Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων δεν χρειάζεται συστάσεις. Επειδή όμως αυτή την περίοδο καταπιάνομαι με τα κλασικά παραμύθια, δε μπορώ να μην πω τους λόγους για τους οποίους τούτο το εξαιρετικό και ευφάνταστο ανάγνωσμα είναι α) το ομορφότερο παραμύθι που έχω διαβάσει ποτέ β) είναι παραμύθι για όλες τις ηλικίες. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα 1865 και μέχρι πρόσφατα αποτέλεσε το καλύτερο βιβλίο στο είδος του. Το θέμα του είναι απλό, η αφήγησή του κινείται στο χρόνο (έναν ου χρόνο) και στον τόπο (έναν ου τόπο) σε έναν φαντασιακό κόσμο με πολλές αλληγορικές εικόνες...
Η Αλίκη ατυχώς πέφτει σε μία λαγότρυπα και εισχωρεί σε έναν άλλον κόσμο από τον πραγματικό (της). Ο τρόπος που εκτυλίσσεται μπορστά της αυτός ο νέος κόσμος δεν υπακούει σε κλασικούς κανόνες και στερεότυπα (κυρίως φυσικούς). Η οιαδήποτε συμβατική χροιά στη ζωή των πρωταγωνιστών αποδοκιμάζεται από την εύλογη απορία που εκφράζει ενίοτε η μικρή Αλίκη, στοιχείο που κατά πολλούς αποτελεί τη γενικότερη αποδοκιμασία απέναντι στις συμβάσεις που χαρακτήριζαν τη Βικτωριανή Εποχή.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκινά με την Αλίκη να ακολουθεί ένα κομψά ντυμένο κουνέλι στη λαγότρυπα, τις φοβερές αυξομειώσεις του εαυτού της πριν την ουσιαστική εισβολή της στο παράξενο κόσμο των Θαυμάτων, με τον Τρελό Καπελά και την κακιά Βασίλισσα Ντάμα Κούπα που διατάζει πάντα την καρατόμηση των υπηκόων της. Οι περιπέτειές της κλείνουν με την ίδια να βρίσκεται υπόλογη σε ένα παρανοϊκό δικαστήριο και με τον κίνδυνο να χάσει και το δικό της κεφάλι. Η ξαφνική της αφύπνιση επαναφέρει τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις και σώζει εμάς από την τρομερή αγωνία που αισθανόμαστε για την τύχη της.
Αυτό που πραγματικά καθιστά την Αλίκη το κατεξοχήν παραμύθι, ταυτόχρονα δε την ιστορία που προορίζεται για όλες τις ηλικίες, είναι αρχικά ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας χειρίζεται το φαντασιακό στοιχείο: κινούμενος όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα όνειρο, εκφράζεται με συνειρμούς, χωρίς να ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορίας δομικά λειτουργικής, αφήνει τη μία εικόνα να διαδέχεται την άλλη, προκαλώντας εντύπωση με τους πρωταγωνιστές της και με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται ή στην οποία περιέρχονται εκείνη τη στιγμή που τους συναντά η ηρωίδα. Η έλλειψη δομολειτουργικής διάρθρωσης δεν κουράζει, αλλά παρασύρει, δημιουργεί δε μιαν ευγενή άμιλλα μεταξύ των εικόνων που διαδέχονται η μία την άλλη: ο αναγνώστης, παιδί ή μεγάλος, επιλέγει αναπόφευκτα με κριτήριο κυρίως, και αυτό είναι το συγκλονιστικό, αυτό που τον ηρεμεί και αυτό που δεν τον τρομάζει (επιμένω, όπως ακριβώς συμβαίνει σε ένα όνειρο). Το παραμύθι τούτο όμως ξεχωρίζει πρωτίστως για το χαρακτηριστικό του (του συγγραφέως ικανότητα φυσικά) να κινείται στο βαθιά φανταστικό χωρίς να παγιδεύεται σε αλήθειες της καθημερινότητας. Δεδομένου ότι ακόμη και το φανταστικό πλάθεται από υπαρκτά στοιχεία, η Αλίκη είναι όχι παρά -μύθι, αλλά μύθος εκτός κοινής λογικής. Ναι υπάρχουν τα ζώα και αυτά μιλούν, όπως είθισται σε πολλά παραμύθια, υπάρχει το κουνέλι που κρατά ρολόι και το κυνηγά ο χρόνος, υπάρχει η κακιά βασίλισσα που καταπιέζει τον λαό της, τίποτα όμως από αυτά δεν έχει τον αυτοτελή ρόλο του στην ιστορία. Ημιτελώς, τυχαία, σχεδόν χαοτικά κυκλοφορούν σε ένα πανηγύρι που γέννησε η σπουδαία ανθρώπινη φαντασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.