Αγκαλιά Μακριά σαν κοιτώ
Το θέαμα είναι φρικτό
Λαλιά, δύναμη, φωνή
Χάθηκαν όλα μαζί
Ερημική πετρωμένη γη
Που ανάθρεψε το παιδί
Ήλιος καυτός που καίει
Έλουσε το μέτωπο αυτό
Ένας πατέρας αγκάλι το κρατά
Σφικτά με μια δυνατή αγκαλιά
Σιωπή και δε μιλά
Μόνο στα μάτια το κοιτά
Προστατευτικά σαν στο μέτωπο χαράζει
Με το σώμα του το σκεπάζει
Ο φόβος τον παρακινεί
Μήπως γλιτώσει το παιδί
Η ματιά του είναι μικρή
Χωρά όλου του κόσμου τη λάμψη
Όταν η ριπή το γαζώσει
Ο ήλιος δε θα τη ξεπεράσει
Αηδόνι που δε πέταξες
Δεν έβγαλες φτερά
Αηδόνι που δε κελάηδησες
Δεν έβγαλες μιλιά
Ήσουν αθώο απ’ την αρχή
Σε καταδίκασε η ζωή
Μια στυγνή διαταγή
και θα φύγεις για άλλη γη
Άνθος νιότης μοιροβολάς
Το φως εσύ σκορπάς
Μα κάποιοι που σε ζήλεψαν
Τρομακτικά σου γελάν
Αντίστροφα ο χρόνος μετρά
Που θα φύγεις που θα πας
Μια διαταγή, σείστηκε η πλάση
Το κορμί σου εχάθει
Πέτρες και χώμα το στρώμα
Και φύλακας άγγελος ο πατέρας
Ένας τοίχος για μάρτυρας
Σώπασαν όλα παντοτινά
Σαν κουβάρι ο χρόνος που κυλά
Αναστέναξε βαθιά
“η πιο μεγάλη απώλεια
Στα χρόνια μου τα αιώνια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.