Τα ζόμπι του μετρό - Μέμου Σταματία

Τα ζόμπι του μετρό


 
Κάθε πρωί παίρνω το μετρό για να πάω στη δουλειά

Και κάθε μέρα απογοητεύομαι όλο και πιο πολύ

με τον κόσμο γύρω μου,για το πώς έχει καταντήσει.

Άνθρωποι σκυθρωποί,αγέλαστοι

που αν ακούσουν κάποιον να γελά ή να μιλά δυνατά,

τσατίζονται λες και η δική τους κατάσταση είναι φυσιολογική.

Χτυπούν τα εισιτήριά τους και μπαίνουν στα βαγόνια με μια

απάθεια,ανέκφραστοι,σα ζόμπι,κοτούν το κενό έξω από το παράθυρο

ή γυρνούν να κουτσομπολέψουν τι φοράει ο διπλανός τους.

Σηκώνονται από τη θέση τους,πριν φτάσουν στο σταθμό που θέλουν,

ίσως για να κάνουν πιο γρήγορα.

Οι δε κινήσεις είναι τόσο μηχανικές,σα μαριονέτες που καμιά φορά

αν γίνει κάποιο λάθος από τον οδηγό και σταματήσει πριν το σταθμό,

μέσα στα σκοτάδια,δε βλέπουν που βρίσκονται και μηχανικά,

ετοιμάζονται να βγουν,μετά κοιτούν λίγο έξω από το τζάμι,

βλέπουν το κενό,συνειδητοποιούν που βρίσκονται και περιμένουν να

φτάσουν.

Μεταξύ αυτών και εμείς οι δύσμοιροι,που κρεμόμαστε από το

παράθυρο

να κρυφοκοιτάξουμε μια στάλα σοφίας,ότι προλάβουμε

περνώντας από τους σταθμούς,στίχους που σπάνια είναι γραμμένοι σε

αφίσες,

σε μια προσπάθεια να μας αφυπνήσουν,να προλάβουμε να μη γίνουμε

σαν τα ανθρωπάκια του Γαϊτη,που είναι τόσο έξυπνα τοποθετημένα

στο σταθμό Λαρίσης,όχι για να θαυμάζουμε αλλά για να θυμόμαστε,

βλέποντάς τα,να μη γίνουμε σαν και αυτά.

Πότε γίναμε έτσι; Το παράλογο,να θεωρείται λογικό;

Πράγματα που παλιά θεωρούνταν αυτονόητα για την ομαλή εξέλιξη

του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία,όπως η ευγένια και το ενδιαφέρον

απέναντι στο συνάνθρωπο,στις μέρες μας,τις όχι και τόσο προοδευτικές,

θεωρούνται επαναστατικές ιδέες.

Μα ο άνθρωπος από τη φύση του αναζητά την παρέα των άλλων

και την αποδοχή του από αυτούς,όχι τη μοναξιά και την ακεφιά,

σε μια προσπάθεια να παραμείνει μακριά από τους άλλους.

Ποιός είναι υπεύθυνος για αυτή τη μόδα που έχει υιοθετηθεί και από τη

χώρα μας;

Με το κάθε μοντέρνο ρούχο γιατί φοράμε μαζί και το προσωπείο της

ψυχρότητας και της απάθειας; Αυτό μας κάνει πιο ελκυστικούς;

Οι ίδιοι όμως άνθρωποι αν βρεθούν σε κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο,

κυρίως σε λεωφορείο,τότε αλλάζουν συμπεριφορά και γίνονται

ομιλητικοί,χαμογελώντας που και που,δίνοντας και τη θέση τους σε

κάποιον που τη χρειάζεται περισσότερο.

Και αυτό σε κάνει να ελπίζεις ότι ίσως να μην έχουν χαθεί όλα,ακόμα.



28/10/09