ΓΚΙΓΙΩΜ ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ_Βιογραφικό και κάποια έργα.

ΓΚΙΓΙΩΜ ΑΠΟΛΛΙΝΑΙΡ - Ο ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ

Σαλτιμπάγκοι

Ξεμακραίνει το μπουλούκι

Απ΄του κάμπου τα περβόλια

Απ΄τα γκρίζα πανδοχεία

Τ' αλειτούργητα χωριά

Τα παιδιά πάνε μπροστά

Ξοπίσω σαλτιμπάγκοι αλλοπαρμένοι

Γνέφουν στα οπωροφόρα από μακριά

Κι εκείνα γέρνουνε καρτερικά

Σέρνουν μαζί τους σύνεργα κάθε λογής

Ταμπούρλα τσέρκια χρυσαφένια

Η αρκούδα κι η μαιμού ζώα σοφά

Απ΄τους περαστικούς πεντάρες ζητιανεύουν

Πριν από το σινεμά

---

Κι έπειτα το βράδυ θα πάμε

Σινεμά

Ποιοι είναι αλήθεια Καλλιτέχνες

Δεν είναι πια όσοι καλλιεργούν τις Καλές Τέχνες

Δεν είναι όσοι θεραπεύουνε την Τέχνη

Τέχνη ποιητική ή μουσική

Καλλιτέχνες είναι μόνοι οι ηθοποιοί

Αν ήμασταν Καλλιτέχνες

Δεν θα λέγαμε σινεμά

Θα λέγαμε σινέ

Μα αν ήμασταν καθηγητές στην επαρχία

Δε θα λέγαμε ούτε σινεμά ούτε σινέ

Αλλά κινηματογράφος

Θεέ μου πρέπει να έχουμε κάποιο γούστο

Οι Κοζάκοι Ζαπαροζτσι

στέλνουν απόκριση

στον Σουλτάνο

της Κωνσταντινούπολης

---

Πιο κακούργος κι απ΄τον Βαραβά

Με κέρατα σαν τον σατανά

Βελζεβούλ εσύ εκεί κάτω

Θρεμμένος στα σκουπίδια και τον βούρκο

Εμείς δε θα πάμε στα όργιά σου

Βρόμιο ψάρι της Θεσσαλονίκης

Σειρά ατέλειωτη από εφιάλτες

Μάτια βγαλμένα με καρφί

Η μάνα σου άφησε μια βρομερή πορδή

Και βγήκε απ΄τον κώλο της

Δήμιε της Ποδολίας Ερωτευμένε

Με τις πληγές τα έλκη και τα καύκαλα

Γουρουνομούρη κώλε φοράδας

Κράτα τα πλούτη σου όλα

Στα φάρμακα να τα ξοδέψεις

Γκιγιόμ Απολινέρ, "Σαλτιμπάγκοι και άλλα ποιήματα",

μτφρ. Χριστόφορος Λιοντάκης, εκδο. Γαβριηλίδης 2007

---

www.poiein.gr

http://stavrochoros.pblogs.gr/2010/10/apoliner-poihsh-.html

Γκιγιώμ Απολλιναίρ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ (26 Αυγούστου 1880 - 9 Νοεμβρίου 1918) ήταν Γάλλος ποιητής, συγγραφέας και κριτικός τέχνης.

Ζωή και έργο

Ο Γκιγιώμ Απολλιναίρ γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου του 1880 στη Ρώμη της Ιταλίας.Ήταν νόθο τέκνο Πολωνέζας μητέρας και Ιταλού πατέρα. Η μητέ­ρα του Αντζέλικα ντε Κοστροβίτσκι ήταν μια ανυπότα­κτη γυναίκα ελευθερίων ηθών που είχε πάθος να παίζει στο καζίνο. Γεννημένη στο Νοβογκρόντεκ ( τώρα στη Λευκορωσία) είχε αριστοκρατική καταγωγή από την Σλάχτα. Ο πατέρας του εξακολουθεί να παραμένει ά­γνωστος, κατά μία εκδοχή ήταν ιερωμένος υψηλότατης βαθμίδας στο Βατικανό. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν επίσκοπος, ενώ κυκλοφορούσαν και φήμες ότι επρόκει­το και για τον ίδιο τον Πάπα. Πιθανότερη εκδοχή είναι πατέρας του να είναι ο Francesco Flugi d'Aspermont, Ιταλο-Ελβετός αριστοκράτης. Σε κάθε περίπτωση ο πατέρας του εξαφανίστηκε πολύ νωρίς από τη ζωή του. Ο Απολλιναίρ κρατούσε κρυφή την καταγωγή του και νεότερος υποκρινόταν ότι ήταν Ρώσος πρίγκιπας.

Μεγάλωσε στο Μονακό και στη Γαλ­λική Ριβιέρα, όπου η μητέρα του έπαιζε σε καζίνο και χαρτοπαικτικές λέσχες και του έμαθε Γαλλικά και άλλες γλώσσες. Ήταν καλοφαγάς, με δυνατή φωνή και είχε έντονη προσωπικότητα και ευρεία μόρφωση. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι σε ηλικία είκοσι ετών και ξεκίνησε την ενασχόληση με τη λογοτεχνία δημοσιεύοντας ποιήματα σε διάφορα περιο­δικά. Το 1903 ίδρυσε το πρώτο δικό του περιοδικό, La revue immoraliste. Αρθρογράφησε σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά ως κριτικός τέχνης.

Στο Παρίσι συνδέθηκε με την κοινότητα των μποέμ καλλιτεχνών της Μονμάρτρης και αργότερα του Μονπαρνάς. Υπήρξε πολύ δημοφιλής στους καλλιτεχνικούς κύκλους και σχετίστηκε με σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ζωρζ Μπρακ, ο Μαξ Ζακόμπ, ο Αντρέ Σαλμόν, ο Αντρέ Μπρετόν, ο Ρενέ Νταλίζ, ο Ζαν Κοκτώ, ο «Τελώνης» Ρουσσώ, ο Αντρέ Ντεραίν, ο Πιερ Ρεβερντί, ο Αλφρέ Ζαρύ, ο Μπλαιζ Σαντράρ, ο Ερίκ Σατί, ο Οσίπ Ζαντκίν, ο Μαρκ Σαγκάλ, ο Μαρσέλ Ντυσάν και η Μαρί Λωρενσέν, που υπήρξε και ερωμένη του. Δημιούργησε παράλληλα και έχθρες, όπως με τον ελληνικής καταγωγής Ζαν Μωρεάς, του οποίου την ποίηση θεωρούσε ξεπερασμένη. Ήταν εκείνος που οργά­νωσε το Κυβιστικό δωμάτιο 41 στο Salon des Independants το 1911. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος της Ομάδας Πιτώ, ενός κλάδου του κυβιστικούκινήματος.

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1911 είχε εμπλοκή μαζί με τον Πικάσο στην υπόθεση κλοπής της Μόνα Λίζα. Και οι δύο κατηγορήθηκαν (αδίκως) για κλοπή και συνελήφθησαν από την αστυνομία. Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, ενώ ο Απολλιναίρ ελευθερώθηκε μετά από πέντε ημέρες. Ο τρομοκρατημένος Απολλιναίρ έγραψε ποιή­ματα απελπισίας από τη φυλακή και περιέπεσε σε μελαγχολία. Η σύντομη κράτηση του ήταν ένα ισχυρό σοκ που τον στιγμάτισε τραυματικά. Αμαυρώθηκε σοβαρά η φήμη του και η αξιοπιστία του. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1911, η εφημερίδα «Paris Soir» ανέφερε ότι ο Απολλιναίρ είναι ο «αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας».

Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές L' enchanteur pourrissant (1909) (η πρώτη του ποιητική συλλογή), Le bestiaire (Το συναξάρι των ζώων) (1911) και το Alcools (1913), το οποίο και τον καθιέρωσε ως ποιητή. Το1907, ο Απολλιναίρ έγραψε την γνωστή ερωτική νουβέλα «Έντεκα Χιλιάδες Βέργες (Les Onze Mille Verges). Επίσημα απαγορευμένη στην Γαλλία μέχρι το 1970, κυκλοφορούσε ευρέως σε διάφορες παράνομες εκτυπώσεις για πολλά χρόνια. Ο Απολλιναίρ ποτέ δεν παραδέχτηκε δημοσίως ότι είναι δική του. Μια άλλη ερωτική νουβέλα που του αποδίδεται είναι «Οι περιπέτειες ενός νεαρού Δον Ζουάν» (Les exploits d'un jeune Don Juan), στις οποίες ο 15χρονος ήρωας γίνεται πατέρας τριών παιδιών από διάφορα μέλη του περιβάλλοντος του, συμπεριλαμβανομένης και της θείας του. Το βιβλίο διασκευάστηκε το 1987 σε ταινία, καθώς επίσης και σε κόμικ.

Το 1914 είχε έναν σύντομο δεσμό με τη Λουίζ ντε Κολινύ και κατόπιν με τη δασκάλα Μαντλέν Παζ, την οποία αρραβωνιάστηκε. Κατατάχθηκε ως εθελοντής στον γαλλικό στρατό και πολέμησε στο μέτωπο της Καμπανίας ως το 1916, οπότε και τραυματίστηκε στο κεφάλι από θραύσμα σε έκρηξη όλμου, ενώ διάβαζε σε ένα χαράκωμα. Επέστρεψε με άδεια αναρρώσεως στο Παρίσι, όπου κυκλοφορούσε με μπανταρισμένο το κεφάλι και φορώντας την στρατιωτική του στολή με τα παράσημα. Η διάθεση του «βάρυνε» και άρχισε να αναπτύσσει έναν πατριωτισμό για τη Γαλλία, της οποίας οραματίζεται την νίκη στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Αυτές οι τάσεις του, καθώς και η αμφίεσή του, αποτελούσαν συχνά στόχο πειραγμάτων.

Σε αυτές τις συνθήκες, το 1917 έγραψε το θεατρικό έργο Οι μαστοί του Τειρεσία, με το οποίο παρακινούσε τους Γάλλους να κάνουν παιδιά για την πατρίδα τους. Στην εισαγωγή του θεατρικού εισήγαγε τον όροσουρεαλισμός, τον οποίο χρησιμοποίησε επίσης για το πρόγραμμα της παράστασης μπαλέτου Parade του Ζαν Κοκτώ και του Ερίκ Σατί, που έκανε την πρεμιέρα του στις 18 Μαΐου του 1917. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε και ένα καλλιτεχνικό μανιφέστο: L'Esprit nouveau et les poètes.

Πέθανε από ισπανική γρίπη την 9η Νοεμ­βρίου του 1918, στο διαμέρισμα του στην Σεν-Ζερμέν, έξι ημέρες πριν τελειώσει ο πόλεμος με τον οποίο είχε τόσο παθιαστεί. Στην κηδεία του παρευρέθηκαν ο Πικάσο και άλλοι εκπρόσωποι της μποέμ καλλιτεχνικής ζωής του Παρισιού. Το 1918 εκδόθηκαν μετά θάνατον οι πειραματικές εντυπώσεις του από τον πό­λεμο, με τον τίτλο Καλλίγραμμα (Calligrammes). Ο όρος calligrammesαργότερα καθιερώθηκε για να περιγράψει αυτό το είδος της απεικόνισης ενός ποιήματος, που υιοθετήθηκε και από άλλους ποιητές, κυρίως του υπερρεαλισμού.

Πηγή:http://logoskaitexni.blogspot.com/2011/11/blog-post_22.html