ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ- Lef Doe

Όταν ξύπνησα, το γυμνό μου κορμί ήταν σκεπασμένο από τα χαμόκλαδα του δάσους. Μια πνιγηρή αντηλιά θάμπωσε τα μάτια μου. Σαν από ένστικτο γνώριζα ότι ο ήλιος έστεκε καμαρωτός ψηλά στον ουρανό, μα η πυκνή βλάστηση δεν επέτρεπε τις αχτίδες να γλύψουν το κούτελό μου.

Στάθηκα γονατιστός κι άρχισα να εξερευνώ το χώρο τριγύρω μου μπουσουλώντας. Παντού υπήρχαν οριοθετημένες παροικίες: δεξιά τα γλιστερά χορτάρια, διασκορπισμένοι παραπέρα φουντωτοί θάμνοι σαν τούφες σε καραφλό κρανίο και δεκάδες γιγάντια δέντρα αγκάλιαζαν με τα ανατριχιαστικά κλαδιά τους όλη τη φύση. Ήμουν στριμωγμένος. Σε κάθε σάλεμα, τα αγκαθωτά φύλλα σούβλιζαν τα σπλάχνα μου κι οι πόες γαργαλούσαν μαρτυρικά το λαιμό μου.

Στο μισοσκόταδο οι λεπροί κορμοί των αιωνόβιων δέντρων άρχισαν να με γροικούν απειλητικά. Φοβήθηκα! Έψαξα απεγνωσμένα κάποιον τρόπο διαφυγής. Απ' τις αραιές χαραγματιές ανάμεσα στις φυλλωσιές διέκρινα ένα λαμπύρισμα. Λίγα μέτρα μακρύτερα υπήρχε ένα ξέφωτο. Ήταν η λύτρωσή μου· μόνο εκεί θα ήμουν ασφαλής. Πώς θα ήταν όμως δυνατό να φτάσω ως εκεί έτσι μόνος κι αβοήθητος όπως ήμουν; Απογοητεύτηκα....

 

Έφτασε τότε αθόρυβα από πίσω μου η Υγεία και με έπιασε από τον ώμο: “Μην απογοητεύεσαι! Θα σου ξεχορταριάσω ένα μονοπάτι μέχρι το ξέφωτο.”

Έβγαλε ένα δρεπάνι από το ζωνάρι της κι άρχισε να κόβει ακούραστα το πρασινωπό τείχος σχηματίζοντας τελικά ένα ευθυτενές δρομάκι που εκτεινόταν ίσαμε το ξέφωτο.

Την ευχαρίστησα και χαμογελώντας την είδα να χάνεται στον ορίζοντα.

Μα τότε σαστισμένος διαπίστωσα ότι όλα τα αγκάθια από τα κομμένα φυτά είχαν πέσει κατα μήκος του μονοπατιού. Θα ήταν αδύνατο να φτάσω στο ξέφωτο έτσι γυμνός και ξυπόλυτος όπως ήμουν. Απελπίστηκα.

Άκουσα τότε από μακριά τη φωνή της Ελπίδας να με χαιρετά: “Μην απελπίζεσαι! Θα σου καθαρίσω το μονοπάτι από τα αγκάθια.”

Πήρε μια βαθιά ανάσα και με ένα φύσηγμα αιωρήθηκε πάνω από το μονοπάτι και στροβίλισε μακριά όλα τα αγκάθια.

Την ευχαρίστησα και αναθαρρημένος την είδα να χάνεται στον ορίζοντα.

Μα τότε διέκρινα έκπληκτος ότι το μονοπάτι ήταν γεμάτο από λακούβες με λάσπη και κινούμενη άμμο. Ήταν σίγουρο πως θα με ρούφαγε κάποια δίνη πριν προλάβω να φτάσω στο ξέφωτο. Έκλαψα.

Όταν σήκωσα τα βουρκωμένα μου μάτια, ο Έρωτας προσγειώθηκε πλάι μου και με καθησύχασε: “Μην κλαις! Θα σου στεριώσω το μονοπάτι με ροδοπέταλα.”

Σήκωσε τότε τα ασημένια φτερά κι έβγαλε από την φαρέτρα του χιλιάδες τριαντάφυλλα τα οποία και άπλωσε περίτεχνα με το τόξο του στο μονοπάτι.

Αφού τον ευχαρίστησα κάθισα γαλήνιος και τον είδα να χάνεται στον ορίζοντα.

Μα τότε ένα μοναχικό φτερούγισμα ταρακούνησε την καρδιά μου κι αναρωτήθηκα:

“Τώρα που το μονοπάτι είναι ασφαλές ποιος θα μου μάθει να περπατώ;”

 

 

http://printoksimerwma.blogspot.gr/