TO ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ- ΑΥΓΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

TO ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Πέρασαν πολλοί.

Το είδαν, το ζύγισαν, το μέτρησαν.

Κι έφυγαν.

Πολύ παλιό.

Από σοβατισμένη πέτρα.

Ίσως μικρό.

Με μπλε ξύλινα κουφώματα.

Σαν κυκλαδίτικο.

Όχι στις Κυκλάδες.

Μέσα στο Αιγαίο.

Κάποιοι το νοίκιασαν τελικά.

Για λίγο διάστημα.

Για ένα χειμώνα, ίσως δύο.

Όσο να διανύσουν μια σχολική χρονιά.

Εκπαιδευτικοί οι περισσότεροι.

Ή άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι.

Άφησαν εκεί μικρά κομμάτια ζωής.

Ύστερα άδειασε πάλι.

Έμεινε σιωπηλό.

Ήρθαν οι επόμενοι.

Και παρήλθαν.

Έπρεπε να βαφτεί.

Να διορθωθούν τα υδραυλικά του.

Δε νοικιάστηκε.

Έμεινε πάλι σιωπηλό.

Όμως τις νύχτες ζωντάνευε.

Απ’ το τραγούδι του νερού.

Απ’ τις μακρινές φωνές του λιμανιού.

Απ’ τη συνομιλία των νυχτερινών φώτων.

Μέχρι που κάποιος έφτασε.

Το νοίκιασε.

Κάθε νύχτα έβγαινε στο μπαλκόνι του.

Έπιανε κουβέντα με τη θάλασσα.

Άκουγε τις ανακοινώσεις.

Καθώς περνούσε το πλοίο της γραμμής.

Τον απόηχο απ’ τις πέρα γειτονιές.

Για κάποιον δεν ήταν απλώς ένα σπίτι.

Ήταν ένα πέτρινο πλεούμενο.

Κι έτσι άρχιζε ένα ακόμα ταξίδι.

Ένας φίλος το βάφτισε:

‘’Το σπίτι του συγγραφέα.’’

Ή του ποιητή.

Για εκείνον όμως ήταν το σπίτι που ονειρεύτηκε.

Κι ας μην έγραψε ποτέ τίποτα.

                                                  ΑΥΓΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ