Πέντε Χάι Κου από τη συλλογή ''Ασυγκράτητα που είναι τα όνειρα όταν μεθύσουν'' του Παναγιώτη Αργυρόπουλου (εκδόσεις Μανδραγόρας)

Ένα πιστόλι
βουτηγμένο στο μέλι
για γλυκό τέλος.
•          •          •          •          •

Σώσε με, λέει

ελέφαντας έντρομος

σ' ένα μυρμήγκι

 •          •          •          •          •

Μου πες κοιμήσου

κι έβαλες φρουρό μου τον

Δούρειο Ίππο.

•          •          •          •          •

                                                          Και μια άσχημη

                                                          Ελένη πάντα είναι

                                                         καλή αφορμή.

                                                              •          •          •          •          •

                                                   Χαρά και λύπη

                                                   δε 'θέλαν να βλέπονται

                                                  κι έγιναν κέρμα.

Καβάφης - Che fece... il grand rifiuto

Το ριγμένο σακάκι στους ώμους - Λάσκαρης Π. Ζαράρης (έργα αναγνωστών)

Το ριγμένο σακάκι στους ώμους

και η πίκρα στα χείλη

από λόγια που έγιναν βελονιές στην ψυχή.

Το ωραίο στην πόρτα ξεφτισμένο στολίδι

με κοιτάζει που φεύγω μακριά…

Ο χρόνος ραγίζει,

στο πλευρό μου θα έχω την παλιά ανεμελιά

και τα σύννεφα θα κρύβουν τις σημαίες των πόθων

ώσπου μαύρα να ρίξουν τα υγρά τους φιλιά.

Θ’ αφεθώ στο ωραίο κυνήγι του ονείρου

να μιλώ με τη θάλασσα για το χρώμα της ερήμου

και να ρίχνω πάντα το σακάκι στους ώμους

δήθεν αδιάφορα, να φεύγω μακριά…

εκεί που το βλέμμα μου δε φτάνει

κι η ψυχή δεν χλομιάζει

απ’ το τραγούδι του θλιμμένου βοριά.

Χαμένες Φωνές_Kωνσταντίνος Ιωαννίδης.

Την ώρα που σου φώναζα δραματικά

να επιστρέψεις,

είχες ήδη απομακρυνθεί οριστικά

από το πεδίο της ζωής μου.

Γ. Ξενόπουλος - ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΣΤΕΦΑ (απόσπασμα)

Ὁ Γιακουμάκης Στέφας ἦτο γέρων ἄνω τῶν ἑβδομήκοντα ἐτῶν, ἀλλ' ἡ ὄψις του ἐν γένει τὸν ἐδείκνυε πολὺ νεώτερον. Εὐθυτενὴς τὸ σῶμα, ζωηρὸς ἀρκετὰ τὰς κινήσεις, εὔχρους, μὲ πρόσωπον ἐξυρισμένον, χωρὶς μύστακα, ἐφόρει τὴν ἀφελῆ καὶ καθαρίαν ἐνδυμασίαν του, − ἄσπρον πανταλόνι λινὸν καὶ γιατέκαν ἀπὸ μαῦρο σόφι, μὲ ἀνοικτὸν ἄσπιλον ὑποκάμισον, ἐφ' οὗ ἔπιπτον αἱ ἄκραι τοῦ στενοῦ μαύρου λαιμοδέτου καὶ μὲ κασκέτον ἢ μπερετόνι ἀπὸ μαῦρον μεταξωτὸν μὲ στιλπνὴν προμετωπίδα, − τὴν ἐνδυμασίαν αὐτὴν τὴν ἐφόρει μ' ἐλευθερίαν καὶ ἄνεσιν σπανίαν δι' ἄνθρωπον τῆς ἡλικίας του. Ἤρκει νά τόν ἔβλεπέ τις μόνον, διὰ νὰ συμπαθήσῃ πρὸς αὐτὸν ζωηρῶς, καὶ πρὶν ἀκόμη διαστείλῃ τὸ χεῖλος εἰς τὸ σύνηθές του γλυκύτατον μειδίαμα, τὸ ἀποκαλύπτον ὀδοντοστοιχίαν πλήρη καὶ λευκήν.

Ὅταν προσετέθη καὶ αὐτὸς εἰς τοὺς περὶ τὸν Τόνην, ἐξαπλωθεὶς ἐπὶ μιᾶς πολυθρόνας καὶ κατὰ τὴν προτροπὴν τῆς συμβίας του ἀφαιρέσας τὸ μπερετόνι του, ἡ ὁμιλία ἐτράπη ἐπὶ τὰ πολιτικά.

Το τελευταίο ποίημα του έρωτα - Άρης Δικταίος

Δός μου τὴν ἡδονὴ τῆς ἡδονῆς,
ζωὴ τῆς ζωῆς, τῆς μέθης νύχτα,
ὀδύνη.
Τὸ ἐρωτικὸν ἀπόσταγμα μοῦ ἡδύνει
τὴν ὑπερφίαλη σκέψη ποὺ πονεῖ.
Μόνο, τὴ γεύση ἀγάπησα μόνο, ὤ
πονῶ πέρ᾿ ἀπ᾿ τὴν αἴσθησή του
χώρου
τῆς γῆς, πέρ᾿ ἀπ᾿ τὰ μάκρη αὐτὰ
πονῶ!

Τελευταίο ταξίδι Κ. Καρυωτάκης από τη φωνή της Ε. Αρβανιτάκη.

Όνειρο στο κύμα στο θέατρο Ακροπόλ.

Με την συμπλήρωση 100 χρόνων από τον θάνατο τουΑλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το θέατρο Ακροπόλπαρουσιάζει έως τις 21 Μαΐου τον θεατρικό μονόλογο «Όνειρο στο κύμα» της εταιρείας "Ηθικόν Ακμαιότατον", με τον Θανάση Σαράντο.

23 & 30 Aπριλίου & στις 7 Μαίου

Η παράσταση πρωτοπαρουσιάστηκε με εξαιρετική επιτυχία στο Φεστιβάλ Αθηνών το περασμένο καλοκαίρι.
Ο Θανάσης Σαράντος παρουσιάζει την ιστορία ενός μικρού βοσκού που έζησε σε μία νύχτα την ερωτική αποθέωση.

Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα διήγημα όπου περιγράφεται το γυμνό, μέσα από την αφήγηση ενός άντρα που θυμάται τον πρώτο του έρωτα, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά στην ελληνική λογοτεχνία.

Στη παράσταση «Ονειρο στο κύμα», ο Θανάσης Σαράντος, που έχει ασχοληθεί στενά με το έργο του Παπαδιαμάντη, κρατά τον ρόλο του αφηγητή-δικηγόρου, και παρακολουθεί τη δράση ανάμεσα στα δύο βασικά πρόσωπα, τον νεαρό βοσκό και τη λουόμενη Μοσχούλα, πρόσωπα που εμφανίζονται μέσω προβολών.

Ο σκηνικός χώρος κατά την διάρκεια της παράστασης μετασχηματίζεται σε θάλασσα και σε γκρεμό – τόπο της ονειρικής συνάντησης των δύο νέων.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Θανάσης Σαράντος
Ερμηνεύει ο ίδιος, ενώ εμφανίζονται ακόμη η Καλλιόπη Σίμου και ο Μιχάλης Θεοφάνους
Σκηνικά – κοστούμια: Εύα Μανιδάκη
Πρωτότυπη μουσική – σχεδιασμός ήχων: Λάμπρος Πηγούνης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Πηγή:http://www.monopoli.gr

Το τρελλό νερό: Η αλήθεια, η ψευτιά, η ζωή και ο θάνατος (Φώτης Κόντογλου)

 Έχουμε τέτοιο φως, τέτοιον γαλανόν ουρανό, που τον καυχιόμαστε, και μολαταύτα βάζουμε μαύρα γυα­λιά σαν νά 'χουμε πονόματο, και καταδικάζουμε τον εαυτό μας να βλέπουμε ολοένα συννεφιασμένον, σταχτύν ουρανό, τα δέντρα αντί πράσινα να τα βλέπουμε καφετιά, τη γαλανή θάλασσα να τη βλέπουμε θολή και λερωμένη, μόνο και μόνο γιατί τα μαύρα τα γυαλιά είναι μοντέρνα. Οι γυναίκες μας κάνουνε χίλια-δυο για να γίνουνε πιο έμορφα τα μάτια τους, κ' ύστερα βά­ζουνε μπροστά τους ολόκληρες τζαμαρίες, που φρά­ζουνε όχι μονάχα τα μάτια τους μα και τα μάγουλά τους, σαν νά 'ναι βουτηχτάδες, κι αντίς έμορφα πρό­σωπα με αγνά και καθαρά μάτια, βλέπεις νεκροκεφα­λές με μαύρες ματότρυπες, μόνο και μόνο γιατί οι νεκροκεφαλές είναι πιο μοντέρνες από τα ζωντανά πρόσωπα με τα έμορφα μάτια. Στο ζαχαροπλαστείο τραβά η όρεξή τους ένα κανταΐφι ή έναν μπακλαβά ή κανένα ριζόγαλο, και μολαταύτα παραγγέλνουνε κά­ποιο γλυκό με ξενικό όνομα, κι όσο πιο ασυνήθιστο είναι τ' όνομα, τόσο πιο καλά, κι ας μην κατεβαίνει, φτάνει που κοιτάζουνε οι διπλανοί, «οπισθοδρομημένοι» με απορία για το παράξενο γλυκό που τρώνε! Στη μουσική, όχι μοναχά είναι της μόδας τα ξένα τραγού­δια, αλλά και τα τελειοποιούμε. Εδώ τα ιταλιάνικα γίνονται πιο ιταλιάνικα, τα γαλλικά πιο γαλλικά, τα μεξικάνικα, οι χαβάγιες, τα τυρολέζικα ουά-ουά, τα σπανιόλικα. Κι αυτοί που τα