Βοσκός και θάλασσα - Χρυσάνθη Νικολάου

Αγνάντευε τη θάλασσα
από χλωρό λιβάδι
βοσκός, που ζούσε ’κεί κοντά
με τ’ άσπρο του κοπάδι.

Τα ζαφειρένια πλάτη της,
τα φορτωμένα ατλάζι,
τον έκαναν πολύ συχνά
βαθιά ν’ αναστενάζει.

Κι η δροσερή η αύρα της,
η ποτισμένη αλμύρα,
του χάριζε μεθυστικά
τα πλάνα της τα μύρα.

Της μερωμένης όψης της
λιμπίστηκε τα κάλλη,
γι’ αυτό και θάρρεψε δουλειά
πως του ταιριάζει άλλη.

Παράτησε τα πρόβατα
κι αγόρασε χουρμάδες,
να γίνει έμπορος τρανός
γυρεύοντας μπελάδες.

Και τους χουρμάδες φόρτωσε
στο πρώτο το καράβι,
στη θάλασσα να ξανοιχτεί,
μη δεν καλοπρολάβει.

Μα μόλις που πλανεύτηκε
κι εκείνη ευθύς αλλάζει!
Σηκώνει κύματα βουνά.
Βογγάει και μανιάζει!

Το πλοίο, καρυδότσουφλο,
τ’ αναποδογυρίζει!
Χουρμάδες πέφτουν στο νερό,
που θέριεψε κι αφρίζει.

Κι εκείνος μόλις πρόλαβε
να βγει με δυσκολία,
μισοπνιγμένος ναυαγός
στην έρμη παραλία.

Μετά από μέρες κάμποσες
ξανά γαληνεμένη
τη θάλασσ’ άλλος την κοιτά
με σκέψη πλανεμένη.

Κι ο δόλιος που την έπαθε
με δύναμη φωνάζει:
-Ε, φίλε, μη σε ξεγελά,
που ψευτοησυχάζει!

Χουρμάδες ξαναζήλεψε
και θέλει να της δώσεις,
μα σαν εμέ στον πειρασμό
κι εσύ να μην ενδώσεις.