.jpg)
Μέσα στο σπίτι συγγενείς και γνωστοί μαζεμένοι γύρω απ ένα κρύο σώμα. Τα μάτια τους δεν είχαν άλλα δάκρυα. Αυτός θυμωμένος με τα στεγνά τους μάτια σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω στο μικρό μπαλκόνι, έβγαλε από την τσέπη του το πακέτο με τα τσιγάρα. Δεν ήθελε να καπνίσει αλλά του ήταν μια συνήθεια. Έψαξε για μια καθαρή ανάσα. Όταν την βρήκε έκλεισε τα μάτια, την ρούφηξε σαν να έπαιρνε αέρα για πρώτη φορά. Όπως την ημέρα που γεννήθηκε.
Έφερνε στη μνήμη όμορφες στιγμές και πάσχιζε να τις κλειδώσει μέσα στην καρδιά. Να μείνουν εκεί, ανέπαφες από τον άγριο χρόνο που πασχίζει να μας γιατρεύει απ' ο,τι πονάμε. Κι εάν εμείς θέλουμε να ζούμε έτσι; Κι εαν εμείς θέλουμε να θυμόμαστε; Κι εαν εμείς...
Όταν ήταν μικρός, δεν μπορούσε να τρέξει γρήγορα. Όχι γιατι αντιμετώπιζε κάποιο σωματικό πρόβλημα, αλλά γιατί τον κρατούσε ο φόβος. Ο φόβος μην πέσει και χτυπήσει. Έτσι δεν άφησε ποτέ τον εαυτό του ελεύθερο, να ανταγωνιστεί τον άνεμο, να τρέξει παράλληλα με το ρυάκι του ποταμού.
Ποτέ δεν βιάστηκε. Ποτέ δεν πήρε μια απόφαση χωρίς να τη σκεφτεί πολλές φορές. Πάντα υπήρχε μια λίστα δίπλα του Υπέρ και Κατά, έγραφε και έγραφε και σημείωνε και έσβηνε.
Και τώρα; Τώρα.
Μπήκε μέσα στο αμάξι θυμωμένος και άναψε τη μηχανή, το πόδι πάνω στο γκάζι κόντευε να τρυπήσει το αμάξωμα. Το κινητό δε σταμάτησε ούτε για δευτερόλεπτο να χτυπά, αλλά αυτός έτρεχε, έτρεχε και έτρεχε, αλλά πάλι με κάτι άλλο. Πάλι δεν έτρεξε με τα πόδια του. Να τρέξει ξυπόλητος, να νοιώσει τη γη στις πατούσες του, να ματώσουν απ' το τρέξιμο, να πονέσει από τις πέτρες, να πατήσει αγκάθια, να βάλει τις φωνές από τον πόνο αλλά να είναι χαρούμενος γιατί έτρεξε.
Αργά το βράδυ όταν επέστρεψε στο σπίτι τον έστησαν στον τοίχο και του άσκησαν κριτική γιατί δεν τους ακολούθησε στην τελευταία κατοικία. Τους έσπρωξε όλους, τους φώναξε πως αυτό ήθελε να κάνει. Δεν ήθελε να έχει στο μυαλό του την διαδρομή για την αιώνια κατοικία. Το κουτί που έκλεισε όλες τις όμορφες αναμνήσεις δεν ήθελε να έχει πάνω αυτόν τον πόνο.
Έλα, έλα και τρέξε κοντά μου. Βγάλε τα παπούτσια, δες και Εμένα και εγώ ξυπόλητη περπατώ πάνω στα κοφτερά βράχια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.