Χύθηκε του δείλιου ουρανού το ημίφως
καραμελωμένο από γιορτινό γλυκό σορόπι
πριν το γευτώ η νύχτα έπεσε - κι ο ήχος
αλαφροπερπατήματος με πήρε στο κατόπι.
Διαβάτης σε φεγγαροβραδιά εαρινή
κουτσαίνοντας· η μοναξιά μ' είχε λυγίσει.
Ξωπίσω άκουσα περπατησιά αερινή
μ' άγγιξε του φουστανιού Θεάς η τσάκιση...
“Στάσου! Μην τρέχεις έτσι βιαστικέ διαβάτη.
Δως μου το χέρι σου, κράτα με σφιχτά
να δούμε, στ' ουρανού το ασκέπαστο κρεβάτι
το φεγγάρι που κουρνιάζει κι αλυχτά.”
Τα μάτια μου φλόγισαν σαν ροδοπέταλα
απ' της ειδής Της τ' αστραφτερό καθρέπτισμα.
Πετάρισαν ψηλά τα δάκρια στάλα στάλα
της ψυχής να συντροφεύσουν το φτερούγισμα.
Θνητή η θωριά μου· Εκείνη είχε Αφροδίτης χάρη
γοητευτική αιοδός πίσω απ' Ολύμπια πόρτα.
Τα χείλη μου έγιναν χορδές, η ανάσα Της δοξάρι
φύσαγε με φάλτσα κι απαγορευμέν' ακόρντα.
Αν σμίξουν Ανθρώποι και Θεοί - λένε - ο Δίας είναι αδιάλλακτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.