«Το τζάμι»
Τόσες λέξεις ειπωμένες
ξεχασμένες
σκιές γιναν που στοιχειώνουν
και το χθες δεν απαρνιουνται
αναμνησεις που πληγώνουν
και τριγυρω περιπλανιούνται
είναι ότι απέμεινε
ότι ξεμεινε
από της καρδιας τα κρυσταλλα...
που γιναν θρυψαλα
σκόρπια
λόγια
που χάθηκαν στο χρόνο
και εμεινε μονο μια χαρακιά
μια λέξη μια λαβωματιά
να γιομιζουν το χώρο
μέσα από το τζάμι
η πλάνη
τα λόγια τα ανειπωτα
το όλα που έγινε τίποτα
στη λέξη που κρυβοταν πάντα ο φόβος
μα η σιωπή του ηταν πάντα κρότος
το αντίο , το ποτέ ξανά
η ερημιά
κι έξω από το τζάμι το αδιάφανο
παιχνίδια καρδιάς
κάλπικες υποσχέσεις
απατηλές προθέσεις
παραπονο
που με χωριζε από σένα
όλα ματαια και ξένα
αφηρημένα
γιατι δεν έβλεπα
μόνο ένιωθα
δεν θορούσα
μόνο λαχταρούσα
δεν φοβόμουν
μόνο σε σκεφτόμουν
δεν ποθούσα απαντησεις στα γιατί
μα να σπάσω την απόσταση γυαλί
ακόμα και αν ο φόβος το βροντουσε σιωπηλά
από παλιά
και κλονιζε το τζάμι
ξανά και πάλι
μα η αγάπη τον έδιωχνε μακριά
ξανά κάθε φορά
κι όταν η μονιμη σιωπή
έγινε πληγή
και σκοτεινια
την πλάση αγκάλιασε
η παγωνιά
βασίλεψε
και σμίλεψε
στο θολωμένο τζάμι
κρυμμένο μες στην πλάνη
ένα θαμπό
άψυχο ψυχρό
αντίο
που την ψυχή λύγισε
και από θλίψη ξεχείλησε
κι έγινε ο πόνος φυλακή
ένα φορτίο βαρύ
για μόνο τον έναν από τους δύο
και η χαρακιά
το τζάμι ράγισε
και κάθε κομμάτι άφησε
να σπάσει να σκορπίσει μακριά
να κρυφτεί
να χαθεί
μαζί με τις σκιές
στις αιθάλες του χθες.
μοιάζει να το έχει ζήσει
ΑπάντησηΔιαγραφή