Καμμιάν από τις πίκρες μου δεν γνώρισες
τις πίκρες μου τις άσωστες τις μαύρες.
Και στων ματιών μου μέσ’ στο φεγγοβόλημα
τα δάκριά μου στεγνωμένα τα ‘βρες.
Εσύ μονάχα το γλυκό χαμόγελο
καμάρωσες στα χείλη μου απλωμένο
κ’ έχεις μέσ’ στων ματιών μου το ξαστέρωμα
τον πόθο σου τρελλά καθρεφτισμένο.
Με γνώρισες να γέρνω στην αγάπη σου
σαν πεταλούδα στο άλικο λουλούδι
και να σκορπίζω όσο η καρδιά μου εδύνονταν
μεθυστικό το ερωτικό τραγούδι.
Γνώρισες της χαράς μου το άγριο ξέσπασμα
στον ανοιξιάτικον αγρό που ευώδα,
λαχτάρας κύμα εγίνονταν η αγκάλη μου
τα νειάτα σου να σφίγγη και τα ρόδα.
Εσύ ποτέ κρυφά δεν ακολούθησες
το βήμα μου σαν φεύγω από κοντά σου
κι’ όμως και με τη σκέψη σου μου δόθηκες
και με τη φλόγα ακόμα του έρωτά σου.
Μα ποιος το ξέρει αν, μια στιγμή βρισκόσουνα
κάπου που να με βλέπεις όταν γέρνω
και σκύβω μαζωχτή κάτω από τα’ άγριο
χτύπημα, τις στριγγές φωνές που σέρνω
αν άκουες, και στου πόνου το ξεχείλισμα
το δόσιμο στο ξέψυχο μεθύσι,
τα δάκρια, ω, θα μ’ αρνιόσουν όλα αν τα ‘βλεπες.
Κι’ όμως μου λες πως μ’ έχεις αγαπήσει.
Πηγή
Βιβλίο: Μαρία Πολυδούρη, ΑΠΑΝΤΑ, Επιμέλεια: Ξένια Πλαχούρη, Εκδόσεις: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.