"ΕΣΧΑΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ", Β.Α

Στην ερημιά ολομόναχο στέκει παλιό σχολείο

Σ’ ένα ζερβό που αργεί πολύ ο ήλιος ν’ ανατείλει

Δίχως πόρτο παράθυρα θρανία και βιβλίο

Πάνω από σπίτια πέτρινα χωράφια με τριφύλλι

Κι ούτε φωνούλες πια ακούς από μικρά παιδάκια

Και δάσκαλο ούτε στης αυλής την ισκιερή την άκρη

Μόνο κάτι αδύναμα και αχαμνά δεντράκια

Μες τη σιωπή αγναντεύοντας νοτίζει ένα δάκρυ

Συμπόνια και παρηγοριά του λόγγου τα πουλάκια

Τα πρωινά που κελαϊδούν δείλι που εσπερίζουν

Απάνω στα ηλιοφώτιστα δασύφυλλα κλαράκια

Του φωτοφόρου τα σπαθιά όταν καλημερίζουν

Μα κι έτσι ακόμα μόνο του στο δάσος κει που στέκει

Μέσα σε φύλλων πράσινο μπλε ουρανού το χρώμα

Αφήνοντας τη δόξα του στο παρελθόν παρέκει

Σ’ όσους τη γνώση αγάπησαν κάτι διδάσκει ακόμα.

"Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑ", μουσικό πρόγραμμα στο ιδεόμελο

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑ"

Το Σάββατο 30/11/2013 ο Νίκος Ρογκάκος, στην κιθάρα και στο τραγούδι, και η Ματίνα Μιχαηλίδου, στο τραγούδι, θα παρουσιάσουν στον Χώρο Τέχνης “Ιδιόμελο” ένα πλούσιο μουσικό πρόγραμμα από όλο το φάσμα του ελληινικού τραγουδιού, με τον γενικό τίτλο “Η Πρώτη μας Νύχτα”.

Μαζί τους στο πιάνο ο Παντελής Λεγάκης

είσοδος: 10 ευρώ

έναρξη:: 9.30 μμ

Χώρος Τέχνης "Ιδιόμελο": Ελευθερίου Βενιζέλου 17, Μαρούσι (πλησίον ΗΣΑΠ)

κρατήσεις: 2106817042

"Τα κατά συνθήκην αντίποινα" – του Στάθη Κομνηνού

1.

 Για κάθε ανευμάτιστη καταδίκη σ’ άχρωμο βλέμμα
Μια πλάτη γυρισμένη, αποκεφαλισμός βουλευτολάγνου ικεσίας

2.

 Για κάθε ευγενική εκμηδένιση ψιλικατζίδικου ονείρου
Φραγγέλιο ανελέητο προσωπικής χαράς δωματίου

3.

 Για κάθε πολυεθνικό ρόζο διακωμώδησης αρλεκίνων
Κολαφισμός αφάνταστων ερωτικών ανιχνεύσεων
θωπειών και γαργαλημάτων

4. 

Για κάθε βιοτεχνικό έγκαυμα ταξιδιωτικής απόλυσης
Μεταλλισμός νυχτωδίας βραδύκαυστων ονείρων

5.

 Για κάθε ληστρική νομιμότητα πηλοφορημένου ιδρώτα
Εντοιχισμός στη γεωγραφία αγγελόμορφης φιλοπατρίας
(Τα βουνά κι οι θάλασσες εκπληκταγωγούν τον αστοιχείωτο)

6.

 Για κάθε εκκρεμόδικη δικαιοσύνη μόχθου στοάς
Τάνυσμα στα κορίτσια που μας χαρίστηκαν ανυστερόβουλα

7

. Για κάθε αβυσσοτραφή κι αβυσσοτόκο πολυτέλεια
καταπατητή δόξας βοτανικής απλότητας
Διαπόμπευση ξεκαρδιστική σε ηπειρώτικο κιλίμι αριστοκρατίας

8.

 Για κάθε κοινωνιστική βιτρίνα παραχαράκτη παναθηναϊκών
[χορών
Εμπτυσμός στον ανοιχτόν αέρα κοινοβιακών πανηγυριών

9

 Για κάθε φωταψία μέλλοντα διαρκείας
δήμιου ολόσαρκου ενεστώτα
Πυροβασία αναγωγής της ζωής σε τέχνη και τούμπαλιν

10.

 Για κάθε δακρύβρεχτη εκτύφλωση άδολης εμπιστοσύνης
Στρέβλωση στις ενήλικες κι ελεητικές συμμαχίες των ανέμων

12.

 Για κάθε ιδρυματική απελπισία έκθετης ομορφιάς
κακοποιημένης στο φυτώριο μικρώνυμων ομίλων
Τετραχισμός σ’ ολόφρεσκους της ώρας νεκρούς που οξυγονώνουν

"Άλλη μια πανσέληνος κι απόψε", Πάρης Παπανικολάου

Άλλη μια πανσέληνος κι απόψε,

την καρδιά μου συγκλονίζει,

το μαγεμένο φως σου δώσε,

στων ματιών μου την οδύνη.

Την σκέψη μου βασάνιζε,

η ποθητή σου παρουσία,

στα γράμματα σου αντίκριζε,

η καρδιά μου την λατρεία.

Υπάρχει να ξέρεις μια ψυχή,

που αγκομαχά και υποφέρει,

για τα μάτια σου και μόνο.

Με μια του αγέρα πνοή,

τον ονειρικό έρωτα να φέρει,

διώχνοντας παντοτινά τον πόνο.

"ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ", ΑΓΑΠΑΚΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

εσένα που χα στα ψηλά για να σε αγναντεύω

που με τον ήλιο έμοιαζες στα μάτια μου μπροστά

νόμιζα πως στα λόγια σου κοντά θα περισσεύω

αφού η σοφία σου γέμιζε κανάτες και σακιά

εσένα που σε πίστευα και τον επίλογο σου

τον είχα μέσα στο μυαλό ως μόνο προορισμό

τώρα δεν ξέρω το καλό πιο είναι το δικό σου

που ήθελες στην σκέψη μου, να χω έτσι και εγώ

χωρίς κουκούλα σκοτεινή και τεντωμένο χέρι

με μάσκα όμως λαχταριστή γεμάτη γνωμικά

του ουρανού ήσουν ψυχή ,της κορυφής το ταίρι

δεν είσαι τίποτα από αυτά και βγάζω τα γυαλιά

σφιχτά αγκαλιάζεις το στυλό που δύναμη σου δίνει

σφαίρα ποτέ δεν γέννησες ,μόνο χασμουρητά

τώρα η γύμνια σου αυτή ,σαφής μου έχει γίνει

και έχω στον ύπνο γύρω μου να με φυλάν σκυλιά

"ΠΑΡΑΜΥΘΙ", ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΛΑΚΗΣ

Σε παρακαλώ

Πες μου άλλο ένα παραμύθι

Ησυχασέ με ακόμα μια φορά

Μιλήσε μου γλυκά

Για πρίγκηπες και βασίλισσες

Για άλογα και για κάστρα

Ταξιδεψέ με σε ονειρικούς τόπους

Πες μου για δράκους και για τέρατα

Πες μου για μάγισες και για μαγεία

Ταξιδεψέ με πάνω απο τα σύννεφα

Εκεί που όλα στο τέλος είναι όμορφα και ήρεμα

"Φαντάσματα", Στράτος Κ.

Το καφενείο μαράζωσε, κοιτώντας τα ίδια σακατεμένα πρόσωπα

Όλες οι λουλουδιασμένες κιθάρες, θ’ απομείνουν κρεμασμένες σε τοίχους

Τα γέλια μας θα γίνουν φαντάσματα

Η νιότη είναι ό,τι αξίζει σε αυτόν το δρόμο

Η ανακάλυψη του έρωτα

Τα πρώτα εκείνα, ονειρικά φιλιά

Με τις καρδιές να φλέγονται

Και το κορμί να στέκει ως το μοναδικό, απροσπέλαστο σύνορο

Με τους τυχερούς νεκρούς ήρωες να κρύβονται

Πίσω από αθάνατους τάφους

Και η μουσική…

Θρησκεία της εφηβείας

Τα δάκρυά μας θα γίνουν φαντάσματα

Λιμάνια που πνίγηκαν σε μπόρες αλλόκοτες

Σταθμοί που περάσαν

Τρένα αταξίδευτα

Κάτι ολόκληρα Παρασκευών απογέματα

Μ’ όλο τον κόσμο στα χείλη σου

Μ όλους τους κόσμους στα χέρια μου

Τ’ αστέρια μες τα ποτήρια μας

Φυλλοβόλα τραγούδια τα χρόνια κι οι τόποι μας

"Ένα Διάφανο Βλέμμα", Μίνα Μπουλέκο

Σαν δένδρο αειθαλές μοιάζεις

Ξεχασμένο από τον χρόνο

Κόρη μου λυγερή

Οι μέρες περνούν απαίδευτες

Μα την αλήθεια….

Θωρώ το βλέμμα σου Διάφανο

Σκίρτησε στα σπλάχνα μου

Φωνή Αγγελική

Ελπιδοφόρα

Μήνυμα Ζωής σταλμένο!

Στου σεντονιού

πορφύρα ολομέταξη

Κέντησα τα όνειρα σου

Ύφανα το πέπλο σου

Στα λιτά σου μαλλιά

Άρωμα μεθυστικό…..

Άσε τα σύννεφα να πέσουν

Αργά ξεμακραίνει η πνοή σου

Νιώσε το χαμόγελο μου

Είναι πρωί ΑΓΑΠΗ μου

Έχει ξαστεριά φώς της

χαμένης νιότης μου

Νιώσε το αεράκι

Που κυλάει

πλημμυρίζοντας

Τα σωθικά μου

Ένα νεύμα πικρό

Σαν το κώνιο του Σωκράτη

Ήταν πρωί όταν σ’ αντάμωσα…

Ένα Φιλί Αιώνιο….Συμπαντικό

Έκλεισε τα βλέφαρά μου!

"12.410 και ένα τριαντάφυλλα", ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ

Μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του ’73. Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία. Ο δημιουργός του φιλμ αξιοποίησε πραγματικές λήψεις από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 και τα «δείχνει» μέσα από τα μάτια μιας γάτας που ήταν στο Πολυτεχνείο τη μοιραία νύχτα, πριν από 12.410 συν μία ημέρες.

 

 

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 

Νίκος Σαραντάκος (Άχθος Αρούρης) ," ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ "

Φουκαραδάκι ο δύστυχος, είχε τελειώσει

νυχτερινό γυμνάσιο. Για σπουδές

ελπίδα δεν τ' απόμενε ούτε τόση

Δε βάφονται τ' αυγά με τις πορδές!

Δούλευε εφαρμοστής. Δουλειά του πάγκου,

θέλει σίγουρο χέρι και μυαλό ξουράφι.

Κι ήταν ο πιο ξυπνός στου Μαστροβάγγου

—Δω μέσα ρε παιδιά, πηγαίνω στράφι!

— Ε! όχι δα ρε Μπάμπη, εδώ μαστόροι

πολύ παλιοί σου βγάζουν το καπέλο.

Τι παραπάνω θά 'θελες αγόρι;

— Θά 'θελα να σπουδάσω, μα όσο κι αν θέλω...

Πολυτεχνείο το λεν, δεν είν' αστεία,

αν βρίσκονταν παράδες κι αν... και αν...

για φροντιστήρια, δίδακτρα, βιβλία...

(κι ας λεν πως είναι η παιδεία «Δωρεάν»)

Εν τέλει τα κατάφερε και μπήκε

μέσ' στη σχολή που επόθει, μιαν εσπέρα

στα τέλη τον Νοέμβρη. Και μια σφαίρα

στα φλογισμένα στήθη τον ευρήκε.

Ανέκδοτο, Π. Φάληρο Δεκέμβριος 1973



ΠΗΓΗ