Οι πορείες μου ήταν μάταιες κι ήταν απερίγραπτα τα βάσανα που πέρασα στο δρόμο. Ήταν το τέλος του φθινόπωρου, όταν έφυγα από την περιοχή όπου είχα μείνει τόσο καιρό. Ταξίδευα μόνο τη νύχτα από φόβο μήπως και συναντήσω άνθρωπο. Η φύση μαραινόταν γύρω μου και ο ήλιος δε ζέσταινε πια· η βροχή και το χιόνι έπεφταν αδιάκοπα· τεράστιοι ποταμοί πάγωναν· η επιφάνεια της γης ήταν σκληρή, κρύα και γυμνή και δεν έβρισκα πουθενά καταφύγιο. Αχ, Γη! Πόσες φορές δε βλαστήμησα την ώρα και την στιγμή της γέννησής μου! Η πραότητα της φύσης μου είχε χαθεί και όλα μέσα μου είχαν γίνει χολή και πίκρα. Όσο πιο κοντά πλησίαζα στο μέρος που έμενες τόσο πιο βαθιά ένιωθα το πνεύμα της εκδίκησης να μου κεντρίζει την καρδιά.
Το χιόνι έπεφτε και τα ποτάμια φούσκωναν, μα εγώ δε σταμάτησα πουθενά. Λίγα περιστατικά απο δω κι από κει μου 'δειχναν το δρόμο και κατάφερα επίσης και βρήκα ένα χάρτη της χώρας· συχνά όμως έχανα το δρόμο μου και βρισκόμουν μακριά από κει που έπρεπε. Η αγωνία των αισθημάτων μου δε μου άφηνε κανένα περιθώριο για αναβολή· όσα περιστατικά κι αν μεσολαβούσαν δεν μπορούσαν α μειώσουν τη λύσσα μου· κάποιο όμως περιστατικό που έγινε όταν έφθασα στα σύνορα της Ελβετίας, τον καιρό που ο ήλιος είχε ξαναβρεί τη ζεστασιά του και η γη είχε αρχίσει και πάλι να φαίνεται πράσινη,επιβεβαίωσε με ιδιαίτερο τρόπο την πίκρα και τον τρόμο των αισθημάτων μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.