Οι μικροί γαλαξίες - Νικηφόρος Βρεττάκος

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

 

 

 

 

 

Πηγή

Βιζυηνός επί 2 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Δύο διηγήματα του Γεωργίου Βιζυηνού θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό από την επόμενη εβδομάδα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Πρόκειται για τα έργα "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" και "Το αμάρτημα της μητρός μου", που ανεβαίνουν σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη από τις 14 και τις 15 Οκτωβρίου αντίστοιχα.

Το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού "Το μόνον της ζωής του ταξείδιον" αφορά στο αυτοβιογραφικό "Ταξείδιον" που έκανε ο ίδιος ο συγγραφέας, ορφανός από πατέρα, το 1859, στην ηλικία των δέκα χρόνων, πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη παραγιός σ΄ ένα σκληρό και τυραννικό ράφτη.

Ο εγκλεισμός του στο ραφτάδικο, οι φόβοι και οι προσδοκίες του, η φαντασία του μικρού παιδιού, όταν μαθαίνει την ύστατη επιθυμία του παππού του, να ταξιδέψει μέσα στη νύχτα, πάνω σ΄ ένα άλογο, για να του κλείσει τα μάτια, για "το μόνον της ζωής του ταξείδιον", ενορχηστρώνονται με ποίηση, ρεαλισμό και στοχασμό, σε ένα από τα σημαντικότερα διηγήματα που γράφτηκαν ποτέ στην παγκόσμια ιστορία της λογοτεχνίας.

" Η μπαλάντα της 'Ιριδος ", Αντιγόνη Κοβατζή Αστέρη

 

 'Ιρις,σαν οπτασία αέρινη,

 τριγυρνάς θλιμμένη,μες στο δάσος της μοναξιάς.

 Λευκά πέπλο στα χρυσά σου μαλλιά φοράς

 την πανσέληνο του έρωτα απάψε κοιτάς.

 Σαν μια νεράιδα που κρύβεται στα δάση

 ξέφυγε απο το παραμυύθι της και θέλει να ξεχασει.

 Από μικρή στην αγκαλιά των επιθυμιών σου

 κλεισμένη στο χρυσό κλουβί των λογισμών σου. 

Ξημερώνει κι εσύ στο μονοπάτι χορεύεις τ'άστρα 

,διάσπαρτα έρημα νησιά, 

στο αρχιπέλαγος μαζεύεις.

 Σκέπασε η αλμύρα το γυμνό σου κορμί

 χάθηκες στης θάλασσας τα ατέρμονα γιατί.

 Εσύ κοντά στη θάλασσα θα χτίσεις το παλάτι σου 

 ν΄αγναντεύεις καθε βράδυ την ζωντανή αγάπη σου.

 Στου ονείρου τα κοράλια,

σαν αλλιώτικο αστέρι χάθηκε το πέπλο σου

,το ζήλεψε τ'αγέρι .

 Μαυροπούλι του πελάγους,

τον ουρανό κοιτάζεις καημένη μου 'Ιριδα,

τα σημάδια δεν διαβάζεις. 

 Τώρα άλα σκόρπισαν,σβήστηκαν,

σιωπή η τελευταία πράξη της τραγωδίας

 απόψε θα γραφτεί.

"Καιάδας", Γρηγόρης Σακαλής

Πάγωσε το χαμόγελο

στα χείλη

η αγάπη φονεύθηκε

σ’ αγώνα σικέ

και σημαδεμένο

πνίγηκε στ’ απόνερα

μιας ατέλειωτης πλημμύρας

λεφτά ή

ανεργία

λάμψη ή

ασπρόμαυρη ταινία

καμμία τύχη

καμμία πιθανότητα

για την αγάπη

που γεννήθηκε

ένα φωτεινό πρωινό

ίσα που περπάτησε για λίγο

κι όταν ήρθε το δείλι

πνίγηκε

και πετάχθηκε στον γκρεμό

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γρηγόρης Σακαλής γεννήθηκε και ζει στο Στενήμαχο Νάουσας. Σπούδασε Νομικά στο ΑΠΘ. Έχει εκδώσει τις συλλογές «Κίβδηλος Καιρός» το 2008 και «Θαμμένος στην Άμμο» το 2010, από τις εκδόσεις Πλανόδιον. Έχει συμμετάσχει σε ανθολογία των εκδόσεων Ενδυμίων το 2012.

"ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ", Χρήστος Τσαντής

Με λένε Παύλο, είμαι εδώ

και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω…

Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή,

την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι

να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή

αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι..

Κοιμάσαι ξύπνιος κι είσαι πάντα μια… χαρά!

Τη φωνή μου έχει πάρει το αγέρι

μα σου λέει την αλήθεια καθαρά

ξύπνα! Και δες ποιός ακονίζει το μαχαίρι…

Ποιός ανοίγει τις πληγές μέσα στο στήθος

κι έχει γεμίσει με ρουφιάνους τη ζωή

ποιός ξεκλείδωσε την πόρτα μες το πλήθος

και κρυώνει κάθε βράδυ το παιδί…

Με λένε Παύλο και Θανάση και Σωτήρη

με είπαν Νίκο και Αχμέτ και Μουσταφά

είναι το αίμα μου σταγόνα στο ποτήρι

και ξεχείλισε στην πόρτα σου μπροστά..

Είμαι καπνός απ’ τα φουγάρα σας φτιαγμένος

και τραγουδάω κάθε βράδυ στις ψυχές

έχω ένα όνειρο κι εδώ θα επιμένω

δεν σας φοβάμαι και θα ανάψω τις φωτιές…

Με λένε Παύλο, είμαι εδώ

και έχω ακόμα ένα τραγούδι να σου πω…

Πήρα στο στήθος τη δική σου την πληγή,

την κουβαλάω, κι όταν βγεις απ’ το σκοτάδι

να μου θυμίσεις να σου δείξω την αυγή

αυτή που μάτωσες και μ’ άφησες σημάδι..

Θα τραγουδήσω και θα γελάσω,

πάνω απ’ το όνειρο θα φύγω θα πετάξω

και θα φωνάζω: μη τους φοβάσαι

το τραγούδι μου για πάντα να θυμάσαι..

Χρήστος Τσαντής

"Το βουβό παιδί", Inge Müller

Αμέσως μετά τη συμφορά πολλά τα λόγια, και συμπόνια επίσης, μια ξαφνική αναστάτωση στο νωθρό ποτάμι των μεταπολεμικών ημερών. Κύματα. «Μέσα στην τρύπα της βόμβας είχε βυθιστεί ένα παιδί. Της προσφυγίνας το παιδί. Είχε σχεδόν πνιγεί μέσα στην κούφια άμμο. Το τελευταίο της».

«Πέθανε;»

«Το σώσανε. Η πυροσβεστική. Λένε, υπάρχουν κι άλλες βόμβες».

«Θα μας ακολουθεί για πολύ ακόμα, ο πόλεμος. Και το ’18 έγινε. Αλλιώς, αλλά έγινε».

«Δεν είναι μακριά από το χωριό. Καθόλου μακριά. Και νάρκες πρέπει να υπάρχουνε, στο χωράφι του Ράινκε ανατινάχτηκε ένας την ώρα που όργωνε με το τρακτέρ.»

«Είναι δύσκολα, για τον πρόσφυγα. Δεν το ’δα ποτέ, το παιδί».

Είχανε ήδη αρχίσει να ανασαίνουνε δίχως φόβο. Κάποιοι είχανε ψάξει να βρούνε τα αγροτικά μηχανήματα, τα είχανε επισκευάσει, είχανε σπείρει, είχανε μαζέψει σπόρους. Κάποιους λίγους τους βάλανε στο χώμα.

Οι ξένοι στρατιώτες είχανε ψωμί, δεν τους απέφευγε πια κανείς. Υπήρχε δουλειά για όλους. Δουλειά. Να θάβουνε κουφάρια. Γέφυρες. Τη γέφυρα στο ποτάμι πρώτα, άντρες, γυναίκες, στρατιώτες. Δουλειά. Αεροπλάνα στον φωτεινό ουρανό, φόβος· κι ύστερα, πέρα από κάθε ανάμνηση, ελπίδα: τίποτα χειρότερο πια, σήμερα όχι και αύριο όχι. Ίσως για πολύ καιρό όχι. Το μισό χωριό ήτανε παρόν, όταν οι πυροσβέστες βγάζανε με το φτυάρι την άμμο από τη χοάνη της βόμβας, λεπτή άμμος σαν ζάχαρη, νεκρική άμμος των ερήμων. Ύστερα δύο κρεμαστήκανε με τα χέρια και το κεφάλι στην άκρη του λάκκου.

Σκαλίζανε, ψηλαφίζανε.

Τότε πιάσανε κάτι: το πλήθος στριμώχτηκε πιο κοντά: μια γυναίκα τσίριξε. Αγρότισσα δίχως γη∙ μια άλλη: ορθάνοιχτα μάτια, φρίκη, περιέργεια, επιθυμία για το θάνατο. Ένας έλιωσε μια σφήκα, κοίταξε.

Η προσφυγίνα στεκότανε βουβή παράμερα, έτοιμη να πιστέψει, έτοιμη για το πένθος, με σεμνότητα. Και τα χέρια της μιμούνταν αυτά των σκαφτιάδων, σκάβανε, δουλεύανε.

Ήτανε απλά ένας κάλυκας οβίδας, αυτό που ανέσυραν. Ύστερα ένα σκουριασμένο ντεπόζιτο. Άμμος.

Η ένταση πέθανε, έσβησε μαζί με τον ήλιο. Οι άντρες δουλεύανε εναλλάξ, ιδρώτας στο μέτωπο. Μία ώρα, δύο.

Μέσα στο θάμνο κελαηδούσε ένα πουλί.

Το παιδί ανάσαινε με δυσκολία, όταν το ανέσυραν. Στη διάσωση συμμετείχανε εφτά κάτοικοι του χωριού. Ο Κάργκαν, ο σιδεράς, γέλασε. Οι άλλοι προχωρήσανε. Βουίσματα στα καλώδια πάνω από τα τηλεγραφόξυλα. Η μητέρα, η προσφυγίνα, σήκωσε το παιδί μέσα στην ποδιά της.

Ένας σκύλος αλύχτησε. Ένας λύκος δίχως λεία.

Μετάφραση από τα Γερμανικά: Σούλα Ζαχαροπούλου

Η Ίνγκε Μύλλερ [Inge Müller] γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1925 στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης έμεινε τρεις μέρες θαμμένη κάτω από τα χαλάσματα και ανέσυρε νεκρούς τους γονείς της από τα ερείπια. Γεγονότα που σημάδεψαν τόσο τη ζωή της όσο και τη γραφή της. Παντρεύτηκε τρεις φορές. Την τρίτη με τον Χάινερ Μύλλερ. Έγραψαν μαζί κάποια θεατρικά έργα και βραβεύτηκαν για δύο από αυτά. Η Ίνγκε Μύλλερ, καταθλιπτική και αλκοολική, αυτοκτόνησε τελικά μετά από πολλές απόπειρες το 1966 στο σπίτι της στο Βερολίνο. Αν και για πολλούς θεωρείται μία από τις σημαντικότερες Γερμανίδες συγγραφείς της εποχής της, το έργο της έμεινε για πολλά χρόνια σχεδόν στην αφάνεια ακόμα και μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Έγραψε παιδικά διηγήματα, πρόζα, ποίηση και θεατρικά έργα. Το κείμενο «Το βουβό παιδί» ανήκει στα πρώτα γραπτά κείμενα της Ίνγκε Μύλλερ, από την εποχή που ζούσε κοντά στη λίμνη Λένιτς και υπέγραφε, με το επώνυμο του δεύτερου συζύγου της, Ίνγκεμποργκ Σβένκνερ [Ingeborg Schwenkner]. Διαβάστε εδώ 5 ποιήματα της Ίνγκε Μύλλερ, μεταφρασμένα από τη Σούλα Ζαχαροπούλου.

  

ΠΗΓΗ

"ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ", ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Ὅταν ἡ σιγαλιὰ πλατιὰ θ᾿ ἁπλώση
στὸν κῆπο μου τὴ νύχτα, βροχερὸ
τὸ σύννεφο τὸν οὐρανὸ θὰ στρώση
σὲ μαῦρο θόλο πάνω του ἱερό.

Θὰ γύρουνε στὸ μυστικὸ σκοτάδι
τὰ δέντρα, οἱ θάμνοι, ἀργὰ τὴν κεφαλὴ
κ᾿ εὐλαβικὰ θὰ ψάλλουν ἔτσι ὁμάδι
τὴ θλιβερὴ στερνή τους προσευχή!

Ἔλα καὶ μεῖς μαζὶ τὴν προσευχή μας
στερνὴ φορὰ νὰ ποῦμε. Θ᾿ ἀκουστῆ
στὴ σιγαλιὰ παθιάρικη ἡ φωνή μας,
θ᾿ ἀντιλαλήση ὁ θόλος θὰ σπαστῆ,

τὸ σύννεφο θὰ κλαίη, θὰ κλαῖμε ἀντάμα,
θ᾿ ἀκολουθάη τῶν δέντρων ὁ ψαλμὸς
λυπητερὸς τὸ σιγαλό μας κλάμα
καὶ θὰ πυκνώνη ἡ σκοτεινιὰ χαμός.

Οὔτε ἀπ᾿ ἀστέρι λάμψη δὲ θὰ πέση,
τῆς Μοίρας δὲ θὰ δοῦμε τὴ μορφὴ
κ᾿ ἐνῶ τὰ χέρια χώρια θὰ μᾶς δέση,
τὰ χείλη μας θὰ λὲν τὴν προσευχή.

ΠΗΓΗ

"Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ", ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ

Σε μια λίμνη πήγα
δεν είχε τίποτα μέσα της,
δεν σάλευε ζωή, βλάστηση.
Είπα να ξεπλύνω ότι είχα μέσα μου,
να χαρίσω αμαρτίες και απωθημένα.
Κοίταξα στον βυθό, λύπες κείτονταν νεκρές.
Έβρεξα τα μαλλιά μου και ένιωσα να ελαφραίνω.
Όσο πιο μέσα έμπαινα ένιωθα μια ευφορία
και το νερό γύρω μου άλλαζε χρώμα.
Έδωσα το όνομα μου σε ένα κύμα και το πήρε μαζί του,
ύστερα το χαμόγελό μου.
Ήξερα που βρισκόμουν.
Άρχισε να νυχτώνει.
Το φεγγάρι έπεσε στην λίμνη
και εγώ ..
του έδωσα και το τελευταίο μου χαμόγελο.
Παραδόθηκα στη λίμνη των ψυχών
και εκεί δεν ένιωθα μόνη.
Τόσες ψυχές χόρευαν γύρω μου,
έκλεισα τα μάτια μου.. και κοιμήθηκα μαζί τους.
Τίποτα πια δεν ήταν άσχημο.
Και ότι ο Θεός μου χάρισε σε εκείνον το επέστρεψα

ΠΗΓΗ

ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΑΓΚΑΛΟΥ

ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΜΟΛΥΒΙ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΠΟΙΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 12

Πανσέληνος - Άννα Θεοδωρίδου

Τούτες τις στιγμές
ο ουρανός γίνεται
ο πιο καλός μου φίλος!
Πάνω στη μαύρη μάσκα,
ζωγραφίζει εν καιρώ το 
ωραιότερο στολίδι.
Φως απ τα φώτα που
μεθούν, σαγήνεια και
μυστήριο μπροστά μου.
Μα τι θέα,σαν ναός μετά
από άγγιγμα αγγέλου,
σαν το μεγαλύτερο δώρο
του Θεού...
Πανσέληνος και άλλα
χρώματα μέσα στη νύχτα
που χαρίζουν ένα
διαφορετικό ουράνιο
πλάνο.

"ΔΥΟ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΙ", Σ.Π

Έχω δυο φίλους που αγαπούν  

τα κρίνα κια τα μύρτια

με ευαισθησία πορεύονται

στον αποτρόπαιο κόσμο

και κει στην άκρη του σκοινιού

που ξεχωράει τη πλάση

θαρρώ και οι δυο λαβώνονται

ως άξια παλικάρια

το να πουλί πετούμενο,

και τ' άλλο νερένιο πλάσμα

το' να το άλλο κυνηγά

μη τύχει και προφτάσει

μη το ΄να πιάσει ουρανό

και κλέψει τ' άλλου κόσμο

μη τ ΄ 'αλλο πιάσει θάλασσα

και πιεί απ΄τα νερά του!

Είναι και οι δυο ελεύθεροι

στα όρια που ζούνε,

μα όταν μπλέξουν κόσμοι τους

θαρρώ πως θα χαθούνε !

Σ.Π

ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!!!!!! - Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ

Σχιζοφρένεια Directed by Jérémy Clapin / France / 2008 - ΒΙΝΤΕΑΚΙ,ΓΑΛΛΙΑ 2008

Σχιζοφρένεια
Directed by Jérémy Clapin / France / 2008

"Πιάνο βυθού "- Γιάννης Βαρβέρης

 

Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού.

ΠΗΓΗ 

Γιάννης Βαρβέρης, από τη συλλογή Πιάνο βυθού (1991)

Βιβλιοπαρουσίαση: Η Φωτεινή και ο δράκος - Ν. Λυγερός

"Αρχη Ινδίκτου" , Νικολέτα Σίμωνος

 

 

 

ενδύθηκες τον πόθο μου απόψε

και, μαζί του, ντύθηκες τη γύμνια·

την απόλυτη, την αφοριστική σου γύμνια

που, ικετευτικά, με καλεί, σαν άλλος

Ρόλλος, να τη λεηλατήσω...

έλα, λοιπόν, και δώσε μου ζωή,

κι εγώ με ζωή θα στο ανταποδώσω,

για να γευτούμε μαζί τον θάνατο

κι ύστερα, μαζί 

να τον σκοτώσουμε...

έρωτα άναρχε, θεέ

αποσυνάγωγε και ανορθόδοξα 

λατρεμένε, 

απόψε αρχινά 

η Ίνδικτός μας...

 

ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ ΙΣΤΟΤΟΠΟ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΚΟΤΙΕ, "ΣΕ ΔΥΟ ΟΜΟΡΦΑ ΜΑΤΙΑ "

ΣΟΝΕΤΟ

Έχετε ένα μοναχικό με γοητεία βλέμμα

Όπως το φεγγάρι σε φόντο της λίμνης αντικατροπτίζεται

Το μήλο σας φωτίζει μια πεταλίδα υγρασίας

τη γωνιά των δροσερών ματιών σας

λαχταρώντας

Φαίνεται να έχουν πάρει τα φώτα των διαμαντιών

Είναι το πιο όμορφο νερό από μια εξαίσια πέρλα

και τα μεγάλα σας κινούμενα βλέφαρα

τα ανήσυχα φτερά σας

γεννούν ένα πέπλο που ακτινοβολεί

στη μέση της εφυίας τους

Χιλιάδες μικροί έρωτες

στον φλεγόμενο καθρέπτη τους

που φτάνουν να κοιτάξουν για να βρούν τους πιο όμορφους

και οι επιθυμίες θα ανάψουν τις δάδες τους

Είναι τόσο διάφανα

που αφήνονται να δουν τη ψυχή σας

όπως ένα ολάνθιστο λουλούδι

σε κήπο ιδανικό

που το αντιλαμβανόμαστε μέσο ενός κρυστάλλου.

μεταφρ.Σ.Π

A deux beaux yeux

 

Vous avez un regard singulier et charmant ;
Comme la lune au fond du lac qui la reflète,
Votre prunelle, où brille une humide paillette,
Au coin de vos doux yeux roule languissamment ;

Ils semblent avoir pris ses feux au diamant ;
Ils sont de plus belle eau qu'une perle parfaite,
Et vos grands cils émus, de leur aile inquiète,
Ne voilent qu'à demi leur vif rayonnement.

Mille petits amours, à leur miroir de flamme,
Se viennent regarder et s'y trouvent plus beaux,
Et les désirs y vont rallumer leurs flambeaux.

Ils sont si transparents, qu'ils laissent voir votre âme,
Comme une fleur céleste au calice idéal
Que l'on apercevrait à travers un cristal.

ΠΗΓΗ   ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ

Όταν ανθίζουν τα λουλούδια ! When the flowers bloom - amazing timelapse ...ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!

"ΣΟΝΕΤΟ 8" - ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

Αν δε τύχαινε να χεις μάτια με χρώμα φεγγαριού

με χρώμα μέρας όλο δουλειά ,φωτιά και χώμα,

και δεμένη τ'αγέρα τη σβελτοσύνη να' χεις,

αν δε τύχαινε να' σαι κεχριμπαριού βδομάδα,

αν δεν ήσουν η κίτρινη στιγμή που το φθινόπωρο

σκαρφαλώνει από τις περικοκλάδες

κι αν δεν ήσουν ψωμί που ευωδιαστή η σελήνη

το φτιάχνει σεργιανόντας στον ουρανό τ'αλεύρι,

ω,λατρεμένη δε θα σ'αγαπούσα!

Στην αγκαλιά σου αγκαλιάζω αυτό που υπάρχει,

χρόνο και άμμο και της βροχής το δέντρο,

και ζουν τα πάντα για να ζήσω εγώ:

χωρίς να πάω μακριά βλέπω τα πάντα:

όλα όσα ζουν τα βλέπω στη ζωή σου.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟ ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΟΝΕΤΑ (ΔΙΓΛΩΣΣΗ ΕΚΔΟΣΗ ,ΙΣΠΑΝΙΚΑ -ΕΛΛΗΝΙΚΑ)

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ 8 ΣΕΛ.37

ΜΕΤ. ΗΛΙΑΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΛΙΑΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

ΑΘΗΝΑ ,ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2010