Στη μνήμη του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη(1851-1911)
Πότε θα μας ψάλλεις πάλι
αχ φωνή του «Ραμπαγά»
τι στεγνή είν’η ζωή μας
και πικρή η σταλαματιά
Σαν το σκοτεινό τρυγόνι
σαν της μάνας την ποδιά
που τρυγάει την ανέχεια
Έσβησαν οι ήχοι αγάλι
και κοιμήθηκε η νυχτιά
σ’ένα σπίτι ρημαγμένο
που δε βρήκε αγκαλιά
Έκλαψε λιγάκι ο Γκιώνης
με παράπονα παλιά
και το βλέμμα του Σκιαθίτη
βάρυνε στη σιγαλιά..
Πότε θα μας ψάλλεις πάλι
εκείνα τα εσπερινά
που τα ήξερες απέξω
σαν τραγούδια γιορτινά
Σαν το σκοτεινό τρυγόνι
βάφτηκες με σκοτεινιά
σύννεφο η παραζάλη
κι η ανάσα σου βαριά
Στ’ αναλόγια και πάλι
θα μας πεις πασχαλινά
«Αλεξανδρινέ μ’αέρα»
στα εκκλησάκια τα λιτά
Θα σε ξαναβρούμε πάλι
με ιερέα τον Πλανά
ή θα πας στο Άγιο Όρος
για προσκύνηση ξανά
Τρεις απόψε ο Γενάρης
μέρες είναι του χιονιά
άγιος θα πας αντίκρυ
με θεού μεταλαβιά
Έγινε η νύχτα μέρα
σε ζητάει η Φραγκογιαννού
και ο Άγιος Ελισαίος
σε μια σκήτη τ’ουρανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.