« Ο Σταυρός μου μικρός
.…… καλός Οιωνός…….»
Ο Δρόμος γνωστός των ολίγων θορύβων
ξεχασμένος θαρρείς πολλών και των λίγων
μονοπάτι σιγής
στη στροφή της αυγής
σαν επίλογος μοιάζει σκονισμένου βιβλίου
με σελίδες πολλές ώχρα ίχνη στο χθες
με σιγή καταχνιάς
στο εξώφυλλο τίτλος
απομένει μονάχα ο χρησμός του μαντείου
στις δικές μας στοές με το γκρι της μιλιάς
που την έκλεισαν φόβοι στο χείλος.
Η ζωή προχωρά και τον δρόμο της παίρνει
με το βήμα ζητά ίχνη γρίφων να φέρνει
και ο νους μοναχός
και η σκέψη αχός
μία νάρκωση φέρνουν ιχνογράφημα θλίψης
με σελίδες πικρές δίχως ώρες νεκρές
λεπτοδείκτες κομμένους
και τους δείκτες αργούς
απομένουν μονάχα οι αρπάζουσες τύψεις
σαν φυγάδες του μένους
να χαράξουν χιλιάδες σταυρούς...
Ο δρόμος τελειώνει όταν κλείνουν τα φώτα
με το τέλος ο χρόνος δεν γελά όπως πρώτα
και εσύ μοναχός
η σιωπή μου εχθρός
σε χορό των ονείρων γυροφέρνουν υπάρξεις
λευκός ο σταυρός συναντιέται με φως
με εικόνα παλιά
φωτογράφου ζωής
ένα όνομα σέρνει απεμπόλημες πράξεις
χαραγμένο βαθιά
στο σανίδι μεγάλης στιγμής.
Ο δρόμος γνωστός και γνωστή η καμπή του
δεν γυρίζει αλλιώς όταν μπει στη στροφή του
τάφοι νεκρών
ανθρώπων θνητών
με μνημεία που στήνει η αντίρρηση κόσμου
προκαλεί όσο ζει μετά πόνου κραυγή
κλαίει δήθεν πικρά
η ζωή την τυφλώνει
η αλήθεια σκληρή δίνει τέλος στο φως μου
τα μεγάλα μικρά
μετατρέπει στο τέλος σαν πιόνι.
Ο Σταυρός μου μικρός καλός οιωνός…………
169. Ποιητική τριήρης Σεπτέμβριος 2012
.…… καλός Οιωνός…….»
Ο Δρόμος γνωστός των ολίγων θορύβων
ξεχασμένος θαρρείς πολλών και των λίγων
μονοπάτι σιγής
στη στροφή της αυγής
σαν επίλογος μοιάζει σκονισμένου βιβλίου
με σελίδες πολλές ώχρα ίχνη στο χθες
με σιγή καταχνιάς
στο εξώφυλλο τίτλος
απομένει μονάχα ο χρησμός του μαντείου
στις δικές μας στοές με το γκρι της μιλιάς
που την έκλεισαν φόβοι στο χείλος.
Η ζωή προχωρά και τον δρόμο της παίρνει
με το βήμα ζητά ίχνη γρίφων να φέρνει
και ο νους μοναχός
και η σκέψη αχός
μία νάρκωση φέρνουν ιχνογράφημα θλίψης
με σελίδες πικρές δίχως ώρες νεκρές
λεπτοδείκτες κομμένους
και τους δείκτες αργούς
απομένουν μονάχα οι αρπάζουσες τύψεις
σαν φυγάδες του μένους
να χαράξουν χιλιάδες σταυρούς...
Ο δρόμος τελειώνει όταν κλείνουν τα φώτα
με το τέλος ο χρόνος δεν γελά όπως πρώτα
και εσύ μοναχός
η σιωπή μου εχθρός
σε χορό των ονείρων γυροφέρνουν υπάρξεις
λευκός ο σταυρός συναντιέται με φως
με εικόνα παλιά
φωτογράφου ζωής
ένα όνομα σέρνει απεμπόλημες πράξεις
χαραγμένο βαθιά
στο σανίδι μεγάλης στιγμής.
Ο δρόμος γνωστός και γνωστή η καμπή του
δεν γυρίζει αλλιώς όταν μπει στη στροφή του
τάφοι νεκρών
ανθρώπων θνητών
με μνημεία που στήνει η αντίρρηση κόσμου
προκαλεί όσο ζει μετά πόνου κραυγή
κλαίει δήθεν πικρά
η ζωή την τυφλώνει
η αλήθεια σκληρή δίνει τέλος στο φως μου
τα μεγάλα μικρά
μετατρέπει στο τέλος σαν πιόνι.
Ο Σταυρός μου μικρός καλός οιωνός…………
169. Ποιητική τριήρης Σεπτέμβριος 2012
Υπέροχο...
ΑπάντησηΔιαγραφή