"Το Χρονικό μιας Μοιχείας" της Μάρως Βαμβουνάκη

   Ο έρωτας είναι το θέμα που επιζητώ γενικά στη λογοτεχνία, γι' αυτό άλλωστε αγαπώ ιδιαίτερα τις Αγγλίδες συγγραφείς που καταπιάνονται με τον έρωτα όπως διαγράφεται κατά τη Βικτωριανή εποχή. Οι Έλληνες συγγραφείς αντιπροσωπεύουν κατά κύριο λόγο έναν λαό με πολυποίκιλη ψυχοσύνθεση, αποτέλεσμα πολλών - κυρίως κοινωνικών - αλλαγών που έζησε τούτος ο κόσμος. Εν ολίγοις, δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ την ελληνική πένα να διαγράφει την αφέλεια του έρωτα μιας Άννας Έλλιοτ, μιας Ελίζαμπεθ Μπένετ ή μιας Κάθριν Έρνσο (αν και η τελευταία περιπλέκεται σε μια στοιχειωμένη ιστορία, που ξεφεύγει από τα κλασικά πρότυπα της αφέλειας)...

   Το Χρονικό μιας Μοιχείας, που κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του '80, ήταν πολλά υποσχόμενο. Η Μάρω Βαμβουνάκη καταπιάνεται εδώ με τηναναζήτηση του έρωτα. Εκείνη την ακατάπαυστη αναζήτηση που χαρακτηρίζει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, την άτεγκτη επιθυμία να αποτελέσει το μοιραίο πάθος ενός άντρα. Ενός άντρα όμως που δεν έχει πρόσωπο ή που δεν έχει τελικά σημασία το πρόσωπό του, γιατί η ιδέα του έρωτα είναι πιο ίσχυρη από την ίδια την εικόνα του, από την ίδια την ενσάρκωσή του. Η Άννα, η ηρωίδα και αφηγήτρια, βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν γάμο που είναι συμβατικός, που του λείπει το συναίσθημα και το αίσθημα. Η Άννα δεν μπορεί να αναπνεύσει ζώντας μέσα σε αυτή τη συμβιβασμένη ζωή και από τούδε και στο εξής επιδίδεται σε έναν εσωτερικό διάλογο που χωρίζει τη ψυχή της στα δύο: σε αυτή που την προτρέπει να γευτεί την έκσταση από άλλον άντρα και σε αυτή που την κρατά πίσω, που της θυμίζει πως η μοιχεία καταπατά τα όρια της επιτρεπτής ηθικής. Ο εσωτερικός αυτός διάλογος καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου, πράγμα που μάλλον τροφοδοτεί τον αναγνώστη με την αιτιολόγηση της πορείας του θηλυκού νου από την συνειδητοποίηση της δυστυχίας μέχρι την τελική επιλογή, της πορείας που η ίδια η συγγραφέας ονόμασε "χρονικό". Η τελική επιλογή φυσικά δεν έχει καμία σημασία, σημασία έχουν τα ερωτήματα που γεννώνται στην αφηγήτρια: "Αγαπάμε τελικά τα πρόσωπα ή μόνον τον έρωτα αγαπάμε;...Τη μορφή τους πόσο αγαπάμε και πόσο τη μεταμόρφωση που σχολαστικά επεξεργαζόμαστε;"

    Επαναλαμβάνω ωστόσο πως το Χρονικό μιας Μοιχείας ήταν πολλά υποσχόμενο. Οφείλω να πω ότι μου έλειψε η υπερβολικά η πλοκή ή η παρουσία άλλων ουσιαστικών πρωταγωνιστών. Η ιδέα ότι όλα συμβαίνουν στο μυαλό της Άννας είναι σαφώς ιδανική για τη θεματολογία του έργου, όμως δεν αισθάνθηκα έναν μεστό χαρακτήρα που θα μπορούσε να καλύψει τα κενά που υπάρχουν ένεκα της ίδιας της ιδέας. Εν τέλει, μπορώ να πω ότι κουράστηκα με αυτή την αναζήτηση, και ως γυναίκα ακόμη ένιωσα ότι "γνώρισα" έναν άνθρωπο που γκρινιάζει πολύ. Επιπλέον, θεωρώ πως η "Ντούλια", ένα λίγο μεταγενέστερο βιβλίο της Βαμβουνάκη, που καταπιάνεται πάνω κάτω με το ίδιο θέμα, τίθεται σε ένα περιβάλλον ολοκληρωμένης πλοκής, με ουσιαστικούς χαρακτήρες, με ενδιαφέρουσα εξέλιξη που δεν κουράζει τον αναγνώστη και εμπεριέχει σε ικανοποιητικό βαθμό την πολυπόθητη εσωτερική αναζήτηση του έρωτα, που φαντάζομαι ότι ήθελε να περιγράψει η συγγραφέας. Κατά τα άλλα είναι ένα μικρό βιβλιαράκι, που διαβάζεται μέσα σε ένα απόγευμα, δε θα αποτελέσει χάσιμο χρόνου.

Το είδαμε εδώ