Ειρήνη Φραγκάκη- Ψυχή!!!

Ψυχή!!!

Στης αφεντιάς την πλάνεψη και στου χαμού το λόγο

στης λύπης το στεφάνωμα και στης αυγή χαρά

όλων τα μάτια έβλεπα και πίστεψα σε σένα

και την ελπίδα έβαλες μες στην καρδιά ξανά.

Σταμάτησε η σκέψη μου στης θλίψης το πηγάδι

Να με ποτίσει θέλησε, γλυκό αγνό πιοτό

Σαν εκιονά που μου ‘δινε η μάνα με το γάλα

Κι εγώ απόμακρη συχνά αρνιόμουνα να πιω.

Λαγούμιασε ο ορίζοντας και δάκρυσε η ζήση

Από την μίζερη ζωή που μου ‘δωκε να ζω

Μα ‘γω πήρα την δύναμη των αλλωνών ανθρώπων

Απού στα μάτια είδα ψυχή και στην καρδιά φτερό!

Και ήπηρα τη τη ζωή απ’ τα μαλλιά άρπαξά τη

Της λησμονιάς αφέντρας της εγίνηκα η τρελή

Μα που να το εγάτεχα ότι η ζωή εχάθει

Και ότι κάποιοι απάνθρωποι γινήκανε μισοί...

Στάσου φωνάζω στην καρδιά, στάσου περίμενέ με

Εγώ τα όπλα αμαχητί δεν άφηκα ποτές,

Ούτε ελύγισα μπροστά στης μάχης τη σαπίλα

Στάσου και σου ‘ρχομαι ξανά κι α θες κι αμά δε θες.

Έλα να το βαστάξουμε το λάβαρο τσι νίκης

Έλα κι είναι ξοπίσω μας η βάρβαρη ζωή

Άστην εκειά να πορπατεί άστη να ντουχιουντίζει

Έλα κι η πείνα έχει τροφή που δίνει στη ψυχή.

Λογάριασε πως η ματιά των αλλωνώ αθρώπω

Μίσεψε μπρος στα κάλη σου και τη χλωμή θωριά

Επόνεσε κι αφέντεψε με λύρες και τραγούδια

Και σήκωσε τη νίκη ντως με άγρια ομορφιά.

Δεν απαρνήθηκα ποτέ ότι κι εγώ φοβούμαι

Μα θέλω να ‘μαι μαχητής γιατί είμαι Κρητικιά

Και δε λογιάζει Κρητικού να νιώθει τέτοιο φόβο

Γιατί όλοι εμείς την έχουμε τη νίκη στην καρδιά!

Κι έχω ψυχή στα στήθια μου δε σκύβω το κεφάλι

Και δε μπορώ τα χνάρια μου ν’ αφήσω πίσω ετσά

Μήδε λερώνω την καρδιά μήδε θα τη χαρίσω

Άντε να μου την πάρετε ανε σας εβαστά.

Και δίνω σας το λόγο μου πως άμα την εβρείτε

Θα κάμω θέλει ταραχή απού βροντοχτυπά

Εκειά απού την ήκρυψα και σφιχτοσφάλισά ντη

Χίλια κομμάτια θα γενεί από το σαματά.