Τα παιδιά του internet- Εφηβικό μυθιστόρημα από τον Γιώργο Χατζόπουλο (έργα αναγνωστών)

«Τα παιδιά  του internet»

              (Διαδίκτυο: Η Επιστροφή της Άμεσης Δημοκρατίας)

                                               (...των καιρών) Εφηβικό μυθιστόρημα    

          Πρόλογος:  (Ένα από ψυχής  «ευχαριστώ» στην eSB). 

     Το έργο αυτό γράφηκε με σκοπό να σας κάνει να διασκεδάσετε, βάζοντας ταυτόχρονα στην «ανυποψίαστη» ψυχής σας μηνύματα για ένα κόσμο καλύτερο, χωρίς όμως τον απαρχαιωμένο «διδακτισμό»! Για ένα καλύτερο αύριο για εσάς, που όμως πρέπει να αγωνισθείτε γι αυτό, γιατί τίποτα δε χαρίζεται! Η Ζωή είναι μια «Υπερκόσμια Δύναμη» που έχει αποστολή να πάει μπροστά! Μια συνεχής «ανάγκη», μια ατέλειωτη «απαίτηση» για συνέχιση της ύπαρξής της, αλλά και για βελτίωση, για «προχώρεμα»,  μέχρι το Λυτρωτικό αντάμωμα με το Δημιουργό μας, που, είτε τον πούμε Θεό, είτε Αλάχ, είτε Βούδα, τελικά, είναι  Έ ν α ς!

 Μικροί, γλυκύτατοι, φίλοι μου: Πάρτε τις τύχες σας στα χέρια σας, και προχωρήστε μπροστά, προσπαθώντας να  αλλάξετε τον εαυτό σας, αλλά και όλο τον κόσμο, προς το καλύτερο!

      Όσο για τους μεγάλους, που θα δείτε να  τους καυτηριάζουμε μερικές φορές, ίσως άκομψα, σα να είναι μεγάλα …παιδάκια, το κάνουμε γιατί βλέπουμε ότι κάνουν πράγματα πολύ χειρότερα από τα παιδάκια,  για  αυτό τον έρμο το ντουνιά!  Τα βάζουμε με τα …φάλτσα έργα τους, και τους …μαλώνουμε μικροί μου φίλοι, σα να είστε εσείς που τους μαλώνετε, γιατί το …αξίζουν! Γιατί άφησαν τα πράγματα να πάνε στραβά, γιατί νοιάστηκαν πολύ περισσότερο για υλικά αγαθά, παρά για πνευματικά αγαθά, και αιώνιες αξίες! Η αλληλεγγύη, η αγάπη στον πλησίον, η εντιμότητα, το περιβάλλον, η ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, έμειναν σαν έννοιες στην άκρη! Έτσι, ήρθε η ώρα, να κινδυνεύουν οι μεγάλοι που …τραβούν στο κάτω-κάτω απ’ το κεφάλι τους, αλλά να κινδυνεύετε  κ α ι  εσείς, από τα πολλά λάθη τους, όμως, χ ω ρ ί ς  ν α  φ τ α ί τ ε!

Όσο για τις «προχώ» - όπως θα λέγατε - φράσεις, που τις λέμε «κακές λέξεις» εμείς οι μεγάλοι, μπαίνουν στο στόμα των ηρώων, για να «διασκεδάσουν» την όλη κατάσταση, να κάνουν πιο …τραβιχτικό το έργο, για εσάς! Γιατί, …δε γίνεται όλη την ώρα να σκέφτεστε τα σοβαρά πράγματα μόνο…! Θέλετε και το διαλειμματάκι σας, ώστε να μη βαρεθείτε λέγοντας: «Ω! Τι παπάρες μάς τσαμπουνάει κι αυτός ο …μυστήριος  …μπάρμπας…!», και με ένα …«φραπ», και από το e-book, την κάνετε στο ...facebook ή (αργότερα, ίσως) ...πετάξετε το βιβλίο στην άκρη!

Επομένως - απευθυνόμενος  κ α ι  στους μεγάλους - τους παρακαλώ να μη βιαστούν να πουν πως λέμε λόγια άσεμνα για παιδάκια! Πιστέψτε με! Τα παιδιά, μέσα από το ίντερνετ, έχουν γίνει …φωστήρες, σε τέτοιο σημείο, που οι … «κακές λέξεις» αυτού του βιβλίου …μοιάζουν με …Σχολικές!

 ...Αυτά-α-α!, λοιπόν, γιατί, τα ...«άλλα», θα τα πούνε οι ήρωες του έργου, που θα κάνουν πράγματα θαυμαστά! Βάλτε τους στην ψυχή σας, ε λ ά τ ε   σ τ η     θ έ σ η   τ ο υ ς,  και διασκεδάστε θετικά και …δημιουργικά!

Γελάστε, χαρείτε, αναλογιστείτε! Ο κόσμος, που αύριο θα αναλάβετε εσείς, πρέπει να πάει ένα βήμα μπροστά, για το δικός σας καλό και για της ψυχής σας τη γαλήνη, που θα τη βρείτε μέσα από το δύσβατο - αλλά λυτρωτικό - «μονοπάτι» του Δίκιου, της ανθρωπιάς, του αλτρουϊσμού! 

                                                      -1-

      Ο Επαρχιώτης δασκαλάκος, που ήταν και ένας ταπεινός συγγραφέας και ποιητής των …ερμαρίων, δηλαδή των …συρταριών - αφού έγραφε χρόνια, χωρίς να έχουν τύχη τα γραπτά του - έριξε μια ματιά απέναντι στον τοίχο. Οι δυο … «περγαμηνές» του, ένα  ποιηματάκι του για παιδιά, που πήρε τιμητική διάκριση, και ένα ποίημα για ένα νησί, που πήρε το πρώτο πανελλήνιο βραβείο, φιγουράριζαν κολλημένα πρόχειρα. Αυτά ήταν λοιπόν που τον έκαναν να γράφει, ελπίζοντας πως θα έρθει η στιγμή να δείξει …επάξια τη …μούρη του, τη συγγραφική εννοώ, στον κόσμο! Και να! το παιδικό του ποίημα, που αν και για μικρότερα παιδιά, θαρρώ πως σας ενδιαφέρει, με την έννοια, έστω, της αξίας που του έδωσε  η διάκριση: 

                         

 Το φιλάκι της ημέρας…

«-Το φιλάκι της ημέρας, μην το πήρε ο αγέρας, μην το πήρε ο Βοριάς;

Ρωτάει ο παππούς τον εγγονό του, που γυρίζει απ’ το σχολειό του,

στα παιχνίδια το μυαλό του,  και τον …εξεχνάει!

-Το φιλάκι της ημέρας, δεν το πήρε ο αγέρας, δεν το πήρε ο Βοριάς!

Το κρατώ εδώ στο στόμα, κι είναι το ζεστό ακόμα,

 της αγάπης έχει χρώμα, και στο δίνω …μονομιάς!

Λέει, τρέχοντας, κοντά του, …ματς και μουτς, να! τα φιλιά του,

 όλα, μέσα απ’ την καρδιά του, πω! πω! χαρά ο παππούς!».      

Χαμογέλασε αυτάρεσκα θαρρείς, και συνέχισε να διαβάζει ένα βιβλίο του Μαξ Νορντάου, Ουγγρογερμανού, Εβραϊκής καταγωγής, …τεράστιου συγγραφέα, που είχε σαν προμετωπίδα το «αξίωμα», τη μεγάλη φράση: «Για να κερδίσεις έναν τίτλο πρέπει πρώτα να χάσεις μια Αρετή», που, από μόνη της, ήταν …πέντε βιβλία μαζί! Στάθηκε στις απόψεις του για το ρόλο των  Σχολείων, για την εκπαίδευση στα Γυμνάσια. «Τρόμαξε» υπέροχα σαν είδε πόσο αυτές μοιάζουν με το αντικείμενο του παιδικού Θεατρικού Έργου, που καταπιάστηκε. Ναι! Και για τον ίδιο, τα Δημοτικά και τα  Γυμνάσια   ήταν αποτυχημένοι θεσμοί, που δεν μπορούν να προσφέρουν πραγματική μόρφωση, αλλά ούτε και τυπική, αφού αυτή …προσφέρεται  «αγοραία», και ..περιφέρεται τις νυχτερινές ώρες - σε …αφαιμακτικά «μορφωτήρια-μηχανές»: Τα φροντιστήρια!         

      Από την άλλη, ούτε κουβέντα για Ηθικές αξίες, για το Δίκαιο που πρέπει να κυριαρχεί στην Κοινωνία, και που θα έπρεπε να είναι ο κεντρικός Πυλώνας της Μόρφωσης, αφού το … «παιδευτήριο», που λέγεται   «τ η λ ε ό ρ α σ η »,  το μόνο για το οποίο νοιάζεται να προβάλει, είναι  το ισοπεδωτικό και ανήθικο μήνυμα του «Κεφαλαίου»: «Τα πάντα είναι εύκολα, αρκεί να έχεις χρήμα»! Έτσι, έφτασε - εκείνο - να ορίζει, μέσω των ψευδών διαφημίσεων, τα ...πάντα: Μπορεί πια, χωρίς αιδώ - απόλυτος κυρίαρχος - να κόβει στον «αέρα» ψυχρά τον ειρμό της σκέψης, μιας σπουδαίας άποψης ενός έντιμου ομιλητή, που …κατάφερε να …παρεισφρήσει μέσα στο πρόστυχο νταραβέρι, με το: «…Τ ε λ ε ι ώ ν ε τ ε!… Υπάρχει πληρωμένη διαφήμιση…!»:  Άγρια κουβέντα ενός έντιμου-με την έννοια της  …Ηθικής των Μίντια- πρωτοκλασάτου, Δημοσιογράφου.

…Αλήθεια! Πώς μια κουβέντα μπορεί να δώσει, τόσο απόλυτα, το στίγμα των καιρών! Πώς μπορεί να καταδείξει - τόσο συμπυκνωμένα - το τέλος της ανθρωπιάς, και να κάνει τη σφιγμένη ψυχή του ανυποψίαστου μέσου ανθρωπάκου, να νιώσει ξένη  με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που της δημιουργούν άγνωστα Κεφάλαια, και …άρρωστα …κεφάλια!

                                                        -2-

«…Στόχοι, οράματα, πού να βρεθούν; Ξηλώνω τα ράμματα από τα τραύματα που αιμορραγούν…», έλεγαν, μεταξύ άλλων, κάποιοι στίχοι του, που είχε γράψει πριν από  καιρό, και πέρασαν φευγαλέα από το νου του, για να επανέλθει στο Μάξ.

    Ήταν ευτυχής, γιατί ένοιωθε πως είχε βρει, επί τέλους, έναν τεράστιο «σύμμαχο» στις προχωρημένες - κατά την άποψη των συναδέλφων του - απόψεις του! Ρουφούσε με πάθος τα τρομερά, σταράτα και ρηξικέλευθα  σοφά λόγια του, και τα έκαμνε «οπλισμό» στο έργο του.

Γενικά, πίστευε, πάρα πολύ, στην προσφορά του σ ω σ τ ο ύ  Παιδικού Θεατρικού έργου.

Θεωρούσε, ότι α υ τ ό  θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα, ακόμα και από τα παιδικά βιβλία, με την έννοια ότι το παιδί εισπράττει τα μηνύματα ομαδικά, και «τσεκάρει», έτσι, την κρίση του, έχοντας σαν μπούσουλα τον μέσω όρο της συνολικής αντίδρασης. ...Γελάει, ξεσπάει, προβληματίζεται και διασκεδάζει -  όχι μόνο του - αλλά και «λειαίνει» τα «γρέζα» των λανθασμένων απόψεών του, από την ο ρ θ ή  μέση άποψη και τις αντιδράσεις των παιδιών, γύρω του! Το παιδικό θέατρο, για εκείνον ήταν ένα …συμπυκνωμένο …παιδικό Πανεπιστήμιο!

   Βασικός σκοπός του  ήταν να το «ανεβάσει», σαν κανονικό Παιδικό Θεατρικό έργο,  στο Σχολείο του, με την υπάρχουσα πολύ καλή Θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου τους, όπου ήταν Πρόεδρος εδώ και χρόνια. Έπρεπε, επομένως να ζητήσει την άδεια κ α ι  την έγκριση από τις   « Προϊστάμενες Αρχές», που ήταν πολύ πιθανό να …μη του τη δώσουνε!

    «…Και να μη μου τη δώσουνε, …κανένα πρόβλημα!…», σκέφτονταν, «…Θα πάει κοντά στα …άλλα, και θα μου μείνει η προσωπική ψυχική εκτόνωση, όπως έγινε  και με εκείνα!… Εδώ, εκτός των «τειχών» και …τυχών μεγάλε μου, που ζεις, μην περιμένεις …αναγνώριση εύκολα, το ξέρεις! Πρέπει να γιγαντωθείς - εφόσον μπορείς - να γίνεις φωτιά και χείμαρρος και να μην αντιστέκεται τίποτα στο διάβα σου! Αλλιώς, σημαίνει, ότι σου πρέπουν τα …ερμάρια! Ξέρεις ότι πχ ο πραγματικά καλός στίχος, ο στίχος με έμπνευση, που γράφεται - θα έλεγα -  σε μια στιγμιαία επαφή με το Θείο, είναι σε αναλογία κόκκων  χρυσού, με την…άμμο! …Για να βρεις ένα ψήγμα πρέπει να μεριάσεις εκατοντάδες (ίσως και χιλιάδες) άχρηστους κόκκους! Εκτός πια και αν είσαι «φλέβα», αλλά για τέτοιο …δε σε βλέπω! …Αλλά, ούτε και …μπάρμπα έχεις στα κυκλώματα, καημένε!… Γι αυτό λοιπόν …Σκάσε, και …σκάβε!», …«μάλωσε» τον  εαυτό του, με καυστικό χιούμορ, και διάβασε το έργο του, κάνοντας το τελευταίο «χτένισμα», αργά, εκείνο το βράδυ:

                 

             «Η διπλή σκηνή του επαρχιώτικου  ερασιτεχνικού Θεάτρου, όπου ανέβηκε ένα παιδικό  θεατρικό έργο, ενός επίδοξου επαρχιώτη Συγγραφέα, ήταν χωρισμένη κάθετα στη μέση με διαφανές χώρισμα-παραβάν, που, όμως αυτό - ταυτόχρονα -  ήταν καλυμμένο με ένα μαύρο πανί, που έγραφε, από την αριστερή πλευρά:«Αμορφωσιά».Αυτά, κινούνται μαζί ή και χώρια, προς τα πίσω. Στο ξεκίνημα είναι τραβηγμένα κάπου ένα μέτρο περίπου προς τα πίσω, ώστε να μπορεί να στέκει η κοπελίτσα που είναι, ντυμένη   σα Μπανάνα, και να κινείται και στους δυο «κόσμους»:

                                                     

                                                      -3-

Τόσο στον κόσμο της …τριτοκοσμικής φτώχειας, όσο και στον κόσμο του πλούτου, δηλαδή, του λεγόμενου πολιτισμένου, πλούσιου, Δυτικού κόσμου:

            

             Η Ιστορία μιας μπανάνας

«Μια ιστορία θα σας πω, οπού είναι δυο παιδάκια

το ένα αδύναμο, φτωχό, τ’ άλλο …ροζ μαγουλάκια!

Το ένα δίχως φάρμακα, χωρίς ζεστό φαγάκι,

και τ’ άλλο μεσ’ την ξεγνοιασιά, με …φούσκα στομαχάκι!

Και για τα δυο τους βγαίνανε ο Ήλιος και τ’ αστέρια,

μα δε φιλιώσανε ποτέ, δε δώσανε τα χέρια.

Γιατί να είναι ο Ντουνιάς άδικος, ποια η αιτία;

Δώστε του σεις οι «Δυνατοί» αχ! Μία ευκαιρία!».

Από την αριστερή πλευρά, βρίσκεται ένα αραπάκι, με τον μαύρο παππού του. Μαζεύουν  τσαμπιά με μπανάνες από μια μπανανιά, ψόφιοι στην κούραση, και το παιδάκι τις τοποθετεί σε ένα καρότσι. Πάνω στον τοίχο είναι ζωγραφισμένη μια τρώγλη, ένα πηγάδι-τρύπα - που έχει δίπλα του ένα βρώμικο δοχείο, από όπου πίνουν νερό  δυο κατσικάκια - και ένα γάιδαρος, που βόσκει παραδίπλα.. Ένας «πολιτισμένος» έμπορας, πάνω και  δεξιά της πλευρά τους, με διαβολικό βλέμμα, περιμένει να φορτώσει τις μπανάνες στο φορτηγό του.

     Από την άλλη πλευρά ένας πλούσιος χοντρός παππούς, προσπαθεί να δώσει μπανάνα στο φουσκωτό εγγόνι του, που τη σπρώχνει, χορτασμένο,  για να παίξει με τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια. Πάνω δε στον τοίχο είναι ζωγραφισμένη μια έπαυλη, ένα όμορφο αμάξι, πισίνα, και ένα παιδικό ποδήλατο.

     Με το τελείωμα του τραγουδιού, η Μπανάνα κάθεται σε ένα υπερυψωμένο κάθισμα,  στο πίσω μέρος και στη μέση της σκηνής. Πάνω από αυτή υπάρχει ζωγραφισμένη η Δικαιοσύνη, που κρατάει μια ζυγαριά που το ζύγι …γέρνει προς την πλευρά των πλουσίων, και ο «δείκτης», δείχνει τη λέξη «Άδικο», ενώ στη μέση γράφει «Δίκαιο». Η Δικαιοσύνη, ενώ έχει σκεπάσει τα μάτια της με ένα μαντίλι, εντούτοις αυτό είναι κατεβασμένο  από το μάτι της πλευράς των πλουσίων, και δείχνει να …αλληθωρίζει προς τα εκεί!

     Αρχίζει το δεύτερο τραγούδι, που το λέει η μπανάνα, κοιτώντας προς την πλευρά των πλουσίων:

               Τα χνουδωτά φτερά.

Η δική σας η σπατάλη είν’ ιδρώτας αλλωνών,

είναι το πικρό ψωμάκι κάποιων μακρινών παιδιών!

Τη μπανάνα που δε θέλεις και την επετάς,

είν’ το φάρμακο για κάποιο παιδάκι που ξεχνάς!

 Μάτια δίχως δάκρυα, δεν είναι ανθρώπινα,

Κλάψε, ρίγησε ψυχή, δεν είναι ατόπημα!

Κλάψε, ρίγησε  ψυχή, για το άδικο στη γη,

γίνε δυνατή πυγμή φανερά και σκόπιμα, 

δεν είναι ατόπημα, δεν είναι ατόπημα.

                                    -4-

Αν δε σκύψεις να κοιτάξεις μεσ’ στη συμφορά,

το περίσσευμα σου αν δεν κάνεις αλλωνών χαρά!

Αν δε γίνεσαι κομμάτια, σα κοιτάς παιδιά,

πριν να ζήσουν, να φοράνε χνουδωτά φτερά!».

    Μένουν «κοκαλωμένοι» - και στις δυο πλευρές - όσο διαρκούν τα τραγούδια. Αμέσως, με το τελείωμα κ α ι του δεύτερου, - που τις δυο πρώτες στροφές τις λένε οι λευκοί, τις άλλες δυο οι μαύροι φτωχοί και το υπόλοιπο όλοι μαζί - συνεχίζουν να είναι παγωμένοι ο πλούσιος παππούς και το χοντρό εγγόνι. Εκείνο, έχει …μπουκωμένη στο στόμα του μια μπανάνα, και στέκει γουρλωμένο. Η αστεία γκριμάτσα στα μούτρα τους, διαρκεί  όσο μιλάει η πλευρά των φτωχών.

« Άσε καλέ  παππού μου να σπάσω μια μπανάνα από  το τσαμπί,…πεινάω!», παρακαλάει το αδύναμο αραπάκι, γλύφοντας ένα ξεροκόμματο ψωμί!

   «Όχι καλό μου εγγονάκι! Θα χαλάσει η μόστρα του τσαμπιού, και αυτός εκεί ο έμπορας που μας παίρνει τη μπανάνα «μπιρ παρά», …τζάμπα  ντε!, θα ξεφωνίζει! …Να! …πάρε αυτή! Είναι κακομούτσουνη σαν κι …εσένα, αλλά είναι όμως και νοστιμούλα σαν και …σένα!», κάνει ο παππούς που κατεβαίνει από τη σκάλα και του δίνει μια …ταλαιπωρημένη μπανάνα.

 « Καλά ρε παππού! …Και τί διάολο παιδάκια είναι αυτά που τρώνε τις καλές μπανάνες; Τί περισσότερο έχουν από εμάς; Δεν έχουν ένα στομάχι, και δυο …κωλιά;», λέει εκείνο αφήνοντας θυμωμένο το τσαμπί στο καρότσι, και χτυπώντας τον ποπό του, καθώς λέει τη λέξη «κωλιά». Παίρνει τη μπανάνα και κάθεται κοντά στον παππού του, που έβγαλε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι του, και ένα χοντρό βιβλίο και άρχισε να το διαβάζει.

     «…Τί γράφει το βιβλίο σου για όλα αυτά; …Πού είναι το Δίκιο;», κάνει υποτιμητικά, τάχα μου, προς το βιβλίο, και  καθώς τον βλέπει να το μελετάει με ύφος …μέγα καθηγητή, του έρχεται μια ιδέα! Παίρνει από κάτω ένα φτερό, το δένει με  ένα σκοινί στο κεφάλι του, σηκώνεται όρθιο, και σταυρώνοντας τα χέρια του, σαν Ινδιάνος, και - γνωρίζοντας πόσο περίεργα παίρνουν τα ονόματά τους εκείνοι - συνεχίζει: «…Για λέγε,  «Διδάκτορα της Οξ…πόρδης»!» Τον …ονοματίζει στα ινδιάνικα, γελώντας, και κάνοντας ταυτόχρονα και μια κίνηση με την κλειστή του παλάμη στον ποπό του, που θυμίζει διαφυγή …αερίων. Εκείνος το δέχεται γελώντας τρανταχτά, σηκώνεται πάνω, και φορώντας ο ίδιος το φτερό, σταυρώνοντας τα χέρια του και υποκλινόμενος, του κάνει, στη …γλώσσα των ινδιάνων, επίσης: ««Αμόρφωτο …Μαυροτσούκαλο»! …Διάβασε και  μάθε να ξεχωρίζεις τις …τρύπες του ντουνιά για να τις αποφεύγεις και να μην πέφτεις μέσα! Μορφώσου, για να μπορείς, αργότερα, να διεκδικείς τα δικαιώματά σου, να επιλέγεις σωστούς φίλους, συνεργάτες, αλλά και πολιτικούς! Αλλιώς …την «έκατσες»! …Θα πεις το … «ποίημα», όπως  τόσα άλλα παιδάκια γύρω σου! …Δεν πήρες χαμπάρι ότι μας έχουν πάρει τον φυσικό μας πλούτο: Δένδρα, κάρβουνο, διαμάντια, μέταλλα, και τώρα μας παίρνουν κ α ι τη μυϊκή μας δύναμη! Αντί να μας έχουν δούλους, όπως παλιά, στον τόπο τους, τώρα μας έχουν δούλους στον …τόπο  μ α ς , γιατί δεν υπάρχει λόγος να τρώνε στη μάπα την …αραπίλα μας! …» Εκείνο,

                                                        -5-

που άκουγε τόση ώρα γελαστό, χωρίς να δείχνει  να πιστεύει τίποτα από όσα έλεγε ο παππούς του, στα τελευταία λόγια του παππού του αγρίεψε, ξαφνικά: «Το όπλο γρήγορα! …Θα τους πάρω το …σκάλπ!, τους κοιλαράδες …ασπρόκωλους!». «Να το όπλο!», του κάνει ο παππούς του και του δείχνει το βιβλίο, προσθέτοντας «…τα άλλα είναι χαζά!…» Παίρνει  βαθιά ανάσα και  ύφος, δήθεν, απόλυτα φιλοσοφημένου και ψαγμένου ανθρώπου: «…Άκου τι θα σου πω, και βάλτο καλά σ’ αυτό το μαύρο και κούφιο …πράμα σου, του κάνει χτυπώντας το στο κεφάλι με τη γωνία του, «σπαστού» «δείκτη» του. Αλλά το πανέξυπνο αραπάκι, για να γελάσουν πιο πολύ, προλαβαίνει και ανοίγει το στόμα του, οπότε χτυπώντας τον ο παππούς του, ακούστηκε σαν άδεια κολοκύθα! Γέλασαν με την ψυχή τους, και ο παππούς συνέχισε, με ύφος …Διδάκτορα της …Οξ…Πόρδης: «…Κάθε μορφή Εξουσίας καταλήγει να είναι και μια μορφή Βίας, είτε όταν ασκείται από το Κράτος και δε λειτουργούν οι Θεσμοί, είτε όταν ασκείται από τον δυνατό στον αδύναμο, και δεν έχει καταφέρει αυτός, ο αδύναμος, να μορφωθεί, ώστε να γνωρίζει και να απαιτεί τα Δίκια του!

 …Όσο υπάρχουν άνθρωποι, δυστυχώς θα υπάρχει και η Βία της Εξουσίας! Το ζητούμενο είναι να περιοριστεί από τους ί δ ι ο υ ς  τους παθόντες, και να μείνουν στο τέλος κάτι λίγοι άχρηστοι τεμπέληδες και ράθυμοι, που δε θα νοιάζονται για τον εαυτό τους οι ίδιοι, και θα αποτελούν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, «προσφέροντας», μ ‘ αυτό τον τρόπο, στο Κοινωνικό Σύνολο!».

     Το παιδάκι έμεινε να τον κοιτάει κωμικά, αποσβολωμένο, μονολογώντας ψιθυριστά: «Τώρα …αυτά να ‘ναι …παπάρες  αυτού του …Διδάκτορα,  ή-ή-ή …η …ασχετοσύνη «α υ τ ο ύ» του …αμόρφωτου … «Δικτάτορα!»», κάνει δείχνοντας και χτυπώντας με τη γροθιά του το κεφάλι του, έχοντας, και πάλι, ανοιχτό το στόμα του, για να ακουστεί σαν κούφιο.

      Ο παππούς του συγκρατώντας τα γέλια του, και κάνοντας πως δεν ακούει, συνεχίζει:  «Κλείσε τα μάτια» θα σου κάνω ένα μαγικό!

    «Ω! Να! και η …«Μαύρη» Μαγεία!», λέει εκείνο γελώντας και κλείνει τα μάτια του. Αυτός  βάζει μια παλιοπετσέτα στο κεφάλι του, και αρχίζει να του λέει κάτι ακαταλαβίστικα  λόγια, κρατώντας το βιβλίο πάνω από το κεφάλι του μικρού παιδιού. «Σαλί μολί γκιούρ αλί!   Σιάπκα, σιάπκα κιούρ κασάν!!   …Συντέντρωση!!! Μπάτε γράμματα του Βιβλίου της Ζωής στο κεφάλι αυτού του άμυαλου και νηστικού μικρού αράπη! Κάντε του να δει τον κόσμο, να δει πού πάει η δούλεψή του, πού πάει η μπανάνα του! Να μάθει απ’ την ιστορία της!»

    Την ίδια στιγμή καπνός βγαίνει και τυλίγει τα απάντα. Όταν φεύγει, έχει τραβηχτεί μαζί του και το μαύρο παραβάν. Η μπανάνα βρίσκεται ήδη πάνω στο τραπέζι των πλουσίων και αυτοί είναι μπροστά της.

     «Τί γίνεται εδώ; Τί συμβαίνει;», λένε ο λευκός παππούς και το εγγόνι του, που βγάζει τη μπανάνα από το στόμα του. «Ποιοι είναι αυτοί οι βρωμίλοι αραπάδες;»

    «Μια στιγμή θα σας πω εγώ!», κάνει η μπανάνα, όπως είναι ξαπλωμένη στο τραπέζι τους κοντά σε ένα τσαμπί από μπανάνες. Το παχουλό παιδάκι, γυρίζει και την κοιτάει απαξιωτικά. Την κοπανάει μια, … και πέφτει αυτή κάτω. «Βρωμομπανάνα! …Ούστ! …Που απόκτησες και άποψη, …γλίτσα!», της κάνει και σηκώνεται και την πατάει στο χέρι-φλούδα, αφού

                                                       -6-

είναι «ανοιχτή» ως τη μέση. Γλιστράει όμως και τρώει τα μούτρα του. Πηγαίνει και προσγειώνεται  μέσα στο τζάκι και βγαίνει σαν …αράπης! Γελούν όλοι, ακόμα και ο παππούς του! Εκείνο τσαντίζεται και …του ορμάει και τον κάνει σαν τα …μούτρα  του, με τα μαύρα χέρια του! «Να! …Για να μάθεις ! …παλιοπροδότη!».Η μπανάνα σηκώνεται, σοβαρεύοντας:  

    «Λοιπόν! …Για σκουπιστείτε και ακούστε με!, …Ωραία, …όμως να θυμάστε ότι πρέπει να πλένουμε κ α ι  τα ανομήματά μας, και όχι μόνο τη όψη μας! «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν», που διαβάζεται και ανάποδα,

γράφει, ακόμα θαρρώ, στον περίγυρο μιας βρύσης, στην Αγιά Σοφιά! Να σας συστήσω λοιπόν! Από δω ο Κύριος … «Αδικημένος», και το … «Κρίμα», το εγγονάκι του!. Από κει, ο Κύριος … «Πλούσιος Πολιτισμένος» και ο «Φαταούλας», το εγγονάκι του, επίσης! …Δώστε τα χέρια, …έτσι μπράβο, και ακούστε! Αυτοί, λοιπόν, οι βρομύλοι αραπάδες, «φουσκωτά προγούλια», (κάνει φορώντας το φτερό και υποκλινόμενη ) είναι αυτοί που τυραννιόνται να με μεγαλώσουν  και να με πουλήσουν για  ένα κομμάτι ψωμί σε σένα: «Να με φας …με του παππού σου τα …παρακάλια, και να …χέσεις …αγάλια-αγάλια»!

Γελάνε όλοι και αρχίζουν να έρχονται πιο κοντά, και να κοιτάζονται με φιλικό πια τρόπο, καθώς εκείνη συνέχιζε: «Αλλά, τί φταίτε και σεις …ασπρουλιάρηδες καλοπερασάκηδες; Και τούτες οι νηστικές …χλάπες, τα ίδια θα έκαναν, αν ήταν στη θέση σας! Στα Σχολεία σας μιλάνε μόνο για μπίζνες, και πώς να βγάλετε περισσότερα! Αυτά όμως τα «περισσότερα», είναι τα β α σ ι κ ά κάποιων άλλων! Ποιος θα σας μιλήσει για το Δίκαιο; Υπάρχει μάθημα που να σας μαθαίνει ότι όταν μοιραζόμαστε το ψωμί με κάποιον άλλο, τότε γίνεται νόστιμο; …Μόνο οι έρμοι οι παπάδες σάς λένε τον καλό το λόγο, αλλά δε φτάνει ο λόγος! Χρειάζονται   π ρ ά ξ ε ι ς! Αυτή η «μόρφωση» που παίρνετε, σας … «παραμόρφωσε» …πια!», συνεχίζει προς τους λευκούς, και καταλήγει: «Γίνετε άνθρωποι εσείς, αδηφάγα …λευκά τέρατα, και μορφωθείτε εσείς μαυροτσούκαλοι, που έχετε το κεφάλι σας όχι για να σκέφτεστε, αλλά για να φοβερίζετε τα θεριά στη ζούγκλα!»  Γελάνε όλοι μαζί και  δίνουν τα χέρια. Ο μικρός λευκός δίνει μια μπανάνα στο αραπάκι, και παίρνοντας ένα πιάτο φαΐ, του δίνει μια κουταλιά.

 « Έχεις Δίκιο Μπανάνα μας ! Δυστυχώς,   ενώ γεμίσαμε τις κοιλιές μας, δε φροντίσαμε να γεμίσουμε κ α ι  τις …ψυχές μας!», κάνει ο λευκός,  και αγκαλιάζει τον μαύρο παππού.

     «Έτσι είναι! …Συγνώμη, μικρέ μου φίλε, δεν ήξερα με πόσο κόπο βγαίνει αυτή η μπανάνα, που εγώ τη θεωρώ σα δεδομένη, και μάλιστα την σπρώχνω πέρα με απαξία!», κάνει και το λευκό παιδάκι και αγκαλιάζει το αραπάκι.

   Αρχίζει το παρακάτω τραγούδι, ενώ η Μπανάνα τρέχει και κάθεται στο «θρόνο» της, σηκώνοντας το «στραβό» ..φερετζέ της Δικαιοσύνης,  ώστε να κοιτάει και στις δυο πλευρές. Ταυτόχρονα, τραβάει με ένα κορδονάκι το «δείχτη», ώστε αυτός  να δείχνει πια στο «Δίκαιο»:

                        Μακάρι να ‘ταν έτσι ο Ντουνιάς.

«Μακάρι να’ ταν έτσι, αχ! Έτσι ο Ντουνιάς,

 όπως σ’ αυτή την έρμη Ιστορία μας!

Αχ! Να ‘ταν να υπήρχε το μαγικό ραβδάκι,

                                    -7-

που θ’ άλλαζε με μιας τον άδικο Κοσμάκη:

Θ’ άνοιγε ο ματσωμένος το φουσκωτό πουγκί,

με μιας θα ήταν όλοι τριγύρω γελαστοί.

Κάθε φτωχού το δάκρυ, κάθε άρρωστο παιδί,

θα χάνονταν αμέσως απάνω από τη Γη!».

      «Μπορούν να γίνουν όλα πραγματικότητα! Φτάνει να γίνουμε εμείς πιο ανθρώποι!», κάνει η μπανάνα, και, κατεβαίνοντας, μπαίνει ανάμεσά τους και τους αγκαλιάζει.

    «Σαλί μολί γκιούρ αλί!» Κάνει, με μια κίνηση των χεριών της προς τον κόσμο, σαν να πετάει κάτι μαγικό. Αμέσως τους σκεπάζει ο καπνός, ενώ τελειώνει το τραγούδι, και με το που φεύγει ο καπνός μένει μόνη:

      «Αυτή  είναι η  Ιστορία μου, και σκοπό έχει να στάξει την ανθρωπιά στις ψυχές των μικρών, και να βάλει τους μεγάλους να σκεφτούν ότι πρέπει να εργαστούν για ένα πιο Δίκαιο Κόσμο. Είναι ντροπή να πεθαίνουν παιδιά από την πείνα, είναι αίσχος  να μην υπάρχει καθαρό νερό, να μην υπάρχουν βασικά φάρμακα και να κατατρώγει η μύγα τα ματάκια κάποιων παιδιών, και τα δικά μας παιδιά, να σπρώχνουν τη μπανάνα, που μυρίζει …χορτασιές!».

      Δεν μπορεί να θυσιάζονται όλα στο βωμό του κέρδους, γιατί έτσι θα μαζέψουν, …αν δεν το κάνανε κιόλας, τα λεφτά πέντε έξι σ ‘όλο τον κόσμο, και θα ξεσηκωθούν οι Λαοί και θα τους …φάνε!…» Και κοιτώντας τον κοιλαρά μπανανέμπορα, και μέσα από αυτόν τον κάθε ματσωμένο: «…Ακούς …αχόρταγε μεγαλέμπορα και μπίσνες μαν; Φέρσου ξύπνια και …πονηρά: Δώσε στον εργαζόμενο αυτό που του αξίζει, για να μ π ο ρ ε ί, να έχει τη δύναμη, να εργάζεται, με ευχαρίστηση, για σένα! Αλλιώς …είδες  τι γίνεται με την παγκόσμια πρόσφατη κρίση, που …δεν πέρασε, καθόλου, ακόμα, και ίσως …αγριέψει  περισσότερο! Βάλτο στην κούτρα σου, λοιπόν: 

    Για να μπορείς να έχεις εσύ τα  π ο λ λ ά  καλούδια σου, και τα …προγούλια σου, π ρ έ π ε ι  να έχει τα α π α ρ α ί τ η τ α  ο φτωχός!

   Και απάγγειλε μέρος από «Τα χνουδωτά φτερά»:

      «…Δε θα ήθελα τα μάτια δίχως δάκρυα,

      θ’ άθελα ν’ ακούω λυγμό στης φωνής την άκρια.

                                         

 Μάτια δίχως δάκρια δεν είναι ανθρώπινα.

       Κλάψε, ρίγησε ψυχή, δεν είναι ατόπημα!

      Κλάψε ρίγησε ψυχή για το άδικο στ Γη,

      γίνε δυνατή πυγμή: Φανερά και σκόπιμα.

     

Αν δε σκύψεις να κοιτάξεις μεσ’ τη συμφορά

            Το περίσσευμα σου αν δεν κάνεις αλλωνών χαρά!

Αν δε γίνεσαι κομμάτια, σα κοιτάς παιδιά,

πριν να ζήσουν να φοράνε χνουδωτά φτερά».

Βγήκαν όλοι στη σκηνή και ξαναείπαν  το τραγούδι. Χάθηκαν, για τελευταία φορά, μες τον καπνό, καθώς έπεφτε η αυλαία.»  Τέλος.

                                                       -8-     

      Ο Επαρχιώτης Δασκαλάκος, ζούσε - μέσα από τους ήρωες του έργου - με όλο του το είναι. Τέλειωσε το έργο, και  το έβαλε σε ένα φάκελο. Την άλλη μέρα το …ξαπόστειλε στο «Κράτος των Αθηνών», σε εκδότες, σε παραγωγούς παιδικών θεατρικών έργων και στην αρμόδια επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας. Έλπιζε να  το δεχθούν, ώστε  να εκτυπωθεί, και να παιχτεί, τελικά, σα παιδικό θεατρικό έργο. Όμως, φοβόταν ότι η τύχη του θα είναι όπως και αυτή των άλλων που έστειλε κάποιες φορές. Δηλαδή, αντί για απάντηση: «…Άκρα του τάφου σιωπή!».  Αυτή η «σιωπή» ήταν που του κατέτρωγε, σα γύπας, τα σωθικά της σκέψης του.    «…Το να μου πουν ότι δεν αξίζει, ότι δεν είμαι ακόμα έτοιμος, το καταλαβαίνω! Θα ξέρω ότι δεν κάνω, …ότι θέλω δουλειά ακόμα! Αλλά το να μη μου απαντούν, α υ τ ή  η απαξία - σε μια δικιά μου υπερπροσπάθεια - είναι που με καταρρακώνει! …Δεν πειράζει, πικρέ μου: Γράφε και σχίζε, μέχρι που τα λόγια στα χαρτιά σου θα  γίνουν κάρβουνα στα χέρια τους, και θα τα «π ρ ο σ έ ξ ο υ ν» καθώς θα τα πετούν - ζεματισμένοι - στον αέρα!», κατέληξε.

      Χαμογέλασε πικρά, σαν «είδε» με τη σκέψη  του να «δοκιμάζονται» οι πουριτανίστικες αντοχές και αντιλήψεις της Επιτροπής, και να μη «περνάει» για  τις … «βρισιές» και την …απρεπή συμπεριφορά του αραπάκου στον παππού.

      Κάπως έτσι ήταν και η πραγματικότητα! Όμως, τελικά, επέμενε, ως που βγήκε …πρώτο σε ένα, πραγματικά ανεξάρτητο, διαγωνισμό!

 Έγινε, επιτέλους, αυτό που ήθελε! Μαθεύτηκε, και υποστηρίχθηκε από πολλούς Δημοσιογράφους, που «χρέωναν’» την επιτροπή Σχολικών βιβλίων - που αντιδρούσε - για έλλειψη χιούμορ, για ξεπερασμένες αντιλήψεις. …Ζητήθηκε να παιχθεί από ένα μεγάλο Θέατρο, και χαρακτηρίστηκε από τους  ανθρώπους των  γραμμάτων σαν ένα  «Σύγχρονο Φροντιστήριο Ήθους για παιδιά». Αυτός όμως δε δέχτηκε! Είχε πιάσει την άκρη της κλωστής που έψαχνε χρόνια! Ήθελε μόνος του, με τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου του Σχολείου του, να το παίξει στα Σχολεία σαν ερασιτεχνικό επαρχιακό θέατρο. Ταυτόχρονα, θα πειραματίζονταν, σαν εκπαιδευτικός, στο να κάνει  π ρ ά ξ η  τις απόψεις των ηρώων του, για του Ντουνιά το Δίκιο, αλλά και τις δικές του, για ένα κόσμο καλύτερο!

       Ζήτησε και πήρε ειδική άδεια, από το Υπουργείο Παιδείας,  μετά από το …κράξιμο που έπεσε, από τους ανθρώπους των γραμμάτων. Έτσι, θα μπορούσε, επιτέλους, να περιοδεύσει, και μάλιστα με έξοδα του …Υπουργείου Πολιτισμού, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, και να καλεί τα παιδιά - μέσα από τους ήρωες - να εργασθούν για ένα κόσμο καλύτερο!  Από κάποιους άλλους χαρακτηρίστηκε, σα «Μικρό Πανεπιστήμιο», γιατί  καταλάβανε, ότι αυτό που πρόσφερε ήταν η ουσία της «Παιδείας», κάτι που έλειπε, δυστυχώς, από τα Σχολεία πια!

      Το υπέροχο ταξίδι για κάτι το μοναδικό, μόλις άρχιζε!

       Ο σκοπός ένας:  Να «γνωριστούν» και να αγαπηθούν μεταξύ τους, τα  πλούσια και τα φτωχά παιδιά. Να ωριμάσουν, ώστε, παίρνοντας στα χέρια τους  τα «γκέμια» του ντουνιά, και να τον πάνε ψηλότερα, κάνοντας στην άκρη τη μιζέρια και την παρακμιακή στάση και συμπεριφορά των μεγάλων! Η Κοινωνική Δικαιοσύνη, η συμπαράσταση στα φτωχά παιδάκια, αλλά και το αγκάλιασμα όλων των δυστυχισμένων, θα ήταν ο πρώτος στόχος τους! 

                                                     

                                                      -9-

Παράλληλα, άρχισαν οικονομικές προσφορές από διάφορους φορείς και ευαίσθητους πολίτες, για τη στήριξη του έργου αυτής της παιδικής θεατρικής ομάδας, της γεμάτης μηνύματα αλτρουισμού. Έτσι, με αρχικό συντονιστή τον κύριο Γιώργο, τον δημιουργό και εμπνευστή αυτής της προσπάθειας, δημιούργησαν την «Παιδική Εθελοντική Ομάδα Κοινωνικής Προσφοράς-Αλληλεγγύης», το «Π.Ε.Ο.Κ.Π.Α», από το οποίο θα γίνονταν η χρηματοδότηση όλων των ενεργειών τους. Το καταστατικό αυτού του Οργάνου, που πιο μετά θα εξελίσσονταν από τοπική, σε Πανελλήνια, μη κερδοσκοπική Οργάνωση, προέβλεπε, μεταξύ άλλων: Την αφιλοκερδή αγαθοεργία, κατ’ αρχήν, προς τα αναξιοπαθούντα παιδάκια, και - εφόσον υπήρχε η δυνατότητα - προς τους πάσχοντες, μεγαλύτερους, ανθρώπους. 

Στην αρχή, οι γύρω κορόιδευαν τον … …αρπαγμένο «Ρομπέν των φτωχών», όπως τον έλεγαν, αλλά και τα τρία παιδιά που τα ονόμασαν: «Τα παιδιά που πετούσαν στα …σύννεφα». Όμως, μετά από ένα χρόνο τα πράγματα άλλαξαν! Είχε διαδοθεί, παντού, από το ίντερνετ κλπ,  το σπουδαίο αυτό παιδικό θεατρικό, αλλά και το πέρασμα από τη Θεωρία, στην πράξη, μέσω του  ΠΕΟΚΠΑ, «Η Ιστορία μιας μπανάνας» άρχισε να μεταφράζεται σε ξένες γλώσσες, και να προκύπτουν και από εκεί έσοδα. Επειδή, όμως, το χρήμα είναι …διάολος, ο «Δασκαλάκος» Γιώργος Χατζής, άρχισε να οργανώνει τη λεπτομερή καταγραφή εσόδων εξόδων. Έτσι, προσλάβανε Λογιστή, για την σωστή καταγραφή των εσόδων, που θα γίνονταν, σε λίγο, όπως είπαμε, «έξοδα». Έκαναν εκλογές, και τα τρία παιδιά από ηθοποιοί, μετά από εκλογές, έγιναν Μέλη του Παιδικού Διοικητικού Συμβουλίου.  

 Ένα «κρυφό» …στοίχημα, μόλις ξεκινούσε: Να …φορέσουν τα …γυαλιά στους μεγάλους, που είχαν τόσο ξεφύγει, και κινδύνευε ο ντουνιάς να καταρρεύσει από τα λάθη, και τις …πατάτες τους! Γελάτε; Χα! χα! χα! …Καλά κάνετε! Γιατί, οι μεγάλοι, στην προσπάθειά τους να νοιώσουν «κάποιοι»,  ή για να πλουτίσουν εύκολα, τα κάνουν …μαντάρα, καλά μου παιδάκια! Κάνουν τρέλες, …Καταστροφικές! Τους βλέπεις σοβαρούς με γραβάτες, παπιγιόν, κοστούμια, αμαξάρες, μεγαλεία, αλλά ξελογιάζονται εύκολα από τη διασημότητα που αποχτούν. Το χειρότερο; Πολλές φορές, πέφτουν ακόμα πιο χαμηλά για να την …αποχτήσουν! Σας λέω, είναι για …κ λ ά μ α τ α! Γι αυτό  κάθομαι  τώρα και γράφω όλα αυτά τα πράγματα, για να αποδείξω  μ α ζ ί  σ α ς, ότι  αυτοί, από τη μια, …χάσανε τη μπάλα, και ότι, από την άλλη, μ π ο ρ ε ί τ ε, ε σ ε ί ς, να …βουτήξετε τη μπάλα, έξυπνα, και να κάνετε …παιχνίδι, για το μέλλον σας! Που θα τους δείξετε, ότι π ρ έ π ε ι  να κάνουν στην άκρη, αφού τα έργα τους, σε σύγκριση με τα δικά σας, είναι για … τα μπάζα!

Ναι! Θα αποδείξουμε μαζί λοιπόν, ότι χωρίς ψυχούλα, χωρίς ανθρωπιά,  χωρίς συμπόνια  για το ανήμπορο διπλανό μας, πάνε στράφι και οι …τεχνολογίες τους, και οι πυραύλοι τους, που μάλιστα μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι, αν πέσουν στα χέρια ανόητων! Είδατε τι έγινε, παλιά, με την ανακάλυψη του Αϊνστάιν! Αντί να κάνουν καλά έργα για την ανθρωπότητα, έκαναν μπόμπες, και τις …μπουμπούνηξαν στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα! Ναι! …οι αθεόφοβοι! Με αποτέλεσμα: Να πεθάνουν χιλιάδες παιδάκια, και τόσοι άλλοι! Ποιος μας λέει ότι οι δορυφόροι που γυρίζουν ψηλά, πάνω μας, στο διάστημα, για τεχνολογικούς λόγους, δε θα …πέσουν

                                                -10-

 - με την εντολή άλλων τρελών μεγάλων αυτή τη φορά - πάνω στο …κεφάλι μας, φορτωμένοι, όπως τότε,  με …πυρηνικό θάνατο;

Όμως, …μας ζάλισα αρκετά με τα …θανατηφόρα καμώματα των …μεγάλων, ενώ εμείς  πρέπει να «παίξουμε»! Ναι! Ένα παιχνίδι που θα είναι η … «διατριβή» σας, όπως λένε στα μεγάλα σχολεία, για να φανεί κατά πόσο είσαστε άξιοι να το εφαρμόσετε, στη συνέχεια, στην πράξη! Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο:  Α π ό  τ α  λ ό γ ι α,   ν α   π ε ρ ά σ ο υ μ ε    σ τ η ν  π ρ ά ξ η! …Ε π ι τ έ λ ο υ ς!

Τα παιδάκια-ηθοποιοί, σα Συμβούλιο πια, μαζεύονταν και συζητούσαν τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, στο Σύλλογο-«ΠΕΟΚΠΑ».

 Θαρρείς και είχαν μεγαλώσει ξαφνικά κατά δέκα χρόνια! Προσπαθούσαν να κάνουν ένα σωστό ξεκίνημα. Δε βιάζονταν να διαθέσουν τα λεφτά του ταμείου τους. Ήθελαν πρώτα να βασιστούν στα πόδια τους, να ξεκινήσουν από μικρές, αλλά σωστές, ενέργειες.

      Το ενδιαφέρον τους, αργότερα, πέρα από την βοήθεια των φτωχών  παιδιών στον τόπο τους, θα έφτανε και σε άλλα μέρη!

      Η ζήτηση στοιχείων από το ίντερνετ για τέτοια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα παιδιών κλπ, έκαναν, και πάλι, κάποιους γύρω τους να χαμογελούν χαιρέκακα! «-Αχ! τα …καημένα! …Η διασημότητα που πήραν, βλέπεις, οι …συνεντεύξεις, τα μεγαλεία, τα έκαναν να … «την ψωνίσουν!». «-Το πήραν πολύ σοβαρά! Νομίζουν πως αυτά θα σώσουν τον …κόσμο!». «-Τι να πει κανείς, μου φαίνεται πως τα άξιζε ο τίτλος: «Τα παιδιά που πετούσαν στα …σύννεφα!»».

 Αυτά  έφταναν στους γονείς τους, και στον μέντορά τους, τον Δασκαλάκο, το κο Γιώργο Χατζή, και σχεδόν τους προβλημάτιζαν: «-Μήπως παραφορτώθηκαν; Μήπως πρέπει να τα λέμε ότι είναι παιδάκια και πρέπει να παίζουν, όπως τα άλλα;». «-… Μα τους τα λέμε με ήρεμο τρόπο, όπως και ο άξιος κος Γιώργος Χατζής! …Παίζουν… όχι που δεν παίζουν, αλλά, να… δεν ξέρω τι να πω!» «-…Στο κάτω-κάτω κακό δεν κάνουν! Ας γίνουν υπερβολικά καλοί άνθρωποι από μικροί! Κακό είναι κι αυτό; Ας γίνουν σαν μικροί ιεραπόστολοι, να στρέψουν τις ψυχούλες των συνομηλίκων τους σε πιο θετικά πράγματα. Να τα βγάλουν από τα «ιντερνετ καφε», από το επικίνδυνο αυτό «τίποτα», όπου είναι χαμένα τα μυαλά τους!...», έλεγαν οι πιο συντηρητικοί. …Ή ακόμα χειρότερα: «-Είμαστε ήσυχοι επειδή τα κορμάκια τους είναι στο διπλανό δωμάτιο, ενώ «ξελογιάζονται», ίσως, τη ίδια στιγμή από ένα βρωμερό ενήλικα πχ από το …ταρατατούμ!...». «Ναι στην τεχνολογία, αλλά πρέπει τα παιδιά να παίρνουν από αυτήν, όσα και μόνο όσα είναι γι αυτά!...»

Στο τέλος, επικρατούσε το θετικό: «…Αφού δεν είναι μπλεγμένα με βρωμερούς απ’ το …ταρατατούμ, και σε άσχημα πράγματα, αλλά θέλουν να  κάνουν καλύτερο τον κόσμο, ας  τα αφήσουμε τουλάχιστον, να δοκιμάσουν, μια που μόνο κακό τους κάναμε μέχρι τώρα!…».

      Κάτι τέτοια λέγονταν γι αυτά τα παιδιά, όμως εκείνα, δεν καταλάβαιναν …τίποτα! Είχαν πάρει τις αποφάσεις τους: Θα κάνανε τη θεωρεία πράξη!

      Η μπανάνα, που άκουγε στο - γεμάτο υποσχέσεις όνομα - «Αυγή», ήταν και πάλι, κάτι σαν αρχηγός - μεταξύ ίσων - σ’ αυτό το Διοικητικό Συμβούλιο, που  είχε απόψε την πρώτη, επίσημη, ας πούμε Συνεδρίαση.

                                                 -11-

Ο φτωχός αραπάκος, τώρα είχε το πραγματικό  του όνομα Πέτρος, και ο πλούσιος …προγούλιας, του θεατρικού, βέβαια ήταν ο  Αποστόλης!

 Ο Γιώργος Χατζής, τώρα, ήταν ο Πρόεδρος της τριμελούς Ομάδας Υποστήριξης, που τα άλλα δυο μέλη ήταν οι «παππούδες» του θεατρικού έργου: Ο  ..αράπης, ο …Δόκτορας της Οξ…πόρδης, ντε, ήταν ο συμπαθέστατος κυρ Οδυσσέας, και ο…ασπρό…κωλος πλούσιος, ήταν ο κύριος Διαμαντής. Τους είχε ορίσει το Δικαστήριο, γιατί τα παιδιά ήταν ανήλικα, ώστε, εκείνοι να έχουν την ευθύνη απέναντι στο Νόμο. Εκείνα, όμως, πάντα, θα είχαν την ευθύνη των τελικών  επιλογών των ενεργειών τους. Εκείνα ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι  αυτού του δύσκολου, μα υπέροχου  ανθρώπινου - και γεμάτου δάκρια ψυχής - «ταξιδιού» για τη λύτρωση των αναξιοπαθούντων παιδιών, αλλά και των μεγάλων. Για του ντουνιά το Δίκιο!

      Στην πρώτη αυτή Συνεδρίαση, παρευρίσκονταν τόσο η «Ομάδα Υποστήριξης», όσο και οι γονείς των παιδιών. Ακόμα, ένας Δικαστικός Υπάλληλος, που κρατούσε τα Πρακτικά της Συνεδρίασης, αλλά και η άτυπη Ομάδα Βοήθειας, που αποτελούνταν από συμμαθητές τους, αλλά και από μεγαλύτερα, μέχρι δεκαέξι ετών παιδιά. Ήρθε η τοπική εφημερίδα και το Δημοτικό κανάλι, καθώς και πλήθος κόσμου. Άλλοι από αυτούς - λίγοι ευτυχώς - γεμάτοι χαιρεκακία, και άλλοι γεμάτοι προσμονή. Ακόμα, κάλεσαν και τον παπά της μικρής τους πόλης, και ορθά, για να δεηθεί κι αυτός στην επιτυχία του έργου τους. Κάποιος, βλέποντας τον παπά, θέλησε να κάνει …«μαύρο χιούμορ» και  μουρμούρισε μεταξύ αστείου και σοβαρού: «Η Εκκλησία είναι ο μόνος …εργασιακός χώρος, όπου ο «εργαζόμενος» βγάζει λεφτά …«Δι ευχών…»

      Εμείς λέμε, ότι υπάρχουν παπάδες άγιοι, που είναι δίπλα στον πόνο του φτωχού και του ανήμπορου, απλά, όμως, είναι λίγοι! Όμως, πρέπει να πούμε, ότι, γενικά, με τις ευχές δεν πάει μπροστά ο ντουνιάς!

      Αυτός ο «ακραίος» κύριος, που λέτε παιδάκια μου, μια Κυριακή πρωί, είδε στην τηλεόραση του καφενείου ένα «μεγάλο παπά»! Ένα Μητροπολίτη μιας μεγάλης πόλης να βγάζει λόγο, ερμηνεύοντας το ευαγγέλιο με ωραίο τρόπο. Όμως, εκείνα τα ωραία λόγια-ευχές, τα έλεγε σαν …υπάλληλος, αφού αυτή ήταν, όπως είπαμε, η εργασία του, και κάθε μήνα έπαιρνε τον μισθό του.

      Ο μυστήριος τύπος λοιπόν, άκουγε και έβλεπε, δακρύζοντας, εκείνα τα …παχιά λόγια, να λέγονται από ένα …παχύ παπά, που φορούσε ένα …παχύ καλυμμαύχι, …πεδικλώνονταν στα παχιά χαλιά, και έπαιρνε κάθε μήνα ένα …παχύ μισθό, και δεν κρατήθηκε! Κούνησε το κεφάλι του με θλίψη και με αγανάκτηση, γύρισε είδε γύρο του φθαρμένα ρούχα, τρύπια παπούτσια και ατέλειωτη φτώχεια και μουρμούρισε, σαν …εξοστρακισμένος ποιητής του κόσμου θαρρείς:

      «…Σ’ αυτά τα παχουλά … «μεριά»,  τα …φουσκω-καλυμμαύχια,

      σε κείνα τα παχιά χαλιά, και τα παχιά τα…λόγια,

       την κοροϊδία σου  ντουνιά κοιτάω σκυλοβρίζοντας,

      και  της Χαράς το …μπόγια!».

      Βέβαια «ποιητική αδεία» όπως λέμε, «επιτρέπεται» να πει κανείς πράγματα … «ανάποδα», πιο εύκολα. Όμως, εμείς ένα έχουμε να πούμε,

                                                      -12-

γενικά, σε …πεζό λόγο: Δε μπορείς να κλαις και να οδύρεσαι, να καμώνεσαι ότι νοιάζεσαι για το φτωχό, μέσα στα λαμπερά σατέν, με φουσκωτή τσέπη και  κοιλιά, …όπου και να βρίσκεσαι…

      Αφού ζητήσω να με  συγχωρέσετε γι αυτή την … «ακράτεια» του λόγου μου,  πάμε να γυρίσουμε  στο τεράστιο «Ξεκίνημα» εκείνων των παιδιών, που σκοπό είχαν, ακριβώς, να εξαφανίσουνε εκείνον το μισητό, τον «…της Χαράς το …μπόγια!».

      Το λόγο πήρε ο κύριος Γιώργος, «τιμής ένεκεν» που λέμε. Εκείνος μίλησε για το μέχρι τώρα έργο εκείνων των παιδιών,  για την ωραία και ρηξικέλευθη πρωτοβουλία τους, καταλήγοντας.          

-…Έτσι είναι ο ντουνιάς: Ένας ογκόλιθος διαχρονικών Αξιών και Αρετών  είναι, που προσπαθούμε να τον ανεβάσουμε - σα …σκαθάρια -  σε άλλο, ανώτερο, επίπεδο. Άλλος χώνεται μπροστά, γιατί δεν τον …κόβει, άλλος …κάνει πως σπρώχνει, αλλά στην ουσία …λουφάρει σε βάρος των άλλων, άλλος σπρώχνει …σε λάθος κατεύθυνση, γιατί νομίζει ότι αυτό είναι το σωστό! Έτσι, κάποιες φορές, αυτός ο βράχος, που είναι, σα να λέμε, το μέλλον μας το ίδιο, βλέπεις - με λάθος χειρισμούς - να κατρακυλάει, και να γυρίζει πίσω τσακίζοντας ανθρώπους και έργα! Φωνές, κακό, και να πάλι αυτά τα αδικημένα από την έλλειψη ενός σωστού αρχηγού …«ανθρωποσκάθαρα», ξανασπρώχνουν αυτό το βαρύ φορτίο. Όμως, όσο στραβά και να πάει ο αγώνας τους,  όσο και να φαίνεται ότι δεν κάνουν τίποτα, αν δούνε πίσω, θα δούνε ότι κάνανε πολύ δρόμο! Πάντα, μετά από πολλά «πίσω-μπρος», στο τέλος, πάνε ένα βήμα παραπέρα! Όσο μαθαίνουν απ’ τα λάθη τους, και προσέχουν στην επιλογή του αρχηγού τους, άλλο τόσο ψηλότερα ανεβάζουν και στεριώνουν αυτό τον …ανελέητο βράχο!

 Η μοίρα του κόσμου είναι να πάει - και θα πάει - μπροστά! Όχι με θεωρίες, βιασύνες και παχιά λόγια, αλλά με νηφαλιότητα, σωστές επιλογές και ατομική υπευθυνότητα!

Καλή επιτυχία σε αυτή την παγκόσμια πρωτότυπη παιδική πρωτοβουλία, που θέλησε να κάνει τη θεωρία ενός ταπεινού θεατρικού έργου, πράξη! Μια διαφορετική Επανάσταση, μόλις αρχίζει!

Θα πετύχετε, γιατί πιστεύετε σ’ αυτό που κάνετε!…Σας ευχαριστώ.»

Πήρανε το λόγο η Αυγή, ο Πέτρος, ο Αποστόλης, μιλήσανε για τα έσοδα που έχουν στο Κεντρικό Ταμείο τους, από το θέατρο, και από τον ΠΕΟΚΠΑ. Ρωτήσανε τους παρευρισκόμενους για τις προτεραιότητες που θα έπρεπε να δώσουν, και τις κατέγραψαν. Όμως, η τελική και …ομόφωνη απάντηση του κατενθουσιασμένου κόσμου ήταν: «Δική σας η πρωτοβουλία, δική σας η προσπάθεια, αλλά και η ευθύνη για την επιτυχία της! Κάντε ό,τι νομίζετε, σας εμπιστευόμαστε», είπαν και …αποχώρησαν, αργά εκείνο το τόσο σπουδαίο βράδυ. 

       Έτσι,  με όσα άκουσαν και κατέγραψαν στο νου, ξαναμαζεύτηκαν και κατέληξαν:

      Να εντοπίσουν τα πιο άρρωστα δυο-τρία παιδάκια που έχουν προβλήματα υγείας και πρέπει να μεταβούν οπωσδήποτε σε άλλα κράτη για θεραπεία, και να πληρώσουν τα έξοδα.

Να βρουν τα αριστούχα άπορα, δυο-τρία, παιδιά της περιοχής τους, που δε μπορούν να σπουδάσουν, και να αναλάβουν την κάλυψη των βασικών τους εξόδων, ώστε να μείνουν και να προσφέρουν στην Ελλάδα.

                                                 -13-

Τις βρήκαν πολύ σπουδαίες και ανθρώπινες αυτές τις ενέργειες, αλλά κατέληξαν ότι πρέπει - παράλληλα με την υλοποίησή τους - να περάσουν, δυνατά και οργανωμένα, σε πράξεις που θα βοηθούν π ο λ λ ο ύ ς  μαζί, και όχι μεμονωμένα άτομα. Έτσι, θα τους μάθαιναν να συμμετέχουν και εκείνοι - στο μέτρο του δυνατού - σε μια κοινή προσπάθεια, και όχι να περιμένουν άπαντες οι πάσχοντες, μεμονωμένα, την εξυπηρέτησή τους, και, κάποιοι, να γίνονται ράθυμοι, «εκμεταλλευόμενοι» το πρόβλήμα τους!

 Συμφώνησαν, να αναθέσουν το θέμα του εντοπισμού και της βοήθειας άρρωστων, και άριστων παιδιών στην «Ομάδα Βοήθειας», των  - μέχρι δεκαέξι χρονών - συμμαθητών τους.  Η θεραπεία κάποιων στο εξωτερικό, και η βοήθεια κάποιων άλλων να  σπουδάσουν, προσφέροντας στην Ελλάδα, ήταν μια κίνηση ενδεικτική. Σκοπός τους ήταν να «παρασύρουν» αρμόδιους Φορείς και ευαίσθητους πλούσιους στο να γίνει μια τέτοια συμπεριφορά, συνήθεια των αρμόδιων, αλλά και των «εχόντων»! 

-…Έχω κάτι στο νου μου, για έκδοση μιας εφημερίδας, όπου θα γράφουμε τις δραστηριότητές μας, αλλά και θα διαφημίζουμε μαγαζιά κλπ, ώστε να γίνουν σπόνσορες στα έξοδα, και να μας μείνουν λεφτά, που θα λέμε πού ακριβώς πήγανε… Οι …φραγκάτοι, μπορεί να μην ασχολούνται με θέματα ανθρωπιάς, γιατί η ζωή είναι δύσκολη, αλλά αν δουν μια προσπάθεια καλή από εμάς, θα ρίξουν τον …οβολό τους, το κατιτίς τους ντε, για τη …σωτηρία της ψυχής τους!, πετάχτηκε ο Αποστόλης ο πρώην … πλουσιο-«προγούλιας» του θεατρικού.

-Χα!χα!χα!, ωραία! …Το μυαλό σου στις …μπίζνες γλυκέ μας …φαταούλα!, τον πείραξε ο Πέτρος, αγκαλιάζοντάς τον.

-Σωστό! …Θα σκίσουμε! Έχουμε και την ιστοσελίδα μας, από όπου μπορούμε να διατρανώσουμε το έργο μας σε όλη τη χώρα, και, αργότερα, σε όλο τον κόσμο! Να αφυπνίσουμε, από τη μια, τα παιδάκια, για να μπουν σ’ αυτό το γεμάτο ανθρωπιά «παιχνίδι», και, από την άλλη, τους …φραγκάτους να «φανούν», να φτιάξουν … «προφίλ», μέσα από την οικονομική τους συνδρομή! Να ζητάμε τον ξεσηκωμό όλων των παιδιών για την αναγέννηση των Αξιών, που αντί να «κυβερνούν» τον κόσμο, …θάφτηκαν κάτω από το συμφέρον, και τον φιλοτομαρισμό, συμπλήρωσε η Αυγή.

-Γιούχου-ου-ου!!, έκαναν, ενώνοντας τα χέρια, σαν να έκαναν ένα όρκο ψυχής!.

Αγκαλιάστηκαν και φιλιόντουσαν, και ένοιωθαν ότι αυτό που αποφάσιζαν εκείνη τη στιγμή ήταν η αρχή κάτι πολύ σπουδαίου, κάτι πολύ ανώτερου! Οι καθαρές ψυχούλες τους, κούρνιαζαν σαν πουλάκια στην αγκαλιά του Δίκιου, στον κόρφο του Θείου - αυτής της Ανώτερης Δύναμης, που όπως και να την αποκαλέσει κανείς,  τελικά, είναι  Μία και Συμπαντική! Και - αυτή η Δύναμη, αυτό το «Φως» -  δίνει το «παρόν», μόνο όταν οι άνθρωποι πράττουν έργα ενάρετα, γεμάτα ανθρωπιά και αγάπη. Που πράττουν έργα, σύμφωνα με την «Αλήθεια», που είναι μια, σε όλα τα μήκη και πλάτη!

-…Μας κοροϊδεύουν ότι πετάμε στα σύννεφα, αλλά δεν πειράζει!…, έκανε ο Πέτρος …περιπαιχτικά.

-…Καλύτερα  να είμαστε «Τα παιδιά που πετούσαν στα σύννεφα!», …παρά να χαθούμε στη μιζέρια!, πρόσθεσε περιχαρής η Αυγή.

                                                 -14-

-…Εδώ που τα λέμε, την έχουμε την …ψωνάρα μας, αλλά …αυτή θα … «γεννήσει» τα έργα μας, που θα τους κάνουν να αλλάξουν γνώμη!, αστειεύτηκε και ο Αποστόλης.

-Ωραία, ωραία! …Λοιπόν! …Αν η ψωνάρα είναι η έμμονη - και γεμάτη αυταπάρνηση - τρέλα της δημιουργίας, τότε …εγκρίνω και επαυξάνω για το ότι την …έχουμε! Όμως, καιρός να καταλήξουμε - όπως, σχεδόν, συμφωνήσαμε μέσα από τις μέχρι τώρα συζητήσεις μας - στην «πρώτη μας καλή πράξη!», προτείνει η Αυγή, μετά από το ενθουσιώδες … «ξεσάλωμα» που επεκράτησε.

-Ναι! Το να …βάλουμε χέρι, να αξιοποιήσουμε ντε, την εγκαταλειμμένη αποθήκη του Γεωργικού Συνεταιρισμού!…, κάνει ο Αποστόλης.

-…Είναι αυτό που δεχθήκαμε όλοι, μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις μας! …Από το καλοκαίρι, ακόμα, …που τρέχαμε από πόλη σε πόλη, με το θέατρο!... …Και το βρήκαν σπουδαίο, μάλιστα, τόσο τα μέλη  των Ομάδων Υποστήριξης και Βοήθειας, όσο και οι γονείς μας, συμφωνεί ο Πέτρος.

 - Ωραία! …Ζητάμε από τον Γεωργικό συνεταιρισμό το κτίριο. …Απαιτούμε, χα! χα! χα!, μια δωρεάν ανακοίνωση από την τοπική εφημερίδα, που θα λέει  πχ: «Όσοι από τους κατοίκους έχουν παλιά πράγματα, τσάντες, ποδήλατα, παιχνίδια, έπιπλα, ή παλιά ψυγεία, ακόμα και φαγητά που τους περισσέψανε, να μην τα πετάνε. Να τα φέρνουν  πχ κάθε   Κυριακή από τις ένδεκα το πρωί, μέχρι στις δώδεκα, στις αποθήκες του Συνεταιρισμού, όπου πχ, από τις δώδεκα μέχρι τη μία, θα γίνεται το μοίρασμα!, συμπληρώνει  η Αυγούλα.

-…Έτσι, από τη μια θα παραλαμβάνουμε, καταγράφοντάς τα, και από την άλλη θα τα δίνουμε σε όσους τα έχουν ανάγκη, κρατώντας πάλι στοιχεία, για να ξέρουμε τι γίνεται, και που ακριβώς!  Είναι κρίμα να πετιούνται στα σκουπίδια, την ώρα που υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι τα χρειάζονται…, και εξ άλλου αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα άλλα όντα, αυτό θα πει άνθρωπος!, προσθέτει ο Πέτρος.

-… Ωραία λοιπόν! Δίνουμε  τηλέφωνα και τα ονόματα των υπεύθυνων, για πληροφορίες κλπ,  και ξεκινάμε! …Θα αποδείξουμε ότι δεν έχει ανάγκη ο κόσμος από παχιά λόγια, αλλά από έργα, έστω και μικρά, σαν τα δικά μας! …Οι μεγάλοι, χα! χα! χα! …δ ε ν  αλλάζουν! Ε μ ε ί ς πρέπει να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο!, καταλήγει ο Αποστόλης.

     

Έτσι, λοιπόν …αρχίζει το «μάτς», αγαπητέ μου μικρέ αναγνώστη -  αναγνώστρια, που νιώθω την ψυχούλα σου να φτερουγίζει από την έμφυτη παιδική ανάγκη για προσφορά! Που, σε κάνει να νοιώθεις όμορφα, αυτή η πρωτοβουλία των μικρών φίλων της ιστορίας μας! Αχ! Τι καλά να …ενσωματωθείς με αυτούς τους ήρωες και να κάνετε …μαζί όλα αυτά τα λαμπρά και ανθρώπινα πράγματα που θα ακολουθήσουν!…

Οι μεγάλοι, τελικά, αγκάλιασαν αυτή την προσπάθεια, αυτή την πρωτοβουλία των παιδιών, της μικρής Βορειοελλαδίτικης πόλης, αφήνοντας εκείνα, να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ήθελαν να πετύχουν μόνα τους, και εξ’ άλλου, εκείνοι, είχαν τις δουλειές τους, …τα δικά τους, μεγάλα, προβλήματα! Ποιος θα ασχοληθεί με τέτοια πράγματα; Η Ζωή μικρέ μου φιλαράκο, είναι άγριο πράγμα, έτσι όπως την κάνανε οι μεγάλοι! «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!». Δηλαδή, ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του,

                                                -15-

δυστυχώς, και πού χρόνος για το διπλανό του! Πρέπει πια να έχεις μεγάλο πρόβλημα, να πάρει φωτιά το σπίτι σου, και τότε τρέχουν, σκεφτόμενοι συνήθως να γλιτώσουν το …δικό τους σπίτι! Ακόμα, λένε: «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό»! Είναι  άγρια η κατάσταση σας λέω! Γι αυτό πιστεύω ότι ο κόσμος θα σωθεί από τους μικρούς, με την έννοια ότι θα ξεκινήσουν να είναι καλύτεροι, από νωρίς! ΄Έτσι, όταν μεγαλώσουν και πάρουν διάφορα πόστα στην κοινωνία, θα σκέφτονται και θα ενδιαφέρονται για τους φτωχούς και τους ανήμπορους όλου του κόσμου, και όχι μόνο να μαθαίνουν στα Σχολεία για το πώς θα βγάλουν περισσότερα λεφτά, και δώσ’ του φροντιστήρια, και δώσ’ του ιδιαίτερα μαθήματα, και δώσ’ του πίεση στην ψυχούλα τους! Δεν είναι ο κόσμος μόνο λεφτά, λεφτά, λεφτά! Δεν πρέπει να είμαστε μια ζούγκλα! Έχουμε ψυχή μέσα μας, πνεύμα, και  αποστολή μας, είπαμε, είναι να αγγίξουμε το Θείο! …Πάμε λοιπόν!

Τις επόμενες δυο εβδομάδες γίνονταν χαμός. Μαθεύτηκε στη μικρή πόλη τους γρήγορα το νέο, έτρεξαν και  άλλα πολλά παιδάκια να βοηθήσουν, και φτάσαμε στη μέρα που  από τη θεωρία, που είναι …εύκολη, να περάσουνε στην πράξη:  Από ώρα δέκα και μισή - μετά την εκκλησία δηλαδή - τα παιδάκια της ιστορίας μας, μαζί με την Ομάδα Βοήθειας (που τα μέλη της θα άλλαζαν κάθε τόσο), ήταν στις θέσεις τους γεμάτα ένταση, χαρά, αλλά και …πλάκα μαζί! Ναι! Είχαν πλάκα, γιατί, σαν παιδάκια, έκαναν αστεία, πειράζονταν μεταξύ τους, το διασκέδαζαν! Είχαν όμως και την αγωνία στην ψυχούλα τους. Όλη αυτή η υπερπροσπάθεια, αυτή η υπερένταση, τους είχε φέρει ένα νευρικό γέλιο, και ένα ατελείωτο, αυτοσαρκαστικό, χιούμορ!

-…Χα! χα! χα! …Θα έχει γούστο, να μην πατήσει κανένας! …Να πάει ώρα  δώδεκα και να μη μας έχουν φέρει τίποτα, και …χα! χα! …φαντασθείτε να έρθουν, ώρα δώδεκα διάφοροι ταλαίπωροι, παιδάκια, γριούλες, σακάτιδες, …ακαμάτιδες και βάλε, και να μην έχουμε να τους δώσουμε …τίποτα!, έκανε ο Πέτρος, γελώντας νευρικά..

-Χα! χα! χα! Γέλασαν με τρανταχτά γέλια, όλα μαζί τα παιδάκια.

-…Φαντάσου μια γριούλα, Πέτρο - που είσαι στο πόστο να δίνεις πράγματα - να σου ζητάει, και να της λες: «Δεν έχουμε!…». …Να σε …στρώνει στο κυνηγητό με τη …μαγκούρα της, λέγοντας: «…Και τι ήμαστε ρε χαζόπαιδο εμείς; Πρόβατα; …και μας κουβαλήσατε εδώ;…Ουουστ! Φαντασμένε παλαβιάρη! Άρπα την λοιπόν! Να! να! να!…που θα σώσεις τον κόσμο …σερσέμη!», του έκανε ο Αποστόλης, αρπάζοντας ένα κοντόξυλο και κράζοντας υστερικά, σα γριούλα, ρίχνοντας πάνω στο κεφάλι του ένα μαύρο τσεμπέρι που βρήκε εκεί δίπλα. Χαμός! 

Το γέλιο της …μαϊμούς! Που, αντί να βάλει το βρακί στον …κώλο της, το έβαλε στο …κεφάλι της!

-…Φαντάσου να έρθει ένα φτωχό αγοράκι, από αυτά τα ταλαίπωρα τα γυφτάκια, …που είναι παντού τα έρμα, και να ζητάει ένα παιχνιδάκι το δύστυχο, πιστεύοντας πως βρήκε πια τον τρόπο, ήρθε η …ώρα χα! χα! χα! να ωφεληθεί κι αυτό από την …κοινωνία! …και εσύ Αποστόλη, που είσαι υπεύθυνος να του το δώσεις, να του πεις: «-Δεν έχουμε …φιλαράκο, τίποτα!…»…χα! χα! χα!  «-…Και τι κάθεσαι εδώ ρε …βλαμμένο; …», να σου πει…, κάνει  …σπαραξικάρδια, η Αυγούλα.

Γέλια, γέλια γεμάτα δάκρυα, έκαναν τα παιδάκια να τρέμουν σύγκορμα.

                                                 -16-

-Φαντάσου και σένα ρε Αυγούλα, να σου ζητήσει κάποιος πειναλέος σακάτης, με τις πατερίτσες, κανένα πιάτο φαΐ, (μια που έχεις  αυτό τον τομέα, αλλά και την καταγραφή των πραγμάτων), να του πεις: «…Δεν έχουμε τίποτα από φαΐ…»  «…Καλά ρε …ξ(η)μουραμέν(ου), …τι κάθεσαι εδώ; Να μας δείχνεις του …μπόϊς, κι τη …τη …χαζαμάρασ’; …»  και να πιάνει την πατερίτσα και να στην πετάει, ενώ εσύ θα κρύβεσαι πίσω από το πάγκο, και να τα βάζεις με τους …μεγάλους, χα! χα! χα!,  «…που δε μας κατάλαβαν!», της λέει ο Πέτρος, παριστάνοντας τον …σακάτη και πετώντας της μια σκούπα, σα …πατερίτσα!

Εκεί που γελούσαν, με την ψυχή τους, κάποιος από τους δέκα «βοηθητικούς» - διαφόρων ηλικιών, φώναξε, γεμάτος αγωνία:

 -Τέλος το καλαμπούρι! … Παιδάκια, …το …μάτς …άρχισε! 

Σταματήσανε απότομα, και από τον …καταπραϋντικό κλαυσίγελο- …βάλσαμο της αγωνίας τους, μπήκανε απότομα στην ευθύνη της πραγματικότητας! Τους …προσγείωσε η φασαρία από  τρία τρακτέρ, που μπούκαραν στον ανοιχτό προθάλαμο των αποθηκών  με τις πλατφόρμες τους που ήταν γεμάτες από παλιούς καναπέδες, τραπέζια, ψυγεία επαγγελματικά - που είχαν ζητήσει κατά προτεραιότητα -  ψυγεία σπιτικά, καρέκλες, παιχνίδια για μικρά και μεγάλα παιδάκια! Αλλά και ποδήλατα και τσάντες, μέχρι κρεμάστρες, κατσαρόλες, λεκάνες, ντουλάπες, ξυλόσομπες, σόμπες πετρελαίου και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου! …Πανζουρλισμός!  Οι φόβοι - που τους βγήκαν στο …αστείο και στο τραγελαφικό - όχι μόνο δεν επαληθεύτηκαν, αλλά  το αντίθετο!

Τα γεγονότα ξεπέρασαν κατά πολύ τις προσδοκίες τους. Φάνηκε ότι οι άνθρωποι είναι ακόμα άνθρωποι, δε χάθηκαν όλα ακόμα ούτε στους μεγάλους, αρκεί κάποιος να τους ανοίγει τις …βαλβίδες ανθρωπιάς, που …βουλώνουν απ’ τα ζόρια των καιρών!

Ακόμα, κατέφτασε ένα κλειστό φορτηγάκι από ένα «Κέτεριγκ», και ένα άλλο από ένα αρτοποιείο που φέρανε φαγητά και ψωμιά, που περίσσεψαν από εκδηλώσεις που ανέλαβαν, και που ήταν κρίμα να πετάξουν, όπως έκαναν μέχρι τότε!

Το μήνυμα είχε «περάσει», ευτυχώς, νωρίτερα, τους πολίτες. «Υπάκουσαν» στην έκκληση των παιδιών από το τοπικό κανάλι, στο να βγάλουν την Κυριακή το πρωί, ότι παλιά, αλλά σε καλή κατάσταση, αντικείμενα είχαν, ώστε , να τα πάρουν οι τρεις κάτοχοι τρακτέρ, που βρέθηκαν και δέχτηκαν  ευχαρίστως, νωρίτερα. Τα βγάζανε, μέχρι τότε, όποτε θέλανε και, ή τα τσακίζανε λόγω έλλειψης  χώρου, ή τα πηγαίνανε στη χωματερή και τα πετάγανε καταστρέφοντάς τα ή τα κρατούσανε επιβαρύνοντας τα σπίτια τους. Επειδή ήταν η πρώτη φορά, ήταν επόμενο να βγουν πράγματα πολύ περισσότερα από τις άλλες Κυριακές που θα έρχονταν στη συνέχεια. Έτσι,  βρήκαν και δυο φορτηγά ακόμα, που προσφέρθηκαν να μεταφέρουν και τα υπόλοιπα πράγματα.

Τα παιδάκια,  αναγνώριζαν την προσφορά αυτών των ανθρώπων, αλλά ήξεραν και το κόστος που είχε  γι αυτούς. Έτσι, όσο και αν αυτοί δεν ήθελαν, τους έδωσαν ένα μικρό, έστω, ποσό  για τα καύσιμά τους, από τα λεφτά που είχαν στο Ταμείο τους. Υπήρξαν και κάποιοι που τους κατέθεσαν χρήματα στο λογ/σμό που έδωσαν από το τοπικό κανάλι. Έτσι, μάζεψαν, συνολικά, αρκετά χρήματα, και έβγαλαν ευχαριστήρια ανακοίνωση, προς

                                                -17-

όλους εκείνους που πρόσφεραν λεφτά, υλικά ή εργασία για τον ανθρώπινο σκοπό και πρωτοβουλία τους. Τους  έστειλαν ακόμα και προσωπική ευχαριστήρια επιστολή, γιατί ξέρανε  ότι έπρεπε να δείξουν και αυτά, από μέρους τους, την ανθρωπιά τους!

Η πρώτη μέρα ήταν πολύ δύσκολη, αλλά ευτυχώς εργάστηκαν οι  «βοηθοί» τους πολύ, και τα κατάφεραν! Απλά τελείωσαν κατά δυο ώρες αργότερα, και αυτό δεν τους πείραξε καθόλου.

Από τη μια μεριά παραλάμβαναν, κατέγραφαν και τοποθετούσαν κατά είδος στην αποθήκη, βάζοντας στο επαγγελματικό ψυγείο, τα τρόφιμα, και από την άλλη, ένα άλλο γρουπ, ρωτούσε, κατέγραφε τα ονόματά τους, για μπορούν να αποδείξουν ποιοι, πότε, και τι πήραν, και μοίραζε. Για πράγματα, που ήταν μεγάλα και κάποιας σχετικά μεγάλης αξίας, και ενδιαφέρονταν αρκετοί ταυτόχρονα,  κατέγραφαν τους ενδιαφερόμενους και τις διευθύνσεις τους. Τους έλεγαν ότι θα τα πάνε οι ίδιοι μέσα στη βδομάδα. Ήθελαν να  διαπιστώσουν, μόνοι τους, τις πραγματικές ανάγκες τους, από την επίσκεψη στα σπίτια τους!

Εδώ πρέπει, καλέ μου μικρέ φίλε, να σου πω ότι όλα ήταν πιο εύκολα για τους φίλους μας, γιατί εργάσθηκαν νωρίτερα με το θεατρικό και τον ταπεινό τους Δάσκαλο κο Γιώργο Χατζή, και έδειξαν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, ότι είναι άξια! Ότι, δεν είναι, τελικά, κάποια …τρελαμένα παιδιά που πετούν στα …σύννεφα, και θέλουν - μέσα τα φαντασία τους - να …σώσουν τον κόσμο!

Έτσι, σε λίγο καιρό, είχαν ένα Ταμείο, από προσφορές, παραστάσεις, συνδρομές, εφημερίδα κλπ,  με ένα σεβαστό ποσό!. Μπορούσε, να καλύψει τα έξοδα των ιατρικών επεμβάσεων, στο εξωτερικό, δύο πασχόντων παιδιών του τόπου τους, και την ανάληψη των βασικών εξόδων για σπουδές τριών αριστούχων μαθητών της περιοχής τους! Θέλανε, όπως είπαμε, αυτή τους η ενέργεια να ευαισθητοποιήσει αρμόδιους Φορείς και κοινωνικές ομάδες, κάτι που έγινε πράγματι, και αυτό ήταν που τους ενεθάρρυνε στο έργο τους.

Γι αυτό - λέω ξανά, σα συμπέρασμα, αυτό που συμβαίνει στη Ζωή, γενικά: Όταν αποδείξεις ότι είσαι σωστός σ’ αυτό που κάνεις, τότε όλα σου έρχονται πιο …βολικά! Γίνεσαι «αποδεκτός», που λέμε, ευκολότερα από τους άλλους. Όμως, πιστεύω, γενικά, και συμφωνώ με το ότι δεν πρέπει να πιέζουμε τα παιδιά και να τα «υποχρεώνουμε» να ακολουθήσουν  κάποιες «σταθερές» αξίες! Δεν πρέπει να είναι «φανατικοί» «οπαδοί», γενικά, αλλά πρώτα να μάθουν, να σκεφτούν και μετά να αποφασίσουν - με ελεύθερους τους ορίζοντες της σκέψεις τους, καθώς μεγαλώνουν - ποιο είναι το καλό και πιο το κακό! Δηλαδή - χα! χα! - να μη δημιουργήσουμε … «βλήματα» … «βιβλιοκατευθυνόμενα!». Το μόνο που μπορώ να πω - για να κλείσω αυτό το θέμα μικρέ μου αναγνώστη - είναι ότι σίγουρα δεν …ενοχλούν, αλλά και δεν αλλάζουν στο πέρασμα των καιρών, Αξίες όπως η Αγάπη μας για το συνάνθρωπο, και η έννοια του Δίκιου! Βρέστε τρόπους, αγαπήστε και βοηθήστε τον αναξιοπαθούντα μικρούλη στη γειτονιά σας, στην πόλη σας, στη χώρα σας, στον κόσμο όλο! Βρέστε τρόπο και πολεμήστε για ένα πιο Δίκαιο Κόσμο! Αυτό και μόνο, δίνει πραγματική αξία στη Ζωή μας! Αυτό είναι που θα μας κάνει - από γενεά σε γενεά - να γίνουμε «πνεύμα»,

                                                    -18-

και να πετάξουμε μακριά, εγκαταλείποντας το «κουκούλι» του «εαυτούλι» μας, να αγγίξουμε, με την Ψυχή μας, την Πηγή της Ζωής!

Όμως, έχω  ένα μειονέκτημα - χα! χα! χα! - …αν αρχίσω δε …σταματώ! Γι αυτό, σας παρακαλώ συγχωρέστε με, και  πάμε ευθύς αμέσως να δούμε τι κάνουν τα παιδιά της ιστορίας μας, που ανέλαβαν να αποδείξουν  ότι μπορεί ο ντουνιάς να είναι πιο καλός, πιο Δίκαιος, πιο ανθρώπινος!

Αυτή  η πρωτότυπη πρωτοβουλία τους λοιπόν, να κάνουν πράξη τα λόγια του θεατρικού έργου που «γύρισαν» σε όλη την Ελλάδα, έκανε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να ενδιαφέρονται και να την  προβάλλουν! Ταυτόχρονα, επικοινωνώντας μέσω ίντερνετ, άρχισαν να ενδιαφέρονται παιδάκια από όλη την Ελλάδα, και να δημιουργούν «ΠΕΟΚΠΑ» στις πόλεις τους, βοηθώντας μικρούς και μεγάλους ανήμπορους στις τοπικές κοινωνίες τους! Δέχθηκαν σαν Κεντρικό ΠΕΟΚΠΑ, αυτό των τριών παιδιών της ιστορίας μας, και προχωρούσαν στην λήψη αποφάσεων, ψηφοφοριών κλπ μέσα από το Διαδίκτυο, που ήταν η …ιντερνάσιοναλ  γλώσσα τους!

Το ίδιο άρχισε να γίνεται και σε άλλα Κράτη! …Και το καλύτερο: Δέχτηκαν όλα τα ΠΕΟΚΠΑ, να δίνουν το 20% των εσόδων τους στο ΠΕΟΚΠΑ των τριών παιδιών, για αντιμετώπιση παγκόσμιων προβλημάτων παιδιών και φτωχών, γενικά! Δέχθηκαν να είναι «διαχειριστές» η Αυγή, ο Πέτρος και ο Αριστείδης! Εξ άλλου, το Διαδίκτυο προσφέρονταν για κάθε έλεγχο, και για κάθε απόφαση! Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλωσε η δύναμή τους, αλλά και το …γινάτι τους για να …βάλλουν τα γυαλιά στους μεγάλους!     

Τον ελεύθερο χρόνο τους, δε …σκάγανε, για το Δίκιο του …ντουνιά… Τρέχανε και παίζανε σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας τους, δίνοντας προτεραιότητα στα μαθήματά τους. Τις ώρες, όμως, που εργάζονταν για εκείνο το «Μέγιστο Σκοπό», κατέγραφαν τα προβλήματα των συνανθρώπων τους και τα συζητούσαν. Εντόπιζαν πράγματα που δεν ήταν καλά, έβλεπαν πονηρούς ανθρώπους που δεν ήταν τόσο φτωχοί και θέλανε να πάρουν  την υλική ή ανθρωπιστική βοήθεια, παριστάνοντας τους …κουτσούς, τους τυφλούς, τους  ταλαίπωρους! Αυτά, τους μικρούς μας ήρωες  τους έκαναν πιο σοφούς, και πιο ικανούς.

Μια Κυριακή, που λέτε, ήρθε ένας τύπος τυφλός, με μια πατερίτσα, και ζητούσε να πάρει ένα ωραίο διπλό καναπέ-κρεβάτι και μια ντουλάπα για το σπίτι του. Είπε πως δεν έβλεπε καλά, και πως δε μπορούσε, τάχα μου, να …δουλέψει!   Η Αυγούλα τον ρώτησε τι ακριβώς θέλει, αλλά ο Πέτρος, και ο Αποστόλης που ήταν εκεί, είδαν ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι κρύβει αυτός ο τυφλός και κουτσός άνθρωπος. Τον ρώτησαν πού μένει, για να του πάνε τα πράγματα. Τους είπε, και έφυγε. Όμως, τον ακολούθησε ο Αποστόλης …υποψιασμένος, για να δει πώς θα φύγει κλπ. Έφτασε, λοιπόν σε μια αμαξάρα, πέταξε τη πατερίτσα  πίσω, έβγαλε τα μαύρα γυαλιά και χάθηκε! Πήγαν και οι τρεις την επόμενη μέρα για να δουν τον τόπο διαμονής του. Όμως, πιο μπροστά είδαν στον κατάλογο ότι αυτός μένει σε άλλη διεύθυνση! Πήγαν, το τσέκαραν ρωτώντας τους γείτονες, ένα Σάββατο, και έμαθαν ότι ήταν συνταξιούχος ναυτικός, που περνούσε καλά  με τα λεφτά του, γιατί τα έτρωγε με διάφορες γυναίκες, καθότι δεν  είχε οικογένεια! Και το μέρος που τους είπε να πάνε τα πράγματα, ήταν ένα σαν εξοχικό, όπου ήθελε να πηγαίνει με τις …τρελοπαρέες του, και γι αυτό του

                                                  -19-

χρειάζονταν ένας …καναπές - κρεβάτι, και μια ντουλάπα! Πήγαν, τάχα …ανυποψίαστοι, στο εξοχικό του, και τον είδαν να τους περιμένει με τα μαύρα γυαλιά και την πατερίτσα, και να καμώνεται ότι δεν μπορεί να τους …ανοίξει! Καραγκιοζιλίκια, δηλαδή! Όμως του την είχαν …στήσει! Εκεί που καθόταν όλοι μαζί φωνάζει ο Πέτρος «Φωτιά!!» και πετάγεται μαζί με την Αυγούλα και τον Αποστόλη έξω. Όμως - χα! χα! χα! - …προηγήθηκε ο …τυφλός! Πετάει, …αλλού την πατερίτσα, …αλλού τα γυαλιά του, και κάνοντας ένα σάλτο από το - σχεδόν δυο μέτρα μπαλκόνι του - βρέθηκε να απορεί, δήθεν, φωνάζοντας «Τι έγινε! …που είναι η φωτιά!». Τον παράτησαν και  έφυγαν, χωρίς να του πουν κουβέντα!

Μια άλλη φορά, ήρθε  μια μητέρα με ένα αγοράκι πέντε χρονών στην αγκαλιά και μια μαύρη ελιά στο σαγόνι της, με παλιόρουχα, βρώμικο εκείνο, …βρωμερή κι αυτή, και ζητούσε να τους δώσει 1000 ευρώ για να πάει το παιδάκι της στο γιατρό, γιατί είναι ανάπηρος ο «Βασιλάκης», όπως είπε, και καθυστερημένος στα μυαλά!  Της είπαν ότι θα τα πάνε οι ίδιοι στο σπίτι και τη ρώτησαν πού μένει. Τη λέγανε κα Ευτυχία, όπως τους είπε!

 Ο Πέτρος, όμως, φεύγοντας τους  είπε:

-Ρε παιδιά, αυτό το παιδάκι και η μάνα του κάτι μου θυμίζουν!  Βλέπω ένα χρόνο τώρα στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου μια μάνα  με το τσιγάρο στο στόμα και τη …μαγκιά στο ντύσιμο, να κάθεται στο παγκάκι και να προσέχει ένα αγοράκι που κάνει πατινάζ και τρελαίνει τον κόσμο γύρω του! 

 -Όχι! Έχει πλάκα, θα γελάσει και το … «στερημένο» φρικιό, αν είναι

έτσι!, χα! χα!, έκανε ο Αυγούλα.

      Ανέλαβε ο Πέτρος να ψάξει το θέμα, και αφού είδε ότι η κυρία …κατσιβέλα, με την …ελιά, έμενε σε μια μονοκατοικία και οδηγούσε μια αμαξάρα, τους ενημέρωσε και της την …στήσανε!

   Το απόγευμα της Κυριακής, που λέτε, πηγαίνουν για παιχνίδι στην πλατεία που είπαμε! Αρχίσανε και παίζανε κρυφτό και κυνηγητό, μέχρι που κάποια στιγμή βλέπουν να καταφθάνει με την αμαξάρα της μια κυρία ντυμένη σα …μοντέλο, με το τσιγάρο στο στόμα. Κατέβηκε με ένα αγοράκι δίπλα της, που φόρεσε  πατίνια και …ξεχύθηκε να κάνει τρέλες με τα άλλα παιδιά. Σε λίγα λεπτά κουράστηκε και δίψασε.

-Μαμά, διψάω!

 -Έλα Βασιλάκη μου να πιεις νεράκι και να ξαποστάσεις…Θέλεις τόστ ή μπανανούλα; …χυμάκι μήπως;…

Τα τρία παιδιά ζυγώνουν και αποφασίζουν να δράσουν.

     - Κυρία Ευτυχία!, της κάνει από πίσω τη η Αυγή.

      Εκείνη πετάγεται  και γυρνώντας προς τα πίσω,  φωνάζει, γεμάτη απορία.

      -Ορίστε…, τι θέλεις μικ… Ταυτόχρονα αναγνώρισε την Αυγή, τον Πέτρο και τον Αποστόλη, και της έρχεται …ταμπλάς!

-…Τι θέλετε εσείς εδώ; …γιατί …τι συμβ…

-Γεια σου κα Ευτυχία με την …αμαξάρα και τη σπιταρόνα σου!, της κάνει ο Πέτρος.

-…Γεια σου και …σένα, Βασιλάκη …ανάπηρε και …καθυστερημένε!, του κάνει ο Αποστόλης.

                                                 -20-

-Παίξε Βασιλάκη, παίξε και να δοξάζεις το Θεό, που είσαι γερό παιδάκι!, του έκανε  η και η Αυγή.

Εκείνη δεν άντεξε την προσβολή, και πιάνοντας το Βασιλάκη με τα …πατίνια του, εξαφανίστηκε γρήγορα-γρήγορα με το αμάξι της, μουρμουρίζοντας «…παλιόπαιδα  …που με βρήκατε εδώ μέσα, που να σας πάρει…» και κάτι τέτοια.

-Αντίο …εντιμότατη κυρία Ευτυχία! …Να …ευτυχείτε! …Γεια σας!

Συνέχισαν να γελούν από πίσω τους. Ο κόσμος έβλεπε γύρω και δεν καταλάβαινε, αλλά: … «Μαθαίνονται  τελικά, μικροί μου φίλοι,  κ α ι  τα έργα του …ξεφτίλη…!», για να βάλουμε και λίγη ρίμα, ομοιοκαταληξία ντε, στο … «ανά- θέμα»!

Τις ίδιες ιστορίες που ζούσαν, τις έλεγαν στην εφημερίδα τους, χωρίς ονόματα, οπότε κάποιοι ίσως διάβαζαν τα καμώματά τους ή τα μάθαιναν από τους γνωστούς τους. Έτσι, σιγά-σιγά, λιγόστεψαν οι «μαϊμού» …αναξιοπαθούντες!  Έτσι, γίνεται και στην  κοινωνία μας! Αν λειτουργούν οι Νόμοι, αν ο κάθε υπεύθυνος σε ένα πόστο κάνει τη δουλειά του καλά, ο κόσμος θα είναι πιο δίκαιος, αλλά κ α ι  θα μπορεί το Κράτος να βοηθήσει εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη!

Η Σιέρα Λεόνε είναι μια μικρή και πάμπτωχη χώρα της Δυτικής Αφρικής, που σπαράσσεται από  εμφύλιους πολέμους. Μια μέρα,  η Αυγή, ο Πέτρος και ο Αποστόλης έβλεπαν  ντοκιμαντέρ σε ένα κρατικό κανάλι με θέμα τα ανάπηρα παιδάκια, θύματα ενός άγριου εμφύλιου πολέμου, αυτής της μακρινής και ταλαιπωρημένης  χώρας. Τους είχε πει ο κος Γιώργος να δούνε αυτό το ντοκιμαντέρ, μήπως και τους δώσει κάποια ιδέα για μια μεγαλύτερη και εκτός Ελλάδας πια δραστηριότητά τους! Γιατί, μη ξεχνάμε, πως είχε περάσει ακόμα ένας χρόνος και «…τα παιδιά που πετούσαν στα σύννεφα», είχαν βραβευθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και είχαν καλεστεί σε διάφορα ξένα κανάλια και δώσανε συνεντεύξεις σε παιδικές εκπομπές, και όχι μόνο!  Το ταμείο τους είχε πλέον, …κρατηθείτε: 400.0000 ευρώ! Ναι! Πολλά λεφτά! Και άρα μπορούσαν να κάνουν πέρα από αυτά που έκαναν - και τα είχαν αναθέσει στους μέχρι χθες «βοηθούς» τους - μεγαλύτερα πια πράγματα! Τους βοηθούσαν τόσο ο κος Γιώργος Χατζής, όσο και ο …Δόκτορας της …Οξπόρδης, ο αξιαγάπητος κος Οδυσσέας, αλλά και ο - πολύ αγαπητός - κος …κοιλαράς πλούσιος, του θεάτρου, ο κος Διαμαντής!  Βέβαια,  κ α ι  οι γονείς τους, που τα συνόδευαν όταν πηγαίνανε μεγάλα ταξίδια ή όταν θέλανε άλλου είδους βοήθεια, και δε γίνονταν αλλιώς!

Ακούστε να δείτε …ζουζουνάκια μου υπέροχα! Ακούστε να δείτε, τι …είδαν σε κείνο το ντοκιμαντέρ: Είχε γίνει ένας εμφύλιος πόλεμος, όπως είπαμε, και  οι κακοί που είχαν δύναμη, εκμεταλλεύονταν και κυνηγούσαν τους …φουκαράδες, ας πούμε, και - χωρίς να λογαριάσουνε αν ήταν μεγάλοι ή παιδάκια - τους έκοβαν τα χέρια ή τα πόδια!  Έτσι γέμισε ο τόπος τους από παιδάκια, αλλά και μεγάλους, με κομμένα άκρα! Πολλά παιδάκια πέθαναν, και όσα γλίτωσαν,  έμειναν να ζητιανεύουν, μέσα στη φτώχεια και τη βρωμιά, χωρίς  να μπορούν να απλώσουν ούτε το χεράκι τους, γιατί – δυστυχώς - δεν είχαν! Φρίκη!!! Οι μικροί μας φίλοι το είδαν, και δεν κοιμήθηκαν όλη νύχτα! Είδαν στο ντοκιμαντέρ και τον  Έλληνα παπά,

                                                     -21-

ένα σπουδαγμένο, πνευματικό και άγιο άνθρωπο, που παράτησε τα πάντα, όταν είδε τον πόνο, των ανθρώπων αυτών και πήγε στον τόπο τους  για να τους βοηθήσει. Αυτός  τους έφτιαξε μια-δυο τουλούμπες, και φρόντιζε, όσο μπορούσε,  για πόσιμο νερό, για φάρμακα, και τους μάθαινε  τον «καλό λόγο» του Θεού. Όσα ήθελαν, αλλά  και ένοιωθαν έτοιμα, από αυτά τα παιδάκια, τα βάφτιζε σε μια μικρή, ας πούμε πισίνα, από νερό, που έφτιαξε. Όμως, δεν έφταναν οι οικονομικές του δυνάμεις για να σώσει όλα εκείνα τα άμοιρα παιδάκια, και παρακαλούσε τους ανθρώπους, παντού,  να πάνε και να βοηθήσουνε. Να λιγοστέψει ο πόνος από το κορμί και την ψυχή αυτών των παιδιών, αλλά και των μεγάλων που πέθαιναν από τις αρρώστιες και την πείνα!

Με το που είδαν αυτό τον πόνο, αυτή την πείνα, αυτή τη φτώχεια, πήραν αμέσως την απόφαση να πάνε, σε ένα μήνα που τελείωναν τα μαθήματα!

Πράγματι. Ήρθε το καλοκαίρι, και όλα ήταν έτοιμα! Το ανακοίνωσαν στα Μ.Μ.Ε. της Ελλάδας, και το Ταμείο τους  έφτασε, …ξανακρατηθείτε και ….δεθείτε: 650.000 ευρώ!  Πολλά «…Χα! χα! χα!», … χαράς και ευτυχίας, παιδάκια μου! 

Ήρθαν σε επαφή με τον καλό αυτό και - πράγματι - σύγχρονο άγιο, γιατί οι άγιοι παιδάκια μου υπάρχουν κ α ι  σήμερα, και είναι ανάμεσά μας! Από  τον Έλληνα παπά, έμαθαν - επικοινωνώντας μέσω «ίντερνετ» - τις μεγαλύτερες ανάγκες των παιδιών, γιατί ήθελαν να βοηθήσουν πρώτα τα παιδιά, και μετά τους μεγάλους! Στο κάτω-κάτω, ας έκαναν κάτι και οι …μεγάλοι!,   …έτσι δεν είναι; Χα-χα-χα! Ας έβλεπαν κι ας …μάθαιναν, … από τα…παιδιά! Τι να γίνει; Όλοι μαθαίνουμε, αφού η Ζωή είναι ένα συνεχές Σχολειό, …όπως αυτά, τα «…Δια Βίου μάθηση», που λένε!  

Σε λίγες μέρες έμαθαν από τον άξιο ιερέα-ιεραπόστολο για τις μεγαλύτερες ανάγκες των ακρωτηριασμένων παιδιών, και των μεγαλύτερων στη Σιέρα Λεόνε.

 Μετά από λίγο καιρό είχαν μαζέψει, …τώρα, πια, …δεθείτε …δυο φορές(!): 1.400.000 ευρώ, γιατί γνωστοποίησαν τις προθέσεις τους για τη Σιέρα Λεόνε από το Διαδίκτυο, σε όλα τα Μ.Μ.Ε. της Ευρώπης.

      Αποφασίσανε: 

 Πρώτη προτεραιότητα να είναι η αγορά  ενός γεωτρύπανου μέχρι 150 μέτρα, για την ανεύρεση πόσιμου νερού, για τις ανάγκες των παιδιών, αλλά και όλων των κατοίκων , καθότι πίνανε νερό από νερόλακκους γεμάτους μικρόβια, ψοφίμια, κλπ, με αποτέλεσμα να τους θερίζουν οι γαστρεντερίτιδες και ένα σωρό άλλες ασθένειες.

Δεύτερη προτεραιότητα αλεύρι, λάδι, ζάχαρη και αλάτι, για να μπορούν να επιβιώσουν βάζοντάς το στη φετούλα του ψωμιού τους.

Τα φάρμακα και εμβόλια είναι κάτι που αντιμετωπίζονταν σχετικά καλά από Ερυθρό Σταυρό κλπ Διεθνείς Οργανισμούς.

Τρίτη προτεραιότητα, η αγορά 20 έτοιμων φούρνων που ζεσταίνονταν με καυσόξυλα, και ενός μεγάλου που δούλευε με πετρέλαιο, για παραγωγή μεγάλης ποσότητας, στο σημείο όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι περισσότεροι από αυτούς.

Τέλος, μερικές εκατοντάδες σακιά τσιμέντου και αρκετές χιλιάδες τούβλα, για τη δημιουργία αποθηκευτικού χώρου, και μικρών  δεξαμενών  νερού.

                                                -22-     

Τις επόμενες μέρες ο κος Γιώργος Χατζής, με τους γονείς τους, είχαν βρει προσφορές για Γεωτρύπανο, αλεύρι, λάδι, ζάχαρη, αλάτι, φούρνους,  τούβλα και άλλα βασικά πράγματα. Ακόμα μερικές εκατοντάδες σακιά τσιμέντο, ασβέστη, και σίδερα, για να φτιάξουν μικρές δεξαμενές νερού. Μαζί με τη μεταφορά τους, με βαπόρι, θα κοστίζανε 1.300.000 ευρώ, με την έννοια ότι θα πήγαινε ένας τεχνικός  στη Σιέρα Λεόνε, για να δείξει πώς δουλεύει το μηχάνημα, αλλά θα ήταν πληρωμένα και τα εισιτήρια για τα τρία παιδιά και το Γιώργο Χατζή, για την παράδοση του υλικού, για μια εβδομάδα.       

Όλα  είχαν γίνει, όπως τα σχεδιάσανε. Αχ! Γλυκά μου παιδάκια! Να ήσασταν εκεί και να βλέπατε τα δεκάδες δυστυχισμένα εκείνα παιδάκια, με ένα χέρι ή με ένα πόδι! Με χαμόγελα …ως τα αφτιά! Ναι! Ως τα αφτιά, σας λέω…!

      Έγινε η τελετή παράδοσης  του Γεωτρύπανου και των άλλων υλικών! Πέρα από τους επίσημους, τον απλό κόσμο, και τα άμοιρα αυτά παιδάκια, που ήταν μπροστά-μπροστά, υπήρχαν κάμερες από όλο τον κόσμο. Έλληνες Δημοσιογράφοι, στην …πρώτη θέση, κατέγραφαν τα πάντα. Έγινε μεγάλη προβολή! Βάλανε , αργότερα, στα παιδάκια να δούνε το λεγόμενο                «video wool». …Χαμός! Βλέπανε τα …μούτρα τους, στον τοίχο απέναντι, να χορεύουν τρώγοντας και πίνοντας, και γελούσαν με την καρδιά τους! Πρώτη φορά έβλεπαν κάτι τέτοιο!

  Το βίντεο με αυτή την ανθρώπινη πράξη εκείνων των μικρών παιδιών, που …πετούσαν στα σύννεφα, παρουσιάστηκε, με απόφαση του Υπουργείου παιδείας, σε όλα τα Σχολεία! Γέμισε τις καρδούλες των παιδιών με ελπίδα, για ένα κόσμο καλύτερο! Τι βλέπει, θαρρείς, ένα παιδάκι και τι ακούει όλη μέρα; Για …μπίζνες, για λεφτά, για πτυχία, για σπουδές, για…, για…! Όμως, το πρώτο που πρέπει να ακούει, είναι το πώς να γίνει καλύτερος άνθρωπος, νομίζω. Να μάθουμε να βοηθούμε τον φτωχό δίπλα μας, να μορφωνόμαστε για να μπορούμε να δουλέψουμε  και να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο κόσμο, και όχι μόνο για το …στομάχι και τη …τσέπη μας, και οι άλλοι δεν πα να …!

      Τις επόμενες μέρες  εκπαίδευσαν  τους κατάλληλους για το χειρισμό του γεωτρύπανου, αλλά και εκείνους - γυναίκες και άντρες - που τους μάθανε πώς να φτιάχνουν το ζυμάρι, βάζοντας τη σωστή δόση μαγιάς- που δεν είχαν ξαναδεί -  πώς να ανάβουν τους φούρνους και να ψήνουν το ψωμί! Τα παιδάκια που είχαν τα χεράκια και δεν είχαν ποδαράκια,  βοηθούσαν στο να φτιάχνουν τα ψωμιά, ήταν συγκινητικό, σας λέω! Έπαιρναν τη ζεστή φραντζόλα από το φούρνο, και να τα βλέπεις να την τρώνε, σα να  τρώγανε …παντεσπάνι! Χα! χα! χα! Ναι! Τόσο νόστιμη ήταν! Όταν, πάλι, τις κόβανε φετούλες και βάζανε πάνω τους λαδάκι Ελληνικό, υγιεινότατο, ή ζάχαρη ή λίγο αλατάκι, τότε ήταν σα να τρώγανε …μαύρο χαβιάρι! Όλα γίνονταν στην περιοχή με τους περισσότερους ανθρώπους-θύματα του εμφύλιου, και εκεί, επειδή είχε ρεύμα, τοποθετήσανε και το αυτόματο αρτοποιείο, που από τη μια μεριά του βάζανε αλεύρι, αλάτι, μαγιά και νερό, και από την άλλη έβγαζε ψημένες και ευωδιαστές  φραντζόλες!

      Να δείτε τη μέρα που περιμένανε να πεταχτεί το νερό από την πρώτη γεώτρηση! Χαμός! Είχαν μαζευτεί εκατοντάδες παιδάκια, κόσμος, επίσημοι και …ανεπίσημοι, και περιμένανε την ώρα που το τρυπάνι θα φτάσει στο

                                                      -23-

νερό! Πράγματι, στα εβδομήντα μέτρα βρήκαν μπόλικο νερό. Συνδέσανε, ακόμα, με στις σωλήνες ένα άλλο μηχάνημα,  που δούλευε με  πετρέλαιο και τραβούσε το νερό, που το ανέβαζε σε  μια υπερυψωμένη, τσιμεντένια δεξαμενή, που φτιάξανε σε τρεις μέρες, με τα υλικά που φέρανε. Φτιάξανε βέβαια, αμέσως μετά, και άλλες, σε διάφορα άλλα μέρη, ώστε να καλύπτεται ολόκληρη η περιοχή.

Κάποια στιγμή, η γεώτρηση έφτασε στα υπόγεια νερά, και  το μηχάνημα άντλησης νερού ξεκίνησε να το τραβάει στην επιφάνεια! Ξαφνικά, η αγωνία εκατοντάδων ακρωτηριασμένων, νηστικών, άρρωστων, μικρών και μεγάλων, έγινε λάμψη χαράς στα πονεμένα πρόσωπά τους! Βλέπουνε, έκθαμβοι,  να χύνεται το καθάριο νερό από το στόμιο που είχε το μηχάνημα, πριν αυτό συνδεθεί με τη δεξαμενή, για να παίρνουν από εκεί το απαραίτητο νερό, με ευθύνη των τοπικών αρχών. Χαμός! Γύρισε ο υπεύθυνος την κάνουλα στον ουρανό, κλείνοντάς την λίγο για να έχει μεγαλύτερη πίεση, και ξεχύθηκε αυτό σα μια τεράστια και ατελείωτη …σαμπάνια! Ναι! Γλυκά μου παιδάκια: Γι αυτά τα άμοιρα παιδάκια, γι αυτούς τους απόκληρους του ντουνιά, αυτό το άγιο πράγμα, αυτό το καθάριο νεράκι είχε αξία  πολύ περισσότερη από την πιο ακριβή σαμπάνια, πράγματι! 

Ποιος ξέρει τι συμφέροντα, και τι διεστραμμένα μυαλά, βοηθούμενα από την … αμορφωσιά τους βέβαια -  τους έκλεβαν τον πλούτο, και τους έφεραν στο σημείο να γίνουν δυο κομμάτια σα Λαός, και να καταστρέφουν οι μεν τους δε! Ποιος φυσιολογικός νους αποφασίζει να κόψει το χεράκι, το ποδαράκι ή να σκοτώσει ένα παιδάκι δέκα και δώδεκα ετών;

 Τα ανάπηρα αραπάκια, αλλά και όλοι οι παρευρισκόμενοι εκεί, χώθηκαν κάτω από την «ομπρέλα δροσιάς», που σχημάτιζε το νερό, και άνοιγαν τα στόματά τους για να γευτούν το τόσο πολύτιμο αυτό αγαθό, που καταλαβαίνουν την αξία του μόνο, δυστυχώς, αυτοί που δεν το έχουν! Έγινε ένα πραγματικό πάρτι! Τοπικοί μουσικοί βαρούσαν με μανία και χαρά τα τύμπανά τους, και κάτι άλλα περίεργα όργανα. Χόρευαν τοπικά συγκροτήματα τους χορούς τους, ενώ περνούσαν και έπαιρναν φρέσκες φέτες ψωμιού αλειμμένες με λάδι, και πασπαλισμένες με ρίγανη και αλάτι. Με ένα νάιλον ποτήρι, έπαιρναν, στη συνέχεια, νερό από τις δέκα βρύσες, όπου είχε συνδεθεί εντωμεταξύ η κάνουλα, ενώ καθαρίστηκε και γέμιζε, ταυτόχρονα,  η δεξαμενή. 

      Εμάς μας φαίνεται περίεργο το να χορεύουν σακάτικα παιδάκια με μια φέτα ψωμί στο ένα τους χεράκι ή να πίνουν νερό απ’ ευθείας με το στόμα τους από τις βρύσες, γιατί δεν είχαν χεράκια να πιάσουν το κύπελλο! Το θεωρούμε τρελό! Κι όμως αγαπητά μου παιδάκια! Αν έχεις να φας ψωμάκι για μήνες, και δεν έχεις γευτεί  το άγιο αυτό πράγμα - της Παναγιάς το Δάκρυ - το λαδάκι, και αν έχεις να πιεις καθαρό νερό για μήνες, και  έχει γίνει …τούμπανο ο … πισινός σου από το …τσιρλικό και τα μικρόβια, ναι! τότε, το …καταλαβαίνεις! 

Αυτά τα πράγματα δεν έπρεπε να υπάρχουν! Αυτή η ανισότητα. η διαφορά βιοτικού επιπέδου, μεταξύ των ανθρώπων δείχνει ότι …κακώς λεγόμαστε άνθρωποι! Γιατί ο άνθρωπος είναι κάτι ξεχωριστό, έχει ψυχούλα, που έχει αποστολή να ανταμώσει το Υπέρτατο Όν, το Θεό, τον όπιο θεό, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πιστεύει σε μια ανώτερη δύναμη!

Το λέμε και το …ξαναλέμε! Να η Αποστολή του Ανθρώπου:

                                                   -24-

 «Να ξεφύγει από τα απόνερα της  μικροπρέπειας, να απαλλαγεί από τα δεσμά τα σάρκινα,  και να απλώσει την ψυχή του στο άπειρο, για να βρει και να κλείσει «το ράισμα», που  μπάζει άδικο!» Αυτό, περίπου, ήταν το «αξίωμα» του κυρίου Γιώργου, και ήθελε - με αυτό …προμετωπίδα -  να πάει, όταν έρθει η ώρα, στον άλλο κόσμο!

Ήρθε η μέρα να φύγουνε και τους αποχαιρέτησαν με ένα τοπικό δικό τους αποχαιρετιστήριο πανηγύρι. Και πάλι τύμπανα, μικρές και μεγάλες ομάδες χορευτών με διάφορα παρδαλά χρώματα και περίεργα βαψίματα στο κορμί και τα μούτρα τους, έκαναν το θέαμα μοναδικό! Πέρασαν όλα τα παιδάκια και οι τοπικοί άρχοντες  - που σίγουρα θα …φταίγανε, όπως και οι προηγούμενοι για την κατάντια τους - και τους χαιρέτησαν ένας-ένας, δακρύζοντας. Πριν φύγουν, η Αυγή, ο Πέτρος και ο Αποστόλης, με τον κύριο Γιώργο, πρόλαβαν να δουν μια μεγάλη πινακίδα με ζωγραφισμένες τις μορφές τους από ένα τοπικό ταλαντούχο ζωγράφο, που έγραφε από κάτω: «Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι. Σας ευχαριστούμε». 

Αυτό που έκαναν ήταν πολύ μεγάλο, αλλά αυτό που προκάλεσε η ανθρώπινή τους αυτή πράξη, ήταν ακόμα μεγαλύτερο: Άρχισαν να καταθέτουν λεφτά, χιλιάδες παιδάκια από όλο τον κόσμο, στο λογαριασμό για τα ακρωτηριασμένα αυτά παιδάκια της Σιέρα Λεόνε, και ορίστηκαν από τα κράτη τους εθελοντές, αλλά και  Επιτροπές που θα ήταν υπεύθυνες για να ξοδευτούν για τις πραγματικές ανάγκες αυτών των άμοιρων. Τα τρία παιδάκια της ιστορίας μας, τα προήγαγαν σε βασικά μέλη μιας Παγκόσμιας, ας πούμε, Επιτροπής για τον έλεγχο όλων των προμηθειών, και των όποιων δαπανών γίνονταν από αυτά τα λεφτά. Τότε εκείνα συνεργάστηκαν στην Ελλάδα με εταιρείες Γεωργικών μηχανημάτων, με Γεωπόνους, Γεωργοτεχνιτές και οικονομολόγους και αποφάσισαν κάτι το πολύ σπουδαίο: 

Σκέφτηκαν ότι όσο και να βοηθήσουν τα άμοιρα παιδάκια, αλλά και  όλους τους φτωχούς της περιοχής, θα είναι λίγο, εκτός αν κάνουν κάτι που να τους βοηθήσει να παράγουν σιτάρι, καλαμπόκι, κηπευτικά κλπ βασικά ήδη διατροφής, στον   τ ό π ο  τ ο υ ς! Έτσι, κατέβηκαν, με αυτούς τους ανθρώπους, τους επιστήμονες Τεχνολόγους κλπ, που είπαμε, και αφού συζήτησαν με τους υπεύθυνους, είδαν τις εκτάσεις που μπορούσαν να αρδευτούν με γεωτρήσεις, και ξεκίνησαν ένα «Πιλοτικό» που, λέμε, πρόγραμμα. Δηλαδή, έφεραν μεταχειρισμένα, αλλά ελεγμένα  τρακτέρ, με όλα τους τα σχετικά (άροτρα, καλλιεργητές, σπαρτικές μηχανές, κλπ), καθώς και θεριζοαλωνιστικές μηχανές και φορτηγά-σιλό για τη μεταφορά των προϊόντων, όλα σε καλή κατάσταση. Έκαναν μεγάλες αποθήκες για να τα αποθηκεύουν, ώστε να μπορούν με τα σχετικά μηχανήματα που φέρανε επίσης, να τα κάνουν άλευρα και ζωοτροφές. Αυτό που έκαναν δεν αφορούσε όλη την …Αφρική, δε γίνονταν! Όμως αφορούσε μόνο εκείνη την περιοχή που έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στη Σιέρα Λεόνε, για να σώσουν, από τη μια, αυτούς που δεν είχαν άκρα, αλλά και να γίνουν - και το κυριότερο - παράδειγμα σε όλο τον κόσμο! Έφεραν εκπαιδευτές Γεωπόνους και Τεχνίτες, και   ο τοπικός άρχοντας επέλεξε, μέσω επιτροπών, τους πιο κατάλληλους για να εκπαιδευτούν σαν πρακτικοί Γεωπόνοι και Τεχνίτες, μέχρι να σπουδάσουν κάποιοι στους σχετικούς κλάδους.

                                                 -25-

Ακόμα, έφερα εκπαιδευτές, για να εκπαιδεύσουν κατάλληλους για οδηγούς και χειριστές  μηχανημάτων κλπ. Αυτό, αγαπητά μου παιδάκια, το έκαναν σε μια μικρή περιοχή, όπως είπαμε, για να δείξουν με βίντεο, σε όλο τον κόσμο, ότι μπορούν να οργανωθούν και να κάνουν το ίδιο! Ακόμα, για να … «ταπώσουν» τα πλούσια και ανεπτυγμένα, βιομηχανικά, κράτη, που νοιάζονταν πώς να τους πουλήσουν όπλα για να αλληλοσκοτώνονται, αντί να τους βοηθήσουν να προκόψουν στον τόπο τους. Να χορτάσουν ψωμί, και να μη βρίσκονται στην ανάγκη να περνούν τα σύνορα παράνομα, να τους στοιβάζουν σαν ζώα, και να μη ξέρουν τι θα τους κάνουν!

      Πάντα, στην ιστορία του ανθρώπου, γίνονταν μετακινήσεις πληθυσμών! Όμως, αυτό που γίνεται σήμερα, δείχνει - …αναλογικά με τους Νεάντερνταλ - ότι, εμείς οι …πολιτισμένοι, οι τεχνολογικά ανεπτυγμένοι, είμαστε αιώνες πίσω από εκείνου!

Θυμάμαι ένα ντοκιμαντέρ που είδα πριν χρόνια στην τηλεόραση, που έχει - …όταν θέλει -  και τα καλά της:

Είχε γυριστεί στην μακρινή Αυστραλία. Κατασκευάσανε ένα φράγμα από συρματόπλεγμα, μήκος  χιλιάδων χιλιομέτρων! Ο λόγος: Να μην περνάνε, τα εκατομμύρια  κουνέλια, που είχαν μεταφερθεί πριν χρόνια, και πολλαπλασιάστηκαν σ’ αυτές τις απέραντες εκτάσεις! Στο ντοκιμαντέρ, λοιπόν, ένα ελικόπτερο πετούσε κατά μήκος του ατελείωτου συρματοπλέγματος και έδειχνε εκατομμύρια κουνέλια, που χτυπιόντουσαν στο συρματόπλεγμα! Τα άμοιρα: Έβλεπαν τα καταπράσινα λιβάδια, από την άλλη πλευρά, και …πέθαιναν με το όνειρο στα μάτια, καθώς γίνονταν από την πείνα …κομμάτια! Γιατί, απαγορεύονταν να μπουν στα λιβάδια, που ήταν για ζώα άλλης …ποιότητας, τα οποία - και μόνο - ήθελαν να ταΐσουν, για τους δικούς τους λόγους.

Κάπως έτσι είναι και οι ανθρώποι σήμερα! Έτσι - και χειρότερα - φέρνονται οι «πολιτισμένες» χώρες στους οικονομικούς μετανάστες - παιδιά είκοσι ετών, συνήθως! Ξεκινούν από Πακιστάν, Αφρική κλπ - από τις φτωχιές περιοχές, όπως τα κουνέλια του ντοκιμαντέρ - και  προσπαθώντας να περάσουν από τα σύνορά μας από τον Έβρο, και όχι μόνο, πνίγονται ή πεθαίνουν από το κρύο και τις νάρκες! Σαν τα κουνέλια στα συρματοπλέγματα της Αυστραλίας! Αυτός είναι ο Ντουνιάς, στη σημερινή εποχή, στο 2011, που γέμισε ο τόπος από …πανάκριβα τρόφιμα! Γιατί, κάποιοι, κοιτώντας μόνο το κέρδος, όχι μόνο δε νοιάζονται γι αυτούς τους άμοιρους …τριτοκοσμικούς, αλλά πάνε να κάνουνε και εμάς σαν και κείνους!     «…Ρουφήξαν’, καμιά ‘κατοσταριά, το αίμα  του κοσμάκη

                  και σαν τους …δράκουλες κοιτούν το  άδειο …καλαμάκι!».

      Παρόλο που αυτό το …δυστυχώ δίστιχο, περιγράφει …ποιητική αδεία, όπως λέμε, σκληρά και άγρια τα πράγματα, εντούτοις, τελικά, δε νομίζω ότι διαφέρει αυτή η περιγραφή από την  πραγματικότητα! Θα μπορούσε να είναι πιο ανθρώπινοι οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοτραπεζίτες! Τα Κράτη και οι Κυβερνώντες να ελέγχουν τα κέρδη τους, από τη μια, αλλά και να στρέφουν, μέσα από τα Σχολεία, τα παιδιά - τους αυριανούς πολίτες - και σε άλλες αξίες, όπως αλληλεγγύη, ανθρωπιά, ειρήνη, αγάπη στο περιβάλλον! Όχι μόνο το πώς θα βρούμε μια δουλειά, με πέντε διπλώματα για να βγάζουμε λεφτά, λεφτά, λεφτά! Δεν είναι ό λ α λεφτά! Αμάν πια! Βλέπεις, πια, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα να έχουν μπει μέσα στη Βουλή

                                                      -26-

των Κρατών! Όπου ξεφτιλίζοντας , λαδώνοντας που λέμε, κάποιους από τους ανθρώπους που ψηφίζουμε για να κάνουν Νόμους Δίκαιους, τους κάνουν να Νομοθετούν για τους …λαδωτήρες τους! Ναι! Υποστηρίζουν αυτούς που τους βάλλανε στη τσέπη πχ 10.000 ευρώ, για να βγάλουν εκατομμύρια! Τους κόβεις ή δεν τους κόβεις τα χέρια - …τουλάχιστον -  τέτοιους εκπρόσωπους της …συμφοράς;

      Σεβόμαστε τους θεσμούς, τη Βουλή, τους Βουλευτές,  με την έννοια ότι σέβονται και αυτοί εμάς, και μας υπηρετούν! Όταν όμως βλέπεις για χρόνια εκείνοι να παχαίνουν και εμείς να καλούμαστε να πληρώσουμε λεφτά που τα πήραν δανεικά, για να μας προσλάβουν στο Δημόσιο, με απώτερο σκοπό την ψήφο μας, τότε; Τότε γίνεσαι …ποιητής της …συμφοράς, και λες την πραγματικότητα έστω και…ποιητική …α(η)-δία:

«Της Βουλής τα … «καλοπαίδια» αλλαξοκωλιές κι …αβάντες.

      Στο έμπα πέφτουν τα …βρακιά τους, στο φευγιό: Φορούν …τιράντες!». 

      Μέσα από την υπερβολή του στιχουργού, που είναι ένας τρόπος να τονίσει το θέμα του, φαίνεται η αλήθεια, που λέει: Κάποιοι  - όχι όλοι, γιατί υπάρχουν ακόμα, μια φούχτα έστω, άνθρωποι τίμιοι που κρατούν τον κόσμο όρθιο -   μπαίνουν στη Βουλή φτωχοί, πέφτοντας τα ….βρακιά τους, από την πείνα, και βγαίνοντας τους βλέπεις να φορούν …τιράντες! Χα! χα! χα! …Γιατί, δεν …ανακαλύφθηκε ακόμα η …ζώνη που θα κρατήσει το τεράστιο παντελόνι πάνω στις παραφουσκωμένες κοιλιές τους! Αυτούς λοιπόν, όταν αποδεικνύεται ότι τα … «βούτηξαν», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να τους τιμωρήσει ο Δικαστής! Αλλιώς, αν δεν το κάνει μία, αν δεν το κάνει δύο, κάποια στιγμή - και μακάρι να μην έρθει ποτέ -  θα ξεσηκωθούν όλοι για να τους τιμωρήσουν από μόνοι τους! Αυτή η στιγμή έρχεται σπάνια, ευτυχώς, γιατί οι έρμοι οι Λαοί έμαθαν να περιμένουν, έμαθαν να υπομένουν, μέχρι …υπερβολής! Τι να κάνουν; Ε…, σου λέει, να τους αλλάξουμε αυτούς, Δημοκρατία έχουμε, και να βάλλουμε άλλους στη θέση τους! Τους αλλάζουν, που λέτε, και βλέπουν ότι είναι μια από τα ίδια! Τους ξαναλλάζουν και πάλι τα ίδια και …χειρότερα!  Έ! τότε θα φταίνε, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός παρακαλώ, που θα τους πάρουνε με τις πέτρες; Θα είναι τυχαίο; …Δε νομίζω!

      Γι αυτό, ας μη προσπαθήσουν οι μεγάλοι, που διαβάζουν αυτή την ιστορία, να πουν ότι δε διδάσκω …καλά πράγματα, και ότι …σπέρνω τον …ξεσηκωμό στα παιδάκια! Όχι! Ούτε τα …προσάπτω και τα … «εμφυσώ» τον επιβλαβή …διδακτισμό! Ίσα-ίσα! Προσπαθώ να τονίσω το κακό αποτέλεσμα μιας κακής πράξης!  Εξάλλου και ο Χριστούλης μας μέσα από τις λεγόμενες «παραβολές», δηλαδή ιστορίες με εικόνες και παρομοιώσεις, δεν έδειχνε στους ανθρώπους, με το Θείο του Πνεύμα, τον καλό δρόμο, συγκρίνοντας το καλό με το  κακό, και απορρίπτοντας το δεύτερο μέσα από τη σύγκριση;

Η ασημαντότητα του γράφοντα - που δε νοιώθει άξιος να συγκριθεί ούτε με το  …σαντάλι του …Χριστού, βέβαια - το μόνο που θέλει, είναι να κάνει τα παιδάκια να σκέφτονται για το καλό του συμμαθητή τους, του φτωχού γειτονόπουλού τους! Να αγαπούν το Δίκιο, κάνοντάς το, από μικρά, να έχει μια ξεχωριστή θέση στην ψυχούλα τους! Να μάθουν να κάνουν καλές πράξεις! Οι καλές οι πράξεις που θα κάνουν, είναι αυτές που φτιάχνουν το χαρακτήρα στα παιδάκια και όχι τα πολλά καλά λόγια που θα

                                                  -27-

ακούσουν ή μάλλον που θα τους «πει» κάποιος μονότονα, ν ο μ ί ζ ο ν τ α ς  πως τα ακούν!

Πες μου σε παρακαλώ! Εσύ τι θα έκανες αν, ας πούμε,  έδινες σε κάποιο παιδάκι δέκα ευρώ για να σου αγοράσει ένα παιχνίδι καλής ποιότητας, και αυτό σου έφερνε ένα …μαϊμού, ιμιτασιόν, της πλάκας; Αν πλήρωνε, δηλαδή, μόνο πέντε ευρώ, βάζοντας στη …τσέπη τα άλλα πέντε; Θα του έπιανες ή όχι τη μικρή, αλλά …αμαρτωλή …μυτόγκα του , και θα την έχωνες στο …χώμα αν όχι στη λεκάνη της …τουαλέτας; Χα! χα! χα! Το σωστό βέβαια είναι να πας στον πατέρα του και να ζητήσεις να τον τιμωρήσει, επιστρέφοντάς σου παράλληλα τα πέντε ευρώ! Αν όμως δεις ότι ο πατέρας του, δεν παίζει το ρόλο του σωστού γονιού, που θα κάνει άνθρωπο το γιο του, αλλά και θα  προστατεύσει τα παιδάκια από τις κλεψιές του, και τελικά πάνε μαζί να σου φάνε τα …ευρόπουλα, τι κάνεις; Το μαγκώνεις και του λες: «Φέρε πίσω τα λεφτά ή σε βουτάω στα …σκατά!». Ακραίο; …Δε νομίζω…!

Η αυτοδικία δεν είναι καλό πράγμα και ούτε το συνιστούμε! Όμως, είναι ε ν δ ε χ ό μ ε ν ο  να συμβεί, όταν κάποιοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους! Άρα, α υ τ ο ί  πρέπει να σκέφτονται από τα πριν ότι το κακό που κάνουν θα φέρει κ α κ ό , και, επομένως, πρέπει με τα  σ ω σ τ ά  τους έργα να μην αφήνουν να συμβούν τέτοια πράγματα!

Η αδικία είναι κακό πράγμα φιλαράκια μου! Μπορεί μια μικρή αδικία, να την κουβαλάει κανείς από μικρό παιδί μέσα του, και να του χαλάσει όλο το χαρακτήρα και όλη τη ζωή του! Φαντάσου να σου ζητήσει να παλέψεις μαζί του, ένας συμμαθητής σου, και εσύ την ώρα που αγωνίζεσαι και τον έχεις βάλει σχεδόν κάτω, βλέπεις να έρχεται κρυφά από πίσω ένας κολλητός του και  κρατώντας το σηκωμένο του χέρι, τον τραβάει, και τον φέρνει, πάνω από σένα! Γύρω δεν είναι κανείς ή και να είναι κάποιοι, κάνουν πως δε …βλέπουν, γιατί φοβούνται τον …αγριεμένο κολλητό του! Αυτό το παιδικό γεγονός μπορεί οι άλλοι να το ξεχάσουν, όμως για σένα - που βίωσες μέσα στην αθώα και άδολη ψυχούλα σου το βιασμό του Δίκιου και του σωστού - θα μείνει για όλη σου τη ζωή! Θα βλέπεις μετά από δέκα, είκοσι, σαράντα χρόνια αυτόν το συμμαθητή σου, και θα πικραίνεσαι! Θα θυμάσαι ότι από αρχηγός που ήσουνα στο σχολείο σου, σαν ο πιο δυνατός, ένα γεγονός άδικο, έκανε αυτόν να πάρει δύναμη κλεμμένη, που δεν την άξιζε! Και εσύ, βλέποντας πως και τα άλλα παιδιά - που πληροφορήθηκαν λανθασμένα τα γεγονότα - τον θεωρούν πια αρχηγό, θα μαραζώσεις! Θα κάνεις ότι το ξεπέρασες αλλά ποτέ δεν θα το ξεπεράσεις! Ποτέ; Είπα ποτέ, αλλά εκτός και αν…  …Δηλαδή;…  Δηλαδή, εκτός και αν μετά από λίγο καιρό, κάνοντας πολλές ώρες προπόνηση στην πάλη με τον κολλητό σου, και ασκούμενος στα βάρη στο σπίτι σου,  τον καλέσεις, παλικαρίσια, για πάλη! Να είσαι σίγουρος ότι με το Δίκιο μέσα σου και τη σωστή προετοιμασία θα τον φέρεις βόλτα! Και αν δε δεχθεί την ήττα του, και σου επιτεθεί, θα έχεις κάθε δίκιο να του χώσεις τη μούρη στην άμμο, αν και οι ίδιοι οι συμμαθητές, γύρω, τώρα, θα είναι με το μέρος σου, και θα τον περιλάβουν, εκείνοι, στο «…γιούχα!»!  Αν όμως χάσεις, θα του δώσεις το χέρι, και θα του πεις: «Τ ώ ρ α  νίκησες, αλλά όχι την προηγούμενη φορά!». Αυτό θα σε κάνει «ωραίο τύπο» στους συμμαθητές σου!   

                                                -28-

Γι αυτό λοιπόν - γυρνάω πάλι στα …ανδραγαθήματα των μεγάλων - βλέπεις να σκοτώνεται ποιος να μας …κυβερνήσει! Όμως, οι …έξυπνοι, κάνανε παράλληλα Νόμο, που θα τους …απαλλάσσει από τις ευθύνες των πράξεών τους! Είναι ή δεν είναι τρελά όλα αυτά μικρά μου παιδάκια; Πέστε μου σας παρακαλώ! Πρέπει ή δεν πρέπει τέτοιους ανθρώπους - ξαναλέω - να τους …παίρνουμε με τις πέτρες, όπως είπε ο …πρωθυπουργός;

Γυρνάμε, πιο πίσω, στην Αυγούλα, τον Πέτρο και τον Αποστόλη, που - μαζί με τον κύριο Γιώργο, το Δάσκαλό τους - παραβρίσκονταν στην παράδοση των υλικών στη Σιέρα Λεόνε. Βλέπουμε τα παιδιά αυτά  να λένε πολύ σημαντικά πράγματα., απευθυνόμενα σε όλα τα παιδιά του κόσμου, από τις κάμερες, πέρα από τα σακατεμένα και φτωχά παιδάκια που ήταν μπροστά τους.

-Αν δεν έχεις νύχια να …ξυθείς μη περιμένεις άλλον να σε ξύσει!..., έλεγε ο Πέτρος αστειευόμενος, αλλά στα …σοβαρά, για να τους πείσει ότι πρέπει οι   ί δ ι ο ι  να νοιαστούν για τον εαυτό τους!

-…Αν βάλεις να σε ξύσει ένας δικός σου, όσο και να θέλει, θα στραβομουτσουνιάζεις λέγοντας: «…Όχι τόσο …ψηλά!», …Όχι τόσο …δεξιά!, «…λίγο πιο στη μέση…, όχι …», «…Άστο που να πάρει!…», και, στο τέλος, να τρέχεις να αρπάζεις ένα …χάρακα ή ένα …μολύβι, και να …αυτοϊκανοποίεσαι, γουργουρίζοντας: «Α! α! α! …Αυτό είναι!». Θέλω να πω, ότι το πρόβλημά σου πρέπει να το λύσεις μόνος σου, για να μη νοιώθεις ούτε υποχρεωμένος, αλλά και για να το λύσεις όπως ακριβώς το θέλεις!

-Πολύ σωστά! Αλλά εγώ θέλω να σας πω ένα άλλο πράγμα…Αν σας …ταΐζουμε και σας ποτίζουμε, και εσείς κάθεστε, περιμένοντας - εννοώ αυτούς που μπορούν να εργασθούν - τότε …δημιουργούμε τεμπέληδες! Πρέπει να σας δοθεί η ευκαιρία να εργασθείτε, και μέσα από τη δουλειά του ο καθένας να προκόψει ανάλογα με το πόσο καλά την κάνει!, συμπλήρωσε ο Αποστόλης, γελώντας.

-Ακόμα και εσείς  παιδάκια με ένα χέρι ή με ένα πόδι μπορείτε να εκπαιδευτείτε και να προσφέρεται εκεί που θα τα καταφέρετε, εκεί που θα εκπαιδευτείτε! Να γίνετε τηλεφωνητές, να γίνετε γραφιάδες, χειριστές κομπιούτερ, γιατί θα σας στείλουμε καμιά χιλιαριά, και θα σας εκπαιδεύσουν ανθρώποι της δουλειάς! Θα γίνετε υπάλληλοι των Υπηρεσιών εδώ, αλλά και των ιδιωτικών επιχειρήσεων!, έκανε και η Αυγή.

Φύγανε, και επιστρέψανε τα  Χριστούγεννα,  αλλά, και το  Πάσχα, και το επόμενο καλοκαίρι. Είδαν ότι όλα γίνονταν καλύτερα από ότι υπολόγιζαν. Αυτό έγινε γιατί με της ψυχής τους τη «φωτιά», τα τρία παιδιά, αλλά και ο κύριος Γιώργος,  έβαλαν «φωτιά» στις ψυχές των παιδιών αυτής της βασανισμένης περιοχής, αλλά και στις ψυχές των μεγάλων!

Το Δίκιο, αγαπητά μου παιδάκια, θεριεύει όταν οι ψυχές «αποστειρώνονται» στον κλίβανο της Αλήθειας και της Ανθρωπιάς! Σ’ αυτό το χώρο, σ’ αυτή την ψυχική ανάταση, δεν μπορεί να υπάρξει η μιζέρια, η πονηριά και η παλιανθρωπιά! Όλοι γίνονται καλύτεροι! Αυτός ο χείμαρρος από προσφορά, αλτρουισμό και  άκρατο εθελοντισμό, παρασέρνει τα «εμπόδια» διαφθοράς και τεμπελιάς, και καθαρίζουν και εξαφανίζονται θέλοντας και μη, ναι! Θέλοντας και μη, οι ψυχές  παρασέρνονται στο πέλαγο της τελικής επιτυχίας! Δε γίνεται αλλιώς! Το μόνο που τις μένει είναι να αυτοκαταστραφούν ή να αλλάξουν! Τίποτα άλλο! Αυτή είναι η

                                                -29-

μαγεία, αυτό είναι το θαύμα της καλής πράξης και της προσφοράς, χωρίς ιδιοτέλεια! Της, με ανταπόκριση από μέρους του πάσχοντος, όμως, προσφοράς, και όχι της προσφοράς σε ένα παθητικό δέκτη, που βολεύεται κάνοντας τον κακομοίρη! Δηλαδή, σε σώζω άνθρωπέ μου, σε τραβώ από το πηγάδι, που αν σε αφήσω, θα πνιγείς! Όμως …κούνα και εσύ το χέρι σου! Προσπάθησε  να πιαστείς από το δικό μου! Αλλιώς, απλά, θα χαθείς!

Πηγαίνανε στα Σχολεία της Σιέρα Λεόνε, και  ζητήσανε να υπάρξουν δύο ώρες την βδομάδα ώρες, όπου τα παιδάκια θα λένε ποιες καλές πράξεις έκαναν - κατά τριμελείς ομάδες - τον ελεύθερο χρόνο τους. Κάτι σαν παιχνίδι προσφοράς, δηλαδή.

Πήγαν κατά την πρώτη εβδομάδα εφαρμογής του μέτρου, σε ένα σχολείο. Είχε πλάκα! Στην αρχή γελούσαν όλα τα παιδάκια και ντρέπονταν. Μετά όμως όταν τους είπαν ότι την άλλη εβδομάδα, οι πέντε πρώτοι από αυτούς που θα έκαναν την πιο αξιέπαινη και ανθρώπινη πράξη, ανάλογα πάντα με τις δυνατότητές τους, θα πήγαιναν μαζί τους στην Ελλάδα για μια εβδομάδα, το πήραν στα σοβαρά! Οι Δάσκαλοι, μαζί με την Αυγή, τον Πέτρο, τον Αποστόλη, και με τον κύριο Γιώργο, κατέληξαν στις πέντε καλύτερες,  που ήταν οι παρακάτω: 

-Παίξαμε στο ίδρυμα για τα παιδάκια, που δεν έχουν καθόλου πόδια και χέρια, βάζοντας, καθιστά,  καλαθιές σε μια μπασκέτα, ειδικά φτιαγμένη για τις δυνατότητές τους. Χαμός! Βάζανε καλάθια κατά γκρουπ των δέκα παιδιών, και προέκυπτε τόσο το καλύτερο γκρουπ, όσο και οι τρεις καλύτεροι, που παίρνανε κάποια βραβεία. Αποφασίσαμε να διοργανώνουμε κάθε βδομάδα αυτούς τους αγώνες, αλλά και άλλα παιχνίδια για όλα τα παιδάκια, ανάλογα με τις δυνάμεις τους πχ μπάλα ή επιτραπέζια ή λέγοντάς τα αστείες ιστορίες, για να διασκεδάζουν!

-Μαζέψαμε, σε  στοίβες, ξερά κλαριά δένδρων, για να τα πάνε οι μεγαλύτεροι στους φούρνους, όπου ψήνεται το ψωμάκι!

-Πήγαμε στους ηλικιωμένους, που περπατούν με δυσκολία,  νερό,

ψωμί και άλλα τρόφιμα, που μοιράζει η κοινότητα.

-Μαζέψαμε  αδέσποτες γάτες και  σκυλάκια,        και   ζητήσαμε    χώρο,

όπου τα βάλαμε και τα φροντίσαμε, κάτι που θα κάνουμε κάθε απόγευμα, με τη σειρά.

      -Καθαρίσαμε το περιβάλλον (το ποταμάκι, τα  πλαϊνά  των  δρόμων, την πλατεία κλπ) από τα πλαστικά και άλλα αντικείμενα, που το μολύνουνε. 

      Έγινε μια σχολική εκδήλωση, όπου επαινέθηκαν όλα τα παιδάκια για την προσπάθειά τους, και τα ευχήθηκαν στον επόμενο διαγωνισμό να είναι αυτά οι νικητές. Ζητήσανε, αυτή η διάθεση για προσφορά, να τους γίνει τρόπος ζωής. Στο τέλος της εκδήλωσης, έδωσαν τα βραβεία στις πέντε καλύτερες τριμελείς ομάδες, και τις πήραν μαζί τους στην Ελλάδα, για μια ολόκληρη εβδομάδα!

      Αυτά γίνονταν στη Σιέρα Λεόνε! Είχαν πάρει τα πράγματα το δρόμο τους! Μπορούσε πια η τοπική κοινωνία να παράγει και να διαχειρίζεται μόνη της, με τα στελέχη που απέκτησε σιγά-σιγά, τα βασικά ήδη διατροφής, και να υποστηρίξει τόσο τα μη αρτιμελή εκείνα παιδάκια, αλλά και όλα της τα μέλη, βασιζόμενη στις δικές της δυνάμεις.

      Το πείραμα είχε πετύχει! Και το καλύτερο: Και άλλα ταλαιπωρημένα κράτη  - βοηθούμενα, κατ’ αρχήν,  από  Οργανώσεις    Εθελοντών  και   από

                                                        -30-

τοπικά ΠΕΟΚΠΑ που ξεφύτρωσαν - ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Αποφάσισαν, και αυτά, να ψάξουν το δρόμο τους για ένα καλύτερο αύριο!

Είχαν περάσει πια δυο χρόνια. Συνέχιζαν! Προχώρησαν σε άλλες πρωτοβουλίες που τσάκισαν τα κόκαλα της «αφασίας» των δυνατών του κόσμου, αλλά και πολλών κυβερνήσεων. Τους «απέδειξαν» ότι ζουν στη μιζέρια, και είναι έρμαια συμφερόντων. Ότι είχαν χάσει την ψυχή τους, μέσα στη νόθα δύναμη της εξουσίας τους, και στις αναζητήσεις για σαρκικά οφέλη και χλιδάτες απολαύσεις. Ότι είχαν χάσει, σκαλί-σκαλί, κάθε Αρετή από μέσα τους, και … «αυτοαπέδειξαν» το Δίκιο της μεγάλης, σχετικής, φράσης, που είπαμε στην αρχή!        

       Κάθισαν, καθώς, πια, είχαν αποχτήσει αρκετή πείρα και δύναμη, να δουν πώς αλλιώς θα μπορούσαν να βοηθήσουν το Δίκιο σ’ αυτό τον κόσμο το σκληρό και απάνθρωπο. Μαζί με τους γονείς τους, τον κύριο Γιώργο και με άλλα παιδιά, άρχισαν να ανταλλάσσουν ιδέες, ως που ήρθε μια ιδέα-κραυγή από μια ομάδα παιδιών, από ένα σχολείο της διχοτομημένης Κυρήνειας της Κύπρου.

      «Αφού σας ευχαριστήσουμε για ότι κάνετε, και δηλώσουμε φανατικοί οπαδοί σας, σας λέμε την παρακάτω ιδέα μας - με δάκρυα στα μάτια - και σας παρακαλούμε να δείτε τι μπορείτε να κάνετε. Προκαταβολικά σας λέμε ότι πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρετε:  Το σχολείο μας είναι λίγα μέτρα από ένα συρματόπλεγμα, που μας απαγορεύει να πάμε στα σπίτι μας που είναι μόλις  λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά! Υπάρχει ο Τουρκικός Στρατός που μπήκε πριν πολλά χρόνια, όπως μας λένε οι μπαμπάδες μας και οι παππούδες μας, πιστεύοντας ότι υποστήριζε τα δικά του δίκια, και από τότε έμεινε εκεί! Τώρα, πια ξέρουμε ότι, σήμερα, δεν υπάρχει ο λόγος που υποστήριζαν τότε, ότι δηλαδή  κινδύνευαν οι Τουρκοκύπριοι.

Φαίνεται αστείο, κατ’ αρχήν, να ζητάνε κάποια παιδιά, από …άλλα παιδιά, να λύσουν ένα θέμα που δε μπόρεσαν οι μεγάλοι! Αλλά, το ίδιο, τραγικά «αστείο», δεν ήταν το ότι  πέθαιναν αβοήθητα τα ανάπηρα παιδιά, και όχι μόνο, στη Σιέρα Λεόνε, ως που τα σώσατε εσείς, τα…παιδιά;  Είμαστε μια παρέα που νιώθουμε να έχουμε τέτοια δύναμη μέσα μας, που θα τα καταφέρουμε, το πιστεύουμε, αν «πιάσετε» ε σ ε ί ς  το θέμα! Τα παιδιά συγκινούν, ενώ οι μεγάλοι «χαλάσανε»! Ό,τι πει ο ένας, λέει το …αντίθετο ο άλλος, πιστεύοντας - εκείνος ο … «άλλος» - πως έχει στο μυαλό του κάτι κακό για αυτόν, ο άλλος, ο … «ένας»! Χα! χα! …χαλασμός! Μπορεί να είμαστε δώδεκα χρονών παιδιά, αλλά, θαρρούμε, πως δεν το εμπεδώσανε το ότι ωριμάζουμε πολύ πιο γρήγορα από …εκείνους! Εμείς, στα πέντε μας χρόνια ξέρουμε …δυο γλώσσες, …σερφάρουμε, και επικοινωνούμε έχοντας φίλους σε όλο τον κόσμο, όταν εκείνοι, στα πέντε τους, δε μπορούσαν να πουν … «μπαμπά»! (Συγνώμη για την …καζούρα, … «μεγάλοι» μας, αλλά φανήκατε πολύ μικροί, δυστυχώς, στα μεγάλα προβλήματα!).

 Μαλώνουν για το ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα τους, αλλά οι νόμοι τους, όμως, …δ ε ν  τους υποχρεώνουν να πληρώνουν τα λάθη τους! Και να! Φτάσανε τώρα να καταρρέουν οι …τράπεζές τους, τα χρηματιστήριά τους, μαζί και η …μαγκιά τους! Γίνονται τσίρκο στη Βουλή! Είναι ο πιο μη παραγωγικός κλάδος: Λέει τόσα πολλά, και πράττει τόσα λίγα!

…Τους αγαπάμε, και … «Όποιος αγαπάει …παιδεύει!…»

                                                 -31-

… Κάνουν γλείφτες τους Λαούς τους, που δε μπορούν - από τη φτώχεια και τη μιζέρια - να «ανέβουν» ένα επίπεδο και να καταλάβουν ότι τους κοροϊδεύουν όλοι τους, κάτι που, επιτέλους, πάει να γίνει τώρα πια! Μακάρι να βγούμε ψεύτες και να μη δούμε να ξεσηκώνονται οι Λαοί, και να μην αφήνουν ούτε …κολυμβιθρόξυλο όρθιο! Ας τους προλάβουμε πριν …αλληλοσκοτωθούν, και ας τους δώσουμε να καταλάβουν ότι εμείς με την καθαρότητα της ψυχής μας και τη δ ι κ ή  σας διασημότητα, -  …ε! ναι! είστε διάσημοι!… - θα τους βάλλουμε τα …γυαλιά! Νομίζουμε πως τα παιδάκια στα Τουρκικά σχολεία, είναι το «κλειδί» της επιτυχίας μας! Περιμένουμε με την ψυχή στο στόμα! «Παιδική Ομάδα Λύτρωσης Κύπρου» («Π.Ο.Λ.Κ.»).

Μαζί σας, λοιπόν, δυνατά, για να τα  α π ο δ ε ί ξ ο υ μ ε  όλα αυτά! Σας ευχαριστούμε. Θα ανταλλάξουμε προτάσεις, και θα συνεργαζόμαστε με τηλε-συζητήσεις για το θέμα αυτό, αν αποφασίσετε να μας βοηθήσετε».

      Έμειναν όλοι ξεροί, μεγάλοι και μικροί. Έκλαψαν και δεν κοιμήθηκαν όλο το βράδυ. Ξημερώματα Σαββάτου, πια, είχαν πάρει τις τελικές τους αποφάσεις. Ναι! Θα το τολμούσαν, όσο τρελό και αν φαίνονταν! Είχαν φτιάξει έναν άξονα βασικών κινήσεων, ώστε να έρθουν σε επαφή με τα παιδάκια τη Τουρκίας, γιατί αναγνώρισαν στην «Π.Ο.Λ.Κ.» ότι αυτό ήταν το κλειδί για την επιτυχία του τρελού αυτού σχεδίου τους!

      Ζήτησαν από τους γονείς τους και από τον κύριο Γιώργο, να τα αφήσουν πια εντελώς μόνα τους! «Έτσι κι αλλιώς, σα μεγάλοι, δώσατε και εσείς, έστω έμμεσα, τις «εξετάσεις» σας … «δια των εκπροσώπων σας», στα, ανά τον κόσμο … «Φόρα», και  σας έχει πάρει κι εσάς του ντουνιά η …κατηφόρα!», κατέληξαν διασκεδάζοντας λίγο, και …ριμάροντας, τις …μπηχτές τους!

      Τα είχαν προειδοποιήσει οι γονείς τους ότι αμέσως, οι Τουρκικές …μυστικές Υπηρεσίες και του ντουνιά οι …ρουφιάνοι, θα ψάξουν να βρουν από ποιους …υποκινούνται, και κάτι τέτοια. «Το ίδιο ερώτημα μπορούμε να τους κάνουμε και εμείς: Από πού …υποκινούνται και δεν κάνουν τίποτα για το Δίκιο, και όλο…κοιμούνται!», τους απάντησαν, τότε.

 Δε θέλανε να τους πληγώσουνε, λέγοντάς τους πως …«υποκινούνται» από την …τρέλα του άκρατο …ατομικισμού τους: Να προκόψει ο καθένας τους  χωριστά, περισσότερο από  το διπλανό του, και να …γελάει με την κατάντια του, ενώ έπρεπε να κλαίει, αν ήθελε να ονομάζεται άνθρωπος! Ότι έπρεπε να ευχαριστιέται ένας μεγάλος, όταν αποχτήσει και ο γείτονάς του …κατσίκα, και όχι να το …διασκεδάζει όταν ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα! Αχ! Θεέ μου! Πόσο θέλανε να τους πούνε άγριες κουβέντες, να τους ταρακουνήσουνε, πιάνοντάς τους από το γιακά, και να τους φωνάξουν: «Ντροπή! Αίσχος! …Τί κάνετε!!! …Πώς χαλάσατε έτσι;». Τελικά προτίμησαν να τους τα «πούνε» με τα έργα τους!...

Έτσι, μετά από πολλές σκέψεις, αποφάσισαν να προχωρήσουν με τον παιδικό, πρωτότυπο και μοναδικό τρόπο τους: Ήρθαν σε επαφή - μέσω Διαδικτύου - με την ιστοσελίδα της ΠΟΛΚ,  και αφού για αρκετές ημέρες αντάλλαξαν προτάσεις, βρέθηκαν, τελικά, με έξοδα που τους κάλυψε το Ταμείο τους, στην Κύπρο! Φιλοξενήθηκαν για τρεις μέρες στα σπίτια των παιδιών - δυο φορές αδελφών τους πια - με τη συνοδεία του Κου Γιώργου, του ταπεινού μαχητή Δάσκαλού τους και συγγραφέα του παιδικού

                                                -32-

θεατρικού έργου «Η Ιστορία μια μπανάνας».

Τα παιδιά της ΠΟΛΚ ήταν καμιά δεκαριά, αλλά μετά από ψηφοφορία μεταξύ τους, οι τρεις εκπρόσωποί τους ήταν οι : Νατάσσα, Ο Παύλος και ο Αλέξης. Υπεύθυνος «μεγάλος», εξελέγη - από  τους γονείς τους - ο κύριος Γιάννης Κωνσταντίνου, δάσκαλό τους, που ασχολούνταν με τα πολιτιστικά του Σχολείου  τους, ανέβαζε παιδικά θέατρα κλπ. Δηλαδή ήταν, ας πούμε, ο Κύριος Γιώργος Χατζής, της …Κύπρου! Όμως, έπρεπε να βρουν τους αντίστοιχους τρεις «αδελφούς» στην Τουρκία και Τουρκοκυπριακή πλευρά της Κύπρου, καθώς και τους αντίστοιχους των κυρίων Γιώργου και Γιάννη!

Έψαξαν στο Διαδίκτυο, κ α ι  οι δυο ομάδες, και βρήκαν με τη βοήθεια μικρών παιδιών και συνανθρώπων τους, έναν παιδικό Σύλλογο στη Ραιδεστό της Τουρκίας, μια παλιά Ελληνική πόλη, με μεγάλη ιστορία. Το όνομά του Συλλόγου, όπως το μετέφρασαν, από ένα Λεξικό σήμαινε: «Κοντά στον πάσχοντα». Δέχτηκαν την πρότασή τους με χαρά, και προχώρησαν σε ψηφοφορία, μέσω Διαδυκτίου, αφού πρώτα ανακοίνωσαν σε όλους τους παιδικούς Συλλόγους της Τουρκίας την απόφασή τους. Έτσι, προέκυψαν οι: Φεϊζέ,  Χασάν και Αμέτ, σαν εκπρόσωποι της Τουρκικής παιδικής πρωτοβουλίας, του Τουρκικού, ας πούμε, ΠΕΟΚΠΑ.

 Στη συνέχεια - με τα παιδιά της ΠΟΛΚ να έχουν την πρωτοβουλία -  βρήκαν ένα παιδικό Σύλλογο στα «κατεχόμενα», από την άλλη πλευρά της Κυρήνειας, με το όνομα: «Τα παιδιά όλου του κόσμου». Ξανά, διαβουλεύσεις, επαφές, Διαδίκτυο, και νάτο το Συμβούλιο που προέκυψε: Η Φατμέ, ο Οσμάν και ο Γκαρίπ. Και οι δυο Σύλλογοι είχαν ορίσει και από ένα Δάσκαλο σαν υπεύθυνο, που ασχολούνταν με τα πολιτιστικά πράγματα του Σχολείου κλπ. Αντάλλαξαν απόψεις για ένα κόσμο καλύτερο, χωρίς παιδάκια που θα υποφέρουν από την πείνα.

 Τα παιδάκια των Συλλόγων «Κοντά στον πάσχοντα», και του «Τα παιδιά όλου του κόσμου» ήξεραν πολλά για τη δραστηριότητά  τους, και δήλωσαν θαυμαστές τους! Είπαν ότι παρακολουθούσαν τις ενέργειές τους στη Σιέρα Λεόνε, αλλά και μέσα στην Ελλάδα, και ότι έχουν το «Οκέϋ» από τους γονείς τους, τους Δασκάλους τους, αλλά και από τους Δημάρχους των περιοχών, και από την πολιτική εξουσία, να αναλάβουν οποιαδήποτε δραστηριότητα, θέλουν για το καλό των παιδιών, και όχι μόνο, και να συνεργαστούν με τα αδέλφια τους στην Ελλάδα. Βρέθηκαν, οι τέσσερις Σύλλογοι πια, στην Ελλάδα, στα Γραφεία του ΠΕΟΚΠΑ, γιατί δέχθηκαν ότι θα είναι εκεί το «Αρχηγείο» των Συλλόγων, και όλης της προσπάθειας, και είπαν τις λεπτομέρειες της συνάντησης. Αποδέχθηκαν, μεταξύ άλλων, ότι τα παιδάκια που θα πάρουν μέρος και θα μπορούν να έχουν άποψη, θα πρέπει να είναι από 11 μέχρι 16 χρονών. Είπαν τα παράπονά τους και …γαϊδάρισαν τους μεγάλους των χωρών τους! Αχ! Μικροί μου φίλοι! Διαπιστώθηκε ότι έχουν το ίδιο πρόβλημα οι μικροί φίλοι τους στην Τουρκία, με τους, εκεί μεγάλους σε …αξιώματα και …ηλικία!  Ότι δηλαδή, αντί να τα βρουν με τους γείτονες τους, αυτοί, αντίθετα, …εξοπλίζονται και …σκοτώνονται!

Έτσι, τους τα … «χώσανε» κανονικά, μέσα από τις εφημερίδες τους!

«-Τι σόι …μεγάλοι είστε εσείς, τι σόι μυαλό κουβαλάτε στο κεφάλι σας, όταν δε σας ενοχλεί το ότι με τις πράξεις σας και τους … «Έθνικ» καταστροφικούς εγωισμούς σας, σκοτώνετε παιδάκια ή τους παίρνετε το

                                                  -33-

γάλα και το κάνετε σφαίρες; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Πώς χαλάσατε έτσι; Που είναι αυτό το Διεθνές Όργανο, που θα επιβάλλει το Δίκιο στον Κόσμο; Πού θα παρεμβαίνει και δε θα επιτρέπει τη βία ενός κράτους σε ένα άλλο; Πού είναι το Όργανο εκείνο που θα αποφασίσει το κλείσιμο των εργοστασίων κατασκευής όπλων, και θα τα κυνηγάει όπως κυνηγούν οι κυβερνήσεις τα εργοστάσια παραγωγής οπίου και κοκαΐνης; Γιατί τάχα τα ναρκωτικά να είναι πιο καταστροφικά, που στο κάτω-κάτω, ο καθένας χωριστά - όπως και στο τσιγάρο - αποφασίζει για τον τρόπου που θα ζήσει και θα πεθάνει; Γιατί να  μ η ν  είναι τα  όπλα, με τα οποία σκοτώνονται παιδιά και γίνονται αγγελούδια με χνουδωτά φτερά, χωρίς να φταίνε, αλλά και χωρίς να αποφασίσουν για το πώς, και αν, θέλουν να πεθάνουν;».

      Χα! χα! …Χαμός! Τους «την … πέσανε» κανονικά σα λέω!

Σε λίγο καιρό είχαν συνεννοηθεί, που λέτε, οι Σύλλογοι αυτοί και κάνανε μια μεγάλη συνάντηση για να βγάλουν ένα ψήφισμα, που θα το ψηφίζανε τα παιδιά των τεσσάρων πλευρών μέσα από το ίντερνετ! Ψήφισαν  περίπου ένα  εκατομμύριο παιδάκια από την Τουρκία, και σχεδόν μισό εκατομμύριο από την Ελλάδα! Αντίστοιχα, το ίδιο έκαναν και οι άλλες δύο, μικρότερες, πλευρές, και πήραν ανάλογο με τον πληθυσμό τους αριθμό ψήφων. Το ενδιαφέρον των παιδιών ήταν μεγάλο, και να πούμε την αλήθεια: Αυτή την κίνησή τους τη βοήθησαν και τη λάτρεψαν όλοι οι μεγάλοι, γιατί κατάλαβαν τούτο: Ότι εδώ που τα φτάσανε τα πράγματα, μονάχα μια τέτοια κίνηση, χωρίς την πονηριά μέσα της, χωρίς το μίσος των παλιών, χωρίς την αμαρτία - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - στις ψυχές, θα μπορούσε να φέρει την ομόνοια και το Δίκιο στους Λαούς τους!

Έτσι, ζήτησαν και πέτυχαν από τα Κράτη τους, να γίνει η συνάντηση, …πού λέτε; …Στην Κυρήνεια! Που ήταν μισή από την Ελληνοκυπριακή πλευρά και η άλλη μισή από την Τουρκοκυπριακή πλευρά της Κύπρου! Το σπουδαίο είναι όμως αυτό που πέτυχαν: Να φύγουν τα  αγκαθωτά σύρματα από το σημείο της συνάντησης - για όσο θα διαρκούσε η συνάντηση - με την έννοια ότι θα γίνονταν αυτή ακριβώς πάνω στην κόκκινη γραμμή του απάνθρωπόυ μισεμού, που τόσο κακό έκανε στους δυο Λαούς!

Όμως, …μεταξύ μας ε; …Αυτή η απόφαση έγκρισης από μέρους και των δυο Κρατών, ήταν μικροί μου φίλοι η πιο «πονηρή» κίνηση των «αγαθών» παιδιών, που έφερε τα πάνω κάτω μετά από μερικούς μήνες!       Μαζεύτηκαν, που λέτε, εκείνη την Άνοιξη του 2012 και ετοίμασαν το χώρο, με έξοδα του Κεντρικού Ταμείου του ΠΕΟΚΠΑ.  

      Ήταν Πρωτομαγιά όταν άρχισαν οι συζητήσεις! Μέρα σημαδιακή γιατί μια τέτοια μέρα πριν πολλά χρόνια ξεσηκώθηκαν οι εργάτες και μάλιστα στην …Αμερική, και ζήτησαν το Δίκιο τους, δυναμικά! Για τις τρεις ημέρες που θα κρατούσε το Συνέδριο, είχαν πάρει άδεια από τα σχολεία τους. Μάλιστα, ζήτησαν για τους δικούς τους λόγους - …στα πλαίσια της «πονηριάς», ντε που λέγαμε - το χαρτί της άδειας να λέει και κάτι άλλο: Ότι, το κάθε παιδί, δικαιούται - …γενικά - μέχρι τρεις μέρες άδεια, πέρα από το πήγαινε έλα! Στο τέλος, θα έπαιρναν Βεβαίωση, για την πιστοποίηση της παρουσίας  τους σ’ αυτό το «Διακρατικό Συνέδριο Ελλήνων, Τούρκων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων παιδιών».

      Όλα ήταν έτοιμα για το «Μεγάλο Πανηγύρι» των παιδιών … «των αιώνιων εχθρών"! Κάτι πρωτοφανές! Κανάλια από όλο τον κόσμο ήρθαν

                                                          -34-

για να καλύψουν αυτό το σπάνιο και ελπιδοφόρο αυτό γεγονός. Όλοι καταλάβαιναν ότι είναι μια υπέρ-προσπάθεια των παιδιών για να βάλλουν τα …γυαλιά, όπως ξαναείπαμε, στους μεγάλους. …Κάτι, βέβαια, που θέλανε τόσο πολύ και εκείνοι, γιατί είχαν φτάσει στο …τέρμα τους, και έβλεπαν ότι τίποτα δε μπορεί να τους ανακόψει από την καταστροφή την οικονομική, ή ακόμα χειρότερα, από έναν πόλεμο, ποιος ξέρει πόσο μεγάλο!

Την πρώτη μέρα, τα παιδιά-μέλη που πήραν μέρος στο συνέδριο, έφτασαν τις εβδομήντα περίπου χιλιάδες! … “Yes”! Ήταν τεράστιος ο αριθμός, και έπρεπε να φροντίσουν από μόνα τους για τη διαμονή τους σε σπίτια των δύο περιοχών της Κυρήνειας ή Ξενοδοχεία ή σε σκηνές. Άρχισαν οι συζητήσεις και κατατέθηκαν προτάσεις. Ανάμεσα, λοιπόν, στις πολλές και σημαντικές αυτές προτάσεις,  που είχαν τεράστιο ενδιαφέρον και κοινή αποδοχή, ήταν:

-Η υπογραφή Συμφώνου μη επίθεσης μεταξύ των Κρατών, για είκοσι χρόνια, και τα κονδύλια που διαθέτονταν - κατ’ αναλογία - για σφαίρες, όπλα, αεροπλάνα, …ανισόρροπα υποβρύχια, και πολεμικά πλοία, να πάνε στην Παιδία των Λαών τους!

-Διάθεση, μόνο του ενός πέμπτου των κονδυλίων που χρησιμοποιούνταν μέχρι τώρα, για στρατιωτικό εξοπλισμό, ώστε, να αντιμετωπίσουν – και μόνο - την περίπτωση που άλλο Κράτος απειλήσει τους Λαούς τους, και θα είναι σα να τα βάζει, αυτόματα, με όλους μαζί.

-Απομάκρυνση, σε έξι μήνες από την υπογραφή, του Τουρκικού Στρατού, που πήγε  να υπερασπισθεί σαν εγγυήτρια δύναμη, όπως είπε, τους Τουρκοκύπριους. Αυτό, με την έννοια, της  έλλειψης κινδύνου, και επιστροφή των Ελληνοκυπρίων στα Πάτρια Εδάφη τους, για μια ειρηνική, όπως παλιά, συνύπαρξη. 

-Αύξηση της αιγιαλίτιδας ζώνης, από τα έξι, στα δώδεκα μίλια, και  Εταιρική Συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου των εκτός αιγιαλού περιοχών του Αιγαίου. Εταιρική Συνεκμετάλλευση «τρία προς ένα» - υπέρ των Τούρκων -  των εσόδων από δραστηριότητες τόσο μέσα στην Αγιά Σοφιά, όσο και του εμπρόσθιου αυλόγυρού της, αλλά  και ενός οικοδομικού τετραγώνου των άλλων πλευρών της. Αυτό με την έννοια ότι εκεί χτυπάει η καρδιά της ιστορίας του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού και, άρα, θα επιτρέπεται η ελεύθερη είσοδος των Ελλήνων σ’ αυτό το χώρο. Την παραδοχή από μέρους της Τουρκίας ότι το Πατριαρχείο είναι το Κέντρο του Χριστιανισμού, και ο Πατριάρχης έχει την έννοια του Πανορθόδοξου  Πρέσβη.

Και το …καλύτερο, η «πονηριά» που λέγαμε:

-Να συνεχιστεί το Συνέδριο, και άρα, το άνοιγμα των συνόρων των τριακοσίων μέτρων, μέχρι που να …πραγματοποιηθούν  αυτές οι αποφάσεις!

Δηλαδή, από την τρίτη μέρα και μετά, θα  σ υ ν έ χ ι ζ α ν  να υπάρχουν, εναλλασσόμενα, τριάντα παιδιά: Από πέντε από Ελλάδα και Τουρκία, και από δέκα από την Τουρκοκυπριακή και Ελληνοκυπριακή πλευρά της Κύπρου. Εκείνα, θα υπερασπίζονταν  και θα προωθούσαν τις αποφάσεις, παίζοντας το ρόλο ενός Κεντρικού Οργάνου, ενός Κεντρικού Συμβουλίου, του οποίου θα εναλλάσσονται τα μέλη, για πρακτικούς λόγους, αφού είναι μαθητές, ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με τα σχολεία τους κλπ.

                                                 -35-

Οι «τρανοί» των τεσσάρων μερών … «αρέστηκαν», κατ’ αρχήν, αλλά …ζορίστηκαν, βλέποντας αυτή την εξέληξη! Ή τουλάχιστον έδειξαν να …ζορίζονται, γιατί κατά βάση έβλεπαν πως υπήρχε το Δίκαιο μέσα στις αποφάσεις των παιδιών! Έβλεπαν πως λύνονταν, με ένα …μαγικά παιδικό τρόπο, προβλήματα που κατέστρεφαν τις οικονομίες των Λαών, και τους έκαναν …γιουσουφάκια, υπηρέτες και υποτακτικούς των Αμερικάνων, των Ρώσων, των Γερμανών, των Γάλλων!

Υπέρ-εθνικιστές,  από …όλες τις πλευρές, άρχισαν να απειλούν με …μπόμπες κλπ στο χώρο του Κεντρικού τους, πια, Οργάνου, αλλά τα ίδια τα Κράτη υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των παιδιών. Έτσι, χάθηκαν οι ακραίες  φωνές, που ο φανατισμός δεν τις αφήνει να δουν τα Δίκαια του αλλουνού, και φέρνει την έχθρα και το αίμα ανάμεσα στα Κράτη!

Λέγανε κι άλλα πολλά στις αποφάσεις τους, και τελειώνανε: «Εμείς, τα παιδιά σας, που δεν σας καταλαβαίνουμε, που θεωρούμε ότι είναι δικαίωμά μας να ζήσουμε ειρηνικά, αλλά και με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο μας, αποφασίσαμε τα πιο πάνω πράγματα.

Ξέρουμε ότι  ε ί ν α ι  σωστά,   και ότι είναι αποδεκτά πάνω από το ογδόντα τοις εκατό των Λαών μας! Θα σταματήσουμε μόνο όταν γίνουν πραγματικότητα, και μακάρι να μην πάρει περισσότερο από ένα χρόνο. Αν οποιοσδήποτε προσπαθήσει, με τη βία, να μας απομακρύνει από αυτή την περιοχή να ξέρει ότι θα είναι σα να σκοτώνει τα παιδιά που είναι μέσα στο χώρο αυτό! Να ξέρει, όμως, ότι ξεσηκώνει τα εκατομμύρια - σε όλο τον κόσμο -  μέλη  μας, σε μια απεργία πείνας, διαρκείας!

Τέλος, δηλώνουμε ότι τα ψηφίσματα είναι δικά μας, και όχι …δικά σας ή κάποιων  από εσάς που μας …δώσανε μυαλό! Συγνώμη, αλλά θέλουμε να σας αποδείξουμε ότι δεν είναι θέμα μυαλού, αλλά θέμα ψυχής η Ειρήνη στον Κόσμο, και εσείς οι μεγάλοι, δυστυχώς, κάνετε τα πάντα για να αποδείξετε ότι χάσατε την ψυχή σας! Ταπεινά και …αρχαία ένστικτα για εδαφικές διεκδικήσεις, δε σας αφήνουν να δείτε την Αλήθεια των Καιρών! Εμείς λέμε: …«Χίλιοι καλοί χωράνε σε ένα σπίτι, αλλά με τίποτε δυο …στραβοί!» 

Σας ευχαριστούμε, πιστεύοντας ότι θα δεχθείτε τα πιο πάνω, με την  έννοια ότι δεν μπορείτε να κάνετε και  …αλλιώς! Τα …χαΐρια σας τα είδαμε, ακούστε και εμάς, που στο κάτω-κάτω εσείς «φεύγετε» και εμείς … «ερχόμαστε»! Αφήστε να φροντίσουμε για τη ζωή μας, και αλλάξτε τα όρια για ενηλικίωση, από τα δεκαοχτώ στα δεκαέξι, έστω, και «κόψτε» την ψήφο μετά τα εβδομήντα, αλλά και την εμπλοκή στα κοινά! Ο κόσμος αλλάζει! Είμαστε τα παιδιά του ΙΝΤΕΡΝΕΤ, του αύριο, είστε τα … «υπόλοιπα» του …προχτές! Ζήτω το ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ! … το Παγκόσμιο Σχολειό! Ζήτω τα παιδιά όλου του Κόσμου. Ειρήνη στον Κόσμο, φαΐ και φάρμακα στα παιδιά όλου του Κόσμου! …Κάντε τόπο να περάσουμε. …Σας ευχαριστούμε!».

Μετά από τέσσερις μήνες  διαβουλεύσεων, οι κυβερνώντες των τεσσάρων Λαών αποφάσισαν ότι είναι σωστό και Δίκαιο να ακούσουν τα παιδιά. Ότι μπορεί να φαίνεται βαρύ το τίμημα για διεκδικήσεις και συμφέροντα, αλλά πιο βαρύ είναι το Δίκιο των αιτημάτων των παιδιών. Εξάλλου κανένας δε χάνει τίποτα, παρά μονάχα τον καταστροφικό …εγωισμό του, σκέφτονταν κατά βάθος όλοι τους. Τα οφέλη θα ήταν τόσο πολλά, που θα μπορούσαν να εξισορροπήσουν τα όπια άλλα «οφέλη»  είχαν

                                                  -36-

στο μυαλό τους για χρόνια, και που τους φέρανε στο σημείο του να μη μπορούν να πουν «καλημέρα», σα γείτονες!

Την Πρωτομαγιά του 2013, όταν όλα πια είχαν ταχτοποιηθεί, όταν όλος ο κόσμος που παρακολουθούσε αυτή τη δραστηριότητα των παιδιών ήταν μαζί τους και είχαν γίνει παράδειγμα για ανάλογες πρωτοβουλίες παιδιών σε διάφορα άλλα μέρη, τότε, έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση-γιορτή. Μικροί μεγάλοι, από Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο, καθώς και από κάθε γωνιά του Πλανήτη, έφτασαν στην Κυρήνεια, στο χώρο του Πρώτου Συνεδρίου  τους, που ήταν χώρος ιερός, πια! Κάλυπτε εκατοντάδες στρέμματα,  έγιναν εγκαταστάσεις όπου βρήκαν δουλειά πολλοί ανθρώποι, αλλά ωφελήθηκαν και όλα τα φτωχά παιδιά του Κόσμου, με την έννοια ότι το 10% των κερδών, θα πηγαίνανε σε  ένα Ταμείο για έργα στον τόπο τους, για την καλλιέργεια της γης τους, για καθαρό νερό, φάρμακα και ψωμάκι.

Απαίτησαν, και πέτυχαν, να αποχτήσει, επιτέλους, ο Ο.Η.Ε. τον πραγματικό του ρόλο! Μια «Παγκόσμια Πολεμική Δύναμη», που δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή, αναλογικά, των Κρατών Μελών, εγγυήθηκε την Ειρήνη και τη Δημοκρατία σε όλο τον Κόσμο. Κανένας δε θα μπορούσε να κοντράρει στις αποφάσεις αυτής της «Π.Π.Δ.»! Όποιος το έκανε, θα ήταν αυτόματα -  με το καλό ή με το άγριο - μόνος και … μικρός μπροστά σ’ αυτή τη Δύναμη, που θα παρέμβαινε μόνο με την πλειοψηφία των μελών της! Συμφώνησαν -  όλα τα κράτη - ο πυρηνικός εξοπλισμός να περάσει στην επιρροή της Π.Π.Δ., ώστε να μη μπορεί κανένα κράτος και κανένας δικτάτορας, να απειλήσει τον κόσμο!

Οι Αμερικάνοι κατάλαβαν ότι δε μπορεί να είναι οι «μπόσιδες», τα αφεντικά του ντουνιά, καθώς και οι Ρώσοι, αλλά και οι άλλοι «τρανοί», και «υποτάχτηκαν» σ’ αυτά τα ψηφίσματα. Αντί να παράγουν όπλα για να σκοτώνονται μεταξύ τους οι Λαοί, αυτά τα εργοστάσια σφραγίστηκαν ή μετατράπηκαν για την παραγωγή ειδών ή μηχανημάτων για το καλό των Λαών. Πρόσφεραν την τεχνολογία τους για την αύξηση της παραγωγής σιτηρών και λοιπών αγροτικών προϊόντων στον τόπο των φτωχών Λαών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου! Έτσι, δε χρειάζονταν να μεταναστεύουν χιλιάδες νέοι άνθρωποι, παράνομα, σαν οικονομικοί μετανάστες, αφού είχαν ψωμί, φαΐ και  δουλειά στον τόπο τους. Όταν ένα Κράτος είχε πρόβλημα, περισσότερο από τα άλλα, τότε, δίνονταν προτεραιότητα από όλα τα Κράτη, μέσω του Π.Π.Δ., να βοηθηθεί αυτό, και μετά το αμέσως επόμενο, σύμφωνα με τις ανάγκες του. Δηλαδή, όλοι εννοήσανε ότι είναι  ί σ ο ι  σαν ανθρώποι! Αυτό διδάσκονταν στα Σχολεία, και αυτό έπρεπε να εφαρμόσουν! Η ψυχή τους, σιγά-σιγά, έγινε όπως όταν ήταν παιδιά: Άδολη, χωρίς κακία και απανθρωπιά, αγνή, ήρεμη, γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο, για τα Ζώα, για τον ίδιο τον Πλανήτη!

Όσο ικανός κι αν είναι αυτός που Κυβερνάει, μικροί μου φίλοι, είναι α δ ύ ν α τ ο  να κάνει πολλά πράγματα για το σύνολο, όταν σ’ αυτό έχει μάθει να ζει ο ένας σε βάρος του άλλου. Όταν έχει μάθει να γίνεται η δουλειά του, χωρίς να πληρώνει τους φόρους στο Κράτος, όταν έχει μάθει να παίρνει μια θέση, με πλάγιο τρόπο, χωρίς να το αξίζει. Όταν έχει μάθει να μην πονάει βλέποντας την ανέχεια του πλησίον του, αλλά να …ηδονίζεται από τη διαφορά που κατάφερε να έχει από εκείνον, και αυτό να το θεωρεί …προκοπή! Ναι! Η «διαφορά» θα πρέπει να είναι τέτοια που θα

                                                -37-

δικαιολογείται από την προσπάθεια, την επί πλέον, που έκανες, και όχι από την παλιανθρωπιά, την …επιπλέον, που επέδειξες, για να «δείχνεις» ανώτερος, γιατί στην ουσία, ποτέ δεν ήσουν! 

Είχαμε χάσει το αυτονόητο μικρά μου παιδάκια! Το χρήμα είναι βρωμερό πράγμα, όταν, από υπηρέτης, γίνει αφέντης μας! Όταν δεν συνοδεύεται από την ανάλογη παιδεία. Τότε, οι διάφορες Πανανθρώπινες  Αξίες: Αγάπη, Οικογένεια, συνάνθρωπος,  αλληλοβοήθεια, μόρφωση, Κοινωνικότητα,  χάνουν το νόημά τους, και γινόμαστε, πια, χειρότεροι από τα Ζώα!

Πήρε κακό δρόμο ο Ντουνιάς! Όλα για τις απολαύσεις της σάρκας! Έρμη η ψυχή πνίγεται μέσα στα …«παστωμένα λιπαρά» του κορμιού, και ψάχνει διέξοδο, παραθύρι, για να ανασάνει!

      Για μένα, τον ταπεινό και τόσα λίγα γνωρίζοντα γράφοντα, ένα είναι το γεγονός-κατάρα της εποχής μας: Η συγκέντρωση του πλούτου του ντουνιά, με ένα άρρωστο και νόθο σύστημα, στα χέρια ελάχιστων ανθρώπων! 

Όμως, έρχεται η ώρα, που όλοι αυτοί οι «Νόμιμοι» …καταχραστές, να κάνουν τα δισεκατομμύριά τους ρολά χαρτιού … τουαλέτας! Χα! χα! …χαμός! Για φανταστείτε το! Θα είναι τυπωμένα πάνω στο χαρτί Δολάρια, Ευρώ, Γιέν κλπ, και θα σκουπίζουνε τον …ποπό τους, γιατί δε θα έχουν καμιά άλλη αξία, καμιά εφαρμογή! Γιατί δε θα έχουν αφήσει ούτε ίχνος από αίμα στο σβέρκο των φτωχών - για να  μ π ο ρ ο ύ ν, οι έρμοι,  να παράγουν - και να τους το παίρνουν ρουφώντας το …λίγο-λίγο!

Έτσι, θα τους είναι άχρηστα πια, και η μόνη «χρησιμότητά» τους θα είναι αυτή του …κωλόχαρτου (be …sorry)! …Χα! χα! …χαμός! Το μόνο που θα πετύχουν από την απληστία τους, θα είναι,  τελικά, το ακριβότερο …χέσιμο των αιώνων!

      Συγνώμη που τα λέω έτσι ωμά! Πιστέψτε με, ένα σκοπό έχω και μόνο. Να σας εξηγήσω, έστω με αυτό το …βρωμερό τρόπο, το πόσο επικίνδυνα γίνονται  τα λεφτά, όταν λείπει από μέσα μας η ανθρωπιά! Όταν λείπει η σκέψη μας για το διπλανό φτωχό παιδάκι, για το παιδάκι στην Αφρική,  στο Πακιστάν, στην Ινδία, που πεθαίνει, γιατί δεν έχει καθαρό νερό, γιατί δεν έχει μια μπουκιά ψωμάκι!

      Ξέρετε τι είδα τις προάλλες σ’ αυτό το …χαζοκούτι την τηλεόραση, που …άμα θέλει μπορεί να γίνει ένα Πανεπιστήμιο μέσα στο σπίτι μας, αντί για …διαφθορείο που γίνεται πολλές φορές; Λοιπόν! Είδα που λέτε σε ένα από αυτά τα Αφρικανικά πάμφτωχα Κράτη, να χρησιμοποιούν αντί για αλεύρι - που δεν είχαν -  χώμα που λέτε! Ναι! Χώμα, λάσπη! Δεν κάνω πλάκα, δυστυχώς! Οι μαμάδες τους, το κάνανε σα ζυμάρι που λέτε, και βάζανε μέσα λίγο λαδάκι και αλάτι για να νοστιμίσει. Στη συνέχεια, κάνοντάς το κομματάκια , σαν παξιμάδια, το  ξεραίνανε στον ήλιο, και το τρώγανε! Ναι!

Δηλαδή, την ώρα που αυτοί οι τσιγκούνηδες φαταούλες-κοιλαράδες, έκαναν το …σκατό τους … «παξιμάδι», κάποια παιδιά δεν είχαν υλικό, ούτε για …σκατό!  Γι αυτό σας λέω: …Φέρτε μου, τ ώ ρ α,  ένα …κοιλαρά γραβατωμένο, από αυτούς που μάζεψαν τα φράγκα του κοσμάκη, και να δείτε τι θα τον κάνω! Θα αγοράσω ένα γαϊδουράκι, πρώτα, για μένα! Μετά, θα  φτιάξω, για τον …κοιλαρά … «κοσμοκλέφτη»,  μια σακούλα από τέτοια χωμάτινα … «παξιμάδια», και θα τον δέσω από το ποδάρι, σα…γαϊδούρι, …συγνώμη …γαϊδουράκι μου! Θα του πω να ζήσει με αυτά ...ένα μήνα, και

                                                      -38-

να πίνει νερό από τον παλιοτενεκέ που πίνει το γαϊδούρι, …sorry agene, γαϊδουράκι μου! …Τι έπαθα και σε προσβάλλω παρομοιάζοντάς σε με τέτοια …υποκείμενα, δεν ξέρω, …μπα σε καλό μου!

      Μόνο έτσι, αυτά τα «πράματα» που θέλουν να λέγονται ανθρώποι, θα βάλλουν μυαλό, άλλος τρόπος δεν υπάρχει, πάει τέλειωσε!

Τα κόμματα γίνανε πλέον «Ανώνυμες Εταιρείες Ιδεολογικής Καπηλείας» και δε νοιάζονται για την καλυτέρευση της Ζωής των πολιτών, αλλά για τη δική τους, και μόνο …απρόσκοπτη κα ι … απρόσφορη επιβίωση! Φτάσανε, κόμματα και …κομματαρχαίοι στον πάτο της …ξεφτίλας! Γι αυτό  δέχτηκαν την πρωτοβουλία αυτών των παιδιών, των παιδιών ή των εγγονών τους, γιατί  δεν είχαν να προτείνουν κάτι το καλύτερο, αλλά ούτε κάτι το πιο ανθρώπινο. Ξαφνικά ένοιωσαν, μ’ αυτή την πρωτοβουλία, ότι ήταν μέχρι τότε θεριά που κατασπαράσσουν το ένα το άλλο! Ο κοιλαράς που λέγαμε, χόρτασε λεφτά, ο πολιτικός χόρτασε ψέμα, ο Θεός από πάνω χόρτασε …αδικία, και ο κοσμάκης χόρτασε …πείνα και …βλακεία! Όλη η Κοινωνία, όλος ο ντουνιάς έγινε μια φράση: «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ».

Όμως, γιατί ο κοσμάκης χόρτασε …πείνα και …βλακεία; Απαντώ: Διότι, πλανεύτηκε από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», και …άραξε, αφήνοντας το μυαλό του «αδούλευτο»!! Ναι! Γιατί όσο δε βάζουμε το μυαλό μας, μικροί μου φίλοι, να δουλέψει, τόσο, εκείνο, μαθαίνει να μην «παράγει»! Οπότε, …άλλο τόσο, ο πονηρός δίπλα μας μαθαίνει  να μας εκμεταλλεύεται! Ναι! Κ α ι  εμείς φταίμε πάρα πολύ για την κατάντια μας! Στην ουσία τι κάνουμε δηλαδή; Χρόνια και χρόνια τώρα, ξεπουλάμε, με το να «κοιμόμαστε», όλα μας τα δικαιώματα στον «πονηρό» δίπλα μας, που βάζει το μυαλό του να δουλέψει, έστω και μ’ αυτό τον …καταχραστικό τρόπο! … «Αφηνόμαστε» στα «χέρια» του, ψηφίζοντας κάθε τέσσερα χρόνια, και κάθε φορά που πάμε να ξαναψηφίσουμε, βρίσκουμε όλο και πιο … «αραχτό» αυτόν που του …εμπιστευτήκαμε την τύχη μας, έτσι, …στον «αυτόματο»! Ο διάολος, τελικά, ξύπνησε μέσα του, και από τετραετία σε τετραετία, όλο και τον διαφεντεύει, όλο και τον κάνει πιο άχρηστο για προσφορά στο σύνολο, και όλο και νοιάζεται - και μόνο - για την επανεκλογή του! Την ψήφο μας την κάναμε σαν ένα χεσμένο …βρακί, …συγνώμη … θύμα βρακί! Αντί να σκουπίσουμε πρώτα τον …ποπό μας, αντί να κάνουμε, δηλαδή, κάτι για να είναι «καθαρό», το φορέσαμε …ασκούπιστοι, και να το αποτέλεσμα! Βρώμισε το …Σύμπαν, πόσο μάλλον ο …ποπός - οι κυβερνώντες, στην προκειμένη περίπτωση - …συγνώμη για την …περίπτωση(!), που, με την χαζή εμπιστοσύνη μας, τους μάθαμε να είναι …βρωμιαραίοι! Θα μου πείτε: «Όχι όλοι!» …Εντάξει: Όχι όλοι! …Άλλο «όλοι» και άλλο …«κώλοι»!,  θα σας απαντήσω, στο άσχετο… 

…Τρελάναμε τους …Αριανούς, το ξέρετε; Δεν το ξέρετε;  Α! …Μα εσείς πολλά δε ξέρετε! Ακούστε λοιπόν!

Οι Αριανοί, σαν πιο προχωρημένοι από εμάς στον Πολιτισμό, όπως λέγεται, θελήσανε να μας επισκεφτούνε πριν χιλιάδες χρόνια, από την εποχή των Μαμούθ, ακόμα! Έφταναν κοντά στη γη μας την πανέμορφη, ενθουσιάστηκαν με τα νερά, το πράσινο, τα λουλούδια, τα πουλιά, τα ζώα,  αλλά, μόλις είδαν τον άνθρωπο σα νεάντερνταλ …καθυστερημένο, να μη

                                                 -39-

ξέρει να προστατέψει τον εαυτό του, είπαν, να το …αναβάλλουν!  Πέρασαν μερικές χιλιάδες χρόνια, που λέτε, και  είπαν να ξανάρθουν, για να δουν τι έκανε. Να έρθουν σε επαφή μαζί του, να επικοινωνήσουν, γιατί πίστευαν ότι θα έπρεπε να είχε εκπολιτιστεί πια!... Ήρθαν, …όμως, τι να δουν: Είχαν «προοδέψει» στον …οπλισμό! Έκαναν δόρατα, τόξα,  μεγάλα μαχαίρια και ακόντια, και σκοτώνονταν ακόμα πιο πολλοί μεταξύ τους, αντί να αλληλοπροστατεύονται! Οι Αριανοί, τα  …παίξανε!  Ξαναφεύγουνε, και ήρθαν πριν λίγο καιρό, για να δουν τι έγινε. Πίστευαν πια, ότι τώρα θα είχαν γίνει πιο πολιτισμένοι! Πράγματι, με το που πλησιάζουν, βλέπουν  γέφυρες, ουρανοξύστες, Σχολεία, Πανεπιστήμια, ομορφιές, καλοζωία, Εκκλησίες, Θεούς, και σκέφτονται: «Ε! Ωραία! Ήρθε πια ο καιρός να επικοινωνήσουμε! Μορφώθηκαν, πρόκοψαν, επιτέλους, μπορούμε να συνεννοηθούμε!». Ετοιμάζονταν, που λέτε, για προσγείωση σε κάτι πετρελαιοπηγές μέσα στην έρημο, όπου υπήρχαν τρυπάνια και ένα σωρό μηχανήματα. Ξαφνικά, κοιτάνε κάτι μεταλλικά πουλιά, να σηκώνονται από ένα τεράστιο βαπόρι, και να ζυγώνουν στην περιοχή! Εκεί που απορούσαν, τι να είναι, βλέπουν καλύτερα, και κοιτάνε πως είχαν μέσα ανθρώπους, που έκαναν κάτι αδιανόητο για την κοινή λογική: Αρχίζουν να επιτίθενται με κάτι καταστροφικά όπλα, βομβαρδίζοντας ανθρώπους και εγκαταστάσεις γεωτρήσεων! Κατάλαβαν, πως αυτοί οι «εξελιγμένοι» τεχνολογικά, δε διέφεραν από τα θεριά, γιατί σκοτώνονταν για να κλέψουν οι μεν το πετρέλαιο από τους δε! Μετά, τους είδαν να το κουβαλάνε, μακριά στον τόπο τους, με κάτι τεράστια βαπόρια! Έμειναν λίγο καιρό, κοιτώντας απογοητευμένοι τους δυο πανύψηλους «Δίδυμους Πύργους» τους. Έκαναν, στη συνέχεια μια βόλτα στους …δαρμένους … «μουντζαχεντίν», και είδαν κάτι  εξίσου σοκαριστικό: Κάποιοι θρησκευτικοί αρχηγοί, «πλακώνουν» στο μπλα-μπλα μερικούς από αυτούς τους δύστυχους, και - μετά την …τρόμπα του φανατισμού - τους μαθαίνουν πώς να …πιλοτάρουν! Δηλαδή, τους κάνουν …τηλεκατευθυνόμενα …βλήματα! Στη συνέχεια, τους αποστέλλουν και τους …αμολάνε,  σε κείνο το πλούσιο Κράτος, όπου - σαν αεροπειρατές -  αρπάζουν τα αεροπλάνα! Χωρίς να λογαριάζουν τη Ζωή τους,  τα …κοπανάνε στους Δίδυμους Πύργους και σε άλλο κτίρια, φορώντας πεντέξι …σώβρακα ο καθένας! «-Γιατί;» «-Διότι, οι εκπαιδευτές τους, τους είπαν ότι στον παράδεισο που θα πάνε, θα έχουν όσες γυναίκες θέλουν, και άρα …θα τους χρειαστεί το …πουλί τους! 

  Οι Αριανοί ταράζονται, και ετοιμάζονται να την …κάνουνε!

-Σιγά ρε Αριανόπουλα! …Κάποιο ατύχημα θα έγινε δε μπορεί!…, κάνει ένας … «φιλόζωος», θέλοντας να μας δώσει μια ακόμα ευκαιρία.

-Τι ατύχημα ρε … αγαθούλη «συνΑριανέ» μου… Δε βλέπεις; …Ο Νεάντερνταλ είχε από αυτούς πολύ περισσότερο …νιονιό! … «Ατύχημα» …έχουν στο μυαλό τους! Ούτε τα Πανεπιστήμια, ούτε  η τεχνολογία τους βοήθησαν!, …πίσω ολοταχώς! Αφήστε τους να αλληλοσκοτωθούν, να καούν σαν το δάσος που το έχουν καταφάει τα παράσιτα, και  όταν μείνουν λίγοι και αρχίσουν να προοδεύουν σαν καινούργιο χορτάρι μέσα από τις στάχτες,  τ ό τ ε,  θα ξαναέρθουμε! …Δηλαδή μετά από …καναδυο χιλιάδες χρόνια! Πίσω ολοταχώς!!!,  πρόσταξε ο αρχηγός της αποστολής των Αριανών, και την άλλη στιγμή χάνονταν, κατά … Άρη …μεριά!

Χα! χα! …χαλάστρα! …Τρελάναμε τους …Αριανούς!

                                                 -40-

…Πήραμε όλοι από μια δάδα αναμμένη, που άλλη γράφει «Κλέφτης», άλλη «ανήθικος», άλλη «φιλοτομαριστής», άλλη «παλιάνθρωπος», άλλη «φιλάργυρος», και βάζουμε φωτιά, …όπου μπορεί ο καθένας, βρίζοντας για το …άδικο του ντουνιά! Γέλια! Γέλια και κλάματα!

Πράγματι είμαστε τρελοί, κάτι έχει πάθει το μυαλό μας! Λες και …«παραδειγματιστήκαμε» από αυτούς που εκλέξαμε να μας κυβερνούν! Λες και ζηλεύοντας - ο καθένας από εμάς - τον αμέσως ανώτερό του …κλέφτη, …είπε να τον …ξεπεράσει! Υπάρχει μια «άμυλα», ένας ανταγωνισμός, όχι όμως προς τα πάνω, αλλά, προς τον …πάτο! Δεν εξηγείται αλλιώς!

 Από τη μια οι γονείς που τρέχουν για τα υλικά αγαθά των παιδιών τους, αφήνοντας «νηστική» την ψυχούλα τους στην αγκαλιά μιας νταντάς, αμφίβολης - πολλές φορές - ποιότητας, και απ’ την άλλη, οι  Δάσκαλοι, που κάναν’ το λειτούργημα …κακούργημα! Εναρμονιζόμενοι με το «σύστημα», σας διδάσκουν, ψυχρά, πώς να βγάλετε λεφτά όταν μεγαλώσετε. Ότι πρέπει να ξέρετε τρεις-τέσσερις ξένες γλώσσες κλπ, έχοντας οι ίδιοι το μυαλό τους στις…αυξήσεις, και για τα …κλαδικά τους! Τίποτα παραπάνω! Λες και το καθήκον τους είναι να γίνετε…χρηματομηχανές! Δεν υπάρχουν στα Σχολεία, κάποιες ώρες την εβδομάδα, που θα αφιερώνονται στα πνευματικά αγαθά, στην «καλλιέργεια» της ψυχούλα σας: Να σας μιλάνε για «καλές πράξεις», για το πόσο βοηθάτε τους - …άφαντους - γονείς σας. Να σας λένε για τις ανάγκες άλλων παιδιών σε φτωχές χώρες, που δεν έχουν ένα εμβόλιο, λίγο καθαρό νεράκι!

Πράγματι! Πρέπει να ήμαστε …παλαβοί εμείς οι μεγάλοι,, και …προφανώς το ίδιο θα πάθετε  και εσείς, μόλις …μεγαλώσετε, αν δεν καταστραφεί το …σύμπαν!

«…Σας βάζουμε στο δικό μας αδιέξοδο λούκι, και στο τέλος θα καθίσετε, στο ίδιο …παλούκι!». Συγνώμη. Αυτή είναι η «γυμνή αλήθεια», και - να θυμάστε - ότι οι «καλοί οι τρόποι», πολλές φορές, λειτουργούν, σκόπιμα και ένοχα, σα σκεπάσματά της!

 Κάποτε, δε μπορεί, θα κατέβουν οι εξωγήινοι από …περιέργεια, και θα  εξετάσουν δείγματα από τα …κρανία μας, αν βρουν κανέναν ζωντανό, για να δουν τι ήτανε αυτό που μας τρέλανε! Τι ήταν αυτό στο μυαλό μας, που δε μπόρεσαν να το αντιμετωπίσουν οι επιστήμες, ο πολιτισμός προηγούμενων γενεών, η τεχνολογία, τα Πανεπιστήμια. Το πώς δηλαδή δε μπορούσαμε να καταλάβουμε ένα απλό πράγμα: Πως αν δεν έχει ο γείτονάς μου φαΐ, και έχω εγώ πολύ περισσότερο, γιατί του το παίρνω, αισχρά, θα έρθει μια κακιά μέρα, όπου - αφού δεν θα έχει να φάει -   από ειρηνικός, θα αποκτηνωθεί, θα αγριέψει! Τότε, μη έχοντας τι άλλο να χάσει - καθότι η πείνα ξυπνάει το ένστικτο της αυτοσυντήτησης - θα σπάσει τις σιδεριές του φράχτη σου, και τα ακριβά κάγκελα του υπέροχου σπιτιού σου! Θα …μπουκάρει, και    αν αντισταθείς, θα μου πάρει το …σκάλπ! 

Σ ’αυτό το σημείο φέρνουμε όλοι μαζί, εμείς οι «πολιτισμένοι …Δυτικοί, τον κόσμο! Γι αυτό έρχονται τα καραβάνια των οικονομικών μεταναστών στη χώρα μας, και σε κάθε χώρα, πιο πλούσια από τη δική μας! Είναι οι φτωχοί γείτονες, που είπαμε, και απλά, δεν άρπαξαν, ακόμα, όλοι με κάτι τεράστια βαπόρια, μαζί, τις χαντζάρες! Αυτοί που φάγανε τον

                                                -41-

πλούτο τους, τώρα βάλανε …χέρι και εμάς, και κοιτάνε να μας κάνουνε  στον τόπο μας, …λευκούς …αραπάδες! 

Το είπαμε, χίλιες φορές: Αντί να κατασκευάζουμε όπλα για να πάρουμε τον πλούτο του γείτονα, να κατασκευάσουμε και να του πουλήσουμε μηχανήματα και τεχνολογία,  στον τ ό π ο  του! Αυτό είναι που θα κάνει αυτούς τους δύστυχους να μείνουν στον τόπο τους, και αυτό είναι που θα κάνει τους …Αριανούς να ξανάρθουν, για επικοινωνία μαζί μας - σώφρονες όντες - και όχι για να βρουν τα αίτια της …αυτοκαταστροφικής …βλακείας μας!

                                    …………………….

Πέρασε καιρός, κάπου τρία χρόνια από τότε, που πήραν τα παιδιά τις τύχες του ντουνιά στα χέρια τους. Το «πείραμα» που …άφησαν να γίνει - οι «μεγάλοι» σε ηλικία, και σε πόστα - έδειξε ότι πέτυχε. …Όμως: Πέτυχε η «εγχείριση», αλλά, ο … «ασθενής», μετά από λίγο καιρό, δυστυχώς, …απεβίωσε, γιατί δεν έγινε η «επέμβαση» στην ώρα της!». 

 Είναι σα να υπάρχει ένας άρρωστος, και είναι στα τελευταία του, από μια αρρώστια, που ξέρουν τα αίτια, αλλά αργούνε να φέρουνε το φάρμακο, για …γραφειοκρατικούς λόγους!

Δηλαδή: Ο ασθενής, έχει πολλές αντοχές! Αντέχει μέρες, μήνες, χρόνια, με λάθος φάρμακα, γιατροσόφια,  κακούς γιατρούς! Όμως, έρχεται κάποια στιγμή που, ο οργανισμός του, δεν αντέχει άλλο!  Έχει χάσει όλες τις αντιστάσεις του, όλα τα «όπλα» του, όλες τις άμυνες του, και …εκείνη τη στιγμή, έρχεται το …αντίδοτο της ασθένειας! Το ανακαλύψανε οι φοιτητές, οι επόμενοι νέοι συνάδελφοί τους!

 Με τα πολλά, συνεννοούνται, οι … «παλιο»-γιατροί, και δίνουν την ευκαιρία στους «φοιτητές, που τους σνομπάριζαν ως τώρα, να δοκιμάσουν  το φάρμακο, που βρήκαν όπως λένε, και να προχωρήσουν στη θεραπεία. Τους δώσανε όμως την  ευκαιρία …κατόπιν …αορτής, όταν ήταν αργά, αφού σηκώσανε χέρια και …νυστεριά! Όταν πια κατάλαβαν πως ήταν αναχρονιστικοί, πως επαναπαύτηκαν στις …δόξες και στις …λόξες τους, και πως τα έκαναν …σκατουλάκια, …με το συμπάθιο!

Ήρθαν λοιπόν οι …φοιτητές, με το φάρμακο! Το βάλλανε βιαστικά στο αίμα του ασθενούς, με μια ενέσα, αλλά, εκεί που ο ασθενής αναδεύτηκε, κουνήθηκε, θετικά, και όλοι είπαν: «Ναι! Αυτό είναι!», τα πράγματα μπερδεύτηκαν! Ο οργανισμός του άρρωστου δεν τα κατάφερε να ανανήψει, να γίνει καλά! Πάλεψε λίγο καιρό, αγωνίστηκε, έδωσε χαρά στους φταίχτες … «παλιο»-γιατρούς, αλλά και στους  πολύ σωστούς φοιτητές, και …καθάρισε, στο βωμό του «συστήματος»!…

Όλα δηλαδή, έχουν μια κόκκινη γραμμή! Όλα, έχουν ένα όριο αντοχής! Ό,τι και να συμβεί μετά από αυτό, δε μπορεί να φέρει, πια, το αποτέλεσμα  το οποίο θα μπορούσε λίγο νωρίτερα!

Για παράδειγμα: Ένα ποτήρι,  που είναι - ας πούμε στην περίπτωσή μας - ο ασθενής, μπορεί να δεχθεί, να «αντέξει», εκατοντάδες σταγόνες με νερό! Βάζεις, βάζεις, και χωράει κι άλλες! Έρχεται κάποια στιγμή που το βλέπεις να ξεχειλίζει. Βάζεις ακόμα μερικές, και βλέπεις πως, ακόμα, δε χύνονται! Έρχεται όμως μια στιγμή, που δεν παίρνει άλλες! Βάζεις με πολύ προσοχή,

                                                  -42-

μία, δύο, αλλά όσο και να προσέξεις, βάζοντας την τρίτη, κάνει «πλαφ!», ξεχειλίζει, και χύνεται!

Ερχόμενοι στο θέμα μας, στα παιδάκια-ήρωες αυτής της ιστορίας μας, λέμε: Τα παιδάκια είχαν έρθει, όταν ο ντουνιάς - σαν το ποτήρι - δεν έπαιρνε πια ούτε σταγόνα! Ήταν ένα ποτήρι, που είχε γεμίσει από σταγόνες λαθών, κλεψιών, …«αρπαχτών»,  βολεψάκιδων, «πονηρών»,   λαμογιών, κρετίνων, μωροφιλόδοξων, «σωτήρων», «εθνοσωτήρων, και …καραγκιόζηδων!

Εδώ έχουμε να πούμε ένα «συγνώμη»  στον λαϊκό ήρωα τον Καραγκιόζη. Τον τόσο ταπεινό, μα παρεξηγημένο αυτό ήρωα της Ζωής, του αγώνα της επιβίωσης, με το παρακάτω - ας το πούμε -  «στιχοποίημα»:     

                        Συγνώμη Καραγκιόζη μου.

«Δεν έκλεψες, να καμωθείς με μύριους φαύλους τρόπους,

δεν φέρθηκες πισώπλατα σε φίλους και συντρόφους.

Συ είχες αγαθή ψυχή, κορόιδευες τους «πάνω».

Δεν έκλεισες τα μάτια σου για τ’ άδικο στον κόσμο,

τριγύρω μοσχοβόλαγες βασιλικό και δυόσμο!

Συγνώμη Καραγκιόζη μου, συ αγαθέ παππού μου,

στα μαύρα βλέπω μάτια σου, κομμάτι του εαυτού μου,

που ψάχνω τρόπο σήμερα για να επιβιώσω,

χωρίς να αλλάξω «χρώματα», πρόστυχα να …ενδώσω!

Στην «Εξουσία» πώς να πεις, κάτω για να κοιτάξει;

με ξένο αίμα ορθώνεται, πού δάκρυ για να στάξει;

Συ ήσουνα ένας σκυφτός, καθάριος ανθρωπάκος:

Η μούρη σου μεγάλωνε από τα «ψέματά» σου,

που τα ‘λεγες να λυτρωθείς απ’ τ’ άδικο μπροστά σου!

Αν θέλεις φίλε, «υποκριτή» να ονομάσεις κάποιο,

«κλέφτη» αν θέλεις να τον πεις, «καταχραστή» και «σάπιο»,

«κρετίνο» πες τον και «φτηνό», φτύσ’ τον  με απαξία,

μα Καραγκιόζη μην τον πεις, γιατί, παίρνει …αξία!»

Μετά από αυτή την …Καραγκιοζοανάλυση, επιστρέφουμε στα αίτια που οδήγησαν στο να καταρρεύσει ο - από ψυχής - εκείνος μεγάλος αγώνας των παιδιών της ιστορίας μας. Των παιδιών, ουσιαστικά, όλου του κόσμου, που πίστεψαν, και κατάφεραν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά που στο τέλος, όμως, φάνηκε ότι ο «ασθενής», η Παγκόσμια Κοινωνία, είχε περάσει την «κόκκινη γραμμή» των αντοχών της, και  δ ε ν   τ α   κ α τ ά φ ε ρ ε!

-Δηλαδή, θα αναρωτηθείτε, πήγαν στράφι όλοι αυτοί οι αγώνες των παιδιών;  Δεν έμεινε, λοιπόν, τίποτα μετά την καταστροφή;

-Ό χ ι! Λάθος!  Εκείνος ο αγώνας τους, δεν πήγε καθόλου στο βρόντο! Αυτό, όμως, θα το δούμε, αφού πρώτα μάθουμε το «τίμημα» που

                                                  -43-

πλήρωσε αθώος, … μέχρις ενός σημείου, κοσμάκης. Και λέω, μέχρις ενός σημείου, γιατί όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, όταν πάρει - για παράδειγμα - φωτιά  το …χωριό μας! Σημαίνει, ότι δεν καθαρίζαμε τα ξερά χόρτα, ότι δεν είχαμε κρουνούς για νερό και λοιπά, και αντί να καεί ένα σπίτι, του οποίου  ο νοικοκύρης έκανε το λάθος, τελικά, κάηκε όλο το χωριό!

      Να λοιπόν, πια ήταν η ζημιά αυτού του «μεγάλου χωριού» της «παγκοσμιοποίησης», που το λέμε «Ντουνιά», και αποτελείται από όλα τα «σπίτια», δηλαδή τα Κράτη όλου του κόσμου!

Αρχίσανε, όλα τα Κράτη - που χρωστούσανε σε Τράπεζες και άλλους μεγάλους «φαταούλες» του ντουνιά - να μην πληρώνουν. Αυτές οι αφαιμακτικές Τράπεζες, στην πρεμούρα τους να βγάλουν όλο και περισσότερα κέρδη, δίνουν, αλόγιστα, δάνεια σε ανθρώπους και σε Κράτη! Στη συνέχεια ζητούν τεράστια «επιτόκια», όπως τα λένε αυτά τα αναθεματισμένα, που όμως κάποια στιγμή δεν μπορούν τα Κράτη και οι Λαοί να τα πληρώσουν, και τότε βλέπουμε να χρωστάει ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στις Τράπεζες! Εμάς, τους μεγάλους, μας κόψανε τον …κώ.., παρντόν, χα! χα! χα!, το μισθό …ήθελα - δήθεν(!) - να πω, και εσάς τα παιδιά, …ε μ ε ί ς  σας κόψαμε τα παιχνίδια, τις βόλτες, τα δωράκια και λοιπά! Τι είχε γίνει; Φάνηκε ότι ζούσαμε με δανεικά, και παίρναμε δάνεια για εορτές, για διακοπές, για … για … Οι τράπεζες δίνανε, αλλά ξαφνικά είδαν όλοι ότι …παριστάναμε τους πλούσιους! Πως θα πας ρε …καραμουσταφά διακοπές, χωρίς δραχμή στη τσέπη, χωρίς να σου περισσεύουν χρήματα, αλλά με δανεικά;  Και συ …«πονήρω» Τράπεζα, πώς δίνεις αβέρτα πιστωτικές κάρτες; Ναι! Ξέρω! Για να παίρνεις …διοβολοεπιτόκιο 15% και να θησαυρίζεις! Τελικά τι έγινε; Χαθήκαν’ τα λεφτά! Τα πήρανε πέντ’ έξι σε κάθε κράτος και άλλοι πέντ’ έξι  - πιο …κοιλαράδες - σ’ όλο το ντουνιά!

…Γι αυτό …«επιτρέψανε» στα παιδάκια - στα …θύματα αυτού του βρωμο…κατεστημένου -  να βάλουν…τάξη, σε αυτό το κλεψιμαίικο, σ’ αυτή τη διαφθορά! Όλοι - ιδικά στην Ελλαδίτσα μας -κλέβανε ή βολευότανε με παράνομους τρόπους! Και αυτοί οι λίγοι που πλήρωναν κανονικά και δεν κλέβανε ένοιωθαν …μακάκες! Oι «μακάκες», ξέρετε, είναι κάτι  μαϊμούδες,  αλλά …ξέρω ότι το όνομά τους σας θυμίζει  μια άλλη λέξη, που όλοι τη λέμε, αλλά κανένας δεν την …ομολογεί! Πώς να σωθεί  ο κόσμος φίλοι μου μικροί; Η προσπάθεια όλων των παιδιών ήταν συγκινητική, αλλά φάνηκε ότι οι κοινωνίες ήταν πλέον πολύ άρρωστες! Ζούσαμε μέσα σ’ αυτή την …παλιοκατάσταση, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε, θεωρώντας πως, …έτσι είναι ο κόσμος, αφού περνάμε μια …χαρά…

                      Η …δανεική γραβάτα.

            «Το είχαμε το Δίκιο δεδομένο,

            ξαπλώσαμε στον ίσκιο του …χλιδάτα!

            …Ξυπνήσαμε με μάτι ανταριασμένο,

            μοστράροντας τη …δανεική γραβάτα!

            …Η κάθε «εξουσία» και μια βία,

            στον κόλπο  που ‘χει του άδικου το σπέρμα,

            και γίνεται της φτώχειας η συμβία,

            συνειδητά, αν δε φωνάξεις «Τέρμα»!

                                                -44-

            Της Γνώσης το βιβλίο, έρμε, πιάσε,

            «ντουφέκι» κάντο, νικητής για να ‘ σαι!...».

Το …οποίον, σημαίνει ότι: Αν δε μορφωθούν οι πολίτες, θα τους κυβερνούν κάποιοι … αλήτες!

Έτσι, άρχισε ο …κρυφός «τρίτος παγκόσμιος πόλεμος»! Ένας πόλεμος διαφορετικός! Επίσημα, δε χάνονταν ζωές, αλλά τα πλούσια κράτη έκαναν τη δουλειά τους καλύτερα και από το αν υπήρχε πόλεμος! Υποδούλωσαν τα μικρά, απρόσεχτα και φτωχά κράτη, που ήταν οι καταναλωτές των προϊόντων και των όπλων τους, που λέτε! Άρχισαν να τους …τιμωρούν με …βρωμοεπιτόκια διπλάσια και τριπλάσια από αυτά που έπρεπε! Δηλαδή, από τη μια πάρτε, φάτε, …σκάστε… και από την άλλη: «Α! Τώρα που δεν έχετε να πληρώσετε, θα δουλεύετε για …εμάς, δίνοντας τα δύο τρίτα των κερδών σας για τα δανεικά, και τους τόκους τους!». Οι φτωχοί λαοί, δεν άντεξαν να πληρώνουν, που λέτε, και βγήκαν στους δρόμους, γιατί δε μπορούσαν να ζήσουν! Κάποια κράτη είπαν: Δε σας πληρώνουμε και να πάτε να …κουρευτείτε, …φαταούλες …bank, και αχόρταγοι κοιλαράδες !  Αρχίσανε οι κλεψιές! οι πλούσιοι έβαζαν αμπάρες και κάγκελα στα σπίτια, αλλά η πείνα δεν αντέχεται, όπως είπαμε! Ο  νηστικός  δεν είχε πια τι να χάσει, αφού έχανε τη ζωή του! Άρχισε το πλιάτσικο!  Οι ληστείες από δέκα τη μέρα στην πρωτεύουσα  έγινα εκατό, έγιναν διακόσιες! Η Αστυνομία ανήμπορη, η οικονομίες τινάχτηκαν στον αέρα και άρχισαν τα κράτη, ένα-ένα να δηλώνουν αδυναμία πληρωμών μισθών και συντάξεων. Στην Ευρώπη σε λίγους μήνες  έφτασαν τα …δέκα. Η Αμερική το ίδιο! Στα δε φτωχά κράτη της Αφρικής, ξεσηκώθηκαν οι Λαοί και άρχισαν οι σκοτωμοί, η αναρχία, οι θάνατοι από την πείνα. Αντί να έρχονται τριακόσιοι τη μέρα στην Ελλάδα, άρχισαν να έρχονται …χίλιοι! Όμως, είδαν τη φτώχεια μας, και ότι οι νέοι μας με μια αγκαλιά πτυχία, και γεμάτοι ανεργία, …φεύγανε στις δικές τους πατρίδες, και μπερδεύτηκαν! Η κατάσταση είχε φτάσει στο …τρελό απροχώρητο!

Ο Ο.Η.Ε. έγινε … «Ο.Φ.Ε.» «Οργανισμός …Φτωχεψάντων Εθνών», και βλέποντας πια πως ο ρόλος του είναι για γέλια, μάζεψε, επιτέλους, όλους τους αρχηγούς των κρατών και κάνανε ένα παγκόσμιο συνέδριο, για να πάρουν αποφάσεις, …πριν είναι αργά! Χα! χα! …χαλαρώστε! Είπαν πως πρέπει να αρχίσουν απ’ την αρχή, και να κάνουν πράξη τα επόμενα δέκα πέντε χρόνια αυτά που έκαναν τα παιδιά, αλλά με λάθος «υλικό», αφού τα πάντα είχαν πλέον διαβρωθεί! Κατάλαβαν ότι έπρεπε να δημιουργήσουν σωστούς πολίτες από το Σχολείο, ότι έπρεπε τα Σχολεία να διδάσκουν πια την ανθρωπιά, την ειρήνη, το Δίκιο, και όχι τις διαολομπίζνες, και τον πλουτισμό! Δημιούργησε ένα παγκόσμιο στρατό που θα παρενέβαινε - όπως ψηφίσανε - σε κάθε περίπτωση βίας κυβερνώντων, σε κάθε κράτος. Έτσι, μηδενίζοντας σχεδόν τα έξοδα για την αγορά όπλων, τα Κράτη έδωσαν τα λεφτά εκείνα, για Ενάρετους Πολίτες, για την επιστροφή της Ηθικής και των Αξιών στα Σχολεία!     

 Κατάλαβαν, πως ο υπέρμετρος πλουτισμός μερικών είναι σε βάρος του συνόλου, γιατί συγκεντρώνουν λεφτά που ανήκουν σε όλους! Έτσι,

                                                  -45-

απαγορεύοντας, με ένα παγκόσμιο Σύνταγμα που ψηφίστηκε, τον πλουτισμό πάνω από ένα λογικό όριο κάποιων, άρχισαν να εφαρμόζουν το πρόγραμμα των παιδιών που μεγάλωναν και το απαιτούσαν! Επιτέλους, έφταναν χρήματα πια  κ α ι  στους φτωχούς, που τα …έβγαζαν! Τα κράτη έβαζαν μεγάλους φόρους στους πλούσιους και οι κοινωνίες άρχισαν να επιβραβεύουν αυτούς που έκαναν καλά έργα, και όχι να αναδεικνύουν αυτούς που πλούτισαν υπέρμετρα.

Παρενέβαιναν πια κ α ι  στις γεννήσεις, και επέτρεπαν μέχρι και συνιστούσαν την έκτρωση, στο αρχικό στάδιο, όταν έβλεπαν ότι το οικονομικό επίπεδο ήταν τέτοιο, που δε θα μπορούσε να μεγαλώσει σωστά εκείνο το παιδί. Κάνανε, δηλαδή, ότι κάνουν σήμερα οι αρμόδιες υπηρεσίες υιοθεσίας: Δε σου επιτρέπουν να υιοθετήσεις παιδί, αν δεν είσαι ικανός από ικονομική και όχι μόνο πλευρά Έγιναν πράγματα αντίθετα με αυτά που γίνονταν τα προηγούμενα χρόνια, γιατί αλλιώς θα χάνονταν οι πάντες! Είπαν πως αυτά θα ισχύσουν για πέντε χρόνια, μέχρι που να ηρεμήσουν τα πράγματα, και να γλιτώσει ο  κόσμος την πλήρη καταστροφή και έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο!

Όμως, όπως είπαμε, ο Τρίτος Παγκόσμιος ήταν ήδη σε …δράση, και είχε έρθει κρυφά, πρόστυχα και αθόρυβα σαν τον καρκίνο, που σαπίζει το κορμί και δεν το καταλαβαίνεις, και όταν  το καταλάβεις είναι αργά!

Αυτή η κατάσταση με θανάτους, με τοπικές ταραχές, με εγκληματικότητα και λοιπά άρχισε να αλλάζει μετά από δεκαπέντε χρόνια! Ρωτάτε «Γιατί;»  σας απαντώ: Διότι, τα παιδάκια που ξεσηκώθηκαν τότε και προδόθηκαν από την προχωρημένη και μη αναστρέψιμη διαφθορά των πολιτών, είχαν πλέον γίνει σχεδόν τριαντάρηδες, και είχαν πάρει αυτά επίσημα τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους! Ναι! οι διεφθαρμένοι  εξηντάρηδες είχαν πλέον πει, σχεδόν οι …μισοί, το … «ποίημα», τα …τινάξανε, ντε, και αυτοί που ζούσαν, δε μπορούσαν να κάνουν πια ούτε καλό, αλλά ούτε και …κακό! Απλά καταλάβαιναν τα λάθη τους, που ήταν η αδιαφορία για το Δίκιο, για τον άνθρωπο, και η τρέλα τους με τα λεφτά, και έκαναν τον …κινέζο! Ναι! Είχε αλλάξει προς το καλύτερο ο κόσμος! Όλοι πια βλέπανε, πως αν δε γίνουν καλύτεροι, θα έρθουν ακόμα χειρότερα, θα αρχίσουν να σφάζονται οι ανθρώποι μεταξύ τους σε όλα τα κράτη! Οι κακοί θα προμηθεύονταν, παράνομα, όπλα - τι και αν τα Κράτη επίσημα είχαν σταματήσει την παραγωγή - και θα άρχιζαν  εξοντωτικοί εμφύλιοι!

 Πάντα, σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι «βοηθούμενοι» από καιροσκόπους «αρχηγούς», γίνονται δυο κομμάτια: Το κακό είναι ότι και οι δυο πλευρές … «έχουν δίκιο» από τη μεριά τους, και αλληλοσφάζονται. Αυτά τα ξέρανε οι παλαιοί που κάποιοι, οι πιο γέροι, θυμούνταν ακόμα τέτοιες καταστάσεις. Γι αυτό, πέρα από τον …κινέζο,  κάνανε και τhν …πάπια, και λέγανε «Ναι» στις προτάσεις για Σχολεία με ανθρώπινες αξίες. Ναι, στη δημιουργία χαρακτήρων με σεβασμό στον άνθρωπο, στην οικογένεια, στο Δίκιο του διπλανού, και όχι πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά, πώς να αποχτήσουμε διπλώματα, για να τα οικονομήσουμε, και μόνο!

Εκείνα λοιπόν, τα μικρά παιδάκια της ιστορίας μας, που μεγάλωσαν, όπως και εκατομμύρια άλλα, που είχαν «γαλουχηθεί» με Αξίες και Αρετές

                                                 -46-

που είχαν στόχο και σκοπό το Δίκιο, την Αγάπη και τη Φιλανθρωπία - οικογενειάρχες πια - ζούσαν με αυτά τα δεδομένα! Ενεργούσαν σύμφωνα με αυτά, στα πόστα τα Κυβερνητικά που, κάποια από αυτά κατείχαν, αυτά πίστευαν, και αυτά μάθαιναν - το σπουδαιότερο - στα παιδάκια τους!

Έτσι, την ώρα που ο ντουνιάς πήγαινε για το μεγάλο ολοκαύτωμα, που λέμε, άρχισε να επικρατεί η - ώριμη πια - άποψη εκείνων των μικρών, τότε, παιδιών. Όπως είπαμε, δεν είχαν βέβαια οι μεγάλοι και άλλη επιλογή, οπότε «παρασύρθηκαν» οι πάντες σε  μια άλλη, πιο ανθρώπινη συμπεριφορά, με «κουρεμένη» τη λαμογιά, με τάση για καθαρότητα. Τα προβλήματα υπήρχαν, αλλά άρχισαν να αντιμετωπίζονται σωστά, όπως θα έπρεπε να γίνεται πριν τριάντα χρόνια! Λειτουργούσαν οι Νόμοι για τους φτωχούς και δεν ήταν πια «εργαλεία» πλουτισμού των πονηρών, που με μύριους τρόπους τους έφερναν στα …μέτρα τους, για να θησαυρίζουν σε βάρους του απλού κοσμάκη! Έτσι, λοιπόν, την τελευταία στιγμή, σώθηκε η … «παρτίδα», μαζί και η …Πατρίδα! Η κ ά θ ε  Πατρίδα, αφού οι ίδιες ορθές σκέψεις επικρατούσαν παντού. Εκεί που είχε ξεφύγει πολύ η κατάσταση, στην Αφρική, στο Πακιστάν κλπ, έτρεξαν όλοι μαζί, επέβαλαν με το καλό ή το άσχημο, δηλαδή με τον Παγκόσμιο Στρατό, που είπαμε, την Ειρήνη, την ηρεμία. Έδωσαν ψωμί, νερό και φάρμακα για να μη πεθαίνουν παιδάκια και μεγάλοι, και τους βοήθησαν να εργαστούν στον τόπο τους. Έλεγξαν τις γεννήσεις, με το καλό ή με το άγριο, για μερικά χρόνια, και τελικά κατάφεραν να σώσουν τον άνθρωπο από τη βέβαιη εξαφάνιση, γιατί, …ό λ ο ι  είχαν πυρηνικά όπλα! Θα γινόταν της …Χιροσίμας, αν ξεκινούσαν και φόρτωναν στους εκατοντάδες πυραύλους - που έχουν όλα τα κράτη για τηλεπικοινωνιακούς ή μετεωρολογικούς λόγους -  πυρηνικές κεφαλές και τις …αμολούσαν όπου γούσταρε ο καθένας! Δε θα έμενε ούτε άνθρωπος, αλλά ούτε και μέρος για ζωή πάνω στη Γη. Αυτό ίσως ήταν εκείνο που τους κράτησε! Ναι! Όταν γνωρίζεις ότι αυτό το κακό που μπορείς να κάνεις σε κάποιο, μπορεί κ α ι  αυτός να σου το ανταποδώσει, τότε, αυτό το «αντίπαλο δέος» σε κρατάει πιο συμμαζεμένο! Όχι ότι σέβεσαι τον «αντίπαλο», αλλά γιατί  σέβεσαι το …κεφάλι σου, και το θέλεις πάνω στον ώμο σου, και όχι σάπιο γεμάτο ραδιενέργεια, να στο τρώνε τα …σκουλήκια!

       

      Έτσι, με το που ήρθαν - μετά από μεγάλες σπουδές και διακρίσεις - «Τα παιδιά που πετούσαν στα …σύννεφα» στην Ελλάδα, προτάθηκαν - στο …δρόμο ακόμα - Διαδικτυακά, και ανακηρύχτηκαν «Κυβερνήτες επ’ αόριστον», από όλο το Λαό. 

      Έπιασαν αμέσως δουλειά, κάνοντας βασικές κινήσεις. Είχανε στο νου τους πράγματα και …θαύματα, όσον αφορά το μέλλον της Τεχνολογίας και των προχωρημένων Επιστημών που σπούδασαν. Αλλά όλα έπρεπε να γίνουν, αφού προετοιμαστεί κατάλληλα, πρώτα, η κοινωνία. Η κ ά θ ε  κοινωνία, αφού  ό λ α  τα κράτη ακολουθούσαν τις κινήσεις τους, μέσα από τον «Κυβερνοχώρο» του Παγκόσμιου Διαδικτύου. Η ανατροπή των πάντων - ακόμα και της έννοιας της ίδιας της Ζωής -  θα ήταν η επόμενη φάση της Ανθρωπότητας, με βήματα ασυνήθιστα γοργά, που θα πήγαιναν τον

                                                      -47-

Άνθρωπο εκεί που του άξιζε, μακριά από τη μιζέρια, …ανάμεσα στ’ αστέρια!

      Έτσι, άρχισαν με τα πιο απλά:           

      Οι εκλογές πια δε θα γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά, σε κάθε Κράτος, υπήρχε ιστοσελίδα όπου οι Λαοί ψήφιζαν ανά πάσα ώρα και στιγμή, και μόλις το ποσοστό έπεφτε κάτω από το πενήντα ένα τοις εκατό, κατά πλειοψηφία, αμέσως προτείνονταν οι …επόμενοι!

      Άλλαξε ο απαρχαιωμένος τρόπος διακυβέρνησης της χώρας. Κόμματα που εξέφραζαν διαφορετικές αντιλήψεις συνέχισαν να υπάρχουν βέβαια, όμως το τελικό ψηφοδέλτιο υποψηφίων, ήταν πια κοινό, ενιαίο, ένα! Εκεί, είχαν δικαίωμα να  βάζουν υποψηφιότητα ή να προτείνονται από άλλους, οι νέοι υποψήφιοι, εφόσον ήθελαν να προσφέρουν - και …μόνο - χωρίς την «άρρωστη» κομματική χροιά του παρελθόντος! Ο κάθε υποψήφιος  θα κρίνονταν πια μέσα  από το μέχρι τότε κοινωνικό έργο του, και σύμφωνα με  α υ τ ό θα ψηφίζονταν, τελικά!  Κάποιοι, που είχαν διαφορετική άποψη, θα μπορούσαν να την εκφράσουν, όπως παλιά.

      Έτσι και έγινε. Σ’ αυτό το «Εθνικό ψηφοδέλτιο», όπως το ονόμασαν τα παιδιά, και ζήτησαν και τυπικά την εμπιστοσύνη του Λαού,  Αρχηγός ήταν η Αυγή, και Μέλη του Συνδυασμού ο Πέτρος, ο Αποστόλης, και καμιά εικοσαριά από τους  παλιούς τους φίλους, από την Ομάδα Βοήθειας, τότε, με τη διανομή τροφίμων στην αποθήκη του Συνεταιρισμού, θυμάστε! Στις  εκλογές πήραν ένα ποσοστό 95%, και το υπόλοιπο, διάφορα άλλα Κόμματα που έμεναν στο παρελθόν, και  που οι αρχηγοί και οι παρατρεχάμενοί τους δε θέλανε να χάσουν την …κουτάλα και το …Προεδριλίκι!  Χα! χα! …χάρμα! Είχαν μάθει να τους φωνάζουν «Κε Πρόεδρε», να δείχνουν τη μούρη τους στο …γυαλί, να γίνονται οι δουλειές τους και οι …βρωμιές τους, …ατάκα κι επιτόπου!   Ναι! Τόσοι πολλοί ήταν  οι Πρόεδροι, ως τότε, που, είχε δίκιο εκείνος που είπε την κουβέντα: «Στην Ελλάδα,  άμα ρίξεις μια πέτρα ή Πρόεδρο ή …σκύλο θα …βαρέσεις!»… Όλοι δήθεν ενδιαφέρονταν για το συμφέρον της Πατρίδας, αλλά τελικά νοιάζονταν μόνο για την …ματαιοδοξία τους!

      Στη συνέχεια έκαναν το σχεδιασμό, για την Ηθική λειτουργία Θεσμών, και για το πώς θα εντοπίζονται οι «αρνητικοί», σε κάθε πόστο, πολίτες. Σαν υπεύθυνοι διάφορων Φορέων τοποθετούνταν οι «επιτυχημένοι», στο σχετικό αντικείμενο, πολίτες, μετά από την ανάδειξή τους, μέσα από ψηφοφορίες του Διαδικτύου. 

      Πήραν από την αρμόδια Υπηρεσία-Οργανισμό όλες τις ευρεσιτεχνίες που κατατέθηκαν, και αφού τις αξιολόγησαν,  τις έβαλαν μπροστά για να βγουν στην παραγωγή νέες πατέντες, νέες ιδέες, σε μηχανήματα, σε υλικά, σε  προγράμματα κομπιούτερ, στον τουρισμό, στην ενέργεια!

      Γίνανε επαναστατικά πράγματα, μικροί μου φίλοι! Και γίνανε γιατί: Αυτοί που ανέλαβαν δεν είχαν το νου τους στο πώς να κλέψουν, πώς να προβληθούν, και πώς να προσλάβουν κόσμο για να …αγοράσουν ψήφους κλπ, αλλά μπήκαν για να κάνουν το παιδικό τους όραμα πραγματικότητα! Ήξεραν ότι η Ελλάδα ήταν ο «Πιλότος» σε αυτό το παγκόσμιο εγχείρημα, και ότι  τα πάντα «βάδιζαν» σύμφωνα με τα δικά τους σχέδια και ενέργειες.

      Να πούμε μερικά παραδείγματα για το τι ακριβώς, και πώς έγινε, και πήρε μπροστά η παραγωγή του δικού μας Κράτους, γιατί η προκοπή μιας

                                                      -48-

οικονομίας βασίζεται στην οικονομική παραγωγή και εξαγωγή προϊόντων! Αν δεν έρθουν «ξένα» λεφτά στο Κράτος, δεν μπορεί να πάει μπροστά!

      Ακούτε λοιπόν:

      Φωνάξανε  ένα Κοινοτάρχη ενός χωριού έξω από το Βόλο, που έκανε το χωριό του αγνώριστο, με σπίτι για το γιατρό, με σπίτια για τουσ Δασκάλους, με την παραγωγή ενέργειας από την κοπριά των ζώων, με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, πάρκα, κλπ. Έδωσε δουλειά σε όλους τους νέους του χωριού, και ταυτόχρονα επέστρεψαν στον τόπο τους πολλοί άλλοι νέοι για να εργασθούν και να προσφέρουν! Αυτός τι έκανε και έγινε το χωριό του παράδεισος; Κάτι απλό! Απλά, πήρε τα κονδύλια, τα λεφτά, που έδιναν διάφορα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα έκανε έργα! Ενώ, αυτά σταματούσαν έτσι, αχρησιμοποίητα, στα συρτάρια του Κράτους, γιατί δεν παρουσιάζανε προγράμματα οι υπεύθυνοι για την απορρόφησή τους! Γιατί είχαν το νου τους πώς να βγάλει ο ένας το μάτι του…άλλου, πώς να κλέψει  και πώς να ξαναεκλεγεί! Τον παρακαλέσανε να μπει στο Διαδίκτυο μεταξύ των υποψηφίων για το πόστο του Δημάρχου Αθηναίων, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους που υπέβαλαν το βιογραφικό τους, και στις σχετικές εκλογές, που γίνονταν μέσω Διαδικτύου, πια, βγήκε σχεδόν …παμψηφεί! Του αναθέσανε την αποσυμφόρηση της Αθήνας, το να γίνει δηλαδή μια πρωτεύουσα ανθρώπινη! Τον χώσανε δηλαδή κατ’ ευθείαν στα βαθιά νερά. Το ίδιο έγινε και με τα άλλα  Γεωγραφικά Διαμερίσματα της χώρας. Βγήκαν πετυχημένοι επαγγελματίες, για να κάνουν έργα που θα ανέβαζαν το βιοτικό επίπεδο, αλλά και τις συνθήκες ζωής των κατοίκων. Έτσι, ο Δήμαρχος Αθηναίων, παράλληλα με τους άλλους Δημάρχους, αφού ανέλαβε, κατέγραψε τα προβλήματα, και είδε ποια είναι αυτά που θέλουν άμεση βελτίωση. Είδε ότι το κομφούζιο που γίνονταν στους δρόμους, σε βάρος της ομαλής επιβίωσης των ανθρώπων, ήταν άμεσης προτεραιότητας. Ζήτησε  - μετά από σχετικές αποφάσεις της  Κυβέρνησης -  από Ελληνικές Εταιρείες κατασκευών να αρχίσουν να σχεδιάζουν και να φτιάχνουν μηχανήματα σαν τους λεγόμενους «μετροπόντικες»,  που κάνανε το υπόγειο Μετρό, αλλά πιο βελτιωμένα. Μίσθωσε τους υπάρχοντες, για να αρχίσουν  να σκάβουν τους  κεντρικότερους δρόμους: Από Ομόνοια, προς Πατησίων, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πειραιώς. Έτσι, «μετέφερε» τους δρόμους αυτούς …υπογείως, και έκανε δεξιά και αριστερά πάρκινγκ. Έκανε αεραγωγούς, από όπου θα έβγαιναν τα καυσαέρια, αφού πρώτα περάσουν από «υδάτινα φίλτρα», δηλαδή από νερό που τους ψέκαζε συνέχεια. Το εν λόγω υγροποιημένο καυσαέριο θα μεταφέρονταν εκτός Αθηνών σε ιδικές «λίμνες», που θα γίνονταν,  και - μετά το «φυσικό φιλτράρισμά» του, μέσα από το χώμα,  θα κατέληγε στη θάλασσα, αβλαβές. Όλες οι εργασίες και όλα τα υλικά θα γίνονταν  από Ελληνικά χέρια και Εταιρείες, που θα ελέγχονταν από το Κράτος.

Όμως, το ωραίο είναι το παρακάτω: Τα μπάζα από την άσφαλτο των δρόμων θα  μεταφέρονταν στην περιοχή Ν. Φαλήρου και λίγο πιο κάτω από το λιμάνι του Πειραιά, για να γίνουν πάρκιγκ αυτοκινήτων, αλλά και χώροι άθλησης και πάρκα, αργότερα, μετά από την κάλυψη τους με χώμα. Έτσι, οι …πρώην δρόμοι, πια, θα στρώνονταν με χώμα, και θα γέμιζαν με γκαζόν και δένδρα! Τα παιδάκια, αλλά και οι μεγάλοι θα απολάμβαναν την ηρεμία, το πράσινο και τη δροσιά, αντί να πνίγονται στη βουή, στο καυσαέριο και

                                                   -49-

στη …μπίχλα! Και λεφτά; Απλά: Το Κράτος θα δανείζονταν, και η αποπληρωμή θα γίνονταν από τα έσοδα από τα υπόγεια  πάρκιγκ, αλλά και τα υποτυπώδη «διόδια» ας πούμε, που θα πλήρωναν όσοι θα περνούσαν, ενώ η χρέωση θα γίνονταν αυτόματα με κάμερες, ανάλογα με τη χρήση των δρόμων.

Ένα άλλο πρωτοποριακό πρόγραμμα ήταν η δενδροφύτευση και το πράσινο των ταρατσών των πολυκατοικιών, μετά από μελέτη για τη στατικότητά τους.

Έτσι, όλοι θα είχαν δουλειά, αλλά και ανθρώπινο περιβάλλον διαβίωσης!

Η ηλιακή ενέργεια με ανεμογεννήτριες μέσα στη θάλασσα, θα εξασφάλιζε την φτηνή και οικολογική ηλεκτροδότηση της Αθήνας, και - αναλογικά - της υπόλοιπης Ελλάδας. Το εργοστάσιο κατασκευής «πάνελ» για την εκμετάλλευση της, θα έδινε δουλειά σε εκατοντάδες πολίτες.  

Τα «θαύματα», ξεκινούσαν συνήθως  από την Αθήνα, και γίνονταν παράδειγμα στις άλλες πόλεις, αλλά και στα άλλα Κράτη!

Ένα άλλο, μικρό μεν αλλά πολύ …σοφό, ήταν η ιδέα που βρήκαν καταχωνιασμένη στον Οργανισμό για κατάθεση εφευρέσεων, που είπαμε, και αφορούσε τις …γλάστρες!  Κάποιος είχε καταθέσει μια ιδέα για εξοικονόμηση νερού, χρόνου και εξόδων για από το πότισμα δένδρων, αλλά και φυτών στα σπίτια και στις Υπηρεσίες. Πρότεινε την παραγωγή γλαστρών με διπλή περιμετρική επιφάνεια. Δηλαδή αντί να είναι νάιλον και να ξεραίνονται από τον ήλιο, άρα να χάνεται το πολύτιμο νερό, να κατασκευάζονται από διπλό οργανικό τοίχωμα! Η εξωτερική πλευρά να είναι στεγανή, ενώ η εσωτερική να επιτρέπει την ύγρανση του χώματος, αφού θα είναι από πορώδες υλικό. Ανάμεσα ο χώρος των πχ τριών ποντών, θα ήταν η αποθήκη νερού! Έτσι, από τη μια δε «καίγονταν» η γλάστρα και το χώμα από τον ήλιο, και από την άλλη, θα δροσίζονταν σταδιακά από την υγρασία του πορώδους εσωτερικού υλικού! Η μελέτη του έλεγε ότι θα χρειάζονταν νερό σε τετραπλό χρόνο από ότι μια συνηθισμένη νάιλον γλάστρα!

Το ίδιο θα γίνονταν, περίπου, και με τα δένδρα. Το τσιμέντο που βάζουμε περιμετρικά, θα το αντικαθιστούσαν «γλάστρες» της ίδιας φιλοσοφίας, μόνο που αυτές θα ήταν μέσα στο χώμα, και θα προεξείχαν όσο και  τα σημερινά …τσιμέντα! Έτσι, ο υπάλληλος του Δήμου θα γέμιζε μια φορά το δίμηνο  τη «γλάστρα-αποθήκη νερού», αντί κάθε …τρεις μέρες!

Βραβεύτηκε για την πατέντα του ο έρμος ανθρωπάκος που την είχε …ξεχάσει, και πήρε τα νόμιμα λεφτά, πουλώντας την και στο εξωτερικό!

Να και μια δραστηριότητα …παιδική, που βρήκε μεγάλη απήχηση, και σας ενδιαφέρει σίγουρα πολύ!

Εγκρίθηκε ένα πρόγραμμα με το όνομα «Πόλη Καθαρή-Ενεργά Παιδιά». Τι έλεγε αυτό; Έλεγε ότι υπάρχουν σκουπίδια, σακούλες, και διάφορα άλλα πράγματα, πεταμένα σε  οικόπεδα και σε ακατοίκητες παλιές πολυκατοικίες. Εκεί δε γίνονταν καθαρισμός, εκ των πραγμάτων! Αποτέλεσμα; Να έχουν γίνει εστίες μόλυνσης από πεταμένες σακουλές από τις γύρω ταράτσες, αλλά και  μεταφερμένα  υλικά από τον αέρα κλπ. Ζητούνταν λοιπόν από το Δήμο, να δηλώσουν συμμετοχή παιδιά από δέκα έως  δεκατεσσάρων χρονών, και με οργανωμένα γκρούπ, από το Δήμο και

                                                  -50-

τη συνοδεία υπεύθυνου, καθάριζαν αυτούς τους χώρους τα Σαββατοκύριακα, έναντι αμοιβής! Τα παιδάκια προκειμένου να βγάλουν το χαρτζιλίκι  τους, δήλωναν συμμετοχή, κατενθουσιασμένα! Έτσι, μάθαιναν να προσφέρουν για την πόλη, μάθαιναν να μη πετούν σκουπίδια, έκαναν τον περίπατό τους, αλλά και έβγαζαν και το χαρτζιλίκι τους! Το ίδιο έγινε και με τις παραλίες, οργανωμένα, και όχι με τη μορφή αγγαρείας ή μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Έβλεπες παιδάκια με μάσκες, γαντάκια και μια μαύρη οικολογική σακούλα στο χέρι, να σκίζονται στη δουλειά, γιατί - στην αμοιβή τους - έπαιζε  ρόλο και το πόσα θα μαζεύανε! Πέστε λοιπόν: Θα πηγαίνατε ή δε θα πηγαίνατε για μια βόλτα, όπου θα κάνατε καινούργιους φίλους, θα περπατάγατε, θα γνωρίζατε γειτονιές της Αθήνας ή παραλίες που ποτέ δε θα πηγαίνατε; Αλλά και θα πίνατε το γαλατάκι και το νεράκι  σας, δωρεάν, βγάζοντας και ένα χαρτζιλίκι, μαθαίνοντας να σας αρέσει η καθαριότητα;

     -«Ναι!», είμαι σίγουρος ότι ακούω από εκατοντάδες γλυκές φατσούλες.       Η καθαριότητα πρέπει να μας γίνει, σχεδόν, …εμμονή. Να βλέπουμε τα σκουπίδια και να … «τρελαινόμαστε», όχι όμως και να …αρρωσταίνουμε! Τότε περνάμε …απέναντι και κουράζουμε τους πάντες γύρω μας, γιατί γινόμαστε …ιδιότροποι, παράξενοι ή  …αρπαγμένοι! …Θυμήθηκα μια γυναικούλα, μια γειτόνισσα μου, γύρω στα εξήντα πέντε, που λέτε! Ε! Αυτή είχε περάσει, όχι μόνο …απέναντι χα! χα! …χάρμα!, αλλά … «πήγε» και «ήρθε» …δέκα φορές! Τι έκανε; Τη εντόπισα λοιπόν πριν χρόνια, μια μέρα, να περπατάει στο δρόμο και να σκύβει και να μαζεύει μια σακούλα. «Μπράβο!» Είπα με το νου μου, σωστή η κυρία! Μετά από μέρες την κοιτάω πάλι σε ένα άλλο δρόμο να σκύβει και να μαζεύει κάτι χαρτάκια από παγωτά. «Σωστή η κυρία!» ξαναείπα. Όμως, τελικά, μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα ότι περιφερόταν στους δρόμους, από …σκουπιδομανία! Την επόμενη φορά τη βλέπω λίγο παρακάτω από το σπίτι μου, να κοιτάει μέσα στην αυλή μιας μονοκατοικίας, πίσω από την αυλόπορτα. «Τι κάνει, πάλι η … «Μις Σκουπιδομάνια», σκέφτηκα χαμογελώντας. Την κοιτάω να παίρνει ένα κλαρί από ένα δένδρο και χώνοντάς το μέσα στην αυλή, να τραβάει προς το μέρος της ένα διαφημιστικό από ένα σουπερμάρκετ! Καλά που δεν την είδε ο νοικοκύρης, και να την περάσει για …κλέφτρα! «Πάει αυτή!», σκέφτηκα. Είχε …«πάθει» η έρμη, και η καθαριότητα της είχε γίνει μανία και …αρρώστια! Δε μπορούσε να απαλλαγεί από το  πάθος της και έτρεχε σαν τρελή παντού! Να!, …και το …κλου! …Μια μέρα πήγα να ρίξω τα σκουπίδια, και επειδή δεν είχε χώρο και ήταν ξερά κλαριά, τα άφησα δίπλα στον κάδο! Α! Τη βλέπω να προβάλει από το πουθενά - σοβαρά σας λέω! - και να με περιλαβαίνει στις παρατηρήσεις!  … «Συγνώμη, …δε θα το ξανακάνω, αν και δεν έχεις δίκιο, κυρία μου… Εντάξει…!», της είπα και την άφησα!

      Ζούσε μόνη της, τα παιδιά της ήταν μακριά, και προκειμένου να διώξει τη μοναξιά της η αγαθή, αυτή κυριούλα, υπερέβαλλε σε ένα τομέα, και έπαθε ό,τι έπαθε!…

      Γι αυτό λοιπόν, λέω ότι κάθε υπερβολή, βλάπτει, έστω, και αν στην προκειμένη περίπτωση η … «βλαμμένη»  ήταν μια κυριούλα, και η - θετική

-…βλάβη της είχε να κάνει με την ίδια, και όχι - ευτυχώς - με τους άλλους γύρω της, που  έ π ρ ε π ε  να την … «κατανοούν»!

                                                         -51-

      Υπάρχει όμως και μια ιστορία του …απόλυτου βρομιάρη! … Και το όνομα αυτού:  «Μίστερ …Βρομυλοσκορποχώρης»! Ακούστε την:

      Ένας  ρακένδυτος κύριος πριν χρόνια ερχόταν κάθε τόσο στο μαγαζί που είχα τότε, και πουλούσα μπουγάτσα, και μου έλεγε, αν θέλω να με προμηθεύει αυτός, και εγώ να την πουλάω. Θα ήταν πάνω από τα πενήντα, τότε, και φαίνονταν σχετικά νορμάλ. Έλεγε μονολογώντας, πως ήταν πρώην στρατιωτικός, και μιλούσε για κάτι ιστορίες με πράκτορες, Γερμανούς και κάτι τέτοια ασυνάρτητα. Δεν ενδιαφέρθηκα. Καθώς περνούσε ο χρόνος τον έβλεπα κάθε τόσο να περιφέρεται όλο και πιο …ύποπτα στην πόλη! Ζούσε μόνος του σε μια καινούργια μονοκατοικία-γιαπί, σε ένα μικρό δωματιάκι-αποθήκη που είχε κάνει στο πίσω μέρος! Αυτός, αν και είχε μια συνταξούλα, όπως έμαθα,  είχε μανία με το να μαζεύει από χόμπι, και όχι από πραγματική ανάγκη επιβίωσης, διάφορα πράγματα από κάδους, από το δρόμο κλπ Ήταν δηλαδή ρακοσυλλέκτης από χόμπι! Κάποιες φορές έβγαζε για πούλημα - στις αρχές - τα …παλιοπράγματα  που μάζευε, καθότι το σπίτι του ήταν στο δρόμο της λαϊκής αγοράς της πόλης! Τα κρεμούσε στο φράχτη και καμώνονταν ότι τα πουλάει, αλλά ποτέ κανείς δεν τον πήρε στα …σοβαρά, γιατί η «πραμάτεια» του ήταν για τα …μπάζα! Τον έβλεπες, τη μέρα της «Λαϊκής αγοράς», να περιφέρεται με κόπο ανάμεσα στο χαμό και στις στοίβες από σκουπιδαριό, με  ύφος …μεγαλέμπορα, που …ξεπουλάει, γιατί βγαίνει σε …σύνταξη! Τι να σας πω! Σόου! Υπερθέαμα! Το γέλιο της …ξεμωραμένης μαϊμούς, σας λέω!…

      Κάποια στιγμή, ο Θεός τον πήρε από την πραμάτεια της …οργής, και κατέφτασαν οι κληρονόμοι και τα κάνανε ακόμα πιο …μπάχαλο, ψάχνοντας για …λίρες! Ξέρετε, αυτού του τύπου οι άνθρωποι, μπορούν με μια μικροσύνταξη να μαζέψουν μια περιουσία, αφού δεν έχουν έξοδα! Τελικά, ποιος ξέρει αν βρήκαν ή  δε βρήκαν, αναγκάστηκαν, μετά από τις φωνές των γειτόνων, να φωνάξουν ένα φορτωτή και ένα φορτηγό και να καθαρίσουν αυτή την … «κόπρο του Αυγεία», που λέμε, θυμάστε εκείνο τον άθλο του Ηρακλή…ε;

      Αυτό που θέλω να πω, είναι τούτο:

      Το σωστό είναι ο άνθρωπος να ζει με μέτρο. «Παν μέτρον άριστον». Όμως, αν είναι να …ξοκύλλει κανείς, είναι καλύτερα, να «πέσει» από τη «θετική» πλευρά, να γίνει δηλαδή υπερβολικά …άρρωστος με την καθαριότητα, παρά από την «αρνητική» πλευρά, του … «Βρομυλοσκορποχώρη»! Γιατί,  στη μια περίπτωση κάνει καλό, μέσα από την υπερβολή του, τόσο στον ίδιο όσο και στους γύρω του, ενώ στην άλλη, κάνει κακό, τόσο στον εαυτό του, όσο και στους απ’ έξω!

      Καταλήγοντας: Αν μάθουμε στη Ζωή μας να κάνουμε καλά τη δουλειά μας σωστά, έστω και …μετά μανίας, αυτό θα μας γίνει βίωμα, και δε θα μπορούμε να το αλλάξουμε! Αν πάλι, μάθουμε να ζούμε στη βρωμιά, και στην τσαπατσουλιά, πάλι, αυτό θα μας γίνει συνήθεια, και δε θα μπορούμε να το αλλάξουμε, όσο και αν θέλουμε, γιατί θα θεωρούμε …νορμάλ αυτή την κατάσταση, και θα «τη βρίσκουμε», που λένε, ζώντας μέσα στο χάος!

      Γι αυτό φωνάζω και λέω, ότι τα πάντα «παίζονται» στη μικρή ηλικία! Στο Σχολείο και στο σπίτι! Αν οι Δάσκαλοι δε μας κάνουν να «πωρωθούμε» με την έννοια της τάξης, της καθαριότητας, της αλληλεγγύης, αν οι γονείς μας, τρέχουν για υλικά αγαθά, και δε μας μάθουν ότι Ζωή δεν είναι «φαϊ και

                                                      -52-

σκ..τό», αλλά, ότι υπάρχει πνευματική διάσταση και ανώτερη αποστολή στον καθένα μας, τότε θα γίνουμε θηρία! Θα μεγαλώσουμε, και δε θα έχουμε ευαισθησίες γι αυτή την «εσωτερική» πλευρά του εαυτού μας! Ενδιαφέροντα και ανησυχίες για αξίες, όπως η ανθρωπιά, η αγάπη για το διπλανό, θα θεωρούνται «καθυστερημένες» απόψεις, και  το μόνο που θα μας νοιάζει είναι να πάρουμε καλό αυτοκίνητο, να κλέψουμε την …Εφορία, να ξεγελάσουμε τον εργοδότη ή τον πελάτη, αν είμαστε επαγγελματίες ή να ζητάμε προνόμια αν είμαστε υπάλληλοι στο Δημόσιο! Δε μπορεί όλα να τα φορτώνουμε στον …κόκορα, δε μπορεί να φταίνε μόνο οι άλλοι για τα δεινά που μας βρίσκουνε! Δεν πρέπει να γίνουμε …αφασιακοί, και να μη μας νοιάζει τίποτα! Όπως συμπεριφερόμαστε από παιδιά, έτσι - αναλογικά - θα συμπεριφερόμαστε και όταν μεγαλώσουμε!

      Υπάρχει όμως και ένας άλλος «χαρακτήρας» ανθρώπου, που μας ενδιαφέρει ακόμα πιο άμεσα, και του οποίου θα περιγράψουμε την ιστορία και την …κοσμοθεωρία, τώρα: Του «Λαμόγιους -…ορέξους». Χα! χα! χα! Αυτός ο … «παλιοχαρακτήρας», έφτασε να εξαπλωθεί, εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, παντού! Θα πούμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το ένα που αναφέρεται στα …ανδραγαθήματα αυτού του τύπου ανθρώπου στο Δημόσιο, και το άλλο στον Ιδιωτικό τομέα, που λέμε.

      Σε μια Δημόσια Υπηρεσία, που λέτε, είχα ένα συνάδελφο, …συνάδελφο να τον πει ο Θεός, που θαρρώ ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του «Λαμόγιους …Ορέξους», στο Δημόσιο. Όταν μας προσλάβανε, κατέθεσε αντί για το δικό του Απολυτήριο Λυκείου - γιατί είχε σταματήσει στην προτελευταία τάξη - του …ξαδέρφου του! Αυτό το μάθαμε, όμως στο τέλος, από τα άλλα …ανδραγαθήματά του! Πηγαίνανε διάφοροι αγρότες που καλλιεργούσαν λαθραία εκτάσεις Δημοσίου, και  δίνοντάς του, περίπου ένα μισθό, αυτός έπαιρνε αριθμό πρωτοκόλλου, και τους έβγαζε …τίτλο κυριότητας! Όσο ήταν στην υπηρεσία σαν οδηγός, πήγαινε και έβαζε βενζίνη στο δικό του αμάξι, και έλεγε να τη χρεώσουν σε υπηρεσιακό αμάξι, διότι θα πήγαινε δήθεν εκτός έδρας για δουλειά της υπηρεσίας! Ζητούσε να πάρει …λάμπες, πρίζες, κλπ για το γραφείο, δήθεν, και αυτά κατέληγαν στο …σπίτι του! Θεωρούσε δε τον εαυτό του τόσο έξυπνο, και …ανώτερο, που όλους εμάς μας έβλεπε σαν μυρμηγκάκια, και ας ήταν ο ίδιος μια άθλια … «βρωμούσα»! …Τις ξέρετε τις «βρωμούσες», εκείνα τα βρωμερά μαμούνια, που έχουν τη βρώμα για …άμυνα, ντε… Λοιπόν, …στο θέμα μας. Επειδή, ο εν λόγω «Συνάδελφος», σαν οδηγός, ένοιωθε κατώτερός μας, σου λέει, δεν καταθέτω και εγώ το απολυτήριο «μου», και να γίνω …γραφιάς;  Και έκανε εκείνο τα μασκαραλίκι!  Όμως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, λένε. Παινεύτηκε ο πονηρούλης …λαδωτήρης-αγρότης ότι έχει «τίτλο κυριότητας», για το χωράφι του …Δημοσίου, και έγινε ερώτημα στην Υπηρεσία από τον …ζηλιάρη γείτονα, για το πώς  μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο! Να  δείτε πόσο χαλαρά είναι τα …αντανακλαστικά του Κράτους! Άρχισαν Υπηρεσιακά Συμβούλια, αναβολές, κόντρα αναβολές και, τρόμαξε πια - μετά από έξι χρόνια - να τον διώξουνε, ώστε να κλείσει τα είκοσι χρόνια, και να πάρει, τη δικαιούμενη σύνταξη! Από όπου και να τον έπιανες, …βρωμούσε!

      Τώρα, ας περάσουμε στον «Λαμόγιο-Κομπίνουςς» του ιδιωτικού Τομέα. Αυτός ήταν ένας ιδιώτης που έψαχνε να τα οικονομήσει  και να γίνει

                                                        -53-

…εργοστασιάρχης με  …ξένα λεφτά! Ζυγώνει που λέτε τους κατάλληλους ανθρώπους σε Υπηρεσίες: Υπαλλήλους που ήταν στον Τομέα των επιδοτήσεων βιοτεχνιών  Κοινοτικών Προγραμμάτων, καθώς και τους Αιρετούς, δηλαδή Βουλευτές, Δημάρχους και λοιπά, και παίρνει κοντά στο ένα εκατομμύριο ευρώ, για να κάνει μια «Βιοτεχνία ραντιστικών». Δηλαδή, αυτά τα φουσκωτά νάιλον μεγάλα βαρέλια που βάζουν μέσα φάρμακα οι αγρότες, και από κάτι μικρά μπεκάκια, το ψεκάζουν στα χωράφια τους, στις καλλιέργειες, για τα ζιζάνια! Στα χαρτιά, όλα ήταν τέλεια! Θα απασχολούσε, …μούσι, καμιά εικοσαριά εργάτες και μαστόρους, θα έβγαζε τόση παραγωγή, και θα έκανε και …εξαγωγές στις γειτονικές χώρες, άρα θα έφερνε …συνάλλαγμα! Όλα φούμαρα!  Μετά από τρία χρόνια που λέτε, γιατί ο νόμος σε ελέγχει μέχρι τότε, παρουσιάστηκε στη θέση της βιοτεχνίας που λέτε, μια τζαμαρία …τριάντα μέτρα, με μια επιγραφή από πάνω που έλεγε …«Αντιπροσωπία αυτοκινήτων»!.

      Πώς λοιπόν να πάει το έρμο το Κράτος μπροστά, με αυτούς τους …δεινόσαυρους της λαμογιάς;

       Όμως, θα πούμε ότι όλοι αυτοί πολλαπλασιάζονται από ένα άλλο …είδος που τους υποθάλπει, τους βοηθάει, με το αζημίωτο, βέβαια!

      Είναι το …χλιδάτο «Εξουσιομάνιοους-…αιρέτους». Δηλαδή κάτι άγνωστα ανθρωπάκια, που προωθούνται μέσα από τα «κόμματα-εταιρίες …ιδεολογιών», και με το κόμπλεξ της κατωτερότητας, που …καταλαγιάζει από την αναγνωρισημότητα, γίνονται δυνάστες των συνεργατών τους, και του ίδιου του Κράτους! Με όλα εκείνα τα «τζαμπέ» σαλτανάτια, «βοηθούν» τους «Λαμόγιο-Κομπίνους», παίρνοντας συνήθως μέρισμα από τις επιδοτήσεις ή «βοήθεια»  για τον προεκλογικό τους αγώνα. Είναι οι λεγόμενοι «Αιρετοί», που εκεί που δεν τους ξέρει ούτε η …μάνα τους, ξαφνικά γίνονται … «Εξουσίες»! Αρπάζουν που λέτε τη …χαντζάρα της «Εξουσίας», και βγάζουν όλα τα απωθημένα τους! Κάποιος μεγάλος …Γάλλος, είπε μια σοφή κουβέντα: «Δώσε εξουσία σε ένα καταπιεσμένο, και αύριο θα έχεις ένα καταπιεστή». Πολλοί λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να αντισταθούν στην ηδονή της εξουσίας, και να κάνουν σεμνά και σωστά τη δουλειά τους.

Με όλα αυτά τα ...ταλέντα, να ξεφτιλίζουν κάθε έννοια Δικαίου, και αξιοπρέπειας, για χρόνια τώρα, η Ελλαδίτσα μας η πονεμένη, είχε φτάσει στον πάτο μαζί με άλλα αδύναμα κράτη! Γεμάτη κομπίνες και κλεψιά, χωρίς ανάπτυξη, προμηθεύονταν τα πάντα - από τρόφιμα μέχρι όπλα και …οδοντογλυφίδες -  από χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αμερική, αλλά και από Κίνα μέχρι …Ταϊβάν!

Ο κόσμος, λοιπόν, πήγε στο καλύτερο, όταν τα «άγια» - τα «άγια» ναι… - αυτά παιδιά έκαναν την επανάστασή τους, μεγάλωσαν και πήραν τις τύχες αυτού του τόπου στα χέρια τους! Όταν έφυγαν για τα …σύννεφα ή γεράσανε οι …«αμαρτωλοί» του «συστήματος της διαφθοράς» που επικρατούσε! Ανέλαβαν «τα παιδιά που πετούσαν στα σύννεφα», αλλά  ταυτόχρονα τα παιδάκια που αποχτούσαν τα ίδια, μεγάλωναν με τις πραγματικές αξίες του ανθρώπου στην ψυχούλα τους! Έτσι, και μόνο έτσι άλλαξε ο κόσμος στο καλύτερο. Αφού, χτύπησε στον πάτο, αφού δεν πήγαινε παραπέρα η διαφθορά, και αφού έφυγαν από το τιμόνι του ντουνιά

                                                  -54-

ανθρώποι που πήραν τα πόστα με κατεργαριά, με πρόστυχο τρόπο, με παλιανθρωπιά, τότε και μόνο τότε  διόρθωσε η κατάσταση. Τότε και μόνο τότε, μπόρεσε να επικρατήσει η άλλη άποψη εκείνων των παιδιών, για ένα κόσμο καλύτερο, ανώτερο!

Ήμασταν πια στα πρόθυρα μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

Αυτό, όμως, που έκανε τη διαφορά, που «έσπρωξε» απότομα το Ντουνιά για το μεγάλο άλμα, ήταν η «Τεχνολογική Εξέλιξη», μέσα από την κάθετη άνοδο πρωτοποριακών Επιστημών! Πέρα από την εξαγωγή Τεχνολογίας και δραστηριοτήτων στη Σελήνη και στον Άρη, που θα τα πούμε αργότερα, η ΥπερΤεχνολογία - σε κείνη την κρίσιμη κατάσταση για το μέλλον της ανθρωπότητας - έπαιξε καταλυτικό ρόλο!

Εκείνα τα παιδιά που «…πετούσαν στα σύννεφα», μαζί με τους συνομήλικους τους , έβγαλαν τον Κόσμο από το τέλμα, τη μιζέρια και το «γκρίζο». Κάθε μέρα, ανακάλυπταν τεχνικές και δυνατότητες που τρέλαιναν τους λίγους γέρους της …παρακμής, που είχαν απομείνει, από το αυτοκαταστροφικό και φιλοτομαριστικό παρελθόν!

 Ακούστε και …συντονιστείτε: Είχε βρεθεί τρόπος να καταγράφεται η κάθε κίνηση του ανθρώπου με ένα τσιπάκι, που στις μέρες μας οι θρησκόληπτοι, και κυρίως οι γέροι, το θεωρούν διαβολικό πράγμα! Ακούτε για το περιβόητο …666, τον αριθμό του …αντίχριστου που λένε! Όμως, το τσιπάκι του …διαβόλου, την έκανε …σωτήρια, τη δουλειά του! Ο νέος κόσμος της γενιάς του Διαδικτύου, δε χαμπάριαζε! Είχε πλέον άλλη άποψη για τις έννοιες σεξ, Ελευθερία, Νόμος, Δικαιώματα! Έτσι, δέχτηκαν - κατ’ αρχήν - αυτή την καινοτομία του τσιπ, προκειμένου να «καθαρίσει» ο κόσμος, άμεσα, μέσω της Υπερτεχνολογίας! Να πάει γρήγορα μπροστά και να κερδίσει το χαμένο του έδαφος και την προοπτική του. Η «εφαρμογή» του μέτρου αυτού, βαθμολογούνταν ανά πάσα στιγμή, μέσω της άμεσης «Διαδικτυακής Δημοκρατίας», και την ώρα που θα «έπεφτε» το «Ναι», κάτω από το 50 + 1 %, το νομοθέτημα, δεν θα ίσχυε …αυτόματα!

 Έτσι,  τοποθετήθηκε, στην ωμοπλάτη όλων των ανθρώπων, ένα «πράμα» σε μέγεθος φακής. Οι κινήσεις των ανθρώπων καταγράφονταν, πια, από τους δορυφόρους σε ένα μεγάλο Ηλεκτρονικό αρχείο! Όταν γίνονταν ένα έγκλημα, μια κλεψιά ή ένας φόνος ας πούμε, ξέρανε ποιος ήταν σε εκείνο το σημείο την ώρα του εγκλήματος! Χα! χα! …χάρμα! Ναι! Τόσο απλά, αλλά και τόσο …υπέροχα! Σε μηδέν χρόνο σε …μπουζουριάζανε, και γλιτώνανε οι υπηρεσίες από χρονοβόρες έρευνες, τα Δικαστήρια από ατελείωτες ώρες συνεδριάσεων που κρατούσαν χρόνια, και συνήθως, στο τέλος,  τη …γλιτώνανε οι εγκληματίες!  Εσύ θα πήγαινες να κλέψεις καλό μου παιδάκι το ποδήλατο από μια ξένη αυλή, αν ήξερες ότι  δεν πρόκειται να τη γλιτώσεις; Ότι σε λίγη ώρα θα έρθει ο … «μπόγιας» και θα σε βουτήξει; Όχι βέβαια!  Οι ελάχιστοι θρησκόληπτοι, που δε θέλησαν να τους το τοποθετήσουν, έγιναν …αυτόματα οι … «συνήθεις …ύποπτοι», …νέου τύπου! Χα! χα! …hakers! Όμως, αν κάποιος από αυτούς παρανομούσε, του το τοποθετούσαν υποχρεωτικά, μέχρι …νεωτέρας!

Το κάθε Κράτος, με αυτό τον τρόπο «έλεγχε», αυτόματα πια, τα μέλη του, προκειμένου - και μόνο - να σταματήσει την εγκληματικότητα. Ο άμεσος εντοπισμός του εγκλήματος, τελικά, ήταν αυτός «έσωσε» τον

                                                 -55-

Κόσμο, αφήνοντα πίσω,  ακόμα και τα …Σχολεία, που είχαν, πια, μαθήματα, για την Ανθρωπιά, την Αλληλεγγύη, την Ειρήνη!

Η Υπερτεχνολογία, η Νανοτεχνολογία, η Βιοτεχνολογία, η Κβαντοφυσική, με τα, σχεδόν, μεταφυσικά τους Θεωρήματα, ήταν οι καινούργιες Επιστήμες, που έκαναν θαύματα, και ανέβασαν τον κόσμο πολλούς …ορόφους μαζί, στον Ουρανοξύστη της Εξέλιξης! 

Έτσι, μετά από ένα «ανελεύθερο» - για τα δικά μας πρότυπα - χρονικό διάστημα, τα  διάφορα «άγρια» μέτρα (υπέρ των αμβλώσεων, κατά των γεννήσεων, κατά των «ελευθεριών» του ανθρώπου), χαλάρωσαν, αν και τα περισσότερα έγιναν αποδεκτά. Γιατί, είδαν, στην πράξη, πως μόνο οι «πονηροί» είχαν να χάσουν! Διαπίστωσαν πως το όλο θέμα έμοιαζε με το Ίντερνετ του 2011, …της εποχής μας: Ό λ ο ι … «μπαίνουν» σε άσεμνες ιστοσελίδες ή «ανεβοκατεβάζουν» ό,τι θέλουν, αλλά, αυτό, δεν …νοιάζει κανέναν, για όσο διάστημα το «υλικό» αυτό δεν είναι επικίνδυνο για μικρούς και μεγάλους! Έτσι, σε όλους, τελικά, …αρέσει σήμερα, το να πιάνουν οι αρμόδιες υπηρεσίες τους παιδεραστές και τους διάφορους κομπιναδόρους!  

Οι κοινωνίες ξαναπήραν τις τύχες τους στα χέρια τους, και συνέχισαν την πορεία τους σύμφωνα με τα, διαφοροποιημένα, ήθη και έθιμά τους, αλλά, πάντα με γνώμονα την αλληλεγγύη,  το Δίκιο, την Ειρήνη, την Αρετή! 

Η Δημοκρατία, είχε αποχτήσει, μέσα από το Διαδίκτυο, την αμεσότητα που είχε χάσει για δυόμισι χιλιάδες χρόνια, και είχε καταντήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια ανάξια, σαν την «τιμή» μιας  διεστραμμένης…γεροντοκόρης, σε  πάρτι διεφθαρμένων!

 «Τα παιδιά που πετούσαν στα …σύννεφα» ήταν η μαγιά, το προζύμι, που μπήκε μέσα στο παγκόσμιο «ζυμάρι» - που έμενε «λειψό», και …«αφούσκωτο» -  και το έκανε μια αφράτη και εύγευστη φραντζόλα!

Πώς το σπέρμα του άντρα μπαίνει στον κόλπο της γυναίκας και βλέπεις, σε λίγους μήνες, αυτή τη σταλίτσα, να θεριεύει μέσα στην κοιλιά της και να την κάνει …φούσκα ζωής, έτοιμη να εκραγεί; Έτσι και οι τρεις μικροί φίλοι μας, οι ευλογημένοι από την υπέρτατη δύναμη του Δίκιου, … έγιναν το «σπέρμα» στην τελματωμένη «ζύμη» του ντουνιά! Ναι, ήταν το «σπέρμα»  που «ανάστησε» - μέσα στην παραπαίουσα και παρακμασμένη  κοινωνία -  το Δίκιο, την Αλήθεια, το Φως της Αγάπης, για τον άνθρωπο, για τη Φύση, για την ίδια τη Ζωή!

Όμως, …αλήθεια! Πού να βρίσκονταν τώρα τάχα, εκείνοι οι τρεις μικροί φίλοι; Τι ακριβώς έκαναν, εκείνα τα παιδάκια-ήρωες; …Ναι…η Αυγή, η …μπανάνα,, ο Πέτρος, ο …αραπάκος, και ο Αποστόλης, ο λευκός προγούλιας, ντε! Μα θα μου πείτε: «Καλά και δεν αναρωτιέσαι  για τον Κο Γιώργο, τον Επαρχιώτη Δασκαλάκο που έγραψε το Θεατρικό, και έγινε η αιτία για όλα αυτά που ακολούθησαν;». Ή «…Είναι  δυνατόν να μη μας νοιάζει ο  συμπαθέστατος κος Οδυσσέας, ο …αράπης, ο … «Βρωμερός …Διδάκτορας»; Ή «…να μη ρωτήσουμε για τον παχουλό, και ασπρουλιάρη πλούσιο του θεατρικού, τον κύριο Αργύρη;». Για…

                                                    -56-

-Έχετε Δίκιο παιδάκια μου, …έχετε Δίκιο! Αναρωτιέμαι για όλους! …Μη βαράτε!… Χα! χα! …χαμογελάστε! …Γιατί πάμε, κοντά τους, τώρα, …αμέσως! 

    Όλα    τα   δύσκολα    εκείνα   χρόνια    που  πέρασαν,   για  να   μπει

ο ντουνιάς στους ρυθμούς επιβίωσης και προκοπής, στο Δρόμο του Δίκιου, της Ανθρωπιάς και της Ειρήνης, τα παιδάκια αυτά, όπως ξέρουμε, ήταν στην πρώτη γραμμή εκείνης της πανανθρώπινης προσπάθειας! Ήταν - όπως θα δούμε - αυτά που εμπνεύστηκαν το «Παγκόσμιο Διοικητήριο», …εξελίσσοντας τον κουρασμένο και «άσφαιρο» Ο.Η.Ε.. Εκείνο το, σχετικό, Παγκόσμιο Όργανο,  που είχαν κάνει οι παππούδες τους, πριν χρόνια, και το εξέλιξαν, όσο μπορούσαν, οι μεγάλοι της εποχής τους, όταν είδαν τα …σκούρα! Έτσι, άρχισαν να «εφαρμόζουν» - γιατί, τώρα πια η παγκόσμια κοινότητα ήταν έτοιμη - τη δική τους πρώτη προσπάθεια, για ένα κόσμο πιο   Δίκαιο και ραγδαία εξελισσόμενο, όπως είδαμε. Αυτά τα τρία παιδάκια - που ήταν πια γύρω στα είκοσι εφτά - ήταν τα κεντρικά πρόσωπα σε αυτόν τον Παγκόσμιο «Κυβερνοχώρο», ας πούμε, που τον ξέρετε από τα παιχνίδια σας! Έκαναν μεγάλες σπουδές στα καλύτερα Πανεπιστήμια, όπου με το που πήγαιναν κηρύσσονταν σε «Επίτιμους Διδάκτορες», …πραγματικούς, και όχι της …Οξ…Πόρδης(!). Γιατί, όλοι, σέβονταν την Παγκόσμια προσφορά τους, για το ταρακούνημα του ντουνιά, για αλλαγή πορείας, σε μια στιγμή που το μέλλον του ήταν αβέβαιο, από τη σαπίλα και τη διάβρωση! Έδιναν, που λέτε, διαλέξεις σε μεγάλα Συνέδρια, και στο Διαδίκτυο, παίζοντας το ρόλο του «μπούσουλα», όσον αφορά τη συμπεριφορά και το μέλλον όλου του ντουνιά!

      Η Διεθνής Κοινότητα, για να τα τιμήσει, πήρε απόφαση μεγάλη! Αυτός ο «Παγκόσμιος Κυβερνοχώρος»  έγινε στην Ελλάδα, στη Σαμοθράκη, στον τόπο τους, γιατί, όπως ξέρουμε, ήταν από μια μικρή πόλη της  Βόρειας Ελλάδας! Έτσι, αυτό το ταπεινό νησάκι, που από το «μερίδιο» της προβολής σαν τουριστικό θέρετρο - σε σύγκριση με τα νησιά «φίρμες» Μύκονο, Ρόδο, Πάρο - έπαιρνε τα …κόκαλα του …φιλέτου, έγινε το Κέντρο του Κόσμου!

Η μικρή Ελλαδίτσα ξαναέλαμψε, όπως τότε, παλιά, με το Μέγα Αλέξανδρο, και δίδαξε και πάλι Πολιτισμό!           

      Λίγα χρόνια αργότερα, η Αυγή, ο Πέτρος και ο Αποστόλης, αφού «στερέωσαν» την Ελλάδα, και το παράδειγμά τους διόρθωσε  σχεδόν όλο τον κόσμο προς το καλύτερο, αφοσιώθηκαν στις Επιστήμες τους. Στην έρευνα για το επόμενο μεγάλο σκαλί της ανθρωπότητας. Τον Παγκόσμιο Κυβερνοχώρο ανέλαβαν οι παλιοί φίλοι τους που διέπρεψαν, αλλά και καινούργια μυαλά από όλο τον πλανήτη!  «Έσπειραν», τα «χωράφια» τους με καθαρό «σπόρο», χωρίς «ζιζάνια», και «θέριζαν» μπόλικη και υγιεινή «σοδιά»!

       Σύστησαν, και πάλι στον τόπο τους, το Παγκόσμιο Υπερσύγχρονο Ερευνητικό Κέντρο (Π.Υ.Ε.Κ.). Ερευνούσαν πλέον σε καινούριους και πολύ προχωρημένους Τομείς, καθώς και σε πρωτοποριακούς Επιστημονικούς δρόμους. Είχαν σπουδάσει Κβαντοφυσική, Βιοχημεία, Βιοτεχνολογία, Αστροφυσική, Νανοτεχνολογία, Μοριακή βιολογία και

                                                        -57-

Υπερτεχνολογία Υπολογιστών. Έτσι, ανέβασαν τις δυνατότητες των τότε …ταπεινών - συγκριτικά - υπολογιστών, σε επίπεδα ασύλληπτα για εμάς! Να φαντασθείτε ότι είχαν κατασκευάσει ένα υπερυπολογιστή, που μπορούσε να δώσει τόσες πληροφορίες σε ένα δευτερόλεπτο, που ο πιο γρήγορος δικός μας φάνταζε σαν ένα …κάρο, που προσπαθεί να συναγωνιστεί ένα …υπερηχητικό αεροπλάνο!

      Έτσι φτάσαμε, ήρθε η ώρα, πια, να μάθουμε, λεπτομερώς, τα φανταστικά πράγματα που κατάφεραν να κάνουν αυτοί οι μικροί μας φίλοι!

      Στον τομέα της θεραπείας των άρρωστων, κατασκεύασαν τόσο μικρά κομπιουτεράκια-γιατρούς, που δε φαίνονταν με το μάτι!  Τα έστελναν στο κεφάλι, στην καρδιά στα πνευμόνια στα νεφρά, όπου εντόπιζαν το πρόβλημα και αφού έπαιρνα εντολή, το θεράπευαν! Ή, εναλλακτικά, έφτιαχναν από το υγιές τμήμα αυτών των οργάνων άλλα, καινούργια όργανα-ανταλλακτικά. Όμως, μετά από τρία χρόνια, άρχισαν να κατασκευάζουν πλέον τεχνητά όργανα, ώστε να μην υπάρχει ποτέ πια πρόβλημα στο εν λόγω όργανο.

      Εδώ, πρέπει να πούμε κάτι για την έννοια του χρόνου, όσον αφορά την  εξέλιξη της επιστήμης:  Αν για εμάς σήμερα χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να φτάσουμε στην τεχνητή καρδιά, που ακόμα δεν τα καταφέραμε εντελώς, γι αυτούς, για την ανακάλυψη του τεχνητού νεφρού, χρειάστηκαν …λίγοι μήνες! Άρα, όλα γίνονταν με άλλους ρυθμούς, ασύλληπτους και τρομερούς, θα λέγαμε! Να θυμάστε την …κόντρα του κάρου με το υπερηχητικό αεροπλάνο, για να αντιλαμβάνεστε τα πράγματα! Μ’ αυτή την έννοια, είναι σα να ζούσε ο κόσμος, εκατοντάδες χρόνια περισσότερο από εμάς! Και το πιο σπουδαίο:

Κατάφεραν και αντέγραψαν τη μνήμη ενός ανθρώπου  σε εξελιγμένο κομπιούτερ, αποκωδικοποιώντας τη συμπεριφορά των «κυψελών μνήμης» του εγκεφάλου του! Ταυτόχρονα, σχεδόν, έκαναν το ίδιο και από άνθρωπο σε άνθρωπο, και συγκεκριμένα στον κλώνο του, στο «Alter ego”  του, που λέμε! 

Ξέφυγαν από τα θρησκοληπτικά  εμπόδια, που φρέναραν τις επιστήμες και, και νομιμοποίησαν την κλωνοποίηση.  Έτσι, δε χάνονταν η γνώση, αλλά και δεν υπήρχε λόγος να αυξάνονται -  σα τα ταπεινά ζωάκια - πια οι άνθρωποι! Δεν είναι κρίμα να …σκοτώνεσαι μια ζωή για να τα καταφέρεις, να μορφωθείς να σπουδάσεις, και μόλις τα καταφέρεις …πρέπει να …σκυλογεράσεις, και να πεις το … «ποίημα», να πας δηλαδή στον …αγύριστο; Όλη εκείνη η μέχρι τότε γνώση,  πείρα και  εμπειρία σου, να πάνε στα χαμένα;

Αυτό, ουσιαστικά, κάνανε:   Α ν α κ α λ ύ ψ α ν  ε    τ η ν    α ι ω ν ι ό     τ  η τ α! Ναι! Γιατί, τι άλλο σημαίνει  το να ανανεώσεις το κορμί σου, και να διατηρήσεις τη μνήμη σου; 

Στην αρχή αυτό το «θαύμα των θαυμάτων» το άφησαν σαν ελεύθερη επιλογή, για χάρη των συντηρητικών, που είναι …παντού! Έτσι,  είχαν κάποιοι το δικαίωμα να ζήσουν και να πεθάνουν …παραδοσιακά, όπως οι …νεάντερνταλ! Όμως, στη συνέχεια όλο και λιγόστευαν αυτοί, γιατί ποιος θέλει να πει το … «άσμα», όταν του δίνεται η ευκαιρία να …σκαντζάρει, να μεταπηδήσει ντε, σε άλλο νέο σώμα, χωρίς να χάσει τα μυαλά του;

                                                   -58-

Να τι γίνονταν ακριβώς: Μεγάλωνες - τον «άλλο» σου εαυτό - φτιαγμένο από τα δικά σου κύτταρα, σε ένα Νοσοκομειακό Πολύκεντρο, και όταν γινόσουνα του …πεταματού, φώναζες «Αλλαγή»! Σε πηγαίνανε στον κλώνο σου, και με ένα μηχάνημα αντιγράφανε το περιεχόμενο των κυψελών του μυαλού σου στο μυαλό του …καινούργιου σου εαυτού!  Ως τότε, αυτός, μεγάλωνε χωρίς γνώση, χωρίς άποψη για τίποτα, αφού του είχαν βραχυκυκλώσει …τεχνηέντως αυτές τις δυνατότητες!  Την άλλη στιγμή σε «ξυπνούσανε» από την «νάρκωση», σε βγάζανε από το «τίποτα», όπου ήσουνα σα μια μαϊμού …χωρίς ουρά, και, ξάφνου, έβλεπες κ α ι ένοιωθες τον εαυτό σου, όπως ήσουν στα  δεκαοχτώ σου χρόνια! Αφού συνειδητοποιούσες την …ανανέωσή σου, γυρνούσες και έβλεπες το …χούφταλο που …εγκατέλειψες, μόλις! Σηκωνόσουνα, το έπαιρνες και πήγαινες και το …κήδευες, σα να ήταν ο ..γονέας σου! Το πιο ασφαλές για την «αιωνιότητα» σου, ήταν το ότι, αυτόματα, οι σκέψεις σου, οι γνώσεις και οι εμπειρίες σου, καταγράφονταν - όπως είπαμε - σε ένα υπερυπολογιστή, οπότε, ότι και να σου συνέβαινε, δε θα χανόσουνα!

Όλα αυτά - μη ξεχνώντας ότι από την εποχή του …κάρου, βρεθήκαμε σ’ αυτήν του υπερηχητικού αεροπλάνου - κράτησαν τρία χρόνια, γιατί αμέσως μετά φάνταζαν …παλιομοδίτικα! Σκέφτηκαν: «Αντί να αγωνιούμε και να παιδευόμαστε για το μεγάλωμα του κλώνου μας, για την παραγωγή τροφίμων κλπ,  για πιο λόγο δε γινόμαστε από εντελώς τεχνολογικό υλικό; Δηλαδή αυτό που είμαστε να  είναι το ίδιο, αλλά από συνθετικά μάτια, από καρδιά, πνευμόνια, νεφρά, πόδια, και αντί για αίμα να υπάρχει το «βιο-υγρό», κάτι σαν το λάδι του κινητήρα των αυτοκινήτων, σα λιπαντικό, δηλαδή; Γιατί, να μη προχωρήσουμε στην πλήρη ρομποτοποίησή μας;…». Αυτό, με την έννοια ότι οι κατασκευαστικές δυνατότητες ήταν τόσο ανώτερες, που δεν αναγνώριζες αν ένας γνωστός σου είναι … «μασίνι» ή φυσικός άνθρωπος!

Εδώ, πρέπει να πούμε, ότι υπήρχαν αρκετοί αντιρρησίες, γιατί σκέφτονταν την παρωχημένη …απόλαυση του έρωτα, την σαρκική επαφή, που δεν ήταν δυνατόν - όπως έλεγαν - να …αντικατασταθεί από την τεχνολογία! Όμως, αυτοί ήταν η μικρή εξαίρεση, καθότι άλλαξαν οι εποχές, και μαζί τους αλλάζουν και οι συνήθεις των ανθρώπων! Η έννοια του σεξ, έχασε το περιεχόμενό της, όπως αυτό υπάρχει στην εποχή μας! Η έννοια της ηδονής πέρασε σε άλλα επίπεδα, πιο ανώτερα, αφού είχε ατονήσει η ανάγκη συνεύρεσης για την δημιουργία ενός ανθρώπου! Η έρμη η φύση, είχε μείνει πίσω από το …κατασκεύασμά της, τον άνθρωπο! Έτσι, εκείνοι που δε δέχονταν τα νέα δεδομένα, λοιδορούνταν,  από τους «σύγχρονους» , και αποκαλούνταν, στα αστεία, …Neanderthal  ή homo sapiens, δηλαδή άνθρωποι των …σπηλαίων, άνθρωποι μιας αλλοτινής και …καθυστερημένης εποχής! 

      Τι είχε καταφέρει ο άνθρωπος, μέσα από την εξέλιξη του, και μακριά από τα πάθη, και τα ζωώδικα ένστικτα προηγούμενων γενεών; Κατάφερε να ανέβει σε  ένα επίπεδο τέτοιο, όπου οι γέννηση ενός ανθρώπου είχε αλλάξει έννοια, η ανάγκη για τρόφιμα είχε εξαφανιστεί, σχεδόν, και, τελικά, μαζί τους και η ανάγκη για την αύξηση του πληθυσμού της Γης! Το Πνεύμα, διαπιστώθηκε, ότι ήταν μια έννοια που δύσκολα  μπορούσε να ενυπάρχει σε «Ρομποτανθρώπους», αφού αυτό, διαμορφώνεται, μεν, από την καλλιέργεια

                                                          -59-

της  σκέψης, αλλά έχει άμεση σχέση με αυτό που λέμε «Ζωή», κάτι που δεν υπάρχει, μ’ αυτή την έννοια, στα …  «μασίνια»! Έτσι, άρχισαν να πειραματίζονται σε πιο απλό τρόπο ανανέωσης των κυττάρων, της συνέχισης, δηλαδή, της Ζωής του ίδιου ανθρώπου, χωρίς κλώνους και …μασίνια!

      Πώς να διδάξεις την Αγάπη ή τη Συμπόνια σε ένα …μασίνι; Αυτό θα παρέμενε ένας τέλειος υπηρέτης του ανθρώπου, αλλά, ως εκεί!

      Το αίσθημα της δίψας πχ είναι κάτι που προκύπτει από τη ...συνεργασία χιλιάδων σκέψεων που γίνονται ταυτόχρονα στο νου μας, και φτάνουν σε αυτόν από τα σήματα των κυττάρων που στέλνονται από τα διάφορα σημεία του οργανισμού μας! Όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από «αισθητήρες» που έστελναν το ανάλογο μήνυμα, στον εγκέφαλο, που με τη σειρά του έδινε την ανάλογη εντολή, όπως  συμβαίνει και στη σάρκινη μας  μορφή. Το σεξ,  δεν ήταν πια απαραίτητο, με τον τρόπο που το είχε εφεύρει η Φύση πριν εκατομμύρια χρόνια για τη διαιώνιση του είδους! Τώρα, όλα έγιναν αλλιώτικα, εύκολα και …ανώτερα! Ο άνθρωπος, πια, μπορούσε να κοιτάει μόνο ψηλά, σαν - πραγματικά - «άνω θρώσκων» (άνθρωπος), απαλλαγμένος από τη μιζέρια, τις ταπεινές διεκδικήσεις, τα κτηνώδη ένστικτα! Έτρεχε πια με …υπερηχητικές ταχύτητες για να ανταμώσει τον πλάστη του,  ανάμεσα στα αστέρια, σε μακρινά σύμπαντα, να εξηγήσει την έλευσή του, και να κάνει τον  κόσμο Δίκαιο, γαλήνιο, αρμονικό! 

      Η έννοια της «Τέλειας Κοινωνίας» του Πλάτωνα, στην «Πολιτεία» του, ή λεγόμενη θεωρία της ύπαρξης των ιδεών σαν γνωσιολογική προϋπόθεση για τη γνώση των αισθητών πραγμάτων, αλλά και σαν οντολογική προϋπόθεση για την ύπαρξή τους, έμοιαζε να είχε βρει την «εφαρμογή» της! Επιτέλους! Μετά από χιλιάδες  χρόνια, εκείνη η ιδεατή «Τέλεια Κοινωνία» «επαληθεύτηκε» περίτρανα, όχι από την άνοδο του πνευματικού επιπέδου, μέσα από το οικονομικό, αλλά μέσα από την «υποχρεωτική» καλυτέρευση του ανθρώπου, κάτω από την αφόρητη πίεση, και το …ξεμπρόστιασμα της Υπέρ-τεχνολογίας! Δηλαδή ο άνθρωπος έγινε καλύτερος …αναγκαστικά, από την πίεση της προχωρημένης Τεχνολογίας του! Επιτέλους, το Δίκιο νίκησε στον - για χιλιάδες χρόνια -  ανελέητο αγώνα του με το άδικο!

      Όμως, να μη σας κουράζω με …ακαταλαβίστικα πράγματα μικροί μου φίλοι! Πάμε να δούμε τι άλλο κατάφεραν εκείνα τα τρία παιδιά, που τώρα ήταν ώριμοι πια άνθρωποι, και αφού έβαλαν τα θεμέλια για ένα πιο Δίκαιο κόσμο στα παιδικά τους χρόνια, κατάφεραν, τελικά, και υλοποίησαν τα σχέδιά τους ξηλώνοντας από την ψυχή του ανθρώπου την πονηριά, την κατάχρηση, την αδικία, το φιλοτομαρισμό!

      Μετά από ένα δυο χρόνια κατάφεραν - περνώντας  στους δρόμους της αθανασίας, είτε σαν κλώνοι, είτε σαν … «μασίνια» - και έκαναν το όνειρό τους, να περιδιαβαίνουν ανάμεσα στα αστέρια, πραγματικότητα! Ναι! Η εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας, σε συνδυασμό  με την κατακόρυφη άνοδο όλων των επιστημών και της τεχνολογίας, τους παρείχε άπειρες δυνατότητες! «Μετέφεραν» πλέον τα μάτια και το νου τους, σε εκατομμύρια «μικροκάμερες», σχεδόν αθέατες «δια γυμνού οφθαλμού», και έτσι, μπορούσαν να βρίσκονται ταυτόχρονα στο χώρο εργασίας τους - σαν «μασίνια» ή κλώνοι - αλλά και σε οποιοδήποτε σημείο της Γης, του Διαστήματος, του Σύμπαντος! Υπερσύγχρονοι πύραυλοι, κινούμενοι με

                                                         -60-

ηλιακή ενέργεια και από υλικά τεράστιας αντοχής, μετέφεραν αυτά τα εκατομμύρια «μικροκάμερες» - δηλαδή, στην ουσία,  …«νανοανθρώπους» - έξω από τη Γη, και τις «διέσπειραν» στο διάστημα! Έτσι, ο κάθε άνθρωπος είχε στη διάθεσή του τις δικές του μικροκάμερες και μπορούσε να τις ενεργοποιεί σε χώρους εντός και εκτός της Γης και να ενημερώνεται για την επιστήμη του, για το χόμπι του. Ήταν σα να βρίσκονταν ο ίδιος σε διάφορα σημεία ταυτόχρονα, μέσα από τα «μάτια» και το «νου» της προσωπικής και …αθέατης μικροκάμεράς του! Η «εντολή» στις «μικροκάμερες» τους, για πληροφορίες ή για οτιδήποτε άλλο, δίνονταν πια με τη διαβίβαση ενός κωδικού, μέσω της σκέψης τους! Ακόμα, μπορούσαν να «εκμεταλλευτούν» την παρουσία μιας «ξένης» κάμερας, εφόσον ήθελαν να ενημερωθούν για κάτι το έκτακτο, το διαφορετικό. Η «δια ζώσης», με τη φωνή που λέμε, επικοινωνία ήταν, πια, η πιο …καθυστερημένη μορφή  συνεννόησης! Χα! χα! …χάνομαι!

      -Πέτρο, Αποστόλη! …«Μπείτε» στη δική μου «οπτική», …χάνετε θέαμα! …σε επτά δευτερόλεπτα γίνεται  σύγκρουση δύο αστεριών!, «σκέφτηκε» - όπως λέμε «είπε» -  η Αυγή, απευθυνόμενη στους άλλους δύο …αγέραστους και αθάνατους  συντρόφους της. Ναι! Αντί να είναι, όλοι τους,  με γκρίζα  μαλλιά και ρυτίδες ήταν «παιδιά-κλώνοι», δεκαέξι χρονών!  Η λέξη «θάνατος», και η έννοια «γηρατειά», όπως είπαμε, δεν υπήρχαν πια! Η λέξη Ζωή σήμαινε «Ύπαρξη ες αϊ», δηλαδή για πάντα!   

      - …  Ω! τρομερό, σπάνιο και άγριο θέαμα!, … «σκέφτηκε» γεμάτος από δέος και ενδιαφέρον ο Πέτρος.

-…Απίθανο! …Ζυγώνουν σα δαιμονισμένα! …Η σύγκρουση δυο αστεριών δεν είναι και πολύ συνηθισμένο φαινόμενο!, πρόσθεσε -  … «σκεφτόμενος» - και ο Αποστόλης.

 Είχαν μπει σχεδόν αυτόματα στην «οπτική» της Αυγούλας, δίνοντας τη

 σχετική εντολή, … με τη σκέψη τους! Έβλεπαν, εκστασιασμένοι, τη σύγκρουση δυο αστεριών, με τα «μάτια» της  Αυγής.

      -Λοιπόν …παιδάκια, … «μπαίνω»!, «σκέφτηκε», και την άλλη στιγμή την «είδαν» να χώνεται στην καρδιά της σύγκρουσης!

      -Καίω» μια … «κάψουλά» (κάμερα) μου, …αξίζει θαρρώ, τόσο για το θέαμα, αλλά όσο και  το να καταγράψουμε τη θερμοκρασία, αλλά και όλες τις συνθήκες που επικρατούν, κατά τη στιγμή της σύγκρουσης! Έφυγα!,  «σκέφτηκε», και την άλλη στιγμή «έβλεπαν» τη μικροκάμερά της να χώνεται ανάμεσα στα δυο αστέρια, ένα δευτερόλεπτο πριν τη σύγκρουση. Το τέλος καταγράφηκε από μια άλλη  κάμερα, που ήταν σε απόσταση ασφαλείας. Τα αποτελέσματα της θερμοκρασίας, της ανίχνευσης ιχνοστοιχείων κλπ, καταγράφονταν στα «γυαλιά-οθόνη» της Αυγής, για μελέτη, και για πολλά άλλα επιστημονικά συμπεράσματα.

Είχαν περάσει μόλις σαράντα επτά χρόνια από τότε που κάνανε την

παιδική τους επανάσταση, και σε ηλικία περίπου εξήντα πέντε χρονών - με τα …παλιά δεδομένα - είχαν κατακτήσει το Σύμπαν …κυριολεκτικά! Ναι! Ο άνθρωπος στην ουσία είχε εξαπλωθεί παντού! Στη Σελήνη, στον Άρη, και σε όπιο πλανήτη ή ακραίο σημείο της Γης και του Σύμπαντος μπορούσε να αντέξει η μικροκάμερά του, ήταν εκεί! Δεν υπήρχε λόγος να πάρει τον

                                                         -61-

κλώνο του ή το «μασίνι» του (δηλαδή το ρομποτίστικο κορμί του) και να τρέχει σε πλανήτες και αστέρια, σε βυθούς και σε παγετώνες!

Και οι υπόλοιποι; Υπήρχανε; Προλάβανε το «τρένο» της αθανασίας ή …είπαν  το … «god bay»;

Κατ’ αρχήν οι συμπαθέστατοι …γέροι, ο κυρ Οδυσσέας, ο σοφός, αλλά μπατίρης …αράπης, ο …«Διδάκτορας της …», ντε, καθώς και ο παχουλός και πλούσιος ασπρουλιάρης, ο κυρ Αργύρης, ζούσαν σε βαθιά γεράματα, αλλά μια χαρά! Μη θέλοντας να κάνουν χρήση της τεχνολογίας, αποφάσισαν να.  «φύγουν» …παραδοσιακά.

Ο κύριος Γιώργος, αλλά και οι γονείς τους, στα εβδομήντα πέντε τους περίπου, επέλεξαν να ζουν, με τον παλιό «παραδοσιακό» τρόπο, δεχόμενοι όμως όλες τις ιατρικές και επιστημονικές ανακάλυψης, όσον αφορά την αντικατάσταση οργάνων κλπ Έτσι, ήταν μια χαρά, χωρίς αρρώστιες και προβλήματα υγείας, αλλά …το «σκέφτονταν» το πράμα, για το να κάνουν ή όχι χρήση της δυνατότητας της υπαρξιακής τους συνέχισης. 

Τα τρία παιδιά, με κυρίως υπεύθυνο του Προγράμματος τον Πέτρο, είχαν καταφέρει από καιρό να αποκωδικοποιήσουν το DNA του ανθρώπου! Έτσι, γνώριζαν τις αδυναμίες του οργανισμού, και προλαβαίνανε τις αρρώστιες πριν αυτές κάνουν κακό!

Ο καρκίνος, επίσης, αντιμετωπίστηκε, περίπου τότε, από τον Αποστόλη. Στην αρχή, έκανε έρευνες και κατέγραψε τις διατροφικές και λοιπές συνήθειες των ανθρώπων σε  περιοχές με τους λιγότερους καρκίνους. Μετά - μη πιστεύοντας στα …θαύματα των θρησκόληπτων, αλλά και των ταπεινών και αμόρφωτων ανθρώπων του παρελθόντος - κατέγραψε τα γεγονότα αυτών που «έδιωξαν» τον καρκίνο από πάνω τους. Διαπίστωσε ότι τα «θαύματα» του …παρελθόντος, ήταν μια τυχαία λήψη συγκεκριμένων τροφίμων, αλλά και άλλων ενεργειών και συμβάντων. Ψάχνοντας, διαπίστωσε ότι, το σκόρδο που έχει αρκετή δόση από θειάφι, ήταν βασικό στη διατροφή ατόμων που είχαν λιγότερα κρούσματα καρκίνου. Το καρότο, επίσης, διαπίστωσε ότι ήταν μέσα στις διατροφικές συνήθειες όσων δεν είχαν σχέση με αυτή την αρρώστια, που πριν μια γενιά «σκότωνε» εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Πήρε εκχυλίσματα από καμιά εικοσαριά τέτοια προϊόντα, και έκανε ένα εμβόλιο! Σε συνδυασμό με την ανακάλυψη των «υπεύθυνων» γονιδίων για την «είσοδο» της αρρώστιας στον οργανισμό, και την ανάλυση και μελέτη του D.N.A., έφτασε σε λίγους μήνες στο τέλος της μεγαλύτερης ίσως κατάρας της ανθρωπότητας!

 Είναι αδύνατο να μαντέψεις για το τι είναι πίσω από ένα βουνό, αλλά εντελώς εύκολο, να πεις τι υπάρχει, φτάνοντας στην κορυφή του!

Για περιπτώσεις «χαμένες» λόγω προχωρημένης καταστροφής των διάφορων οργάνων, προχωρούσαν - εφόσον οι ασθενείς ήθελαν - στην κλωνοποίησή τους, και στην καταγραφή της μνήμης τους στον «Υπέρ Καταγραφέα Μνήμης». Από εκεί θα «έμπαιναν» στους κλώνους τους, όταν αυτοί θα  «ενηλικιώνονταν».

Τα εγκεφαλικά για τα οποία είχε τον πρώτο λόγο η Αυγή, είχαν σχεδόν μηδενιστεί, γιατί εντοπίζονταν, με ένα τσεκ-απ! Αυτούς που ήταν «επικίνδυνοι» να πάθουν ζημιά, λόγω θρομβώσεων, τους «καθάριζαν» τα λίπη με τους αόρατους ρομποτο…γιατρούς, που τους έβαζαν μέσα τους.

                                                    -62-

Τους  «επικίνδυνους», τέλος, λόγω στρες, τους «χαλάρωναν» παρεμβαίνοντας στην «αγωγή» των υπεύθυνων γονιδίων! 

Γενικά, αποκωδικοποιώντας το DNE  ήταν σα να είχαν μπροστά τους ανοιχτό το «βιβλίο της Ζωής»! Έτσι, σε κάθε περίπτωση, έβλεπαν ποιο γονίδιο είναι αυτό που ευθύνεται για την εκτροπή του οργανισμού, για την εμφάνιση μιας πάθησης, και παρεμβαίνοντας, το …εξαφάνιζαν!

Συγνώμη που σας κούρασα μικροί μου φίλοι, αλλά ήθελα να σας πω, πως τα πάντα είναι εύκολα, όταν μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε! Αλλιώς τα λέμε  …θαύματα! Τους δε «θαυματοποιούς, τους θεωρούμε …μάγους ή  δεν ξέρω και ‘γω πως! Δηλαδή, όσο «καθυστερημένος» γνωστικά, είναι ένας άνθρωπος, άλλο τόσο περισσότερο πιστεύει σε μάγους και σε …θαύματα!

Φαντασθείτε κάποιον …πονηρούλη, ας πούμε, στην εποχή των σπηλαίων, που, τυχαία, είχε ανακαλύψει ένα υγρό που …βρωμούσε, σε μια πηγή αλλιώτικη από τις άλλες, δηλαδή το πετρέλαιο! Άθελά του μούσκεψε το δερμάτινο και μαλλιαρό πανωφόρι του, και το έβαλε στην άκρη μη αντέχοντάς τη μπόχα του!

Κάποια μέρα λοιπόν, εκεί που μαστόρευε ένα κρυσταλλικό διαφανές πέτρωμα, για να κάνει λεπίδα για το δόρυ του, κάποιο κομμάτι,  με κήλη επιφάνεια, ξέφυγε και έπεσε πάνω στην προβιά! Ντάλα μεσημέρι, ο ήλιος χτυπώντας από ψηλά, κάθετα, στο κρύσταλλο, εστίασε, και …μπουφ!, πήρε το πανωφόρι του φωτιά! «Τρελάθηκε» αυτός, αλλά «τρελάθηκαν» και οι έρμοι οι γύρο του που ζούσαν στην ίδια σπηλιά!  Ως τότε, ακόμα, θεωρούσαν τη φωτιά ένα άγνωστο, ανεξήγητο, και άρα, μαγικό πράγμα! Τη νόμιζαν κακό …πνεύμα, που μερικές φορές μέσα στην καταστροφή του, έκανε και …καλό, ψήνοντας τα ζώα που δεν κατάφερναν να ξεφύγουν, και γίνονταν τόσο …νόστιμα, τα …άτιμα!

      Μ’ αυτά τα δεδομένα λοιπόν, φαντασθείτε τον άγριο …υποψήφιο μάγο,  εκστασιασμένο από  τη …βλακεία και την άγνοιά του, που είναι …πρώτη ξαδέρφη της …βλακείας, να κοιτάει μια το - κρυστάλλινο-κάτοπτρο και μια τη γούνα του, που πήρε φωτιά! Σκεφτείτε τον να πηδάει πάνω της για να τη σβήσει, να μαζεύονται οι συγκάτοικοί του, να τον βλέπουν σε αυτή την κατάσταση, και να μη καταλαβαίνουν τίποτα! Η φωτιά έσβησε και κοιτώντας τον, ακαταλαβίστικα, οι δικοί του, αποχώρησαν γεμάτοι …τρομάρα, αλλά και νιώθοντας «κάπως», γι αυτόν! Σε λίγη ώρα το φυσικό «κάτοπτρο» που ήταν χωμένο στο μαλλιαρό δέρμα, ξαναπαίρνει φωτιά! Ξανά χαμός, ξανά σβήσιμο από τον …άγριο, ξανά τρέλα στους …παλαιολιθικούς! Αλλά αυτή τη φορά τον γυροφέρνουν με ένστικτα φόβου και μυστηρίου, που αργότερα - μετά από κάποιες …χιλιάδες χρόνια - θα γίνονταν ..ηλίθιος θαυμασμός για τον μάγο της …βλακείας τους!

      - «Τι είναι τούτος ρε συ!…», θα σκέφτονταν, …αν μπορούσαν!

      -«Α! Αυτός  είναι επικίνδυνος! …Πώς γίνεται να κουβαλάει στο βρωμερό πανωφόρι του, αυτό το μυστήριο πράγμα, αυτό το ακαταλαβίστικο …πνεύμα; …Να τον προσέχουμε! Αυτός μπορεί να …ανάψει και το δικό μου  πανωφόρι και να …καώ!

      Έτσι, ..βγήκε και ο …τίτλος αυτής της ιστορίας: «Ένας μάγος…γεννιέται»! Από εκείνη τη μέρα, δεν πλησίασαν αυτό τον «τύπο»,

                                                        -63-

που παρατηρούσαν, …τρελαμένοι, να ανάβει το πανωφόρι του κάθε τόσο, και να μη καταλαβαίνουν τίποτα! Μετά από λίγες μέρες τους έβαλε ένα κριάρι για ψήσιμο, κατείχαν  το κόλπο, από ψημένα ζώα από  τις πυρκαγιές, όπως είπαμε!  Όμως,  …το «πετρελαιωμένο» το δέρμα είχε …τελειώσει, και κοιτάζονταν όλοι με δυσπιστία, ενώ ο μάγος που αντιλαμβάνονταν ότι έχασε τους «πόντους» που είχε κερδίσει στην ομάδα, ένοιωθε αμήχανα! Την άλλη μέρα, ανακάτεψε τις στάχτες, και βρήκε τον κρύσταλλο και τον έκρυψε μέσα στη νέα του προβιά-πανωφόρι, που είχε βουτηχτεί, επίσης, στο βρωμερό υγρό, όπου πήγε, πριν, μια-δυο μέρες, και πάλι από ανεξήγητο ενδιαφέρον! Άφησε και πάλι το …πετρελαιωμένο δέρμα του στο ίδιο σημείο, και εκείνη τη …μαγική πέτρα πάνω του! Ήταν απόγευμα, ο ήλιος δεν …έκαιγε, περίμενε για ώρες, τίποτα! Οι άλλοι έρχονταν με τα κρέατα, κοίταγαν για φωτιά,  και έφευγαν ρίχνοντάς του μια άγρια ματιά. «Σε πήραμε για …μάγο, έφαγες,  παλιο…βρομιάρη, κρέας ψημένο, χωρίς να τρέξεις να σκοτώσεις το ζώο, αλλά είσαι …μούφα αδερφέ μου,!», θα σκέφτονταν! 

       Την επόμενη μέρα, εκεί που κοιμόταν δίπλα στο…μαγικό τόπο με το δέρμα και το κάτοπτρο, για να τα προστατέψει, βγήκε, δυνατός, ο ήλιος, και …μπουφ!, αυτό …κόρωσε! Αμέσως έτρεξαν γεμάτοι θαυμασμό οι άλλοι άγριοι, και άρχισαν να χορεύουν γύρω του, να τον κοιτάνε με δέος, και να τον προσκυνούν! Αυτός, ευχαριστημένος που ξαναβρήκε τους …χαμένους του «πόντους», κοίταγε αμίλητος, και σε λίγο έτρωγε από το ψημένο κρέας  των ζώων που του κουβαλήσανε, χωρίς να σκοτωθεί στο …τρέξιμο, και χωρίς να κινδυνεύει! Άρχισε να πιστεύει κι αυτός στη …μαγοβλακεία του!

      Την άλλη φορά του φέρανε άλλο δέρμα, και άψητα κρέατα! Ζορίστηκε να το ανάψει! Ασχολήθηκε μαζί του, «έπαιξε» με το κάτοπτρο, που ψυλλιάσθηκε ότι αυτό   ήταν το μαγικό εργαλείο, και κάποια στιγμή διαπίστωσε ότι όταν «κοιτάει» στον ήλιο, γίνεται πιο καυτερό από το κάτω μέρος του! Έκανε με το ζόρι τη δουλειά του, αλλά θυμήθηκε ότι όταν «βρωμάει», όλα είναι πιο εύκολα! Οπότε πήγε και το έχωσε, κρυφά, στο βρωμερό υγρό και άναψε πιο εύκολα, με την περίεργη «πέτρα» πάνω του!

       Την επόμενη φορά, όμως, που δεν είχε ήλιο, δεν άναψε, αν και βρόμικο από το πετρέλαιο! Και πάλι οι …άγριοι έγιναν πιο άγριοι,  και χειροτέρεψαν, επειδή είχε βροχές και συννεφιά, και δεν τα κατάφερε ούτε τις επόμενες μέρες! Εκείνοι …έφαγαν ωμό το κρέας,  και αυτός -  την άλλη μέρα  - έτρεχε σαν παλαβός για να σκοτώσει θεριά! Είχε χάσει  τα προνόμια του!  …Μουγκανίζοντας, τον πήραν μαζί τους στο κυνήγι, βάζοντάς τον σε επικίνδυνες ενέργειες, γιατί «…αρκετά λούφαρες …καραγκιόζη»!, θα σκέφτονταν, σίγουρα! 

Αυτός, διαπίστωσε,   μετά τη βροχή, και όταν βγήκε καυτερός ήλιος, ότι

τα  κατάφερε …ξανά! Έτσι, πονήρεψε ακόμα περισσότερο! Κράτησε τη …μαγική πέτρα, και παίρνοντας διάφορα παλιοδέρματα βουτηγμένα στο βρωμερό υγρό, «απέκτησε» και πάλι τη …μαγική του δύναμη, που τη χρησιμοποιούσε, ο …παλιο-λιθικός, …μόνο όταν είχε ήλιο! Η «παρατήρηση» και η «ανάγκη» », από τη μια, πήγανε τον κόσμο ένα σκαλί πιο πάνω, ενώ από την άλλη, …δημιούργησαν τον πιο τεμπέλη «μάγο-ψήστη», που άραξε στη σπηλιά και απολάμβανε τους καρπούς των κόπων του, εκμεταλλευόμενος τη βλακεία των συντρόφων του!

                                                -64-

Έτσι είναι ο ντουνιάς, από …αρχαιοτάτων χρόνων, παιδιά μου! Ο καθένας κοιτάει να βρει τρόπο, να λουφάρει σε βάρος των άλλων! Υπάρχουν και σήμερα κάτι κλάδοι, κάτι «επαγγέλματα», που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες των ανθρώπων, αλλά και τις θρησκοληπτικές τους …τρέλες! …Λουφάρουν, σαν …εκπρόσωποι, δήθεν, ανώτερων δυνάμεων, σα μάγοι, σαν ειδικοί, σαν …θαυματοποιοί! Περνάνε …φίνα, στο όνομα των … «άγριων-κοροΐδων» της εποχής μας! Ναι! Ξανάλεω! Και σήμερα υπάρχουν κοροΐδα, και θα υπάρχουν όσο υπάρχουν οι  αμόρφωτοι από τη μια μεριά, και οι πονηροί, οι …λαμογιάζοντες, από την άλλοι! 

Επανερχόμενος στον αρχαίο …μάγο, παραδέχομαι ότι σας είπα πολλές λεπτομέρειες, επίτηδες,  για να καταλάβετε, από τη μια ότι η τεμπελιά … «τέχνας κατεργάζεται», και από την άλλη, και το πιο σημαντικό: Οτιδήποτε έχουμε αποχτήσει και πετύχει, ό,τι ανακαλύψαμε εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, οφείλεται, επαναλαμβάνω, στην «ανάγκη», και στην «παρατήρηση» και ερμηνεία, τυχαίων γεγονότων, αλλά και σε κάτι ακόμα πιο σπουδαίο: Στην «επανάληψη» ενεργειών, λόγω της αρχέγονης, μα τόσο σπουδαίας, δύναμης του «μιμητισμού», που, τελικά, είναι η πεμπτουσία της μάθησης. Ο μιμητισμός, με τη σειρά του, με τη συνεχή καταγραφή κινήσεων  και συμπεριφορών, δημιουργεί μια άλλη ανάγκη, για δημιουργία νέων «κυψελών» μνήμης στο μυαλό μας, και πάει …λέγοντας!

      Η καταγραφή, αυτών των επαναλαμβανόμενων κινήσεων στον …αρχαίο νου μας,  και η επανάληψή τους, στη συνέχεια, έκανε εκείνον τον ζωώδικο μιμητισμό, φαντασία! Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν το φαντασθούμε πρώτα! Από το άνοιγμα της πόρτας, μέχρι το να φτιάξουμε ένα εργαλείο, πρέπει πρώτα, αυτή η κίνηση ή αυτό το εργαλείο, να «φωτογραφηθεί», να «υλοποιηθεί» στη μνήμη μας! Απλά, οι πιο συνηθισμένες κινήσεις, γίνονται - λόγω της συχνής επανάληψής τους - ασυναίσθητα!

      Αυτό ήθελα να σας πω! Ότι το προχώρεμα του ντουνιά είναι θέμα μελέτης, θέμα παρατηρήσεων, θέμα επανάληψης, καθότι, όπως λέμε: «Η επανάληψη είναι μητέρα των επιστημών»!

      Για αυτό σας κούρασα, αλλά ελπίζω να σας διασκέδασα κιόλας, με τους …άγριους μάγους της αρχαιότητας, που δε λείπουν, όμως, και  …σήμερα!

      Αυτό κάνανε και οι τρεις μας φίλοι! Δουλειά, παρατηρήσεις, μελέτες, αγώνας! Ποιος θα το περίμενε ότι η εξαφάνιση της …λαμογιάς, της ψευτιάς και της κατεργαριάς, περνάνε μέσα από την …Υπερτεχνολογία;

Κι όμως, έτσι είναι, αρκεί να π ρ ο λ ά β ε ι  αυτή η Υπερτεχνολογία, να χρησιμοποιηθεί από μυαλωμένους ηγέτες, και να μην πέσει στα χέρια …ηλιθίων! Σε ανθρώπους που αποχτούν δύναμη, φανατίζοντας τους αμόρφωτους Λαούς,  και τους σέρνουν - δήθεν για «θρησκείες» και ιδανικά -  στο χάος και στα …δανικά!

Ευτυχώς! Κρατήθηκε ο ντουνιάς μακριά από την καταστροφή, και μπόρεσε να πάει, σε ελάχιστο χρόνο, πολύ μπροστά, και να πετύχει πράματα και …θαύματα, κυριολεκτικά! 

Έτσι είναι! Αν δεν καταστραφείς, σημαίνει ότι βρήκες το «κλειδί», τον τρόπο, που σε έσωσε από την καταστροφή!

Όλα είναι σαν ένα παιχνίδι! Φαντάσου να σε κλείσουνε, σε μια εγκαταλειμμένη αποθήκη υγρών καυσίμων, που έχει εκατοντάδες

                                                  -65-

παράθυρα, και να σου πούνε να βγεις σε …μια ώρα! Αλλιώς, σου ξεκαθαρίζουν, ότι  …πάνω  στην ώρα, θα πάρει φωτιά το κτίριο και θα καείς σαν το ποντίκι! Αρχίζεις να δοκιμάζεις να ανοίξεις παράθυρα, απελπισμένος, έχοντας μια τεράστια σκάλα στη διάθεσή σου: Πέντε, …πενήντα, εκατό!  Σου μένουν πέντε λεπτά, και …διακόσια παραθύρια! «Χάνομαι!», φωνάζεις σαν τρελός. Όμως, ξαφνικά, εκεί που όλα ήταν χαμένα, εκεί που δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να ξεφύγεις, δυναμώνει έξω ο αέρας, και όπως «αναπνέει» το κτίριο, από μικρά ρεύματα αέρα, ακούς ένα «τικ-τικ», σα να χτυπάει ένα παραθυράκι! Εντοπίζεις - περίπου - το θόρυβο, και τρέχεις προς εκείνη την πλευρά, με δυο λεπτά χρόνο στη διάθεσή σου! Κοιτάς, αλλά πώς να εντοπίσεις το ανοιχτό παράθυρο ανάμεσα στα τόσα  άλλα που υπάρχουν από κείνη  την πλευρά; Αρπάζεις ένα πετρελαιωμένο παλιοστουπί, το βάζεις φωτιά, και το  ρίχνεις σε ένα βαρέλι. Βγάζεις τα δυνατά κιάλια σου από το σάκο σου γεμάτος αγωνία, και παρατηρείς τον καπνό και τα παράθυρα, και εντοπίζεις, επιτέλους, το μόλις δυο δάχτυλα ανοιχτό παραθύρι - που «χτύπησε» πριν από λίγο από το ρεύμα του αέρα - από όπου φεύγει ο καπνός! Κάνεις το …άλμα της ζωής σου, και σκαρφαλώνοντας στο περβάζι, με το ένα χέρι ανοίγεις το παράθυρο, και την άλλη στιγμή πετάγεσαι από ύψος δύο μέτρων στον ακάλυπτο χώρο και απομακρύνεσαι αρκετά μέτρα! Πίσω σου, όπως στις …ταινίες, ακούγεται ένα «μπά-α-αμ!», και το κτίριο τυλίγεται στις φλόγες!

Σώθηκες, γιατί «εκμεταλλεύτηκες» το «δεδομένο» του ανέμου, και τις «δυνατότητες» που διαθέτεις, δηλαδή τα αφτιά, τα μάτια, την κρίση, την άμεση αντίδρασή σου. Αλλά, το «κλειδί» ήταν  τα κιάλια! Δηλαδή, η «Υπερ- τεχνολογία» που δ ι έ θ ε τ ε ς , και μπόρεσες να εντοπίσεις τη μικρή χαραμάδα!    

Δηλαδή, μικροί μου φίλοι, θέλω να σας πω, ότι  έ ν α  καινούργιο τεχνολογικό δεδομένο, κάθε φορά, μπορεί να φέρει τον κόσμο χρόνια πιο μπροστά, και να βρεθεί λύσει σε διάφορα θέματα, που πριν λίγο φάνταζαν άλυτα και ανυπέρβλητα!

Μέσα στα τόσα που ανακάλυπταν, κάποια στιγμή ο Αποστόλης προχώρησε ακόμα περισσότερο στον τομέα «Ανάπλαση των Κυττάρων». Κάνοντας πειράματα στα ποντίκια - αχ! …τι τράβηξαν τα καημένα τα ποντικάκια χρόνια τώρα, για το καλό  της …ανθρωπότητας!… -  κατάφερε και βρήκε ένα εκχύλισμα, ένα φάρμακο, που διαπιστώθηκε ότι …ξανανιώνει τον οργανισμό! Ξέρουμε ότι μέχρι τώρα ο άνθρωπος γερνάει, γιατί όσο περνούν τα χρόνια αντικαθίστανται όλο και λιγότερα παλιά κύτταρα από καινούργια! Έτσι, ενώ στα  δεκαπέντε μας ανανεώνονται όλα τα παλιά, τα οποία διώχνει ο οργανισμός από το αίμα, όμως, στα τριάντα μας, ανανεώνεται π.χ. το ενενήντα τοις εκατό! Στα σαράντα μας, το εβδομήντα πέντε  τοις εκατό, στα εξήντα μας το εξήντα πέντε τοις εκατό, και στα ογδόντα μας το πενήντα τοις εκατό, ας πούμε!

Ο Αποστόλης, λοιπόν, ερευνώντας τη Φύση - γιατί, ίσως, όλες οι λύσεις, τελικά, να βρίσκονται μέσα στη φύση - έφτασε κάποια στιγμή στην αρχαία αγορά της Αθήνας! Εκεί - όπως λένε - υπάρχει ακόμα το «Ιερό» ελαιόδενδρο, που στον ίσκιο του ο Πλάτωνας δίδασκε τους μαθητές του,

                                                -66-

βγάζοντας εκείνους τους  - γεμάτους πανανθρώπινες αξίες - λόγους του! Παρατήρησε, που λέτε, τους διάφορους παλιούς ρόζους-καρκινώματα, που δε διέφεραν από τα καρκινώματα τα ανθρώπινα, γιατί ήταν στην ουσία νεκροί ιστοί! Αυτούς, η ελιά τους «αντιμετώπισε» δημιουργώντας πάνω τους άλλους νέους «ιστούς»-κύτταρα και έτσι, σαπίζοντας, οι «άρρωστοι» ιστοί, δημιούργησαν τις λεγόμενες - και τόσο …παρεξηγημένες - …κουφάλες! Πήρε δείγματα από τους νεκρούς ιστούς, αλλά και από αυτούς που αντικατέστησαν το νεκρό μέρος, και τους ανέλυσε! Κατέγραψε με ακρίβεια και λεπτομέρεια όλα τα συστατικά και τα στοιχεία που βρήκε στα ανανεωμένα κύτταρα του δένδρου. Πήγε στη συνέχεια και σε άλλα δένδρα που έχουν αυτή τη δυνατότητα, και έκανε το ίδιο! Μετά, μελέτησε δένδρα που δεν έχουν αυτή την ικανότητα, και που «πεθάνουν» με το που θα παρουσιαστεί αυτό το καρκίνωμα στον κορμό τους. Κατέγραψε, πάλι, τα οργανικά στοιχεία, και όλα τα συστατικά που βρήκε μέσα τους. Δίνοντας τα αποτελέσματα των λεπτομερών ερευνών του στα πολύ προχωρημένα Ερευνητικά Κέντρα που - όπως είπαμε - διέθεταν, διαπιστώθηκε, μεταξύ άλλων, ότι: Υπήρχε ένα συστατικό, μια ουσία οργανική, που ενώ εμφανίζονταν στην ελιά, αλλά και στα δένδρα που  α ν τ ι μ ε τ ώ π ι ζ α ν  το πρόβλημά τους, αυτή η ουσία, δ ε ν  υπήρχε στα δένδρα που δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα.

      Αν δεν υπήρχαν τα κομπιούτερ - το … «κλειδί», όπως είπαμε -  για να κάνουν εκατομμύρια πράξεις το δευτερόλεπτο, όλα αυτά θα φάνταζαν ακατόρθωτα!

      Απομόνωσε αυτή την ουσία, την  «καλλιέργησε», την έκανε εκχύλισμα, και, τελικά, εμβόλιο.

 Σκέφτηκε ότι τα φυτά και ο άνθρωπος έχουν την ίδια «φυσική φιλοσοφία». Ότι, τα βασικά οργανικά τους συστατικά, έχουν την ίδια συμπεριφορά, και, άρα, υπήρχε η πιθανότητα, το εν λόγω εμβόλιο να «εφαρμοσθεί»  κ α ι  στον άνθρωπο: Να αναπλάσει, δηλαδή, να ανανεώσει όλα τα κύτταρα του οργανισμού. Η αγωνία του Αποστόλη ήταν …ακραία! Βρήκε έναν εξηνταπεντάρη … «παλιό-γερο», που ήθελε να δοκιμάσει πρώτος αυτό το επαναστατικό «Εμβόλιο Κυτταρικής Ανάπλασης», «Ε.Κ.Α.» γιατί δεν είχε να χάσει τίποτα, έτσι κι αλλιώς! Αν δεν πετύχαινε το Πείραμα Ζωής, το πολύ-πολύ να «έμπαινε» στο κορμί του κλώνου του, μαζί με τα …μυαλά του -  τη …μνήμη του, δηλαδή - που μπορούσε να αντιγραφεί πλέον, όπως είπαμε!

      Ο Αποστόλης τον τοποθέτησε κάτω από ένα ειδικό αναλυτή αίματος, για να βλέπει όλες τις αντιδράσεις και μεταλλαγές στο αίμα του, και προχώρησε στο «Ε.Κ.Α.». Ταυτόχρονα με ενδοφλέβιες ενέσεις, ενισχύανε τον οργανισμό του με βιταμίνες και ορμόνες, που θα ήταν απαραίτητες για τον οργανισμό, ώστε να έχει την «πρώτη ύλη» για την ανανέωση των κυττάρων! Για μια ώρα αγωνιούσε αυτός, και όλος ο κόσμος μαζί του, αφού το πείραμα μεταδίδονταν απ’ ευθείας, σε όλο τον πλανήτη, περιμένοντας τη αντίδραση του οργανισμού. Ξαφνικά, άρχισε η θετική αντίδραση του οργανισμού, και ο άκρατος πολλαπλασιασμός των νέων κυττάρων! Πανικός στην …υφήλιο! Όλοι ήταν μάρτυρες ενός θαύματος: Ήταν σα να έβλεπαν σε βίντεο, να ξετυλίγεται η Ζωή - του …διάσημου πια εθελοντή - αντίστροφα! Από τέταρτο σε τέταρτο …μίκραινε ηλικιακά κατά …πέντε

                                                        -67-

χρόνια! Έτσι, σε δυόμισι ώρες, είδαν να αναγεννιέται, κυριολεκτικά, εκείνος ο γέρος άνθρωπος, και στη θέση του να βρίσκεται, τελικά, ένα παλικάρι είκοσι δύο περίπου ετών! Τώρα, το «ιερό ελαιόδενδρο του Πλάτωνα», ήταν  …δυο φορές, πια, Ιερό!

      Αυτό το ξανάνιωμα του ανθρώπου, αυτό το γιγάντιο Επιστημονικό επίτευγμα, έγινε αποδεκτό και από εκείνους τους θρησκόληπτους που προτιμούσαν, μέχρι τότε, να πεθάνουν …παραδοσιακά! Οι άνθρωποι δεν είχαν, πια, ανάγκη  από κλώνους και …μασίνια! Γιατί να πας, δηλαδή, στον πεντηκοστό όροφο με τα πόδια, όταν έχεις δίπλα σου το ασανσέρ; Αυτό κάνανε και εκείνοι! Τώρα, όσον αφορά εκείνους που θέλανε να περάσουν στο - ακόμα ανώτερο τεχνολογικά, αλλά …κατώτερο πνευματικά - επόμενο επίπεδο, στην πλήρη, δηλαδή,  «ρομποτοποίησή» τους, το έκαναν,  ε φ ό σ ο ν  το επιθυμούσαν, για τους δικούς τους λόγους.

      Αυτή είναι η επιστήμη! Βασίζεται στην έρευνα, και κάθε φορά «πατάει» στα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα, προχωράει στην επόμενη φάση, και εξελίσσεται, χωρίς να τερματίζει ποτέ, γιατί, η εξέλιξη δ ε ν έχει τέλος!

       Το θέμα ήταν να τα καταφέρει να βγει ο άνθρωπος από τη μιζέρια των σάρκινων αναγκών του, και να ασχοληθεί επιτέλους με τις ανάγκες του πνεύματός του, τις ανάγκες της ψυχής του, που είναι ο δρόμος για το αντάμωμά του με την Ανωτέρα Δύναμη, με την «Αρχή», με την Τελειότητα! Αυτό το είχε πετύχει!

      Αν μπορούσαμε να δούμε πόσο μακριά είμαστε σήμερα, με την πνευματική φτώχεια που μας δέρνει, από το να αγγίξουμε το «Ανώτερο», θα …αυτοκτονούσαμε! Είμαστε τόσο μακριά, θα έλεγα, όσο ένα σκαθάρι που προσπαθεί να ανεβάσει μια …σκατόμπαλα (…sory, …σκαθάρι!) στον Όλυμπο, με την …όπισθεν! Και φέρνω το παράδειγμα αυτό, γιατί «σκατόμπαλα» έχουμε καταντήσει τον όμορφο αυτό κόσμο!

Ναι! Θα το πω ξανά και ξανά! Αντί να ασχοληθούμε με το να  β ο η θ ο ύ μ ε  ο ένας τον άλλο, αντί να ξοδεύουμε τα χρήματά μας, σαν Κράτη, για την Έρευνα, την Τεχνογνωσία και την Δημιουργία Πνευματικών  ανθρώπων στα Σχολεία, εμείς τι κάνουμε; Κατασκευάζουμε όπλα, πυρηνικά, χημικά, και ότι χειρότερο μπορούμε, και ανταγωνιζόμαστε για το ποιος θα μπορέσει να …καταστρέψει ευκολότερα το συνάνθρωπό του!

Πριν χρόνια είχα δει μια παλιά αφίσα, που έδειχνε τους Χιώτες με τους Τούρκους, σε καιρό πολέμου. Στο Ελληνικό σκαρί φαίνονταν ο Καπετάνιος, να δίνει, αγριεμένος, διαταγή: «Πύ-υ-υρ!!!», στον υπεύθυνο του κανονιού, κατά του πλοίου των Τούρκων, που φαίνονταν να έχει ζυγώσει επικίνδυνα.. Ο υπεύθυνος του Χιώτικου κανονιού, φαίνονταν γεμάτος έκπληξη και αντίδραση, να γυρνάει προς τον Καπετάνιο του και να του απαντάει: «Τι πυρ και …ξεπύρ, ωρέ! …Δε βλέπεις; …Μπροστά μας είν’ ανθρώποι!!!».           Τότε, που είδα την αφίσα, ήμουν δεκάξι χρονών Γυμνασιόπαιδο, και, θυμάμαι, ανατρίχιασα! Ε! Λοιπόν! Και τώρα που σας την περιγράφω, πιστέψτε με, εκείνη η ανατριχίλα ξαναπερνάει από το κορμί, την καρδιά, το νου και την Ψυχή μου, σαν ένα «λυτρωτικό κύμα»! Σαν κατακλυσμιαίο επίμετρο στο νοητό βιβλίο της Ζωής μου, θαρρείς! Αυτό το ρίγος, προσπαθώ να πω, πως χρειάζεται μέσα μας!

Αυτή η συμπεριφορά του αγράμματου, αλλά,  Α ν θ ρ ώ π ο υ-ν α ύ τ η, κρύβει μέσα της τη Δύναμη, που έσωσε, και θα σώζει τον κόσμο!

                                                -68-

Χα! χα! «…Πω! πω! παπάρες!», σε φαντάζομαι να λες, …σφυρίζοντας, μικρέ μου αναγνώστη, και με το…Δίκιο σου, ίσως! …Σαν τον γλυκούλη…αραπάκο στο  θεατρικό, προς τον παππού του, το Διδάκτορα της …Οξ(π)όρδης!...   Ας είναι, μεταξύ φίλων οι …χοντράδες επιτρέπονται, και εσύ είσαι ένα γλυκό φιλαράκι!

Αντί να προσπαθούμε - όπως ξαναείπαμε - να «φυτεύουμε» στις καθάριες και ευαίσθητες ψυχές των μικρών παιδιών, στα Σχολεία τους, Αξίες που κάνουν τον άνθρωπο να διαφέρει από τα ζώα, εμείς τι κάνουμε; Τους …«φουσκώνουμε» τα μυαλά με …«εξυπνόχορτο»! Δηλαδή, το πώς  - με  «πονηρές» σκέψεις για δήθεν «ανώτερη» μόρφωση - να γίνουν τα «αφεντικά», και να εκμεταλλεύονται τους άλλους, αντί να μαθαίνουν πώς να βοηθήσουν περισσότερο τους συνανθρώπους τους, μέσα από τη δική τους προκοπή!

Αν δεν είναι αυτό λάθος, τότε τι είναι λάθος; Αντί να προσπαθούμε να συνεργαστούμε για την προκοπή του ανθρώπου,  εμείς …κυνηγάμε ο ένας τον άλλο για να τον …ρίξουμε στο …γκρεμό! Και μετά, μικροί μου φίλοι, …περιμένουμε να  έρθουν οι …Αριανοί και οι …εξωγήινοι! Πού να έρθουν μωρέ!…  Κοιτάνε - αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν - από πάνω τη συμπεριφορά μας, ψάχνουν κάποιο σημάδι «νοήμονος ζωής», αλλά δε βλέπουν τίποτα τέτοιο, και την …κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια! Γιατί αυτό που βλέπουν, αντίθετα, είναι: Κάτι …τρελαμένα δίποδα, κατώτερα - όπως τα λένε - όντα, που ενώ έχουν τον τρόπο να σωθούν, να εξευγενιστούν, να γίνουν ανώτερα, πνευματικά, εντούτοις, κοιτάνε πώς να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου!

Τώρα, ίσως, θελήσετε να με … «στριμώξετε», ρωτώντας με …διπλωματικά: «Το ότι δεν έρχονται  στην εποχή μας - αν …υπάρχουν(!) - ε π ε ι δ ή   γ ί ν ο ν τ α ι  αυτά τα …παρακατιανά, για το ανθρώπινο γένος πράγματα, σημαίνει ότι  θ α   έ ρ θ ο υ ν  στην εποχή αυτών των τριών παιδιών, στην εποχή του καλύτερου κόσμου που μας περιγράφετε;».

 Χα! χα! χα! Δύσκολη η ερώτηση, και θα μπορούσα, απλά, να την αποφύγω! Όμως, δεν το κάνω, διότι το δύσκολο είναι και το …εύκολο, όταν έχεις το κατάλληλο … «κλειδί»! Και μένα, η ταπεινότητά μου, έχει θαρρώ μια …εξ ίσου …διπλωματική απάντηση, σ’ αυτό το «δύσκολο» ερώτημα σας:

«Όταν, εμείς οι … «αυτοκαταστροφικοί» ανθρώποι, γίνουμε ένα κεράκι ανθρωπιάς στο Σύμπαν, και έρθει το «Ανώτερο», θα είναι σαν το Εκθαμβωτικό Φως στο βάθος του τούνελ της ύπαρξής μας! (Όπως, εκείνο το δυνατό Φως που διηγούνται, όσοι «περνούν απέναντι» -  πεθαίνοντας για λίγα λεπτά - και επανέρχονται!).  Αυτό λοιπόν το «Δυνατό Φως»,  κ ά π ο ι ο ι,  το ερμηνεύουν …κοροϊδευτικά, λέγοντας πως ήταν το φως των …προβολέων του …χειρουργείου, πάνω από το χειρουργικό τους κρεβάτι, και  κ ά π ο ι ο ι  άλλοι ασθενείς, το περιγράφουν σαν «Το Λυτρωτικό Φως της Υπέρτατης Γαλήνης!».

… Έτσι, σας απαντώ, …πονηρά …Στρουμφάκια, εγώ ο τυραννικός …Δρακουμέλ σας,  για να προσθέσω, συμπερασματικά:

«Τα  π ά ν τ α  υπάρχουν  π α ν τ ο ύ, και, ο καθένας μας τα «βλέπει» και τα ερμηνεύει, σύμφωνα με τις δυνατότητες των ματιών της ψυχής του!».   

                                                   -69-

Ή, αλλιώς: «Την απάντηση, στο ερώτημα σας, θα τη «διαβάσετε», όταν - και αν - θα φτάσετε στην ανάλογη … «σελίδα» του υπαρξιακού βιβλίου σας!».

Εμείς όμως - και συγνώμη που το λέω έτσι ωμά  -  τώρα, είμαστε σαν τη μαϊμού που της δίνουν ένα …κομπιούτερ, και προσπαθούνε να τις μάθουν το χειρισμό, και την …αξία του!

 …Έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά παρόλο που φαίνεται πολύ μακρύς, εντούτοις, μπορούμε να φτάσουμε πολύ γρήγορα στο «Τέρμα» του, αρκεί να βρούμε το κατάλληλο … «Κλειδί»!

 Ου-ου-ουφ-φ-φ!!! …Σας έσκασα, και …έσκασα!  …Αμάν! …Τι ήταν και τούτο… Πα! πα! …η πάπια! …Εντάξει! …Πάμε παρακάτω!

Να γυρίσουμε, λοιπόν, και πάλι στην εποχή του …μέλλοντος, στους τρεις μικρούς μας φίλους, και στα επιτεύγματά τους.

Είμαστε στο έτος 2062. Γίνανε όλα αυτά που περιγράψαμε! Τα τρία παιδιά-ήρωες της ιστορίας μας, κέρδιζαν τις μάχες, τη μια μετά την άλλη, για ένα κόσμο ανώτερο, μαζί με τους παλιούς τους φίλους, δικούς τους ανθρώπους και  συνεργάτες.

 Ο Κος Γιώργος ο Δασκαλάκος που με ένα παιδικό θεατρικό του έργο, έβαλε σε μια άλλη πιο ανθρώπινη τροχιά ανθρώπους και …συστήματα, αλλά και οι γονείς τους, συνεχίζουν να  ζουν, και περνούν μια χαρά! Έχουν πια κάνει το εμβόλιο «Ε.Κ.Α.», και έχουν ξανανιώσει, όπως και όλοι σχεδόν οι άνθρωποι.

 Πρέπει να ξαναπούμε - προτού περάσουμε στα νέα επιτεύγματα - ότι στην πορεία, ο πληθυσμός τη Γης συνέχισε να ελαττώνετε! Δε γεννοβολούσαν πια οι … «Αραπάδες», όπως λέγανε κάποιοι υποτιμητικά, τους ανά τον κόσμο … «παραδοσιακού»! Ρωτάτε «Γιατί;» Και σας απαντώ: «…Απλά, γιατί …δεν υπήρχαν!». Το ανέβασμα του πνευματικού επιπέδου τους, και η Τεχνολογία, τους έδωσαν να καταλάβουν ότι: «…Τα παιδάκια δεν τα …έφερνε ο …πελαργός, αλλά ο εγκέφαλος τους, ο …αργός!», για να γελάσουμε …ριμάροντας, αλλά και να απαλλαγώ - ποιητική αδεία -  από την κριτική, για μειωτική συμπεριφορά! Από την  άλλη, δεν υπήρχαν, από τη γέννα τους,  «καθυστερημένα» παιδάκια,  γιατί αυτά που γεννιότανε - αν και σπάνια - ελέγχονταν, από το επίπεδο  σπέρματος και ωαρίου, μέχρι μιας εβδομάδας κύησης. Αν διαπιστώνονταν κάτι λάθος στη δομή τους, σε αυτό το αρχικό στάδιο, τότε, απλά, διακόπτονταν η κύηση! Δηλαδή, αυτό που έκαναν κάποτε οι Σπαρτιάτες, τόσο βάναυσα, και έριχναν τα παιδιά τους στον Καιάδα, τώρα γίνονταν …τεχνηέντως! Βέβαια, την κύηση, όπως είπαμε, την απέφευγαν, διότι, απλά, μπορούσαν να … «ξαναγεννηθούν»,  οι …ίδιοι!

Γενικά, η έννοια της τεκνοποίησης με τον φυσιολογικό - το σημερινό -  τρόπο, δεν τους απασχολούσε τους ανθρώπους όπως σήμερα, γιατί αυτά τα θέματα τα είχε αναλάβει η …επιστήμη! Εκείνοι είχαν το νου τους σε θέματα  πιο Πνευματικά, σε θέματα που δεν είχαν σχέση με αυτοπροβολή, με πλάγια ανάδειξη, με ιδιαίτερες γνώσεις και σπουδές, όπως συμβαίνει σήμερα!

 Ό λ ε ς  οι γνώσεις πια, όπως είπαμε, ήταν  προσβάσιμες στον καθένα, αρκεί να «ζητούσε» να «φορτωθούν» στη μνήμη του! Έτσι, ο καθένας

                                                  -70-

ειδικεύονταν σε τομείς που του αναθέτονταν, και κρίνονταν για την έρευνα και την «πρόοδό το» σε εκείνον τον τομέα! Είναι σα να λέμε σήμερα, πως το κομπιούτερ είναι το κεφάλι μας,  και οι γνώσεις από το Διαδίκτυο, είναι το μυαλό μας! Τα  π ά ν τ α, υπάρχουν μέσα, αρκεί να ενδιαφερθούμε και να τα «κατεβάσουμε»! 

Έτσι λοιπόν, η Αυγούλα μας, εκείνο τον καιρό απασχολούνταν με τη μελέτη που είχε αναλάβει και είχε θέμα: «Μείωση χρόνου - αρνητικός χρόνος». Δηλαδή, έπρεπε να βρει τρόπο να μειώσει το χρόνο που απαιτούνταν για να φτάσει κάποιος σε ένα μακρινό πλανήτη, που χρειάζονταν, με τα σημερινά δεδομένα, πχ δύο έτη φωτός! Είχε κάνει μια εμπνευσμένη σκέψη: Να σπάσει το φράγμα του χρόνου, όπως σήμερα σπάμε το φράγμα του ήχου! Ή αλλιώς: Για να πάμε σήμερα από τη μια πλευρά ενός τοίχου στην ακριβώς από πίσω πλευρά του, δια μέσου της πόρτας, πρέπει να κάνουμε  πχ έξι βήματα: Τρία από τη μία και τρία από την άλλη πλευρά του. Αν όμως μπορέσουμε να «μικρύνουμε» τόσο πολύ το «νανοτσιπάκι», που είδη βρίσκεται σε επίπεδο μόλις ορατό, τότε τι μπορεί να γίνει; Τότε: Μπορεί  να κινείται ανάμεσα από τα κενά των μορίων της ύλης, δηλαδή του τοίχου, και να φτάσει κατ’ ευθείαν από το ένα σημείο στο άλλο!

Θα μου πείτε: «Πώς είναι δυνατόν να κινείται κάποιο κατασκεύασμα μέσα στο …ντουβάρι; Πώς είναι δυνατόν να γίνει αυτό;  Υπάρχουν …τρύπες  και δεν τις …βλέπω;» Θα να με ειρωνευτείτε -  και με το δίκιο σας, ίσως -  ως που να το …χάσετε!  Σας απαντώ με δυο τρόπους:

  Ο ένας είναι - όπως αναφέραμε - ότι υπάρχουν ήδη «μικροκάμερες-χειρούργοι», σε μέγεθος φακής,  που τις βάζουν οι γιατροί μέσα στις φλέβες και τις οδηγούν πχ στην καρδιά και  ανοίγουν τις κλειστές από τα λύπη ή από άλλη βλάβη φλέβες! Αν σας έλεγα  πριν είκοσι χρόνια ότι θα γίνονταν κάτι τέτοιο, θα με λέγατε …τρελό! Όμως: Η τρέλα του σήμερα, είναι η …πραγματικότητα του αύριο!

Ο άλλος τρόπος απάντησης είναι ακόμα πιο παραστατικός, με παράδειγμα …αντίστροφου  σκεπτικού, ας πούμε:

 Πάρτε ένα φωτοτυπικό μηχάνημα και βάλτε απάνω του ένα μαύρο χαρτί, μια ολόμαυρη σελίδα. Την κοιτάτε ξανά και ξανά και βλέπετε ότι πράγματι είναι ολόμαυρη! Πάρτε το στυλό σας και κάντε κάπου στη μέση της ολόμαυρης σελίδας, με άσπρη μπογιά, έναν κύκλο σε μέγεθος, ας πούμε, ρεβιθιού, που μέσα του θα είναι κανονικά μαύρο χαρτί, όπως ήταν! Βάλτε τώρα το μηχάνημα στη ρύθμιση με 100% μεγέθυνση. Βλέπετε,  από φωτοτυπία σε φωτοτυπία, πως, κάθε φορά, διπλασιάζεται  η …ρεβιθότρυπα! Μετά από μερικές φωτοτυπίες διαπιστώνετε ότι η τρύπα είναι τόσο μεγάλη που δε χωράει στη σελίδα! Τότε, στο κέντρο της μεγάλης αυτής, και μαύρης, …πρώην ρεβιθότρυπας, ξανακάνετε άλλη μια κανονική «ρεβιθότρυπα»! Και πάλι αρχίζουμε τις φωτοτυπίες, διπλασιάζοντας κάθε φορά την τρύπα, μέχρι να ξαναμεγαλώσει και αυτή, και πάλι να μη χωράει! Όμως, θα παρατηρήσετε κάτι, συναρπαστικό: Το κατάμαυρο χρώμα - το ντουβάρι σα να λέμε - αρχίζει και παρουσιάζει κάτι λευκές τρυπίτσες! Τι είναι αυτές; Αυτές είναι τα κενά που υπάρχουν στη μαύρη σελίδα, αλλά που δε φαίνονταν γιατί ήταν απειροελάχιστα, και το μάτι μας δεν τα «έπιανε»! Έτσι, τώρα, βλέπετε μέσα στην τεράστια, πια, … «ρεβιθότρυπα», να

                                                 -71-

παρουσιάζονται τρεις τέσσερις άσπρες τρυπίτσες, και …δώσ’ του  και να πληθαίνουν, όσο μεγαλώνουμε τη «ρεβιρότρυπα!

Στη συνέχεια, κάνουμε κάτι άλλο: Κυκλώνουμε, αντίστροφα τώρα, μια άσπρη τρυπίτσα - αφήνοντας λίγο μαύρο γύρο της, για να φαίνεται - που είναι μ έ σ α  στην τελευταία μεγάλη «ρεβιθότρυπα». Αρχίζουμε και τη μεγεθύνουμε, και μετά από λίγες φωτοτυπίες, διαπιστώνουμε ότι έχει μεγαλώσει τόσο, που καλύπτει πια όλη τη σελίδα! Δηλαδή τι κάναμε ; …εξαφανίσαμε τη μαύρη σελίδα, και περάσαμε απέναντι! Ήταν δηλαδή σα να «τρυπούσαμε», σα να εισχωρούσαμε - κάθε φορά, με κάθε φωτοτυπία - μέσα στο μαύρο χαρτί, στον  …τοίχο δηλαδή,  ως που κάποια στιγμή, ανοίξαμε μια μεγάλη τρύπα και περάσαμε στην απέναντι πλευρά! 

Χα! χα! χα! …σκέτο! Απίθανο δε σας φαίνεται;…

Δηλαδή, μέχρι τώρα σας …απέδειξα ότι υπάρχει …τρύπα στο κατάμαυρο χαρτί, άρα και στο …ντουβάρι μας! Άρα: Το ότι δε φαίνεται, δε σημαίνει και ότι δεν υπάρχει! Επομένως: Μπορούμε να περάσουμε μέσα από την …άφαντη τρύπα του μαύρου χαρτιού ή του τοίχου, αρκεί να έχουμε ένα, αναλογικά μικρό, …μέσο μεταφοράς! Αυτό λοιπόν το «μέσο μεταφοράς» είχε τελειοποιήσει πια η Αυγούλα, η … «ψυχούλα» φίλη μας, και ετοιμάζονταν να περάσει στη φάση εφαρμογής! Η «Φασματοσκοπική- Νοήμων», Ακτινοβολία» (Φ.Ν.Α.), ήταν πια ένα γεγονός! Να το πούμε πιο απλά: Είναι σα να μπορούσε να λάβει πληροφορίες από το διάστημα, κάνοντας μια «τρύπα» στο χρόνο, όπως - περίπου - κάνει σήμερα,  το στρατιωτικό όργανο, που μ π ο ρ ε ί  και «βλέπει» μέσα από τα ντουβάρια, ποιος είναι μέσα σε ένα σπίτι. Ναι! ...Αυτό που βλέπουμε στις ειδήσεις, να ψάχνει για …τρομοκράτες, ...you know!…

 Έτσι, οι αποστάσεις θα μίκραιναν  πάρα πολύ, και εκρήξεις αστεριών που έγιναν  πριν πολλά χρόνια - και τις βλέπουμε, τώρα, με τα τηλεσκόπια - η Αυγούλα,  θα μπορούσε να τις δει σα να γίνονται …εκείνη τη στιγμή!

Ακόμα πιο τρομερό: Είχανε σχέδια, να γυρίζανε,  πίσω στο χρόνο, τόσο πολύ, που θα μπορούσανε να   δούνε, ίσως, τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης! Το λεγόμενο “Big Bang”, από όπου δημιουργήθηκε το Σύμπαν, όπως λένε σήμερα, οι ταπεινές μας γνώσεις, που κάθε τόσο …αλληλοσυγκρούονται, μέσα από «ατροφικές», κάθε φορά, θεωρίες!

Ο σκοπός του ανθρώπου, η ακόμα πιο επόμενη φάση της γνώσης  και των δυνατοτήτων του, ήταν να φτάσει η τεχνολογία σε τέτοια μεγέθη και σε τέτοιες ταχύτητες, ώστε να αντικατασταθεί η όρασή του με την «όραση» και την ταχύτητα της σκέψεις του! Ναι! Όπως δηλαδή μια νυχτερίδα, μέσα στη νύχτα, «στέλνει» ένα ηχητικό κύμα, σαν ραντάρ, και αυτό γυρνάει πίσω, και την άλλη στιγμή το «αποκωδικοποιεί» στον εγκέφαλό της, και ξέρει ότι έχει απέναντί της ένα δένδρο ή μια σπηλιά, έτσι κι ο άνθρωπος: Θα στέλνει τα «κύματα» της σκέψης του, σε ένα πλανήτη, και θα αντιλαμβάνεται, θα «βλέπει» τι ακριβώς συμβαίνει εκεί!

Η Αυγούλα, εκείνη τη στιγμή εργάζονταν σε ένα άλλο πρόγραμμα, με την Υπέρ-τεχνολογία που διέθεταν ως τότε, με το «σκόρπισμα», δηλαδή, «νανο-καμερών» - όπως είδαμε - στο διάστημα, και την καταγραφή εικόνων από μακρινούς κόσμους,  βαθιά στο Σύμπαν.

 Συγκεκριμένα, «βρίσκονταν» σε ένα πλανήτη μακριά από το δικό μας ηλιακό σύστημα, όπου υπήρχαν αέρια, δηλητήρια και συνθήκες, όπου δε θα

                                                 -72-

μπορούσε να υπάρξει ζωή, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν σε εμάς! Όμως για θυμηθείτε τι ανακάλυψαν πρόσφατα οι επιστήμονες σε μια λίμνη στην Αμερική, που δε ζούσε τίποτα, γιατί ήταν γεμάτη αρσενικό, δηλαδή ένα από τα πιο δυνατά δηλητήρια; Ναι! Βρήκαν ένα βακτήριο, που, έτρωγε …αρσενικό, και το έκανε μέρος του οργανισμού του, και ζούσε μια χαρά, και …πολλαπλασιάζονταν, ακόμα καλύτερα!

-…Τότε οι επιστήμονες το είδαν και τρελάθηκαν, σκέφτηκε η Αυγούλα, αλλά που να ήξεραν, ότι πράγματι είχαν βρει ένα εξωγήινο! Εμείς τώρα ξέρουμε ότι η ζωή ταξιδεύει στο διάστημα, και κάποια μικρόβια, και μονοκύτταροι οργανισμοί ξεφεύγουν από τους πλανήτες, και «μετακομίζουν» σε άλλους, όπου ή προσαρμόζονται ή ζουν βρίσκοντας συνθήκες ίδιες με αυτές που είχαν στον πλανήτη τους! Να! Αυτός ο … «αρσενικοφάγος» είχε βρει το … «φαϊ» του, το … «αρσενικό» στη λίμνη της Αμερικής, και περνούσε μια χαρά, σα στο …σπίτι του! …Ω! Μια στιγμή! Μα τι γίνεται εκεί; …Δεν το πιστεύω! Βλέπω μια προχωρημένη κατάσταση, μια εξέλιξη των …αρσενικοβακτηριδίων! …Πέτρο, Αποστόλη, «μπείτε» να δείτε!

-Ναι! Αυγούλα, πες μου, τι συμβαίνει;, κάνει ο Πέτρος.

-Έλα Αυγή, είμαι στη Μ.Κ. (μικροκάμερα) σου, …τί είναι αυτά ακριβώς;, κάνει και ο Αποστόλης.

-Παιδιά! Σύντροφοι και αδέρφια μου! Κοιτώ τα βακτήρια από το παρελθόν που βρέθηκαν στη Γη, σε μια λίμνη στην Αμερική, και τρέφονταν με …αρσενικό…

-Ναι! Ξέρουμε ότι ήταν όντως εξωγήϊνοι, και ότι τώρα τους μελετάς παράλληλα με «την τρύπα στο χρόνο»!, λοιπόν;, κάνει ο Πέτρος.

-Έλα αστέρι μας! Κάτι το τρελό θα ανακάλυψες εσύ, δε μπορεί…, σε ακούμε!, έκανε και ο Αποστόλης.

-Τα εντόπισα σε αυτό τον πλανήτη, τον GX123/K456, να ζουν μέσα στα δηλητήρια και στα ζεματιστά νερά, και διαπίστωσα να έχουν μια κοινή αμυντική συμπεριφορά σε κάποιον εχθρό τους, μια συνύπαρξη, μέσα από τα …κολλαγόνα! Ναι! Τρομερό! Αντί να προστατεύεται το καθένα χωριστά, ενώθηκαν σε ομάδες με αυτό τον …πελτέ, αυτή την οργανική «κόλλα», και η κάθε ομάδα παίζει το ρόλο της, βοηθώντας το «σώμα» του συνόλου των βακτηριδίων! Αυτή είναι η απαρχή της δημιουργίας των πολυκύτταρων οργανισμών στη Γη! …Νομίζω πως βρήκαμε το «γιατί» και «πώς» σχηματίστηκαν οι διάφοροι οργανισμοί πριν εκατομμύρια χρόνια στη Γη μας, και …ο άνθρωπος μαζί τους, …φυσικά! …Ναι! …Ξεκίνησαν από βακτήρια, εξελίχθηκαν σε μονοκύτταρους οργανισμούς, και μετά άρχισαν να συνεργάζονται κατά ομάδες, για να αντιμετωπίσουν κοινούς κινδύνους, αφού ενώθηκαν με ένα κολλώδες υλικό από οργανικά κύτταρα, για … κοινή δράση! Δηλαδή: Τα αυτιά μας, τα μάτια μας, η καρδιά μας, τα πνευμόνια μας, τα  άκρα μας, …όλα μας τα όργανα, που αποτελούνται από γονίδια με διαφορετική υφή, και αποστολή, κάποτε  ή τ α ν  ξεχωριστοί μονοκύτταροι οργανισμοί, που η ανάγκη της επιβίωσης τα έκανε να συνυπάρξουν μέσα από το κολλαγόνο που τα «συνέδεσε» γι αυτό το σκοπό! …Ακούτε  Πέτρο και Αποστόλη;

-Τρομερό! Φαίνεται σωστό, φαίνεται …, κάνει ο Πέτρος, αποσβολωμένος.

                                                   -73-

-Ναι! Δείχνει να είναι έτσι, …είναι σωστό…, τι να πω, όμως…, πάει να πει και ο Αποστόλης, γεμάτος θαυμασμό για την αιώνια φίλη του, την Αυγή.

-…Βέβαια, καταλαβαίνω! Το λόγο έχει η τεκμηρίωση, η επιστημονική απόδειξη, και το δίνω αμέσως σε ειδική ομάδα εργασίας!, προσθέτει εκείνη.

-…Πάντως μπράβο, γλυκιά μου Αυγή, …είναι κάτι που εξηγεί τον ξεχωριστό ρόλο των κυττάρων, και δια μέσου αυτών, των οργάνων, στο ίδιο σώμα…, κάνει ο Αποστόλης.

-…Δίνει απάντηση σε χιλιάδες  ερωτήματα,  για το πώς εξελίχθηκαν οι πολυκύτταροι οργανισμοί! Τα πάντα γίνονται, τελικά, πράγματι, από την  α ν ά γ κ η!

Αγκαλιάστηκαν, και το «γιόρτασαν» τα παιδιά, σταματώντας τις εργασίες τους.

Σε λίγο είχανε το δικαιούμενο «πάουζε»,  για να «παίξουνε», να διασκεδάσουνε, αλλά πιο πολύ για να γυμνάσουνε τα κορμιά τους, που όπως είπαμε έμεναν αγέραστα, σαν τα …ελαιόδενδρα! Έκαναν ασκήσεις σε ιδικούς χώρους, σαν τα σημερινά γυμναστήρια, ας πούμε, αλλά εδώ τα εργαλεία γυμναστικής ήταν προχωρημένα και πολύ …έξυπνα! Μετρούσαν τα πάντα στον οργανισμό τους, και τους «υποδείκνυαν» τις διάφορες ανάγκες τους. Έτσι,  με ένα υγρό που έπιναν, το “Organ”, τους δίνονταν όλα τα απαραίτητα συστατικά, και με το σχετικό - κάθε δυο χρόνια - «Εμβόλιο Ζωής», η ζωή τους γίνονταν …ατέλειωτη, πραγματικά!

 Έκαναν βόλτες - κάτι σα γυμναστική και διασκέδαση μαζί - με τα «ιπτάμενά» τους, τα αυτοκίνητά τους ας πούμε, και χάζευαν τη Γη και τα διάφορα όντα της, που συνέχισαν να ζουν …ανυποψίαστα, όπως πριν χιλιάδες χρόνια! Τα ζώα ακόμα σκοτώνονταν μεταξύ τους για την επιβίωση μέσα στις ζούγκλες, τα πουλιά ακόμα πετούσαν ξένοιαστα στον αέρα, ψάχνοντας για τροφή, τα δένδρα και τα ποτάμια ακόμα πρόσφεραν τα πάντα για την επιβίωσή τους! Απλά, είχε «ξεφύγει» ο άνθρωπος από την τροχιά των δικών τους  - …στατικών -  δυνατοτήτων, και όλο και μεγάλωνε την απόστασή του από εκείνα!

Έβλεπες, ειδικά πάρκα, και πάλι δεινόσαυρους, και λοιπά ζώα αλλοτινών καιρών, να τρέχουν - με ελεγχόμενο πολλαπλασιασμό - στα δάση, ή  να πετούν στον αέρα! Ήταν η κατάλληλη «επεξεργασία» του D.N.Α. τους στα υπερσύγχρονα εργαστήρια, που κατάφερε να δημιουργήσει, να αναστήσει, αυτά τα «χαμένα» ζώα!

Το μεγάλωμα της διαφοράς των ανθρώπων από τα ζώα  έμοιαζε, με τη διαφορά που αφήνει, στο τρέξιμο, ένας  μέρμηγκας από έναν άλλο, αν κάθε μέρα …διπλασιάζονται τα πόδια τού ενός από τους δύο! Εκεί που τη μια μέρα, ο …μακρυπόδης, αφήνει πίσω τον άλλο, ας πούμε μια φορά, την άλλη μέρα, με διπλά πόδια, θα τον αφήνει δυο φορές, ενώ την παρά άλλη, με τα διπλά - από τα διπλά που είχε - θα τον αφήνει πολλές φορές περισσότερο μακριά! Γιατί: Διότι, κάθε φορά δεν αυξάνονται, απλά, τα πόδια του όσο την πρώτη φορά, αλλά γίνονται διπλάσια από αυτά που ήταν την τελευταία φορά! Δηλαδή, οι δυο πόντοι γίνονταν τέσσερις, οι τέσσερις οχτώ, οι οχτώ    δεκαέξι, οι δεκαέξι …τριάντα δύο, … «και πάει λέγοντας, και ο άλλος ο μέρμηγκας, μένει πίσω …κλαίγοντας!».  Πού να τον φτάσει τον  μέχρι χθες

                                                    -74-

μέχρι χθες …γείτονα του! Όταν εκείνος, ο …καθυστερημένος, έκανε,  ας πούμε, πενήντα μέτρα, ο άλλος, ο … «προχω», είχε φτάσει στη …σελήνη! 

 Ξανά, πίσω, στα φιλαράκια μας τα …αθάνατα!

Μετά από λίγες ημέρες, ο Πέτρος και ο Αποστόλης συνεργάζονταν στον Τομέα  «Καλλιέργεια Ζωής» στον Άρη.

Είχαν προχωρήσει στη μεταφορά τεχνολογίας για τη σταδιακή θέρμανση του Πλανήτη. Ως τότε, είχαν ψάξει παντού, και διαπίστωσαν, από τα απολιθώματα, ότι υπήρξε ζωή - κατά τα δικά μας περίπου πρότυπα - πριν ένα εκατομμύριο χρόνια! Ζωή όμως που έκανε τον κύκλο της, και χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων, χωρίς να μπορέσει να αντισταθεί στην αλλαγή του περιβάλλοντος, στο πάγωμα του πλανήτη Άρη. Υπήρξε χαμηλή βλάστηση και ποτάμια, υπήρξαν οργανισμοί που επιβίωσαν, αναπτύχθηκαν, και αγωνίστηκαν, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να αναπτύξουν πολιτισμό και νόηση, που θα τους επέτρεπε να τα βάλλουν με τις ακραίες καιρικές συνθήκες, και να επικρατήσουν, έτσι όπως αναπτύχθηκαν! Η Ζωή όμως δε χάνεται!  Απλά, προσαρμόζεται στις νέες καταστάσεις, με νέες μορφές, και δίνει τη δική της μάχη: Μέσα στον πάγο, μέσα στην πέτρα, μέσα στους κρατήρες, και περιμένει, σαν το σπόρο στο ξερό χώμα, να «βρέξει» και να βλαστήσει, και να κυριεύσει τα πάντα γύρο της! Αυτή είναι η Ζωή! Μια Δύναμη Αθάνατη είναι, με τη δική της «φιλοσοφία», τη δική της οπτική στο θέμα του θανάτου! Για εκείνη, δε σημαίνει τίποτα, όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος ή όταν χαθεί ένα δένδρο! Αντίθετα: Θεωρεί ότι πέτυχε το στόχο της, όταν καταφέρνει να  αυξήσει και να εξελίξει τα είδη της, ή έστω, να τα διατηρήσει,    σ υ ν ο λ ι κ ά! Για κείνη, ένα μετράει: Να συνεχίσουν να υπάρχουν άνθρωποι, που όλοι είναι το ίδιο σημαντικοί και ίδιοι, και δεν αντιλαμβάνεται την αγωνία μας, για το να μην πούμε το … «ποίημα», και το συναισθηματικό μας δέσιμο, και πόνο, για ένα άλλο άνθρωπο, που πεθαίνει! Εμείς, από τη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε ότι «Υπάρχουμε», αγαπήσαμε τον εαυτό μας, … «μη φυσιολογικά»! Γίναμε «εγωιστές», και θέλοντας να ξεπεράσουμε την ίδια τη Μητέρα Φύση, φτάσαμε στο να θέλουμε να γίνουμε αθάνατοι, σε «προσωπικό» επίπεδο, και όχι σε «συνολικό», όπως η Φύση μας «προγραμμάτισε»! Τα πάντα ο εαυτούλης μας! Εγώ, να μην πάθω τίποτα, εγώ να μην πονάω, εγώ να περνώ καλά! Αν βάλει κάποιος σε μια ζυγαριά, από τη μια μεριά την «υπέρ-εκτιμημένη», την γεμάτη «Εγώ», Ζωούλα μας, και από την άλλη  ό λ ο  τον κόσμο, και μας ζητήσει να διαλέξουμε, τότε, …χωρίς δεύτερη σκέψη, θα …βουτήξουμε τη Ζωούλα μας!

Η Φύση, πάνω σε αυτό, λέει: Κάνε απογόνους, προστάτεψέ τους, βελτίωσέ τους, ώστε να σε αντικαταστήσουν, έχοντας μέσα τους δύναμη για να κάνουν το χρέος τους, καλύτερα και από εσένα, όπως και οι δικοί τους απόγονοι θα πρέπει να κάνουν το ίδιο, και …όλο απ’ την αρχή! Μ’ αυτή τη «σκάλα» της «εξέλιξης» θέλει να φτάσουμε κάπου, σε μια κορφή, σε ένα ξέφωτο, και να δούμε κάτι!

Εμείς τι κάνουμε;  Τι λέμε;  «-…Πρί-ι-ιτς!, που θα τα τινάξουμε! Αφού είναι …καλά, να ζούμε, γιατί να μην ..αραιώσουμε αυτά τα «σκαλιά» της  «Σκάλας της Ζωής», αντί, αυτά, να αντικαθίστανται, όπως εσύ ...κυρά

                                               -75-

Φύση, μας ζητάς, άκαρδα, χωρίς να νοιάζεσαι για εμάς προσωπικά, αλλά μόνο …αθροιστικά!

Και αυτό το … «πρί-ι-ιτς», που λέτε, το κάναμε στόχο …Ζωής, γιατί μας έδωσε το δικαίωμα - μόνο εμάς, τους ανθρώπους -  εκείνη, η Φύση, …μέσω του Πλάτη μας, να δούμε πίσω από την «κουρτίνα»: Να «εννοήσουμε» το «παιχνίδι» της, και να προσπαθούμε να τη φέρουμε … «τούμπα», «εκμεταλλευόμενοι» τα  δ ι κ ά  τ η ς «κλειδιά», για το ξεπέρασμα της δικής της εντολής, λέγοντας: Εγώ, θέλω να ζήσω,  π ρ ο σ ω π ι κ ά,  και …άστα, αυτά που ξέρεις, κυρά …«πονήρω»!…

Χα! χα! …Την πάτησε από την «Άνωθεν Εντολή», η οποία «απαίτησε»: «Να υπάρξει  έ ν α  ε ί δ ο ς , για να υμνήσει  τα έργα μου!». Δηλαδή - το λέμε πεζά και ...χαζά - γίναμε: Η … «κάμερα» του Δημιουργού των πάντων!

Έτσι, εμείς, με όλα αυτά τα «προνόμια» στην υπαρξιακή αγκαλιά μας, αδράξαμε - και γιατί όχι, αφού μας δόθηκε - την «εγωιστική», αλλά ανθρώπινη αυτή «ευκαιρία»: Να φτάσουμε  ο ι  ί δ ι ο ι  προσωπικά, εκεί που μας ζητήθηκε από τον Πλάστη μας, χωρίς τις χρονοβόρες διαδικασίες της Φύσης, εγκλωβίζοντας την, κεκτημένη μας «Σοφία» μέσα μας, και αυξάνοντάς την κάθε φορά. …Αντί να «τυραννιόμαστε» να μεταβιβάζουμε - μέσα από τους απογόνους μας - μέρος της, …παλιομοδίτικα, μέσα από την απαρχαιωμένη κληρονομικότητα!

Χα! χα! …Σε  «κούφανα», μικρέ μου …αραπάκο(!), αλλά, συγχώρα τον …παππού σου, που … «ξέφυγε» για λίγο, και πες τον … «Διδάκτορα της  …Οξ(π)όρδης»!, όπως θες! …Το ..αξίζει, δε λέω! …Όμως, το …αρχαίο «πάταξον μεν …άκουσον δε», έχει ...διαχρονική αξία, και φτάνει,   μέχρι  κ α ι  στην …περίπτωσή μας, …ε;

…Αυγή, Πέτρο, και Αποστόλη, …παρντόν!, …σας ακούμε!

-Για να δούμε τι γίνεται με την παραγωγή υαλοπινάκων ρε Αποστόλη!, έκανε ο Πέτρος στον …αιώνιο σύντροφό του.

-Ναι! Είμαι στην «παραγωγή», και βλέπω τα μηχανήματα να εργάζονται, με οδηγίες από τους υπεύθυνους Τεχνικούς  της Γης, και να φτιάχνουν - εκμεταλλευόμενοι  την ηλιακή ενέργεια - υαλοπίνακες από την άμμο του Άρη, Πέτρο!, είπε ο Αποστόλης.

-Ναι! Μου αρέσει Αποστόλη η διαδικασία μεταφοράς και τοποθέτησης των πάνελ στις ανάλογες βάσεις, ώστε να εστιάζουν στην παγωμένη λίμνη Λ-Η.Γ.8-2-1953, που έχει φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο, σε διάστημα λίγων ετών! …Βέβαια, η επιλογή του της περιοχής του Άρη με την περισσότερη ηλιοφάνεια, ήταν ότι το καλύτερο!, του απάντησε ο Πέτρος. 

-Πράγματι, είναι καταπληκτική η δουλειά που γίνεται Πέτρο, αλλά αυτό που εγώ γουστάρω, είναι η αλματώδης αύξηση του φυτοπλαγκτόν και των φυκιών, που «καλλιεργήσαμε», μόλις πριν τρία χρόνια! …Κοίτα! Αυτά θα καλύψουν το υγρό μέρος της λίμνης και  αποβάλλοντας, όλο και περισσότερο οξυγόνο, θα δημιουργήσουν υποτυπώδη ατμόσφαιρα, που σταδιακά θα καλύψει τον πλανήτη, και θα γίνει δυνατή η φυσική παρουσία μας εκεί!

-Όλα αυτά ωραία, αλλά Αποστόλη αδερφέ μου, το … «καλυτερότερό» μας ήταν, το να «δημιουργήσουμε» φυτά που παρακρατούν την ηλιακή

                                                  -76-

ενέργεια, αντέχουν σε ακραίες θερμοκρασίες, και κάνουν τη «διαφορά» στο ξεπάγωνα!

-Σωστά Πέτρο! Οι …«παγολιώστες», είναι η καλύτερη «εφαρμογή» μας για το ξεπάγωνα του Άρη! Όσο αυτά τα …υδροθερμικά φυτά απορροφούν θερμότητα, άλλο τόσο αυτή υγροποιεί τον πάγο, και …δώσ’ του και καλύπτουν, εκείνα, το μέρος που ξεπαγώνουν! …Τρομερό!…

-Πράγματι Αποστόλη, την ώρα που θα έχουν καλύψει αρκετό μέρος, και θα μπορούν να «επιβληθούν» μόνα τους στην εξάπλωσή τους, τότε  θα σταματήσουμε την ξεπερασμένη και κοπιαστική  μέθοδο παραγωγής υαλοπινάκων, που χωρίς αυτούς βέβαια, δε θα μπορούσε εύκολα να αρχίσει το όλο εγχείρημα!

-…. Γιούπι! …Σας άκουσα, κολλητοί μου! Γουστάρω αυτά που βλέπω, και έχω την εξής πρόταση: Να πάμε πρώτοι, «σάρκινα», κανονικά, δηλαδή, με τα …κορμιά μας, και να εγκατασταθούμε στον Άρη, με το που θα το επιτρέψουν σε μερικά χρόνια οι συνθήκες! …Να αράξουμε, για μερικά χρόνια και να κάνουμε από αυτόν, τον παρθένο πλανήτη, τα πειράματά μας! Ήταν η Αυγούλα, που μπήκε στη συζήτησή τους, και έδωσε αυτή την ιδέα.

-…Μέ-ε-ε-σα  Αυγούλα! Έκλεισε το θέμα!, έκανε ο Πέτρος.

-Τι διάολο …άρχοντες ήμαστε; …Αν δεν πάρουμε εμείς την πρώτη …γεύση μιας τέτοιας εμπειρίας, ποιος θα την πάρει;, συμπλήρωσε ο Αποστόλης, αστειευόμενος, και συμφωνώντας. 

-Ω! …Μια στιγμή! Κοιτάξτε τι γίνεται σε ένα άλλο σημείο του Άρη αυτή τη στιγμή!  …Προσπαθούν να δημιουργήσουν πίδακα νερού, που βρέθηκε εγκλωβισμένο τρεις χιλιάδες μέτρα βαθιά!, έκανε ο Πέτρος, που είχε «εικόνα», από άλλη μια σπουδαία δραστηριότητα στον Άρη.

-…Κοιτάμε, κοιτάμε! Έκαναν ο Αποστόλης και η Αυγή.

Πράγματι, εκείνη τη στιγμή το γεωτρύπανο, το …Αριοτρύπανο, ας πούμε, χα! χα!,  μόλις έφτανε στο σημείο της εγκλωβισμένης λίμνης στα έγκατα του Άρη. Περίμεναν  με  αγωνία όλοι, για να δουν τα αποτελέσματα! …Και να! Ένα τράνταγμα  στην εξέδρα της τεράστιας γεώτρησης, και μια «εντολή» για απομάκρυνση του προσωπικού,  που ήταν ρομποτάνθρωποι, που, σαν … «μασίνια» που ήταν, δεν είχαν πρόβλημα οξυγόνου.  Ακολούθησε ένα συνεχόμενο ταρακούνημα για ένα λεπτό, σα να υπήρχε μέσα στη γεώτρηση ένα θεριό, που έρχονταν από τα βάθη του Άρη, του κόκκινου πλανήτη, όπως τον λέμε, γιατί  έχει στο χώμα του τριοξείδιο του σιδήρου,  και αυτό του δίνει αυτή την κοκκινωπή απόχρωση. Ας αφήσουμε τα λόγια, όμως γιατί ο …γίγαντας των εγκάτων του Άρη, …ξεφυσούσε με μανία, …έρχονταν! Ναι! Για λίγα δευτερόλεπτα βγήκαν αέρια (αχ! …φάνηκε ότι χωρίς τα αέρια τίποτα δε …βγαίνει!) με λασπόνερα και μικρά κομματάκια από χώμα, που πετάχτηκαν δεκάδες μέτρα ψηλά! Την άλλη στιγμή, επιτέλους, ξεπετάχτηκε ο …γίγαντας, που ήταν …ζεστό νεράκι του  …Θεού! Ανέμοι που έφταναν μέχρι τα 500 χιλιόμετρα την ώρα, πέρασαν, ευτυχώς για λίγο, και έκαναν την κατάσταση ακόμα πιο εφιαλτική! Η θερμοκρασία, έξω, ήταν εκείνη, τη σχετικά …ήρεμη ημέρα,  στους –8 βαθμούς Κελσίου, ενώ το βράδυ μπορούσε να κατέβει, και στους –70 βαθμούς! Έτσι, ένα μέρος από το  ζεστό νερό πάγωνε την επόμενη στιγμή. Το υπόλοιπο διοχετεύονταν σε μια φυσική λεκάνη του πλανήτη, διαμέτρου περίπου δύο χιλιομέτρων, ώστε να γίνει αργότερα, με τη βοήθεια της

                                                    -77-

τεχνολογίας, λίμνη! Ήξεραν ότι η γεώτρηση αυτή πρέπει να ανοίγει τον …καλό καιρό, γιατί αλλιώς θα πάγωνε το νερό, στον …αέρα, και θα «χάνονταν», σε λίγη ώρα η εξέδρα, μέσα σε ένα «βουνό» από πάγο, που όλο και θα ...μεγάλωνε! Όμως, τώρα, το φαινόμενο αυτό παρατηρούνταν σε μικρότερη κλίμακα, οπότε, προλάβαινε το νερό να κυλήσει στην υποψήφια …παγωμένη λίμνη. Πράγματι κυλούσε για αρκετές εκατοντάδες μέτρα, και στη συνέχεια πάγωνε, για να σκεπαστεί με άλλο νερό, που κι αυτό πάγωνε, και ούτω καθεξής.

Θα διοχέτευαν, τις «καλές» ημέρες νερό, μέχρι που να γέμιζε η λεκάνη, και  ταυτόχρονα τα γυάλινα πάνελ που θα ήταν τριγύρω της, θα την κρατούσαν σε μια ρευστή κατάσταση! Έτσι, θα μπορούσαν να πολλαπλασιασθούν τα …μεταλλαγμένα φυτά -… «παγολιώστες», για να αρχίσουν το …πάρτι του λιωσίματος των πάγων, με την παρακράτηση  ηλιακής ενέργειας, που είπαμε.

Τα τρία …αιώνια παιδιά, έβλεπαν εκστασιασμένα, το θέαμα.

-Να! Σε κείνη την πλαγιά θα κάνουμε το εξοχικό μας, και τα εργαστήριά μας, για την θέρμανση της λίμνης, αλλά και για την παραγωγή οξυγόνου από τα «θερμόφυτα», τους …παγολιώστες»!, ντε! …Θα απολαμβάνουμε βουτιές ανάμεσα στα «καλλιεργημένα» ψάρια, που θα συμβάλουν και αυτά στη θέρμανση της λίμνης. ...Για τροφή τους, θα έχουν ειδικά μεταλλαγμένα φύκια, και «ενισχυμένο» για τις συνθήκες αυτές, φυτοπλαγκτόν!, έκανε η Αυγή.

-Γουστάρω! …το φαντάζομαι σαν το καλύτερο μέρος, όπου θα είναι ένας μικρός παράδεισος από ζωή και από ζώα και οργανισμούς που έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια, που ήδη …τρέχουν στη γη!, συμπλήρωσε ο Πέτρος.

-…Ο ταπεινός άνθρωπος, τελικά, μπορεί να ακουμπήσει το Θείο…, πήγε να πει ο Αποστόλης, αλλά τον «έκοψε», γελώντας, και κάνοντας «φτηνή» …πλακίτσα με τις λέξεις, ο Πέτρος.

-…Άιντε πάλι …μ’ αυτό  …το(ν) … «θείο»! Φτάνει πια ρε Αποστόλη, …μας λιάνισες! …Χα! χα! …χαζά!, έκανε, και γέλασαν και οι τρεις τους, ξεφεύγοντας προς στιγμήν - σα σε ...μίνι διάλειμμα - από τα σοβαρά θέματά τους.

-Ναι! Ρε παιδιά, ωραία γελάσαμε, αλλά βλέποντας όλα αυτά τα θαύματα, και βλέποντας τι αφήσαμε πίσω μας, σκέφτομαι, πως:  …Μόνο, όταν ο μίζερος ανθρωπάκος κατάφερε και ξέφυγε από το ζωώδες - …συγνώμη …ζωάκια(!) - ένστικτο της αυτοκαταστροφής και των πολέμων, και ένοιωσε αλληλέγγυος με τον κάθε άλλο άνθρωπο, μόνο τότε,  πέρασε σε άλλο επίπεδο! Μόνο, τότε «απογειώθηκε», και άφησε πίσω την πνευματική ένδυα, και σα … «μακρυπόδης» μέρμηγκας, «πέταξε» για το «Ανώτερο», εκεί που του αξίζει!, επεσήμανε η Αυγή.  

Άφησαν το καταπληκτικό θέαμα της γεώτρησης, και γύρισαν στις μελέτες τους και στα πειράματά τους.

Πράγματι, οι εποχές που οι άνθρωποι σκοτώνονταν, μεταξύ τους, αλλά κατέστρεφαν και τον πλανήτη για προσωπικά τους οφέλη, και εφήμερες απολαύσεις, είχαν περάσει ανεπιστρεπτί! Ο άνθρωπος, ετοιμάζονταν να εγκαταλείψει το σαρκίο του, και σαν νόηση πια, σαν Πνεύμα, να περιδιαβεί το Σύμπαν και να το κατακτήσει, όπως πριν από αιώνες κατέκτησαν τη Γη

                                                   -78-

οι μεγάλοι θαλασσοπόροι! Μόνο που τότε το έκαναν για τις διατροφικές ανάγκες του κορμιού τους, ενώ τώρα, απαλλαγμένοι από αυτές, προχωρούν στην εξερεύνηση του Σύμπαντος, αλλά, για τις πνευματικές τους ανάγκες! Στην ουσία, είχε βγει πια από το σάρκινο καβούκι του, και αν το …ανέχονταν, ήταν για πρακτικούς λόγους, για λόγους υποστασιακούς! Ήξεραν ότι τίποτα δε θα τους σταματήσει, ότι καμιά καταστροφή πια δε θα μπορέσει να τους εξαφανίσει. Γιατί η αναβαθμισμένη σκέψη, το Πνεύμα, δε χάνεται, και είναι κάτι που θα κινείται ανάμεσα στα έργα του Μεγάλου Πλάστη - όπως ο καθένας μας τον εννοεί -  μέσα στην Συμπαντική αγκαλιά του, και στη ζεστασιά της ανασαιμιάς του!

Και ο κύριος Γιώργος; Τι κάνει ακριβώς; Με τι ασχολείται, ο άνθρωπος που παρότρυνε εκείνα τα παιδιά, να ανοίξουν τα χνουδωτά τους φτερά, και να πάρουν υπό την προστασία τους ένα ολόκληρο κόσμο, που όδευε στην καταστροφή;  

Βρισκόμαστε πια στο έτος 2080 μ.χ., και τα πάντα, εξελίσσονται θετικά στον πλανήτη Γη! 

Ο κύριος Γιώργος Χατζής, απολαμβάνοντας την δεύτερη νιότη του, μέσα από την ανάπλαση των κυττάρων του, το ξανάνιωμα του δηλαδή,  συνέχιζε να διδάσκει ανθρωπιά και Δικαιοσύνη, στα - λίγα σχετικά - παιδάκια,  που γεννιόντουσαν.    

Η μόρφωση, όπως είπαμε, δε γίνονταν με  τον …αγχωτικό τρόπο της εποχής του 2011, όπου τα καημένα τα παιδάκια, ακούγανε ...σχολειό, και αντιδρούσαν αρνητικά, όπως οι άντρες, που άκουγαν τη λέξη  … «στρατός»! Το μάθημα, γίνονταν τόσο με τη φυσική παρουσία των παιδιών, σε ένα χώρο-Σχολείο, όσο και με την «Τεχνολογική» παρουσία τους. Αυτή η «Τεχνολογική παρουσία», δε, μπορούσε να γίνει ή μέσω του - σημερινού - Video-woll,  ή μέσα από τα «γυαλιά-κάμερα» που φορούσε το παιδί, και, έτσι, συμμετείχε, από όπου και να βρισκόταν!

Τα μαθήματα, στην ουσία, ήταν μαθήματα  Ήθους και «Πνευματικής Ανάτασης», θα λέγαμε, καθότι οι «υποχρεωτικές» μαθητικές γνώσεις «περνούσαν» - με μια σχετική κλήση - στο τσιπάκι του μυαλού των παιδιών!

Όλες οι γνώσεις, γενικά, λαμβάνονταν, από τους ενδιαφερόμενους, μέσω του «Παγκόσμιου Σούπερ Κομπιούτερ Μνήμης». Φαντασθείτε, ότι, μπροστά σ’ αυτό, το τόσο σπουδαίο ίντερνετ του 2011, θα έμοιαζε, όπως έμοιαζε - μπροστά σε κείνο -  το πρώτο κομπιούτερ, το «ENIAC», του 1946, που «έπιανε» έναν όροφο!

  Εδώ πρέπει να μιλήσουμε,  και πάλι,  για τη μαγκιά της …ράτσας μας, στον τομέα αυτό! Μιλώ για το λεγόμενο «Υπολογιστή των Κυθήρων», που κατασκευάστηκε το …87 π.χ., στη Ρόδο,  και είχε διαστάσεις ίδιες με το  laptop! του 2011! Ναι! Με τριάντα δυο γρανάζια, έδειχνε την ετήσια κίνηση, όχι μόνο του Ήλιου μας, αλλά και των άλλων φωτεινών αστερισμών, και ξέρανε, έτσι, πού βρίσκονται, ανά πάσα στιγμή, και ανά πάσα …εποχή! Τρελά πράγματα! Είχαμε προγόνους …τζιμάνια σας λέω! … «Αχτύπητους», πώς το λένε! 

                                                  -79-

Αλλά, ας αφήσουμε, …πια, να μιλήσει ο κύριος Γιώργος Χατζής, που έχουμε να τον ακούσουμε μια ...αιωνιότητα, και μας κοιτάει ...αυστηρά, ...χα! χα!,  ...και με το Δίκιο του!...

Βρίσκεται και σήμερα σε μια αίθουσα διδασκαλίας, και μπολιάζει την ψυχή των παιδιών του 2080, με Δικαιοσύνη, Συμπαντική Αγάπη και το Πνευματικό Φως, για να βρουν το δρόμο που οδηγεί στη ζεστή αγκαλιά του Πλάστη τους! 

-Είναι σκόπιμο μικροί μου φίλοι να πούμε ότι, τελικά, η ιστορία του ανθρώπινου γένους επαναλαμβάνεται, αλλά, απλά, κάθε φορά σε άλλο, ίσως, επίπεδο! …Προσπαθώντας να συνδέσω τις διάφορες φάσεις της  ιστορίας του ανθρώπινου γένους μεταξύ τους, ώστε να μη τις λησμονείτε εσείς τα παιδιά, αλλά και να παραδειγματίζεστε, σήμερα θα μιλήσουμε για τους «Νεφελίμ»!  Με τη «σκέψη» σας, κάντε «κλικ», και φέρτε την ιστορία στο «τσιπάκι» σας. …Ωραία! Εγώ δε θα σας «διαβάσω» αυτά που «ξέρετε» ήδη, αλλά θα σας τα επαναλάβω, ώστε μέσα από αυτά, να ακονίσετε το πνεύμα και το χαρακτήρα σας, …κάτι που δεν μπορούν να κάνουν  - ξερές - οι όποιες γνώσεις! Για να δούμε λοιπόν πώς προήλθαν - σύμφωνα με τη Βίβλο, και το βιβλίο της «Γένεσης» -  αυτοί οι περίεργοι …τερατάνθρωποι, οι Νεφελίμ, αλλά και τι μπορούν να μας διδάξουν με την συμπεριφορά τους:

  Ένας υψηλόβαθμος άγγελος, λοιπόν, ηγήθηκε κάποτε  μιας ομάδας αγγέλων, και κατέβηκε στη γη, για να καθοδηγήσει τους ανθρώπους στο δρόμο του Δίκαιου. Αυτό κράτησε για μερικούς αιώνες, αλλά σύντομα οι άγγελοι άρχισαν να αποζητούν τις γήινες ...γυναίκες! Ζευγάρωσαν μαζί τους, γεμάτοι λαχτάρα, και μέσα από μαγείες και ξόρκια, δημιούργησαν  υ β ρ ι δ ι κ ο ύ ς  απογόνους! Η δύναμή τους ήταν μεγάλη κι οι ορέξεις τους τεράστιες, αλλά και η …κακοήθειά τους δεν πήγαινε πίσω! Αφού …χλαπάκιασαν όλα τα αποθέματα του ανθρώπινου γένους, άρχισαν να …καταναλώνουν και τους ίδιους τους ανθρώπους! Τους καταπίεζαν, τους επιτίθονταν και προφανώς από αυτό το βαρύ φόρο αίματος, αλλά και από τη διαφθορά που προκάλεσαν τόσο στους ανθρώπους, όσο και στους εαυτούς τους, προκλήθηκε στη γη, μια  μαζική καταστροφή!

 Ο Κύριος, είδε πόσο μεγάλη είχε γίνει η κακία του ανθρώπου στη γη, πόσο αυτοί αυξάνονταν άσκοπα, και  πόσο  όλες οι σκέψεις  τους ήταν πάντα, μ ό ν ο,  πονηρές, και είπε: «Το Πνεύμα Μου δε θα μείνει με τον άνθρωπο για πάντα, καθώς αυτός είναι θνητός και ευάλωτος στη διαφθορά».

Έτσι, αυτή η σατανική ανταρσία εκείνου του έκπτωτου υψηλόβαθμου αγγέλου και της πρόστυχης ομάδας του, ξεσήκωσε, τελικά,  την οργή και τη λύπη του Θεού, και έστειλε  τον άγγελο Γαβριήλ να «ανάψει» ένα εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους  διεφθαρμένους Νεφελίμ!  Ταυτόχρονα επέλεξε τον Ενώχ, έναν Δίκαιο άνθρωπο, για να ενημερώσει αυτούς τους κακοήθεις  έκπτωτους αγγέλους, αλλά και τα παιδιά τους, για την απόφασή του.

Με τον πόλεμο που ο Γαβριήλ πυροδότησε ανάμεσά τους, τελικά, αφάνισε ο ένας Νεφελίμ τον άλλο, και …φάγανε, όπως λέμε,  όλοι μαζί το …κεφάλι τους!

Αυτά λοιπόν με τους Νεφελίμ, τους καταστροφείς, τότε, της Γης!

 …Μήπως όμως αυτή η ιστορία της Βίβλου, σας θυμίζει τίποτα; «Ναι!» …Σας ακούω να λέτε μικροί μου φίλοι. «…Μας θυμίζει τη συμπεριφορά

                                                    -80-

των Υψηλόβαθμων ανθρώπων του 2011! Των «μεγάλων», που εξουσίαζαν το ντουνιά, σε θέματα  μόλυνσης περιβάλλοντος, σε θέματα μη σεβασμού της Ζωής των φτωχών Λαών, αλλά και της κλοπής του πλούτου τους!».

 Άρα, συνεχίζω, και τότε υπήρχαν … «Νεφελήμ»! Αυτοί, με την - …ανέπαφη - επαφή τους με άλλους απλούς ανθρώπους, που τους μόλυναν - με την «τοξική», την γεμάτη κακία και συμφέρον, συμπεριφορά τους - και με το μη σεβασμό του Δίκιου! Σου …λέει: «Ηγέτης ενός Κράτους είμαι, έχω λεφτά και επιχειρήσεις, άρα …παίρνω όποια γυναίκα θέλω, ό,τι θέλω, και για ...όσο θέλω, καταστρέφοντας ...όποιον θέλω!».

 Φτάσανε σε μια τέτοια κατάπτωση, που, ενώ καταστρέφονταν δάση,  και μολύνονταν με τοξικά υγρά, και δηλητήρια, θάλασσες και ποτάμια, εκείνοι ... «σφύριζαν ...κλεύτικα», κυριολεκτικά! Εξαγοράζονταν συνειδήσεις Λαών,  τιμωρούνταν άλλοι Λαοί, που δεν ενέδιδαν στο κλέψιμο του πλούτου τους, και τόσα άλλα!

Εκείνη, λοιπόν, η παγκόσμια κρίση, τότε, προήλθε από το κλέψιμο του πετρελαίου και  του κάρβουνου, και από την καταλήστευση και καταστροφή των δασών φτωχών λαών! Προήλθε, από «στημένους» πολέμους, για να πουλήσουν τα όπλα τους - τα «αφεντικά» του ντουνιά - και από τόσα άλλα, που  το μόνο που κατάφεραν, τελικά, ήταν - όπως ξέρουμε - να φτάσουν σε κείνο το παγκόσμιο αδιέξοδο! Δεν υπήρχε Δημοκρατία, δε μπορούσε η φωνή του πολίτη πια, να φτάσει απ’ ευθείας στ(ο)ν … «Εξουσία»! Στην ουσία, οι …μίστερ «Εξουσίες» ασχολούνταν με το Λαό τους, όπως οι Γάλλοι Βασιλείς της παρακμής, παλαιότερα: Μόνο τις ώρες που πήγαιναν - με το συμπάθιο - για …χέσιμο!

Κάποια στιγμή, δε μπορεί,  θα βρίσκονταν ένας «Γαβριήλ»  και θα καταργούσε όλους αυτούς τους ασύδοτους και τυραννικούς καταστροφείς των πάντων! 

Το μόνο που είχε μείνει στα παιδιά εκείνης της εποχής, ήταν να συνεννοηθούν - κόντρα στα παλιά μυαλά και τις «άρρωστες» αποφάσεις των μεγάλων - μέσα από το Διαδίκτυο! Να βρουν σιγά-σιγά το δρόμο τους, φτιάχνοντας μια άλλη κουλτούρα, όπου το Δίκιο θα ήταν η βασική παράμετρος αυτής της  Δημοκρατίας του Διαδικύου!

 Αυτό λοιπόν το  Δ ι α δ ί κ τ υ ο,  ήταν ο …«Γαβριήλ» που κατέστρεψε τους  απείθαρχους και κακούς  …μουντζαχεντίν, …μπα! …συγνώμη(!), τους …«Νεφελίμ», ήθελα να πω, του 2011!

Να λοιπόν και ένα ποίημα της, τότε νεολαίας, του 2011 μ.Χ., που περιγράφει την κατάστασή τους, με της εποχής εκείνης τα … χρώματα, αλλά και που φαίνεται τόσο η αγανάκτηση, όσο και  η απόφασή τους για ένα πιο Δίκαιο Κόσμο :

                      

                           «Γιατί;»

«Γιατί πια έπαψε η καρδιά μου να πονά;

Γιατί πια να χαρεί δεν καταφέρνει;

Τη σκοπιμότητα διαβάζει και σιωπά,

Σ’ αυτά που «γίνονται»,

Σε όσα ο Τύπος, δηλαδή, και η «Τι-Βι» μας φέρνει.

                                           -81-

Γιατί δε χαίρομαι που πιάστηκαν αυτοί,

Που με τα όπλα τους ζωές ανθρώπων παίρνουν;

Γιατί δε νοιάζομαι πια για το Δικαστή,

… «Φτηνά» που γλίτωσε,

Μα έχει καμένο το «χαρτί» του, και τον … «γυροφέρνουν»;

Γιατί πια λάκισε η ψυχή και είναι  «αλλού»;

Γιατί στη μέση του χαμού να νοιώθω μόνος;

Και δε με πείθει η «πιότης» του Λαού,

Που μπασταρδεύτηκε

Από «ερασιτέχνες» που ..ξεβράκωσε ο χρόνος;

Γιατί δεν πιάνω από αύριο δουλειά,

Με τρόπους Νόμιμους για να τους ξεφτιλίσω;

Αφού στο Δάσος τα παράσιτα: Θηλιά,

Φωτιά του Δίκαιου

      - Χορτάρι άδολο να βγει - βάζω, να ξαναρχίσω!

  Αχού! «Η καρέκλα» έγινε του Δίκιου μητριά,

             Και συ Φωνή μου έσβησες σαν άρρωστη λατρεία!

                                Οργή μου: Go, Θέριεψε «Διαδικτυακά»,

                                       Blogs! Εμπρός! Για άμεση «Δια-Δημοκρατία!»».

Έτσι, μικροί μου φίλοι, ο κόσμος θα αναγκάζονταν να βαδίσει, υποχρεωτικά, από την αρχή πια, στο δρόμο του Δίκιου, αφού η συνεχής καταστροφή, απλά, φέρνει την …ολική καταστροφή, και μόνη «λύση» ήταν  να τη σταματήσει κάποιος «Γαβριήλ»!

Ναι! Έτσι, ήρθε, μετά από μερικά χρόνια, όπως ξέρουμε,  ε κ ε ί ν ο ς   ο  «Γαβριήλ» - δηλαδή αυτά τα υπέροχα παιδιά - που, στην αρχή, μέσα από μια «Βουβή Διαδικτυακή Συμφωνία», και, μετά, μέσα από την Υπερτεχνολογία, έδιωξαν …τεχνηέντως - κυριολεκτικά - την πονηριά, τη φαυλότητα, και τη μιζέρια από το μυαλό του ανθρώπου!

Ήταν, η  «Τ ε λ ε υ τ α ί α   Σ τ α γ ό ν α»,   που έπεσε στο - γεμάτο αυτοκαταστροφή και αδικία - ποτήρι του ντουνιά, και έφερε τα «πάνω κάτω», κυριολεκτικά!

Γλυκά μου παιδιά:

 Το Δίκιο επεκράτησε!

 Ο άνθρωπος δε χάθηκε! 

 Βρήκε τη Δύναμη για την ανόρθωση της Πνευματικής του υπόστασης, και ανεβαίνει, σταθερά, στον «ουρανοξύστη» του πεπρωμένου του: Για να γίνει Φως Δικαιοσύνης και Αγάπης, να  βαδίσει ανάμεσα στ’ αστέρια, άδοντας «Εν αρχή ην’ ο Λόγος, και ο Λόγος...».

       Μια μέρα, μετά από δυο χρόνια, το 2082, ο κύριος Γιώργος ανέλυε την το ρόλο και τη διαχρονική έννοια της «ανάγκης», στην εξέλιξη του ανθρώπου από την εμφάνισή του στη Γη:

      - Όλα τα κακά που προκάλεσε, στην αρχή της ιστορίας του, και  για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος  στο  συνάνθρωπό  του  και  στο    περιβάλλον,

                                                         -82-

ήταν από την α ν ά γ κ η  να συντηρήσει το κορμί του!

       Η «πνευματικότητα» υπήρχε με τη μορφή διάφορων θρησκειών, που αντιμάχονταν η μία την άλλη, για το …ποια «κατέχει» τον αληθινό Θεό, και ο φανατισμός τους ήταν, ισως, η αιτία των περισσότερων δεινών και πολέμων!

       Η α ν ά γ κ η  να  συντηρήσει, λοιπόν, το κορμί του, και το πάθος - που του το επέβαλε η Φύση με τη μορφή του «Θεού» Έ ρ ω τ α - να  το  δ ι α ι ω ν ί σ ε ι , ήταν οι κυρίαρχες δυνάμεις! Καθ’ ότι τα πάντα είναι Έρωτας, παιδιά! Έρωτας με την έννοια τη Συμπαντική, και όχι του ζωώδικου αλλοτινού … «Αμέρικαν σεξ», που απογύμνωνε από κάθε Πνευματική  έννοια, αυτή την ύψιστη Δύναμη Δημιουργίας!

Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, από το τελευταίο βακτήριο, μέχρι το πιο ασήμαντο σκαθάρι, την πιο απαίσια κάμπια, τον ελέφαντα, και ως τον άνθρωπο, τα πάντα, αγωνίζονται με κάθε τρόπο για την διατήρηση του είδους! Ποια δύναμη άραγε είναι αυτή που θέλει να υπάρχει η κάθε μορφή ζωής, και ποιος ο σκοπός αυτής της δύναμης; Γιατί δηλαδή να υπάρχει ντε και καλά ο κάθε ζωντανός οργανισμός στη Γη μας; Τι θα γίνονταν αν δεν υπήρχε τίποτα, παρά μονάχα πέτρες, λάβα και φωτιά;  Όμως όλα, μα όλα, συντελούσαν στο να υπάρξει η Ζωή! Αστέρια καταστρέφονται, πλανήτες βομβαρδίζονται από μικρότερα αδέσποτα σώματα, και μέσα από την καταστροφή, συντελείται, ταυτόχρονα και μια κοσμογονία! Βλέπεις, μετά από εκατομμύρια χρόνια, η γεμάτη λάβα και κρατήρες, Γης, να ημερεύει, ηρεμεί, να ησυχάζει, και είναι σα να περιμένει κάτι, σα να περιμένει τη Ζωή! Και να! Φουσκώνει η «κοιλιά» της από το σπέρμα της Ζωής, με ένα τρόπο υπερφυσικό, σαν την Παρθένο Μαρία! Και, έρχεται η  Ζ ω ή, δειλά-δειλά, σα βακτήριο, σα μονοκύτταρος οργανισμός, σαν ένα πουλί, σα …μαϊμού, σαν  αγριάνθρωπος, που ημερεύει, και, πολύ αργότερα,  γίνεται πραγματικός  ά ν θ ρ ω π ο ς ! Γιατί, για χρόνια, ...είχε το όνομα, αλλά δεν είχε τη ...χάρη!

 Έτσι, σαν το Όν, πια, «που κοιτάει πάνω», πραγματικά, αναβαθμίζει τη σάρκινη - αρχική του - ανάγκη, σε  α ν ά γ κ η  Π ν ε υ μ α τ  ι κ ή! Γιατί ξέρει ότι η  α π ο σ τ ο λ ή  του είναι άλλη: Να γίνει Φως, και να πάει στην Πηγή του Φωτός, στην Αρχή των Πάντων! Αργότερα, πιο δυνατός, συνεχίζει να ανεβαίνει τον «ουρανοξύστη» του πεπρωμένου του, ως που ξάφνου «βλέπει» τον Πλάστη του, και  ανοίγοντας τα φτερά της Ψυχής του, πετάξει προς Εκείνον:  Το Θεό, τον Αλάχ, το Βούδα...!

Δηλαδή, για να το ...διασκεδάσουμε: Ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο, σ’ αυτή τη Γη με χίλια …ζόρια, κι όμως, στο τέλος, κάτι μας σπρώχνει να …φύγουμε! Αυτό το κάτι είναι το «Πνεύμα» που θριάμβευσε μέσα μας,  και, που μας κάνει να θέλουμε να αφήσουμε το «σαρκίο» μας, όπως η κάμπια το κουκούλι της, και σαν πεταλούδες πια, για να πετάξουμε στα καταπράσινα και γαλήνια λιβάδια, στις ανώτερες χαρές του ζωοδότη της!

Όλα κατανοητά, λοιπόν, εκτός από το πώς ο άνθρωπος απέκτησε κάποια στιγμή το «γνώθεις αυτόν»! Το πώς δηλαδή - εκεί που ήταν μια μαϊμού, και έκανε τούμπες στα δένδρα -  ξαφνικά, έγινε μέσα στο …χαζό μυαλό του, που το είχε να βρίσκει ...καρπούς στα δένδρα, ένα άλλο «Bing Bang»! Αυτή η - «υπαρξιακή» - «μεγάλη έκρηξη», και, ξάφνου, απέκτησε συνείδηση και αυτογνωσία! Τότε, και μόνο τότε, ξέφυγε - σαν τον

                                                   -83-

μέρμηγκα με  τα διπλασιαζόμενα, κάθε τόσο,  πόδια!  Έφυγε με μιας …ένα εκατομμύρια χρόνια μπροστά από τα ...μαϊμούνια, τα μέχρι χτες ...αδέρφια του!

 ...Τα είχε κάνει όλα τέλεια, αλλά ήθελε και κάπως να εξωτερικεύσει, να «δείξει», να μοιραστεί τη χαρά του για όλα εκείνα τα θαυμαστά έργα του! ...Το ήθελε ...πολύ!  ...Δεν εξηγείται αλλιώς, αλλά και με το δίκιο του ε;  Φαντάσου,  εσένα: Να ζεις μόνος, χωρίς κανένα άλλο νοήμον πλάσμα δίπλα σου, παρά μονάχα πουλιά και ζωάκια, και να  φτιάξεις μια όμορφη χειροτεχνία,  και να μην έχεις να τη δείξεις σε  έ ν α ν, σε κάποιον βρε αδερφέ, που θα καταλάβει την αξία της! …Θα σε φάει η δυστυχία! Θα είναι σα να μην υπάρχεις! Κάπως έτσι, από αυτή την α ν ά γ κ η - ...χα! ...ούτε και ο Πλάστης τελικά γλιτώνει από αυτή την «ανάγκη»; - έβαλε την αυτογνωσία, και τη συνείδηση μέσα στο νου μας, για να έχει  μ ά ρ τ υ ρ α  για τα τέλεια έργα του,  για να μοιραστεί τη   χ α ρ ά  της    δ η μ ι ο υ ρ  γ ί α ς!  ...Μας παίρνει στα παντοδύναμα χέρια του,  φέρνει τη Ματιά του, μέσα στη δικιά μας ματιά, και την άλλη στιγμή «ξυπνάμε»: Νάτη λοιπόν - και πάλι -  η ...ζωντανή «κάμερα»  που θα καταγράφει τα θαυμαστά έργα του!

Αυτή τη «ζωντανή κάμερα», όμως, την έδωσε ο Πλάστης και ένα άλλο χάρισμα, όπως είπαμε: Να θέλει, να νιώθει την ανάγκη - ...κοίτα να δεις, ...πάλι αυτή; - να βρεθεί κοντά του. Έτσι, βρήκε ο Δημιουργός μας ένα παιχνίδι: Φαντασθείτε τον, …αραχτό, σε μια πολυθρόνα, στο τέλος του ουρανοξύστη - όπως είπαμε και ξαναλέμε, λόγω ...ανάγκης(!) - πέρα βαθιά στο Σύμπαν,  να μας περιμένει, γελώντας με τις βλακείες που κάνουμε - παίρνοντας κάθε φορά και λάθος δρόμο - για την μοναδική έξοδο, όπου βρίσκεται εκείνος! Όμως, χαίρεται, γιατί μας βλέπει, που σιγά-σιγά, προχωράμε, λόγω …α ν ά γ κ ης, να τον βρούμε!

Αυτό είναι «το Μεγάλο Στοίχημα της ίδιας της Ζωής»: Να βρει - μέσα από δύσβατα δρομάκια, και  «τυφλούς» παράδρομους - τη «Δημοσιά» της προς την Α ι ω ν ι ό τ η τ α !

Όμως, αυτό το «στοίχημα», σ’ αυτό το «παιχνίδι», πρέπει να το κερδίσουμε  μ ό ν ο ι  μας! Πρέπει να το  κ α τ α κ τ ή σ ο υ μ ε ,  γιατί δεν έχει καμιά αξία, αν μας χαριστεί! Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του!

Μετά από αυτές τις «κορόνες», παιδιά μου, θα έπρεπε να κλείσω, αλλά, ...χα!χα! Θυμήθηκα κάτι πεζό, και δε θέλω να σας αφήσω για διάλειμμα, αν δεν το πω, ...γιατί είστε  π α ι δ ι ά, και, το θέλετε το αστειάκι σας!

Θέλω, λοιπόν, να δώσω μια άλλη, χιουμοριστική, διάσταση στο «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», ότι δηλαδή δεν υπάρχει κακό, που να μην κρύβει μέσα του και κάποιο καλό!  Το λέω για να σας πω,  για τις ...ακατάλληλες πονηριές που έκαναν εκείνα τα παιδάκια τα βράδια, σερφάροντας ... «επικίνδυνα», σε ιστοσελίδες που έγραφαν: «Αν είσαι κάτω από δεκαοχτώ χρονών, να φύγεις αμέσως!».

Και λέω: Το Διαδίκτυο είναι σαν μια παγκόσμια γειτονιά, και οι ακατάλληλες ιστοσελίδες, σαν την κρεβατοκάμαρα του ...γείτονα!  ...Όσο και να μη θέλεις, ο ...καημένος,  κάποια στιγμή, μια ματιά,  θα τη ...ρήξης στην κρεβατοκάμαρά του, από το ανοιχτό παράθυρο, δε μπορεί!

...Και μεταξύ μας ε; ...Καλύτερα που, εκείνα τα παιδιά, τα μάθανε τα  πράγματα πρόωρα και όπως ήταν: …Γεμάτα «κοφτερές» «γωνίες», …

                                                  -84-

«απρέπειες» και …ατσουμπαλοσίνες, παρά να τα μαθαίνανε αργά και «στρογγυλοποιημένα»! Μέσα από το πρόωρο σοκ των, δήθεν, «απόκρυφων» αποκαλύψεων - ... «προκαταλήψεων», θα έλεγα -  του Διαδικτύου, εκείνα τα παιδιά, ωρίμασαν γρηγορότερα! Ξεπέρασαν τους γονείς τους, που εφησύχαζαν στην - …γεμάτη άγνοια -  …κοσμάρα τους, και έτσι, την κατάλληλη στιγμή -  …κάνανε «πράφτ» και πήραν τα γκέμια του ντουνιά …τεχνηέντως, από τα «ατροφικά» «χέρια» τους! 

Έτσι, ανέβηκαν με μιας καμιά δεκαριά ορόφους του «Ουρανοξύστη της Εξέλιξης» του ανθρώπινου γένους, και δώσανε - αυτά - σε εσάς τη σκυτάλη για να πάτε το πνεύμα  και τη γνώση σε τέτοια τεράστια επίπεδα, και - εσείς - …εμένα, την ευκαιρία, να μη χαθώ, και να υπάρχω σαν την Ελιά του Πλάτωνα! Και να ‘μαι, τώρα εδώ, να ψιθυρίζω σε εσάς - στα παιδιά εκείνων των παιδιών - τη σοφία των καιρών, με την πείρα, που εκείνα τα παιδιά - «Τα παιδιά που πετούσαν στα …σύννεφα» - μου επιτρέψανε να μη χάσω, «αναζωογονημένος» μέσα από τις «Ανώτερες» ανακαλύψεις τους!

Όμως - ...ξανασοβαρεύοντας(!)  -  σας παρακαλώ, να θυμάστε:

«Το «Δενδρί της Δικαιοσύνης», έχει ανάγκη από φροντίδα, για να μη ξεραθεί!» ...Και κλείνω με ένα σχετικό στιχούργημα:  

                                  

              «Σταυρός, το Δίκιο που ποθείς…»

           Ρωτάς, το Δίκιο σου πώς να βρεις,

           αν κάτω του μέτριου ειν’ ο …κριτής!

           Πώς να κρατήσεις την ορμή,

           γροθιά,  η ψυχή, που σπάει το κορμί.

           Πώς μεσ’ το χάος να πορευτείς,

           από τη σκιά της μιζέριας να κρυφτείς,

           σα δεν αντέχεται η οργή,

           κι ο Ήλιος, ακόμα να βγει, αργεί;

            - Καν’ την οργή …ατσαλοκλωστή,

            …σύρτον γερά ν’ ανασηκωθεί!

            -Κι αν ο κριτής είν’ … «λιγοστός;»

            -Σπρώχτον’ μπροστά βρε, γίνε …λοστός!

            -…Κι αν ο κριτής είν’ ο …Λαός;

            Αχ! «τυπολάτρης», στο χθες …κλειστός;

            -Τότε, αδερφέ μου, υ π ο μ ο ν ή !

            κι, αργά-αργά: Θα τ’ ανεβεί, το κάθε σκαλί!

            …Γι αυτόν, «Ντουνιάς: …Ίδιος χαβάς»,

            και …σκούζει, σ’ άγνωστο «χορό» σαν τον τραβάς!

            κι αντί να σε ευγνωμονεί

            «Κουσούρι…» λέει, «…και τούτος, ήταν να φανεί!».

           

                                              -85-

            Σαν απερπάτητο είν’  παιδί:

            Θα τσακιστεί - αν το β ι ά σ ε ι ς  να σηκωθεί.

            …Εχθρό, θα σε κάνει, θα σε μισεί(!)

            και …πλιότερο ω! θε‘  να   αργεί!

            Να κρίνεται και ο …κριτής!

            Κι αν είν’ ο Λαός, μη τόνε  φοβηθείς:

            «Σταυρός το Δίκιο που ποθείς!»

            Σου μένει αυτό: Σταυρώσου, για να λυτρωθείς!

            Το Δίκιο κάρβουνο καυτό:

            Σου καίει την ψυχή, αν γεννηθείς μ’ αυτό!

            Και μόνο αν  το κάνεις φωτιά,

            τριγύρω τρανή, …ί σ ω ς, να ησυχάσεις πια!»…

                                   

                            ...Σας ευχαριστώ!     ...Διάλειμμα!».

Ο Γιώργος Χατζής ο ταπεινός εκείνος δασκαλάκος, έχοντας την «εμμονή» του Δίκιου, και την Αρετή, σα φωτιά μέσα στην ψυχή του, θα συνέχισε να την μεταλαμπαδεύει στις ψυχές των μικρών παιδιών. Στις ψυχές που έπρεπε  να παραμείνουν καθάριες από ζιζάνια, ωφελιμιστικές πρακτικές, και ταπεινά και ιδιοτελή κίνητρα. Το «λαδάκι» στο καντηλάκι της ύπαρξής τους ήταν καθάριο και έπρεπε να παραμείνει καθάριο! Για να θυμίζει σε μικρούς και μεγάλους, ότι η Σούπερ-Τεχνολογία, αν δεν καθοδηγείται από το Πνεύμα, από την Ψυχή, που π ρ έ π ε ι  να «καλλιεργείται», μπορεί να πάρει δρόμο καταστροφικό!

Τα παιδιά, βγήκαν για διάλειμμα, και εκείνος, πήγε στο Γραφείο-ησυχαστήριο του.   Χαμογέλασε, με κάποια σκέψη του. Σηκώθηκε και πήγε στο διπλανό δωμάτιο-αρχείο. έψαξε και βρήκε μια σκονισμένη από το χρόνο, μαρμάρινη πλάκα, σαράντα επί εξήντα, περίπου, πόντων. Τη διάβασε με συγκίνηση, και κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας, και μουρμούρισε, …μιλώντας της, θαρρείς, με τρυφερότητα:

«...Σε είχα φτιάξει πριν χρόνια, για να σε βάλω προμετωπίδα στο κιβούρι μου, στη ρίζα του σταυρού του …τάφου μου ντε! Τότε, …μη ξεχνάς, οι άνθρωποι τα …τίναζαν τα …πέταλα! ε;  Χα! χα! χα! …Τώρα λοιπόν, …δε σε …χρειάζομαι! Τον ξεκάναμε βλέπεις το … «χαρίλαο», τον «εξαποδώ», όπως τον ονομάζανε τότε,  που … λέγαμε το «ποίημα»!  …Ποιος το περίμενε, πως θα έρθουν έτσι τα πράγματα, που να μη μπορώ να πω: «…Τώρα, ας  πεθάνω Θεέ! Είμαι πλήρης, και ευτυχής!...»  και συνέχισε, μειδιώντας «…Κοίτα να δεις, που και η   … αθανασία, έχει τα …στραβά της!...».

...Τώρα, ...αχρείαστή μου «προμετωπίδα» είσαι για αλλού! …Είσαι,     για να σε βλέπουν όλοι:

 Να θυμούνται το όνειρο-καημό των …προγόνων τους, για Αθανασία, και να χαίρονται που το έκαναν, σχεδόν,  πραγματικότητα,  μη ξεχνώντας ότι  «ο εχθρός του καλού είναι το …καλύτερο» ...Δηλαδή, από μόνη της η Αθανασία δε λέει τίποτα, αν δεν έχει μέσα της την Αγάπη, και τη Δικαιοσύνη!

                                                  -86-

Αυτά ψιθύρισε ο κύριος Γιώργος Χατζής, και, στέριωσε την πλάκα έξω από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου του Γραφείου του.

Τα παιδάκια, έξω στην αυλή, ακούγονταν σαν πουλάκια ανάμεσα στα καταπράσινα Ανοιξιάτικα λιβάδια.

 Είδαν το Δάσκαλό τους να τοποθετεί αυτή την πλάκα ψηλά έξω από το μπαλκόνι του Γραφείου του, και εστιάζοντας πάνω της με τα μάτια-κάμερες - βλέπεις, η Τεχνολογία προχωρούσε, και  τα «γυαλιά κάμερες» είχαν γίνει …φακοί επαφής - διάβασαν:

                 

                  «Τα σάρκινα δεσμά σου πέτα πικρή ψυχή μου.

                  Απλώσου στ’ άπειρο και σ’ άλλους κόσμους ζήσε.

                  Ξεθώριανες στ’ απόνερα συμβιβασμών να πλέεις,

            το ράισμα, π’ άδικο μπάζει, βρες και κλείσε…».-

                                         Τ έ λ ο ς.

 «Όσο η σιωπή είναι χρυσός,

τόσο του νέγρου ο ιδρώς για το λευκό είν’ θησαυρός,

 ...Λευκέ, θέλω κι εγώ να ζήσω,

 κι αν συ λευκός, νέγρος εγώ, 

άνθρωπος ίσος με ίσο!»

                              Γιάννης  Νεγρεπόντης, Μάνος Λοϊζος.

«Τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες. ...Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και φωνάξουμε μ’ όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους, μια και η ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένη μαζί τους. Είμαστε πια συνειδητοί, «γνωρίζουμε»!

                                               

                                                                   Μάνος Λοϊζος.

                                                                                                                                                                                                                                                                   

                                                >>>

                                                  -87-

Για τη esB: Μια εικόνα-σκίτσο στο εξώφυλλο, όπου έφηβοι με μηνύματα –«οβίδες» από το ιντερνετ θα κατεδαφίζουν τους άδικους Νόμους και τη διαφθορά (που θα έχουν τη μορφή ύαινας), θαρρώ ότι θα έδειχνε το «θέμα» του βιβλίου, αρκετά καλά. Εννοείται ότι η «φίρμα» σας θα υπάρχει στον πρόλογο, όπως φαίνεται, και θα μπουν περισσότερα θετικά σχόλια, αν δείξετε κατανόηση στην προσπάθειά μας αυτή, που έτσι κι αλλιώς δε σταματάει, με την έννοια ότι το έργο βρίσκεται στα χέρια έγκριτων δημοσιογράφων, και πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό, αλλά, και σαν θεατρικό,  βρίσκεται επίσης σαν υποψήφιο σε δυο Θέατρα.  Ήδη επικοινώνησε μαζί μας ο Χασαπόπουλος Γιορδάνη με τον Μ. Αναγνωστάκη, και έδειξαν ενδιαφέρον για την εκπομπή τους, αλλά είπαμε ότι θα σκότωναν το θέμα άδικα, με τρίλεπτη – όπως θέλανε – παρουσία, και έτσι θα το παρουσιάσουμε από ότι φαίνεται από άλλη εκπομπή.

Σαν ταπεινός Πρόεδρος ενός Συλλόγου Τριτέκνων, σαν υπάλληλος  - υπ’ ατμόν -  της  Πολιτικής Προστασίας Περιφ. Μακ. Θράκης (που κατακρεουργήθηκε από τη βία της εξουσίας των *αιρετών), σαν παλιός Μαρκόνης, ερασιτέχνης μουσικός ...κλπ!, και σαν ένας  Έλληνας με υπερευαίσθητες, ...δυστυχώς, κεραίες  προσπαθώ: Να φανώ, ανιδιοτελώς, χρήσιμος, στο μέτρο του δυνατού στους πολίτες του αύριο...

 Περιμένω την τιμή, και να ξέρετε ότι αν είναι ...ανωτέρα των προσδοκιών μου,  απλά θα σας ευχαριστήσω, γιατί: ...Μας τα φάγανε τα φράγκα!  

* Υπάρχει στα σκαριά το έργο «Ο Έπαρχος», που ξεσκεπάζει τη βία της «εξουσίας» των άσχετων αιρετών - που προωθούνται από τα κομματικά γραφεία - στους υπηρεσιακούς παράγοντες. Κάτι στο οποίο πιθανόν να   βοηθήσει και η ΑΔΕΔΥ.  ...Μεγάλα γλέντια!!! Για αυτό περιμένω τις υποδείξεις σας , και το κόστος, για να καταλήξουμε.  Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον .    Με εκτίμηση: Γιώργος Χατζόπουλος Ορεστιάδα.

                                               6976784682 (Αν υπήρχε τρόπος να μπορώ να παρεμβαίνω μόνο εγώ στο έργο, ώστε να το «ξαναχτενίσω», θα ήταν ότι το καλύτερο).

Κι ένα ποίημα από τον ίδιο συγγραφέα

  Συγνώμη Καραγκιόζη μου...
Δεν έκλεψες, να... καμωθείς, με μύριους φαύλους τρόπους,

δε φέρθηκες πισώπλατα σε φίλους και συντρόφους.

 

Συ είχες αγαθή ψυχή, κορόϊδευες τους "πάνω".
Δεν έκλεισες τα μάτια σου για τ' άδικο στον κόσμο,

τριγύρω μοσχοβόλαγες βασιλικό και διόσμο!

 

Συγνώμη Καραγιόζη μου, συ αγαθέ παππού μου!

Στα μαύρα βλέπω μάτια σου, κομμάτι του εαυτού μου,

 που ψάχνω σήμεερα για να επιβιώσω,

χωρίς ν' αλλάζω χρώματα, πρόστυχα να ενδώσω.

 

Στην εξουσία πώς να πεις κάτω για να κοιτάξει;
Με ξένο αίμα ορθώνεται, πού δάκρυ για να στάξει;

Συ ήσουνα ένας σκυφτός, καθάριος ανθρωπάκος.

Η μούρη σου μεγάλωνε από τα ψέματά σου,

που τα' λεγες να λυτρωθείς απ' τ' άδικο μπροστά σου!

 

Αν θέλεις φίλε υποκριτή, να ονομάσεις κάποιο,

κλέφτη αν θέλεις να τον πεις, καταχραστή και σάπιο,

κρετίνο πες τον και φτηνό, στύστον με απαξία,

μα Καραγκιόζη!!!, μη τον πεις!!!: Γιατί, παίρνει αξία!!!

 

*****************  γεια χαρά!!! τα λέμε...