάρικο της χέρι με χάιδεψε στα μαλλιά.
"Καλύτερα από σένα, ποιος θα σκέφτεται το ανθρώπινο δυναμικό μου;" πρόσθεσα ως ένδοξος στρατηγός, μόλις την είδα να σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι.
Δεν πέρασαν κάτι μέρες, ένα πρωί άφησε το κρεβάτι και αμίλητη, με λυτά τα μαλλιά, σαν να πρόβαλε από τη παλιά κέντημα του τοίχου, στάθηκε στην πόρτα. Συγκινήθηκα όταν την είδα αν και μέχρι τότε μπόρεσα να οργανώσω μόνο ένα μικρό στρατό χαρακωμάτων. Έτσι, ούτε λόγος για την (εαρινή επίθεση.)
Η γιαγιά με είδε κατσουφιασμένο.
«θύμωσες για τους στρατιώτες, γιε;»-με ρώτησε πονετικά. «Δεν μου έμενε ψαχνό, καρδιά μου, ν’αντέξω άλλο τσίμπημα! Η πενικιλίνη με κτυπάει στα κόκαλα! Αν με θέλει εδώ ο παντοδύναμος, αργότερα θα σου έχω και άλλους στρατιώτες! –δεσμεύτηκε ψιθυριστά και με φίλησε στο κούτελο.
Εκείνη την στιγμή, εγώ ο μέγας στρατηγός αποφάσισα να παρατήσω το πόλεμο. Ή μάλλον, να μη ασχολούμαι με μάχες.
"Η Εαρινή επίθεση" παραλίγο να μου ξεκάνει την γιαγιά!» -φώναζα λυπημένος και παρακαλούσα τα άδεια μπουκαλάκια, να εγκαταλείψουν την μάχη.
"Γιατί πολεμάτε, μωρέ; Ποιον ωφελεί τόση αιματοχυσία-φώναζα σαν το Ναπολέοντα μετά το Βατερλό. Τότε τα μπουκαλάκια οπισθοχώρησαν σιωπηλά. Επικράτησε θλίψη, αμηχανία.
Όμως στις μέρες που ακολούθησαν, η γιαγιά έγινε καλύτερα. Ορθοπόδησε και βγήκε μέχρι στο χολάκη. Όταν είδε σκόρπια τα στρατιωτάκια, τότε μου όρμιζε για τα καλά.
"Είσαι άνανδρος και λιποτάκτης. Έχεις κότας καρδιά!" μου τα βρόντηξε και γέλασε δυνατά. «Οι αληθινοί πολεμιστές δεν παρατάνε τον αγώνα, ακόμη και αν χάσουν όλο τους το σόι, όχι μόνο μια γριά!"
Εκείνη τη στιγμή, κάτι έσπασε μέσα μου. θέλοντας η μη, αυτοαποκλήθηκα γεννημένος προδότης, να βρω την πραγματική παρηγοριά πολύ αργά, στην δεύτερη γυναίκα μου, διότι αυτή κατάλαβε το παιδικό μου τραύμα, και συγχωρεί κάθε μου απιστία...
"Καλύτερα από σένα, ποιος θα σκέφτεται το ανθρώπινο δυναμικό μου;" πρόσθεσα ως ένδοξος στρατηγός, μόλις την είδα να σηκώνει ελάχιστα το κεφάλι.
Δεν πέρασαν κάτι μέρες, ένα πρωί άφησε το κρεβάτι και αμίλητη, με λυτά τα μαλλιά, σαν να πρόβαλε από τη παλιά κέντημα του τοίχου, στάθηκε στην πόρτα. Συγκινήθηκα όταν την είδα αν και μέχρι τότε μπόρεσα να οργανώσω μόνο ένα μικρό στρατό χαρακωμάτων. Έτσι, ούτε λόγος για την (εαρινή επίθεση.)
Η γιαγιά με είδε κατσουφιασμένο.
«θύμωσες για τους στρατιώτες, γιε;»-με ρώτησε πονετικά. «Δεν μου έμενε ψαχνό, καρδιά μου, ν’αντέξω άλλο τσίμπημα! Η πενικιλίνη με κτυπάει στα κόκαλα! Αν με θέλει εδώ ο παντοδύναμος, αργότερα θα σου έχω και άλλους στρατιώτες! –δεσμεύτηκε ψιθυριστά και με φίλησε στο κούτελο.
Εκείνη την στιγμή, εγώ ο μέγας στρατηγός αποφάσισα να παρατήσω το πόλεμο. Ή μάλλον, να μη ασχολούμαι με μάχες.
"Η Εαρινή επίθεση" παραλίγο να μου ξεκάνει την γιαγιά!» -φώναζα λυπημένος και παρακαλούσα τα άδεια μπουκαλάκια, να εγκαταλείψουν την μάχη.
"Γιατί πολεμάτε, μωρέ; Ποιον ωφελεί τόση αιματοχυσία-φώναζα σαν το Ναπολέοντα μετά το Βατερλό. Τότε τα μπουκαλάκια οπισθοχώρησαν σιωπηλά. Επικράτησε θλίψη, αμηχανία.
Όμως στις μέρες που ακολούθησαν, η γιαγιά έγινε καλύτερα. Ορθοπόδησε και βγήκε μέχρι στο χολάκη. Όταν είδε σκόρπια τα στρατιωτάκια, τότε μου όρμιζε για τα καλά.
"Είσαι άνανδρος και λιποτάκτης. Έχεις κότας καρδιά!" μου τα βρόντηξε και γέλασε δυνατά. «Οι αληθινοί πολεμιστές δεν παρατάνε τον αγώνα, ακόμη και αν χάσουν όλο τους το σόι, όχι μόνο μια γριά!"
Εκείνη τη στιγμή, κάτι έσπασε μέσα μου. θέλοντας η μη, αυτοαποκλήθηκα γεννημένος προδότης, να βρω την πραγματική παρηγοριά πολύ αργά, στην δεύτερη γυναίκα μου, διότι αυτή κατάλαβε το παιδικό μου τραύμα, και συγχωρεί κάθε μου απιστία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.