Εσύ χαμογελάς και ελπίζεις,
πότε την ταραγμένη θάλασσα ορίζεις,
πότε τον αγριεμένο ουρανό σκορπάς
σε σωτήρια βροχή
που συντροφεύει το κύμα.
Στα χέρια σου η γαλήνη επιστρέφει.
Να! Έρχεσαι, με το πολύτιμο δώρο της αγάπης·
ένα μικρό άνθος της τριανταφυλλιάς
που κλαίει, κλαίει
κι εσύ, η μάνα του
το κρατάς με ζεστασιά.
Μέσα απ’ τα μικρά του μάτια
ανασαίνει η άνοιξη,
να ημερώσει ο πόνος της γέννησης
και τα μικρά του χέρια να πιαστούν
από ουρανούς που δεν φτάνουν ακόμη,
αρκεί να το λέει στο μέλλον δυνατά η καρδιά του.
Μάνα θα πει κι ας μην μπορεί ακόμη να μιλήσει:
«Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ»,
μέσα από χείλη που τρέμουν
πριν νιώσουν στο μάγουλο
το θαυματουργό χάδι της μητρικής αγάπης.
Γιατί μάνα ήσουν εσύ η αιτία
που της ζωής το κελάρυσμα άκουσα
και της ψυχής το θρόισμα αισθάνθηκα.
Τα λόγια σου υπολόγισα σοβαρά
κι οι μικρές στάλες της ευτυχίας άνθισαν
σ’ έναν παράδεισο δικό σου.
Μικρές σπίθες σοφίας άστραψαν
και σκιές δροσερές απλώθηκαν
στο διάπλατο χαμόγελό σου
σαν μία απέραντη όαση στην άνυδρη έρημο.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.