Κοιτά με μάτια παραπονεμένα, φωλιές περιστεριών.
Των ονείρων ο περαστικός βουλιάζει στη σιωπή
κι ας πλούτισε με του ήλιου τις αχτίνες.
Δίνει τα χέρια του τα πληγωμένα,
κανείς δεν πρόσεξε το αίμα
που κυλούσε απ’ την καρδιά.
Ήρθε ο έρωτας να χτυπήσει, την πόρτα τη κλειστή
κι ένιωσε την ανάσα του να σβήνει μες στη μοναξιά.
Η μοναξιά, αυτή η μαύρη θάλασσα
και της ψυχής το θεόρατο κύμα
έγινε τόπος θεϊκός με μοσχοβολιστά λουλούδια.
Έγινε το σπίτι της υπομονής που κατοικούν οι μνήμες,
έγινε η αυλή που σε ξυπνά με τόσα παραμύθια.
Φτερά περιστεριών οι λέξεις του ψηλά,
χαμένα αποσιωπητικά οι ανεπανάληπτες στιγμές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.