Νικηφόρος Βρεαττάκος Τα μάτια της Μαργαρίτας

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ 1912 - 1990

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα

πεδιάδες, δάση, πολιτείες, ορίζοντες, κανάλια.

Βρήκα τ΄αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους 

τις δύσες με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα

ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους

που μού τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, 

                                                                            η νύχτα.

Τα λόγια που θα μούλεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Όσους σταυρούς δεν έμπηξαν στη γης μετά τις μάχες,

μακριές σειρές, ανώνυμους σταυρούς, πάνω και κάτω,

τους σταυρούς όλων των εθνών, βρήκα μέσα στα μάτια

                                                                               σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.

Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν

με τις χρυσές του ζωγραφιές βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα τους μελαγχολικούς γήλοφους της πατρίδας μου

να στέκονται μες στη σιωπή σα ν΄ακούσανε τη φωνή

                                                                                   μου.

Έρχομαι! Ως να τους φώναξα "έρχομαι", να κουνάνε

τις ταπεινές τους κουμαριές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε

μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξη μου χρόνια.

Της θλίψης την αστροφεγγιά, βρήκα μέσα στα μάτια 

                                                                                 σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται

κι όλα όσα γνώρισα παιδί να με φωνάζουν με τ΄όνομά

                                                                                  μου.

Της δικαιοσύνης τη σκηνή, την καλοσύνη που έγνεφε

να πλησιάσουν τα βουνά, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.

Τη χλόη, τ΄αστέρια, την αυγή. Στ΄άσπρα σαν την

                                                                    Ειρήνη

ντυμένη τη μητέρα μου, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, όπως η "καλημέρα"

κι η "καληνύχτα", όπως το φως στα τζάμια την αυγή,

αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, τότε, σ΄αυτό τον κόσμο,

θε νά΄χαμε ένα απέραντο σπίτι. Θε νάμαστε άγγελοι.

Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου.