Όμορφο γαλάζιο της ψυχής - Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Όμορφο γαλάζιο της ψυχής

αγνή σιωπή στην απεραντοσύνη,

από το βράχο της υπομονής

στέκεται και θαυμάζει

με των ματιών τη νοσταλγία

ένα ιερό σημείο· ένα σταυρό

φτιαγμένο απ’ τη μοίρα.

Η φουσκωμένη ψυχή πελάγωνε

σ’ ανίσκιωτους κάμπους, 

προτού γραφτεί ο ύμνος της

κι έρθει η γαλήνη της ύπαρξης

μετά από την αναταραχή.

Οι ανέστιοι ψιθύριζαν την τελευταία μοίρα τους

μπρος στον καθρέφτη

των ξεθωριασμένων προσωπείων,

πλάθοντας για την άφταστη ζωή

όμορφα παραμύθια.

Ας κείτεται δίπλα τους νεκρή

η εικόνα του διαβάτη

που πήρε ομίχλη και οργή

για να φυλακίσει τον πόνο.

Κι ίσως πικρά καμάρωνε τώρα

μέσα από χέρια που πάγωναν

τα όνειρα που άρχιζαν μια άτακτη φυγή.

Ο πρόσφυγας δούλεψε το ξύλο και τον χαλκό,

δούλεψε το άροτρο

με το ίδιο μονότονο ερωτηματικό.

Έχτισε με τον άνεμο κατώφλια

και πελεκώντας την άρνηση

προχωρούσε με τη σκόρπια νοσταλγία.

Γλίτωσε απ’ τα έλη

που του κατέτρωγαν τη δύναμη

κι έμοιαζε με κάποιο απ’ τα πουλιά

που δεν έβρισκε κλαρί

πάνω του να καθίσει

να τραγουδήσει τον καημό και τον πόνο του…

Πόσοι ουρανοί τάχθηκαν στο ανυπόφορο σκοτάδι;

Πόσα φεγγάρια δηλητηριασμένα ήρθαν να σ’ αγγίξουν;

ενώ εσύ σε μια γωνιά παροπλισμένος

έκρυβες μέσα στο σακάκι σου τον πόνο.

Στις πιο σκληρές μάχες της ψυχής αφηνόσουν

μετρώντας τις κρυφές δυνάμεις,

εξαργυρώνοντας την πίστη

σ’ ανέλπιστα νομίσματα ενός αθέατου κόσμου.

                                                                           

Μ’ αυτά θα ζήσεις τα υπόλοιπα χρόνια·

τα λίγα που σου απομένουνε…

Σαν μύλος γερασμένος

τον ίδιο σπόρο, την ίδια φύτρα της θλίψης μας

άπειρες φορές θα γυρνάς,

μέχρι να σε λυπηθεί ο Θεός

αιώνιε δεσμώτη, γυρίζοντας πίσω.

20/04/2008

 ( Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή « Η φλεγόμενη πόλη » )

Πηγή: http://parathyrostaoneira.blogspot.gr/2012/08/blog-post_367.html?spref=fb