Το Χιόνι Που ΑχνίζειΕκεί σε πρωτόειδα
με το πρώτο χνώτο του χιονιού,
μου έγνεψες με λίγο αέρα
σε σχιστά κλαδιά, βουνά και λαγκάδια
ανάμεσα σε ηπείρους δυο
αντίκρυ τα πόδια να πατούν εδώ
με απλανές το βλέμμα απέναντι, να αγαπώ
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
μου έταξες σαν άγιος σε παιδί
πότισες με ιδρώτα ένα αιγόκλημα
γεύτηκα ευωδιά και νερό,
άνοιξα τα χέρια,
έλαμψε μια ρίζα στο κενό
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
μου μίλησες σοφά
σχισμές χαράχθηκαν στον ουρανό
λαβωματιές, το ατσάλι είναι υγρό
καθρεφτίζονται πάνω στο σπαθί
άνθρωποι, πόθοι και εποχή
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
μου ομολόγησες πως είσαι
δέντρο-νάνος σε δίσκο ρηχό
όπου ανατέλλει ο ήλιος
δύσκολο να υποστώ
μια ζωγραφιά στον ωκεανό
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
σκιές αγέρωχες από πίσω περπατούν
και εγώ σ’ αναζητώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.