 | |
| Ο Πίνακας είναι της κ. Κανελλάκου Κατερίνας, ζωγράφου από Καρδίτσα. |
Ο καλός μου εαυτός σκότωσε
τον κακό μέσα μου
και χρόνια τώρα ζω ευνουχισμένος,
υπόδειγμα ηθικής,
μέσα σε μια κόλαση απωθημένων,
τρισάθλιος θεματοφύλακας των "πρέπει"
εγώ, ο γραφικός δυνατός - αδύναμος,
ζω σ' ένα νεκροταφείο επιθυμιών,
που τα κουφάρια τους με στοιχειώνουν
αν τολμήσω να κλείσω τα ταλαίπωρα μάτια μου τις νύχτες,
ζω βλέποντας με φρίκη τους σταυρούς
που πάνω τους κάρφωσα τις αντιστάσεις μου
με τα ίδια μου τα αφελή χέρια,
ζω αντικρίζοντας τον ήλιο θαμπά
μέσα απ' τις γάζες των αποστειρωμένων μου συμπεριφορών,
ζω μισώντας εμένα, τον ανάξιο μονομάχο του εγώ μου,
αναπνέοντας τη βρώμα απ' το θειάφι που έριξα στην ψυχή μου
για να σκοτωθούν όλα τα ζιζάνια εντός μου,
ζω, θλιβερός γυρίνος που κολυμπά με μόχθο ανυπόφορο,
σε ένα λάκκο από "μάλιστα!" που με καταπίνει,
ζω σαν καλός άνθρωπος,
χωρίς να κινώ υποψίες για την αυτοδικία που ετοιμάζω,
ζω καταστρώνοντας νυχθημερόν σχέδια
για την τιμωρία και τον εγκλεισμό του δολοφόνου...
της Χρυσούλας Λουλοπούλου
(2o Βραβείο Α' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού
"Καισάριος Δαπόντες" του Δήμου Σκοπέλου,Ιούλιος 2012)
Ωραίο ποίημα. Από τα ελάχιστα, αν όχι το μοναδικό, που έχει κάτι να πει μέσα στα υπόλοιπα αδιάφορα -αλλά βραβευμένα!- του διαγωνισμού. Αυτά συμβαίνουν με τις βραβεύσεις, όταν στις επιτροπές είναι άνθρωποι άσχετοι με την ποίηση. Βραβεύονται οι μετριότητες...
ΑπάντησηΔιαγραφή