Ένα υπέροχο ποίημα από την Ειρήνη Τριανταφύλλου

Μη φύγεις! Γιατί αν φύγεις, εγώ τι σχήμα θα έχω;
Μην έρθεις! Γιατί κοιμάμαι και θα με ξυπνήσεις!
Μην είσαι εδώ! Γιατί πρέπει να με διαχειριστώ!

Αφού επιμένεις, μείνε, δοκιμαστικά, αλλά με τους δικούς μου όρους.
Θα σε ελέγχω καθημερινά και εξουθενωτικά για’μένα!
Θα καθορίζω συνθήκες, θα διορθώνω κακώς κείμενα με τα λευκά μου ψέματα,

 θα σε δοκιμάζω συνεχώς και θα σ’αφήνω εγώ πρώτη!
Αφού, λοιπόν, εγκαταλείπω πριν τυχόν εγκαταλειφθώ, ως προς τι αυτή η αγωνία;
Αφού κοντά δεν έρχομαι…Σ’έχω διώξει…

Κίνηση ματ πριν αποκλειστώ μέσα σου και εγκλωβιστώ.
Και ύστερα εγώ πώς θα βιώσω ξανά τον αποχωρισμό;
Πώς θα διαχειριστώ την απόρριψη και την ταλαιπωρία;
Και εκείνο το μετέωρο συναίσθημα ότι μόνη μου θα αιωρούμαι, 

γιατί δεν έχω μάθει να πατάω γερά στη γη…;
Όμως οι ζωντανοί πατάνε στη γη.
Οι νεκροί αιωρούνται στον ουρανό.
Δεν γειώνονται, γιατί δεν έχουν ρίζες.
Τις πήραν μαζί τους φεύγοντας.

 Επομένως;
Η δική μου αίσθηση του ανήκειν πού εναπόκειται;
Πού να με τοποθετήσω;
Εδώ, εκεί και πουθενά.
Γι’αυτό δεν ζω ουσιαστικά. Για να ζήσω χρειάζομαι ρίζες.
Να είμαι σαν το δέντρο που δέχεται ήλιο, βροχή και αέρα για να τραφεί.
Και πώς;
Θα χάσω τον ουρανό;
Οι ρίζες με δεσμεύουν και εγώ δεν δεσμεύομαι! 
Θέλω να πετάω και να τους βλέπω όλους από ψηλά.
Έτσι δεν κινδυνεύω!
Θα έρχομαι να τους βλέπω συχνά και επιλεκτικά. Και επιλεκτικά συχνά.

Θα πατάω στις μύτες των ποδιών μου στο χώμα τους, γιατί φοβάμαι πως 

κάποιοι θα με καλωσορίσουν, 

θα ποτιστώ μαζί τους και θα αρχίσω να ριζώνω.
Και πώς αποχωρίζεσαι μετά;
Μετά δεν έχει ουρανό;
Για σκέψου όμως… Υπάρχουν δέντρα που υψώνονται περήφανα.
Στη βάση τους είναι το γρασίδι, που με αγάπη και ταπεινοφροσύνη μεγαλώνει 

κοντά τους. 

Μόνο ο κισσός έχει προσπαθήσει να φτάσει στο ύψος κάποιου 

απ’αυτά και να εξερευνήσει την κορυφή του. Του πήρε χρόνια, 

πείσμα και υπομονή να αναρριχηθεί και να ατενίσει τα σύννεφα και τον ορίζοντα. 

Μπόρεσε να γευτεί τη θέα της ζωής από ψηλά. 

Το δέντρο υψώνεται και στωικά συνυπάρχει με τον κατάκοπο, αλλά υπερήφανο κισσό. 

Μοιράζονται τον αέρα, τη βροχή, τον ήλιο, τη ζωή. Αγκαλιασμένοι. 

Ωραίο να είσαι δέντρο τελικά!
Ριζώνεις, αλλά υψώνεσαι…

Ζεις και τρέφεσαι, αλλά αναπνέεις και δίνεις πνοή. Και μη φοβάσαι…
Ο ουρανός είναι εκεί, γιατί τον έφτασες ριζωμένος με αγάπη.
Γιατί αγάπησες τον εαυτό σου και πάλεψες με τα ζιζάνια της ύπαρξής σου.
Και επέτρεψες και στον κισσό να αναρριχηθεί, γιατί και άλλοι τόλμησαν, 

αλλά απέτυχαν να σε φτάσουν. 

Μάλλον, γιατί δεν άφησες εσύ. Μάλλον γιατί, 

δεν άφησες κανέναν να ζήσει εξαρτημένος «παρασιτικά» 

στη βάση σου σαν μανιτάρι.

Μήπως να μείνω κάτω τώρα πια;
Κι όταν ριζώσω; Και αν σκλαβωθώ; Κι αν δεν αντέξω το χειμώνα;
Την παγωνιά του ίδιου μου του είναι και του φαίνεσθαι;
Το χιόνι θα με απογυμνώσει, θα παγώσει τα άκρα μου, 

αλλά οι ρίζες μου θα τρέφονται απ’το νερό.
Κι όταν θα βρω το χρόνο να σκεφτώ στη μοναξιά μου...
Και όταν λάμψω ξανά μέσα απ’το θεραπευτικό μου πράσινο, 

δε θα πετάω πια μαζί με τα πουλιά. Μόνο νοερά μαζί τους,

 μέσα απ’τον ουράνιο και συμπαντικό μεγαλειώδη μου νου.

Καθώς τότε θα ξέρω τι σημαίνει να ζεις μέσα από’σένα,

όχι μέσα απ’τους άλλους και το φόβο της φυγής τους.
Και θα έχω σπίτι. Και γη. Και ουρανό. 
Και το δικό μου σχήμα!


Για πάντα!!!

Δικά μου!

Ολόδικά μου!

ΟΛΑ!



Δικαιούχος : ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΕΙΡΗΝΗ

© Copyright, ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΕΙΡΗΝΗ, All rights reserved.