[Αρχές του 2001: Δεκαεπτά άνθρωποι πάλευαν δώδεκα μερόνυχτα με τα κύματα, για να φτάσουν με μια παλιόβαρκα από τον Άγιο Δομήνικο στο Πουέρτο Ρίκο. Στην αρχή χάλασε η πυξίδα, μετά άρχισαν να τελειώνουν οι προμήθειες σε βενζίνη, τρόφιμα και νερό. Η Φαουστίνα Μερσέντες, ετών 31, έσωσε τους συνεπιβάτες της με το μητρικό της γάλα: Έπειτα από 288 μαρτυρικές ώρες στη θάλασσα, οι επίδοξοι μετανάστες είδαν επιτέλους στεριά. μόνο που δεν ήταν το Πουέρτο Ρίκο. «τα ρεύματα τους είχαν παρασύρει πίσω στον Άγιο Δομήνικο…»]
Τέτοια διαβάζεις και τυλίγεσαι στην «εύφορη σιγή» της συγκινήσεως… Κρυφά σκουπίζεις τα μάτια και βγαίνεις στο δρόμο για να πεις την ιστορία της Φαουστίνας στους περαστικούς. Της Δομινικανής που έδινε μεσοπέλαγα το γάλα της στους δεκάξι ντεσπεράντος, οι οποίοι πάσχιζαν να ζήσουν ανάμεσα στα κύματα της Καραϊβικής, φρυγμένοι, βουλιαγμένοι στη μοίρα τους, απελπισμένοι…
Σταγόνα σταγόνα το γάλα της, λεχώνα-τροφός, άγγελος, γεννήτωρ για δεύτερη φορά, ρότα ζωής στο πουθενά, η Φαουστίνα των κυμάτων. Η αδερφή της, συνεπιβάτης στη σκουριασμένη βάρκα της ελπίδας, μεταλάβαινε τελευταία τις σταλιές της ζωής, το γάλα της αδερφής της. Και κρατούσε μια σταγόνα στο στόμα της για να την επιστρέψει στο στόμα της Φαουστίνας. Ένα φιλί ζωής, αντίδωρο, μια σταλίτσα γάλα, μαργαριτάρι που επέστρεφε στο κέλυφός του…
Άργότερα, στο μπαλκόνι της Καραϊβικής, η Φαουστίνα κρατούσε σφιχτά την κόρη της στην αγκαλιά της, κοίταζε αμίλητη τη θάλασσα κι έλεγε στο παιδί της παραμύθια και τραγούδια της στιγμής, πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας. Η Φαουστίνα των κυμάτων…
Σταγόνα σταγόνα το γάλα της, λεχώνα-τροφός, άγγελος, γεννήτωρ για δεύτερη φορά, ρότα ζωής στο πουθενά, η Φαουστίνα των κυμάτων. Η αδερφή της, συνεπιβάτης στη σκουριασμένη βάρκα της ελπίδας, μεταλάβαινε τελευταία τις σταλιές της ζωής, το γάλα της αδερφής της. Και κρατούσε μια σταγόνα στο στόμα της για να την επιστρέψει στο στόμα της Φαουστίνας. Ένα φιλί ζωής, αντίδωρο, μια σταλίτσα γάλα, μαργαριτάρι που επέστρεφε στο κέλυφός του…
Άργότερα, στο μπαλκόνι της Καραϊβικής, η Φαουστίνα κρατούσε σφιχτά την κόρη της στην αγκαλιά της, κοίταζε αμίλητη τη θάλασσα κι έλεγε στο παιδί της παραμύθια και τραγούδια της στιγμής, πότε δακρύζοντας, πότε χαμογελώντας. Η Φαουστίνα των κυμάτων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.