Η Αλφονσίνα
Στόρνι, που αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα σε ηλικία σαράντα έξι ετών, ήταν
μια γυναίκα που αρέσκετο ν’ασχολείται με την καλλιτεχνική δημιουργία των
παιδιών. Η ερωτική της ποίηση είναι διακριτική και πικρή.
Μου είπες: Ο
πατέρας δεν έκλαιγε.
Μου είπες: Ο παππούς δεν έκλαιγε.
Δεν έκλαψαν ποτέ οι άνδρες της φυλής μου.
Ήταν από ατσάλι.
Μου είπες: Ο παππούς δεν έκλαιγε.
Δεν έκλαψαν ποτέ οι άνδρες της φυλής μου.
Ήταν από ατσάλι.
Και λέγοντας
αυτά, ένα σου δάκρυ κύλησε
Κι έπεσε στο στόμα μου… Άλλο φαρμάκι
Δεν ήπια ποτέ από τόσο μικρό
Ποτήρι.
Κι έπεσε στο στόμα μου… Άλλο φαρμάκι
Δεν ήπια ποτέ από τόσο μικρό
Ποτήρι.
Αδύνατη γυναίκα,
καυμένη γυναίκα που γνωρίζει
Αιώνες λύπης πίνοντάς το.
Α, τούτη η ψυχή μου άλλο δεν αντέχει
Όλο του το βάρος!
Αιώνες λύπης πίνοντάς το.
Α, τούτη η ψυχή μου άλλο δεν αντέχει
Όλο του το βάρος!
Το είδαμε στο Λόγος και τέχνη
αφιερωμένο εξαιρετικά στο ιστολόγιο, και στην ποίηση, το τραγούδι αυτό με την υπέροχη Μερσέντες Σόσα:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=4CAesBCjk20
Η Αλφονσίνα και η θάλασσα
Από τη μαλακή άμμο
Που γλείφει τη θάλασσα
Η μικρή της πατημασιά
Δεν επιστρέφει πια
Ένα μονοπάτι μόνο
Από θλίψη και σιωπή θα φτάσει
Μέχρι τα βαθιά νερά
Ένα μονοπάτι μόνο
Από βουβές θλίψεις θα φτάσει
Ως τον αφρό.
Ο Θεός ξέρει πόση στεναχώρια
Σε συντρόφεψε
Ποιοι παλιοί πόνοι
Κρύφτηκαν στη φωνή σου
Για να ξαπλώσεις
Νανουρισμένη απ' το τραγούδι
Από τα θαλασσινά κοχύλια
Το τραγούδι που τραγουδά
Στα σκούρα βάθη της θάλασσας
Το κοχύλι.
Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούργια ποιήματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.
Πέντε μικρές σειρήνες
Θα σε σηκώσουν
Από δρόμους των φυκιών
Και των κοραλιών
Και φωσφορίζοντα
Θαλασσινά αλογάκια θα κάνουν
'Εναν γύρο στο πλευρό σου
Και οι κάτοικοι
Του νερού θα παίζουν
Σύντομα μαζί σου
"Χαμήλωσε τη λάμπα
λίγο ακόμα
Άσε με να κοιμηθώ, αδερφή,
εν ειρήνη
Αν αυτός με ζητήσει
μην του πεις ότι είμαι εδώ
Πες του η Αλφονσίνα έφυγε
κι αν με ζητήσει πάλι
μη μάθει ότι είμαι εδώ ποτέ
Πες του πως είμαι φευγάτη"
Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούρια ποίηματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο Facebook
Να είστε καλά.
ΔιαγραφήΠολύ όμορφο.