Ο Κρητικός του Διονύσιου Σολωμού.

1 [18]

Έκοίταα, κι ήτανε μακριά ακόμη τα’ ακρογιάλι· «Αστροπελέκι μου καλό, για ξαναφέξε πάλι!» Τρία αστροπελέκια επέσανε, ένα ξοπισω στ’ άλλο, Πολύ κοντά στην κορασιά με βρόντημα μεγάλο· Τα πέλαγα στην αστραπή κι ό ουρανός αντήχαν, Οι ακρογιαλιές και τα βουνά μ’ όσες φωνές κι αν είχαν.

2 [19] Πιστέψετε π’  ό,τι θα πω είν’ ακριβή αλήθεια, Μα τές πολλές λαβωματιές πού μόφαγαν τα στήθια, Μα τους συντρόφους πόπεσαν στην Κρήτη πολεμώντας, Μα την ψυχή πού μ' έκαψε τον κόσμο άπαρατώντας. (Λάλησε, Σάλπιγγα! κι' εγώ το σάβανο τινάζω, Και σχίζω δρόμο και τς αχνούς αναστημένους κράζω: «Μην είδετε την ομορφιά που την Κοιλάδα αγιάζει; Πέστε, να ιδήτε το καλό εσείς κι ο, τι σας μοιάζει. Καπνός δε μένει από τη γή' νιος ουρανός εγίνη' Σαν πρώτα εγώ την αγαπώ και θα κριθώ μ’ αυτήνη. —Ψηλά την είδαμε πρωί· της τρέμαν τα λουλούδια Στη θύρα της Παράδεισος που εβγήκε με τραγούδια Έψαλλε την Ανάσταση χαροποιά η φωνή της, Κι έδειχνεν ανυπομονιά για να ‘μπει στο κορμί της· Ο Ουρανός ολόκληρος αγρίκαε σαστισμένος, Το κάψιμο αργοπορούνε ο κόσμος ο αναμμένος" Και τώρα ομπρός την είδαμε· ογλήγορα σαλεύει· Όμως κοιτάζει εδώ κι εκεί και κάποιονε γυρεύει»).

3. [20] Ακόμη εβάστουνε ή βροντή ... ... ... Κι ή θάλασσα, πού σκίρτησε σαν το χοχλό πού βράζει, Ησύχασε και έγινε όλο ησυχία και πάστρα, Σαν περιβόλι ευώδησε κι εδέχτηκε όλα τα’ αστρα· Κάτι κρυφό μυστήριο εστένεψε τη φύση Κάθε ομορφιά να στολιστή και το θυμό ν’ αφήση. Δεν ειν’ πνοή στον ουρανό, στη θάλασσα, φυσώντας Ούτε όσο κάνει στον ανθό η μέλισσα περνώντας, Όμως κοντά στην κορασιά, πού μ’ έσφιξε κι εχάρη, Εσειότουν τ’ ολοστρόγγυλο και λαγαρό φεγγάρι· Και ξετυλίξει ογλήγορα κάτι που εκείθε βγαίνει, Κι ομπρός μου ιδού πού βρέθηκε μία φεγγαροντυμένη. Ετρεμε το δροσάτο φως στη θεϊκιά θωριά της, Στα μάτια της τα ολόμαυρα και στα χρυσά μαλλιά της.

4. [21] Εκοίταξε τα’ αστέρια, κι εκείνα αναγάλλιασαν, Και την αχτινοβόλησαν και δεν την εσκεπάσαν· Κι από το πέλαο, που πατεί χωρίς να το σουφρώνει, Κυπαρισσένιο ανάερα τα’ ανάστημα σηκώνει, Κι ανεί τς αγκάλες μ’ έρωτα και με ταπεινοσύνη, Κι έδειξε πάσαν ομορφιά και πάσαν καλοσύνη. Τότε από φως μεσημερνό ή νύχτα πλημμυρίζει, Κι η χτίσις έγινε ναός πού ολούθε λαμπυρίζει. Τέλος σ’ εμέ πού βρίσκομουν ομπρός της μες στα ρείθρα, Καταπώς στέκει στο Βοριά η πετροκαλαμήθρα, Όχι στην κόρη, αλλά σ’ εμέ την κεφαλή της κλίνει· Την κοίταζα ό βαριόμοιρος, μ’ έκοίταζε κι εκείνη. Έλεγα πώς την είχα ιδεί πολύν καιρόν οπίσω, Καν σε ναό ζωγραφιστή με θαυμασμό περίσσο, Κάνε την είχε ερωτικά ποιήσει ο λογισμός μου, Καν τα’ όνειρο, όταν μ’ έθρεφε το γάλα της μητρός μου· Ήτανε μνήμη παλαιή, γλυκιά κι αστοχισμένη, Που ομπρός μου τώρα μ’ όλη της τη δύναμη προβαίνει· Σαν το νερό που το θωρεί το μάτι ν’ αναβρύζη Ξάφνου οχ τα βάθη του βουνού, κι ο ήλιος το στολίζει. Βρύση έγινε το μάτι μου κι ομπρός του δεν εθώρα, Κι έχασα αυτό το θεϊκό πρόσωπο για πολλή ώρα, Γιατί άκουγα τα μάτια της μέσα στα σωθικά μου, Που ετρέμαν και δε μ’ άφηναν να βγάλω τη μιλιά μου· Όμως αυτοί είναι θεοί, και κατοικούν απ’ όπου Βλέπουνε μες στην άβυσσο και στην καρδιά τα’ ανθρώπου, Κι ένιωθα πως μου διάβαζε καλύτερα το νου μου Πάρεξ αν ήθελε της πω με θλίψη του χειλιού μου: «Κοίτα με μες στα σωθικά, που φύτρωσαν οι πόνοι …………………. …………………. Όμως εξεχειλίσανε τα βάθη της καρδιάς μου· Τ’ αδέλφια μου τα δυνατά οι Τούρκοι μού τα’ αδράξαν,  Την αδελφή μου ατίμησαν κι αμέσως την έσφαξαν, Τον γέροντα τον κύρη μου εκάψανε το βράδυ, Και την αυγή μου ρίξανε τη μάνα στο πηγάδι. Στην Κρήτη ............                Μακριά ‘πο κειθ’ εγιόμισα τες φούχτες μου και εβγήκα. Βόηθα, Θεά, το τρυφερό κλωνάρι μόνο να ‘χω· Σε γκρεμό κρέμουμαι βαθύ, κι αυτό βαστώ μονάχο».

5. [22] Εχαμογέλασε γλυκά στον πόνο της ψυχής μου, Κι εδάκρυσαν τα μάτια της, κι έμοιαζαν της καλής μου. Εχάθη, αλιά μου! αλλ’ άκουσα του δακρύου της ραντίδα Στο χέρι, πού ‘χα σηκωτό μόλις εγώ την είδα. — Εγώ από κείνη τη στιγμή δεν έχω πλια το χέρι, Π’ αγνάντευεν Αγαρηνό κι εγύρευε μαχαίρι· Χαρά δεν του ‘ναι ο πόλεμος· τα’ απλώνω του διαβάτη Ψωμοζητώντας, κι έρχεται με δακρυσμένο μάτι· Κι όταν χορτάτα δυστυχιά τα μάτια μου ζαλεύουν Αργά, κι ονείρατα σκληρά την ξαναζωντανεύουν, Και μέσα στ’ άγριο πέλαγο τ' αστροπελέκι σκάει, Κι η θάλασσα να καταπιή την κόρη αναζητάει, Ξυπνώ φρενίτης, κάθομαι, κι ο νους μου κινδυνεύει, Και βάνω την παλάμη μου, κι αμέσως γαληνεύει. -      Τα κύματα έσχιζα μ’ αυτό, τ’ άγρια και μυρωδάτα, Με δύναμη πού δεν είχα μήτε στα πρώτα νιάτα, Μήτε όταν εκροτούσαμε, πετώντας τα θηκάρια, Μάχη στενή με τους πολλούς ολίγα παλληκάρια, Μήτε όταν τον μπομπο - Ίσούφ και τς άλλους δύο βαρούσα. Σύρριζα στη Λαβύρινθο π’ αλαίμαργα πατούσα. Στο πλέξιμο το δυνατό ο χτύπος της καρδιάς μου  (Κι αυτό μου τ’ αυξαιν’) έκρουζε στην πλεύρα της κυράς μου. Ηχός, γλυκύτατος ηχός, οπού με προβοδούσε. Και βγαίνει τ’ άστρο του βραδιού και τα νερά θολώνουν, Δεν είν’ αηδόνι κρητικό, που παίρνει τη λαλιά του Κι ακούει κι αυτή και πέφτουν της τα ρόδα από τα χέρια ………….. ………….. Αλλά το πλέξιμ’ άργουνε και μου τ’ αποκοιμούσε Δεν είναι κορασιάς φωνή στα δάση που φουντώνουν, Και τον κρυφό της έρωτα της φύσης τραγουδάει, Του δέντρου και του λουλουδιού πού ανοίγει και λυγάει· Σε ψηλούς βράχους κι άγριους όπ’ έχει τη φωλιά του, Κι αντιβουίζει ολονυχτίς από πολλή γλυκάδα Η θάλασσα πολύ μακριά, πολύ μακριά η πεδιάδα, Ώστε που πρόβαλε η αυγή και έλιωσαν τ’ αστέρια,  Δεν είν’ φιαμπόλι το γλυκό, οπού τα’ αγρίκαα μόνος Στον Ψηλορείτη όπου συχνά μ’ ετράβουνεν ο πόνος Κι έβλεπα τ’ άστρο τ’ ουρανού μεσουρανίς να λάμπει Και του γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι· Κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθερίας ελπίδα Κι' έφώναζα: «ώ θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα!» Κι άπλωνα κλαίοντας κατ’ αυτή τα χέρια με καμάρι· Καλή ‘ν’ η μαύρη πέτρα της και το ξερό χορτάρι. Λαλούμενο, πουλί, φωνή, δεν είναι να ταιριάζει, Ίσως δε σώζεται στη γη ήχος που να του μοιάζει Δεν είναι λόγια· ήχος λεπτός ... ... Δεν ήθελε τον ξαναπεί ο αντίλαλος κοντά του. Αν είν’ δεν ήξερα κοντά, αν έρχονται από πέρα· Σαν του Μαϊού τες ευωδιές γιόμιζαν τον αέρα, Γλυκύτατοι, ανεκδιήγητοι ... ... Μόλις είν’ έτσι δυνατός ο Έρωτας και ο Χάρος. Μ’ άδραχνεν όλη την ψυχή, και να ‘μπει δεν ημπόρει Ο ουρανός, κι η θάλασσα, κι η ακρογιαλιά, κι η κόρη Με άδραχνε, και μ’ έκανε συχνά ν’ αναζητήσω Τη σάρκα μου να χωρισθώ για να τον ακλουθήσω. Έπαψε τέλος, κι άδειασεν η φύσις κι η ψυχή μου· Πού εστέναξε κι εγιόμισεν ευθύς οχ την καλή μου· Και τέλος φθάνω στο γιαλό την αρραβωνιασμένη, Την απιθώνω με χαρά, κι ήτανε πεθαμένη.