ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ...- Μαρία Πολυδούρη

Τι θέλω πια να δέχωμαι την προσασία της Μούσας;

Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτή

τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,

τάχα πως είναι μοίρα μου κ’ είνε και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου

 έφεγγε και των θείων και των γηίνων.

Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,

εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου

μεσ’ στων δακρύων την ευχαριστία

κι’ όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου

θα την δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.

Κι’ ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,

ποια δόξα πιο ακριβή να πω;

Στο χωρισμό μας του ‘φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι

μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμμιά, καμμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου

σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.

Όμως όλοι φοβήθηκαν και γω πιστεύω ακόμα

αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχωμαι το κάλεσμα της Μούσας;

Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.

Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.

Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Πηγή

ΒΙΒΛΙΟ: Μαρία Πολυδούρη, ΑΠΑΝΤΑ, Επιμέλεια-τυπογραφική διόρθωση: Ξένια Πλαχούρη, Εκδόσεις: Σ.Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ