Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας
βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις
δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια
όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες
όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.
Τετάρτη 16 Μαΐου 2012
Σάρκινος λόγος – Γιαννης Ριτσος (ερωτικό ποίημα )
Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Η μαριονέτα και το τυχαίο - Πέτρος Γκολίτσης
Με τα μάτια της νεκρής ανεστραμμένα
έρχεσαι στον ύπνο μου φαφούτα
και φτύνοντας μου λες:
Τι τύχη, στα χέρια των θεών
να είμαι μαριονέτα,
τη μια να εμφανίζομαι
μετά να αποσύρομαι
ονειρικά, με πόνο
με φόντο το γαλάζιο
τα άστρα να ασημίζουν
κατά τη βούληση τους
έρχεσαι στον ύπνο μου φαφούτα
και φτύνοντας μου λες:
Τι τύχη, στα χέρια των θεών
να είμαι μαριονέτα,
τη μια να εμφανίζομαι
μετά να αποσύρομαι
ονειρικά, με πόνο
με φόντο το γαλάζιο
τα άστρα να ασημίζουν
κατά τη βούληση τους
ενώ εσύ,
δεμένος με σχοινιά από τις πλάτες του
με συντριμμένο τράχηλο σβαρνίζεσαι
ακούς το τρίξιμο του ήλιου
την άνοδο των θαλασσών
την άσπρη την τρεμάμενη
καθώς το μαύρο ζώο σε αφήνει
ανήμπορο σακατεμένο στο νερό
δεμένος με σχοινιά από τις πλάτες του
με συντριμμένο τράχηλο σβαρνίζεσαι
ακούς το τρίξιμο του ήλιου
την άνοδο των θαλασσών
την άσπρη την τρεμάμενη
καθώς το μαύρο ζώο σε αφήνει
ανήμπορο σακατεμένο στο νερό
Το μουγκό παιδί - Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα
(Την έχει ο βασιλιάς των γρύλων.)
Σε μια σταγόνα του νερού
το παιδί ζητάει τη φωνή του.
Δεν τη θέλω για να κουβεντιάσω
Δαχτυλιδάκι θα την κάνω
που η σιωπή μου θα το βάλει
στο πιο μικρό της δάχτυλο.
Σε μια σταγόνα του νερού
Το παιδί ζητάει τη φωνή του
(Μακρυά η φωνή φυλακισμένη
το ρούχο φόρεσε ενός γρύλου.)
(μτφ: Τάκης Βαρβιτσιώτης)
το είδαμε εδώ
Η ιστορία της γέννησης.
Εσύ χαμογελάς και ελπίζεις,
πότε την ταραγμένη θάλασσα ορίζεις,
πότε τον αγριεμένο ουρανό σκορπάς
σε σωτήρια βροχή
που συντροφεύει το κύμα.
Στα χέρια σου η γαλήνη επιστρέφει.
Να! Έρχεσαι, με το πολύτιμο δώρο της αγάπης·
ένα μικρό άνθος της τριανταφυλλιάς
που κλαίει, κλαίει
κι εσύ, η μάνα του
το κρατάς με ζεστασιά.
Μέσα απ’ τα μικρά του μάτια
ανασαίνει η άνοιξη,
στέλνοντας παντού το τραγούδι του ονείρου,
Απόσπασμα από τα ψάθινα καπέλα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη.
O πατέρας είναι υπάλληλος σε μια Τράπεζα. Φεύγει το πρωί και γυρίζει αργά το μεσημέρι. Οι μηχανές και τα βιβλία τον απασχολούν όλες τις ώρες της σκόλης του. Φαίνεται ότι και στο παλιό μας σπίτι, τον καιρό που ζούσανε με τη μητέρα το ίδιο τον απασχολούσαν. Ήταν ίσως η κύρια αιτία που χωρίσανε. Αυτό, και το ότι της έκανε απιστίες. Όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος αγνός σαν τον πατέρα μπορούσε να κάνει απιστία. Τώρα το καταλαβαίνω.Απ' το παλιό μας σπίτι θυμάμαι λίγα πράγματα. Ήταν κάπου κοντά στο Λυκαβηττό κι είχε ταράτσα που 'βλεπε στο Φάληρο. Ζούσε μαζί μας ο πατέρας κι είχαμε ένα λαγωνικό που το λέγανε Ντικ. Θυμάμαι και δυο βάζα κινέζικα στις δυο γωνιές της σάλας. Τίποτ' άλλο. Η Μαρία όμως θυμάται πολλά. Μας τα λέει καμιά φορά κι εμείς δακρύζουμε κρυφά η μια από την άλλη.
Με τον πατέρα πηγαίναμε στη θάλασσα σχεδόν κάθε Κυριακή. Είχε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο που 'μοιαζε με οβίδα και που το λέγαμε «Καραϊσκάκη». Έτσι το 'χε βαφτίσει ένα μορτόπαιδο καθώς περνούσαμε από έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας, και μεις χαρήκαμε, γιατί το αυτοκίνητο του πατέρα δεν ήταν κοινό αυτοκίνητο και του άξιζε να έχει ένα όνομα. Το χρώμα του ήταν καφέ ή γκρίζο ή ίσως και χακί, από μέσα ήταν στρωμένο με βυσσινί πετσί αληθινό, μια πολυτέλεια που ερχόταν σε αντίθεση με
Μερικά αποφθέγματα για την ποίηση.
- Η ποίηση δεν είναι επάγγελμα, είναι μοίρα Ντάντον Μ.
- Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας. Αναγνωστάκης
- Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας. Αναγνωστάκης
- Η ποίηση δεν είναι ούτε ρυθμός, ούτε λογική Σαίξπηρ
- Η ποίηση δεν έχει λεφτά , αλλά από την άλλη μεριά ούτε τα λεφτά έχουν ποίηση Γκρέις Ρ.
- Η ποίηση δεν πρόκειται να δώσει στον άνθρωπο εκείνη την δύναμη την οποία μπορεί να δώσει το χρήμα, γιατί η ποίηση θεωρεί αυτήν την δύναμη… αδυναμία Σοϊλεμεζίδης Γ.
- Η ποίηση έγινε, για να διορθώσει τα λάθη του Θεού ή, εάν όχι, τότε για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε τη δωρεά Του. Ελύτης Ο.
- Η ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση Φροστ Ρόμπερτ
- Η ποίηση είναι για τη ζωή ό,τι είναι η φωτιά για το ξύλο: βγαίνει από αυτό και το μεταμορφώνει Ρεύερντι Π.
Τρίτη 15 Μαΐου 2012
Για καληνύχτα ένα υπέροχο τραγούδι...
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Αν μ' ηγάπας_ένα αποκηρυγμένο ποίημα του Καβάφη.
| Εκ του Γαλλικού Aν του βίου μου το σκότος φαεινή έρωτος ακτίς διεθέρμαινεν, ο πρώτος της αλγούσης μου ψυχής ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής. Δεν τολμώ να ψιθυρίσω ό,τι ήθελον σε ειπεί: πως χωρίς εσέ να ζήσω μοι είναι αφόρητος ποινή — αν μ’ ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν’ ελπίς απατηλή! |
Σελήνη - A Black Spade (έργα αναγνωστών)
Σαν κλείνει ο κύκλος της,
τα ουρλιαχτά απ'το μέρος της ακούς,
το φωτεινό.
Στο φώς που σπέρνει, τα παρασέρνει,
και γίνονται οι καλυτεροί σου φίλοι,
... για ξαγρυπνιά.
Σαν κλείνει ο κύκλος της,
σαν την θηλειά τυλίγεται,
στο σβέρκο, στο λαιμό.
... Δεν πνίγει σάρκα, μα το μυαλό.
Κι ούτε το πάπλωμα δε κρύβει τις σκιές της,
τις μελανιές της.
τα ουρλιαχτά απ'το μέρος της ακούς,
το φωτεινό.
Στο φώς που σπέρνει, τα παρασέρνει,
και γίνονται οι καλυτεροί σου φίλοι,
... για ξαγρυπνιά.
Σαν κλείνει ο κύκλος της,
σαν την θηλειά τυλίγεται,
στο σβέρκο, στο λαιμό.
... Δεν πνίγει σάρκα, μα το μυαλό.
Κι ούτε το πάπλωμα δε κρύβει τις σκιές της,
τις μελανιές της.
Διδώ Σωτηρίου, Οι νεκροί περιμένουν (απόσπασμα)
Αρχίσαμε να βαδίζουμε πιασμένοι απ' το χέρι, κοντά ο ένας στον άλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σαν νά 'μαστε τυφλοί και δεν ξέρουμε που θα μας φέρει το κάθε βήμα που αποτολμούσαμε. Γυρεύαμε ξενοδοχείο στο λιμάνι για ν' ακουμπήσουμε και να περιμένουμε τους δικούς μας. Όπου όμως κι αν ρωτούσαμε, παίρναμε την ίδια στερεότυπη απόκριση:
-Απ' τη Σμύρνη έρχεστε; Δε δεχόμαστε πρόσφυγες.
-Μα θα σας πληρώσουμε καλά, άνθρωποι του Θεού, έλεγε η θεία Ερμιόνη.
Εκείνοι επέμεναν στην άρνησή τους:
-Φοβόμαστε τις επιτάξεις. Δε μάθατε λοιπόν πως στη Χίο, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο έφτασε προσφυγολόι, κι επιτάξανε όλα τα σχολεία, τα ξενοδοχεία, τα πάντα;
-Τι θέλαμε, τι γυρεύαμε μεις να 'ρθούμε σε τούτον τον αφιλόξενο τόπο, έλεγε η κυρία Ελβίρα. Τι θέλαμε και τι γυρεύαμε να χωριστούμε από τους άνδρες μας!
Στο τέλος βρέθηκε ένας αναγκεμένος ξενοδόχος και μας έδωσε ένα σκοτεινό, άθλιο δωμάτιο με έξι κρεβάτια. Για πότε γινήκαμε πραγματικοί πρόσφυγες δεν το καταλάβαμε. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα όλος ο κόσμος αναποδογύρισε.
-Μα θα σας πληρώσουμε καλά, άνθρωποι του Θεού, έλεγε η θεία Ερμιόνη.
Εκείνοι επέμεναν στην άρνησή τους:
-Φοβόμαστε τις επιτάξεις. Δε μάθατε λοιπόν πως στη Χίο, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο έφτασε προσφυγολόι, κι επιτάξανε όλα τα σχολεία, τα ξενοδοχεία, τα πάντα;
-Τι θέλαμε, τι γυρεύαμε μεις να 'ρθούμε σε τούτον τον αφιλόξενο τόπο, έλεγε η κυρία Ελβίρα. Τι θέλαμε και τι γυρεύαμε να χωριστούμε από τους άνδρες μας!
Στο τέλος βρέθηκε ένας αναγκεμένος ξενοδόχος και μας έδωσε ένα σκοτεινό, άθλιο δωμάτιο με έξι κρεβάτια. Για πότε γινήκαμε πραγματικοί πρόσφυγες δεν το καταλάβαμε. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα όλος ο κόσμος αναποδογύρισε.
Ποιητές-Καρυωτάκης
Πώς σβήνετε, πικροί ξενιτεμένοι!
Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν
σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν...
Βιολέτες κι ανεμώνες, ξεχασμένες
στα ξένα που πεθαίνετε παρτέρια,
κρατώντας, αργυρή δροσοσταλίδα,
βαθιά σας την ελπίδα της πατρίδας...
Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν
σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν...
Βιολέτες κι ανεμώνες, ξεχασμένες
στα ξένα που πεθαίνετε παρτέρια,
κρατώντας, αργυρή δροσοσταλίδα,
βαθιά σας την ελπίδα της πατρίδας...
Μέσα στη μεγάλη πόλη - Κώστας Μπεβεράτος (από τη συλλογή του "Ποιήματα", εκδόσεις Ιωλκός)
δυο μάτια βιαστικά
που σε κοιτούν κάποια φορά
που τα κοιτάς κι εσύ.
Μέσα στη μεγάλη πόλη
που όλα τόσο βιαστικά
την καθυστέρηση στιγμής
σ' αυτό το βλέμμα αναγνωρίζεις·
στιγμή χαράς γνωρίζεις
και λίγη θλίψη πιο μετά·
γιατί γνωρίζεις
πως μέσα στη μεγάλη πόλη
τα ίδια βλέμματα αυτά
ίσως δε θα ξανασυναντηθούνε
πια.
Έρως ανίκατε μάχαν...
Η πρώτη στροφή από το τρίτο στάσιμο της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Από τους πιο ωραίους ύμνους στον έρωτα και ίσως ο πιο πολυτραγουδισμένος, αφού όλοι οι Έλληνες -και όχι μόνο- έχουν σίγουρα πει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους τον πρώτο της στίχο. Ας απολαύσουμε την πρώτη αυτή στροφή...
Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς νέάνιδος εννυχεύεις,
φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’αγρονόμοις αυλαίς,
καί σ’ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς
ούθ’αμερίων σέ γ’ανθρώπων.
Ο δ’έχω μέμηνεν.
Μετάφραση
(11+ 1 καλά) βιβλία για το καλοκαίρι
Ο συντάκτης του άρθρου τονίζει πως τα παρακάτω δεν είναι βιβλία παραλίας, αλλά αξιόλογα αναγνώσματα που θα ήταν ωραίο να μας συντροφεύουν στην παραλία. Ας πάρουμε μερικές ιδεές, ακόμα κι από ένα αρκετά παλιό άρθρο...
Από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς το ένατο (παρά το νεαρό της ηλικίας του) του Νίκου Βλαντή η Λήθη (εκδόσεις Κέδρος). Μετά το αριστουργηματικό Writtersland, Το νησί των συγγραφέων (από τα καλύτερα βιβλία για το 2006) ο Βλαντής πατάει πάνω στα ίδια χνάρια και αξιοποιεί την αναμφισβήτητη συγγραφική ικανότητα που τον διακρίνει να ’’’ταξιδεύει’’’ τον αναγνώστη σε καθαρά δικής του έμπνευσης κόσμους. Αυτή τη φορά δεν είναι ένα νησί με συγγραφείς, εγκιβωτισμένα διηγήματα και ένας φόνος στο επίκεντρο αλλά ένας συγγραφέας έγκλειστος σε μια λίθινη πόλη υποχρεωμένος να γράφει ακατάπαυστα για να κρατάει ’’στη ζωή’’ τα φαντάσματα των λογοτεχνικών ηρώων του. Ο Βλαντής δημιουργεί με άψογο ρυθμό αφήγησης μια εξαιρετική αλληγορία κτισμένη γύρω από το αέναο παιχνίδι του λογοτεχνικού δημιουργού και των ηρώων του σε μια ατμόσφαιρα θρίλερ. Και χωρίς να καταφεύγει στον αρτηριοσκληρωτικό διάλογο με τη λογοτεχνική κοινότητα καταθέτει ένα βιβλίο εντυπωσιακής πλοκής αλλά και συγγραφικής άποψης.
Χωρίς τις λογοτεχνικές παραπομπές και επιρροές του Βλαντή αλλά εξίσου ατμοσφαιρικό το βιβλίο ενός καινούργιου συγγραφέα. Ο μόλις 25 ετών Χάρης Χριστοφορίδης πατάει πάνω σε επιρροές και χνάρια της νέας γενιάς και καταθέτει από τα Ελληνικά Γράμματα (παρά την πληθώρα μεταγραφών μεγάλων ονομάτων ο εκδοτικός οίκος μάλλον πέτυχε την αληθινή ’’φλέβα γραφής’’ στον νεαρό απόφοιτο του τμήματος Βιολογίας) το βιβλίο Raven City(
οι ελληνικοί χαρακτήρες στον τίτλο νομίζω ότι του στερούν λίγη από την ’’μαγεία’΄ του για αυτό αυθαίρετα χρησιμοποίησα λατινικούς). Στην τελευταία πόλη του πλανήτη παίζεται ένα θρίλερ που κρατάει κομμένη την ανάσα του αναγνώστη. Το βιβλίο θα μπορούσε να αφορά μια λογοτεχνική Γκόθαμ Σίτι ( πόλη του Μπάτμαν), έχει σημάδια από κόμιξ λογική αλλά και κάτι από….Blade Runner, εξαιρετικά ατμοσφαιρικό με εμφανείς επιρροές από τον Πόε, έστω και αν η ορμή του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το οδηγεί σε ορισμένες (όχι πάντως ενοχλητικές) αφηγηματικές ’’κοιλιές’’.
οι ελληνικοί χαρακτήρες στον τίτλο νομίζω ότι του στερούν λίγη από την ’’μαγεία’΄ του για αυτό αυθαίρετα χρησιμοποίησα λατινικούς). Στην τελευταία πόλη του πλανήτη παίζεται ένα θρίλερ που κρατάει κομμένη την ανάσα του αναγνώστη. Το βιβλίο θα μπορούσε να αφορά μια λογοτεχνική Γκόθαμ Σίτι ( πόλη του Μπάτμαν), έχει σημάδια από κόμιξ λογική αλλά και κάτι από….Blade Runner, εξαιρετικά ατμοσφαιρικό με εμφανείς επιρροές από τον Πόε, έστω και αν η ορμή του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το οδηγεί σε ορισμένες (όχι πάντως ενοχλητικές) αφηγηματικές ’’κοιλιές’’.
Σε διαφορετικό ύφος και σε μια πόλη που όλοι περπατάμε και ζούμε κινείτα
ι ηΣταυρούλα Σκαλίδη. Δημοσιογράφος και μπλόγκερ στη νουβέλα τηςΠροδοσία και εγκατάλειψη (εκδόσεις ΠΟΛΊΣ) περιγράφει μια ζοφερή Αθήνα και τις ακόμη πιο ζοφερές σχέσεις των χαρακτήρων της. Αν κάποιος επηρεαστεί από τον τίτλο και πιστέψει ότι έχει να κάνει με βιβλίο τσέπης, ροζ λογοτεχνία ή κάτι τέτοιο θα έχει πέσει έξω. Η Σκαλίδη καταθέτει ένα βιβλίο μικρό μεν σε μέγεθος αλλά γεμάτο από συναισθήματα και εικόνες με άξονα τις δύσκολες σχέσεις των σύγχρονων αστών και την ακόμη δυσκολότερη επικοινωνία στις μεγαλουπόλεις.
ι ηΣταυρούλα Σκαλίδη. Δημοσιογράφος και μπλόγκερ στη νουβέλα τηςΠροδοσία και εγκατάλειψη (εκδόσεις ΠΟΛΊΣ) περιγράφει μια ζοφερή Αθήνα και τις ακόμη πιο ζοφερές σχέσεις των χαρακτήρων της. Αν κάποιος επηρεαστεί από τον τίτλο και πιστέψει ότι έχει να κάνει με βιβλίο τσέπης, ροζ λογοτεχνία ή κάτι τέτοιο θα έχει πέσει έξω. Η Σκαλίδη καταθέτει ένα βιβλίο μικρό μεν σε μέγεθος αλλά γεμάτο από συναισθήματα και εικόνες με άξονα τις δύσκολες σχέσεις των σύγχρονων αστών και την ακόμη δυσκολότερη επικοινωνία στις μεγαλουπόλεις.
Χρειάσθηκε να εκδώσει πάνω από είκοσι βιβλία για να αρχίσει να συζητιέται αν και διατηρεί πολυεπίπεδη παρουσία και δραστηριότητα ως συγγραφέας, κριτικός αλλά και μπλόγκερ πλέον η Ελένη Γκίκα. 
Στα βιβλιοπωλεία το νέο της βιβλίο ’’Υγρός χρόνος’’ (εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ) που έρχεται ως συμπλήρωμα στα πρόσφατα ’’Αν μ’ αγαπάς μη μ’ αγαπάς’’ και ’’Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω’’. Ο Υγρός Χρόνος με το πολύ όμορφο εξώφυλλο αποτελεί ένα από τα συνηθισμένα παιχνίδια της συγγραφέως στο ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης και της ταυτότητας. Γύρω από το κορμί ενός πνιγμένου άντρα οι γυναίκες της ζωής του προσπαθούν να ισορροπήσουν και να βρουν τις δικές τους διαδρομές. Βιβλίο με προσωπική σφραγίδα και στιλ, χωρίς ηχηρές ανατροπές και εκπλήξεις αλλά όπως και όλα σχεδόν τα προηγούμενα βιβλία της Γκίκα απαιτεί την αναγνωστική προσοχή για όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που συμβαίνουν σιωπηλά και υποδόρια, για τις αληθινές ’’εντός μας’’ εκρήξεις. Εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι η συγγραφέας δανείζει ξανά σε ένα από τους χαρακτήρες της την ιδιότητα της κριτικού βιβλίων και εγκιβωτίζει στις σελίδες του Υγρού Χρόνου όλες τις κριτικές που έγραψε η ίδια (η Γκίκα) στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ μέσα στον προηγούμενο χρόνο κορυφώνοντας το παιχνίδι των προσωπείων και των κρυμμένων ταυτοτήτων. Αλλά αυτό όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας είναι μια ’’άλλη ιστορία’’!
Στα βιβλιοπωλεία το νέο της βιβλίο ’’Υγρός χρόνος’’ (εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ) που έρχεται ως συμπλήρωμα στα πρόσφατα ’’Αν μ’ αγαπάς μη μ’ αγαπάς’’ και ’’Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω’’. Ο Υγρός Χρόνος με το πολύ όμορφο εξώφυλλο αποτελεί ένα από τα συνηθισμένα παιχνίδια της συγγραφέως στο ταξίδι της εσωτερικής αναζήτησης και της ταυτότητας. Γύρω από το κορμί ενός πνιγμένου άντρα οι γυναίκες της ζωής του προσπαθούν να ισορροπήσουν και να βρουν τις δικές τους διαδρομές. Βιβλίο με προσωπική σφραγίδα και στιλ, χωρίς ηχηρές ανατροπές και εκπλήξεις αλλά όπως και όλα σχεδόν τα προηγούμενα βιβλία της Γκίκα απαιτεί την αναγνωστική προσοχή για όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που συμβαίνουν σιωπηλά και υποδόρια, για τις αληθινές ’’εντός μας’’ εκρήξεις. Εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι η συγγραφέας δανείζει ξανά σε ένα από τους χαρακτήρες της την ιδιότητα της κριτικού βιβλίων και εγκιβωτίζει στις σελίδες του Υγρού Χρόνου όλες τις κριτικές που έγραψε η ίδια (η Γκίκα) στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ μέσα στον προηγούμενο χρόνο κορυφώνοντας το παιχνίδι των προσωπείων και των κρυμμένων ταυτοτήτων. Αλλά αυτό όπως λέει και η ίδια η συγγραφέας είναι μια ’’άλλη ιστορία’’!
Άλλος ένας ’’βετεράνος’’ της γραφής έριξε νέα δουλειά στην αγορά. Ο ’Αρης Μαραγκόπουλος κάνει –για όσους τον έχουν παρακολουθήσει σε βάθος χρόνου- την…έκπληξη με το True Love 
από τον νέο εκδοτικό οίκο Τόπο που δημιούργησαν τα στελέχη που αποχώρησαν από τα Ελληνικά Γράμματα το 2007 (μεταξύ αυτών και ο ίδιος o συγγραφέας). Ο Μαραγκόπουλος που για δεκαετίες ήταν αφοσιωμένος στην ’’στρατευμένη λογοτεχνία’’ καταθέτει το λιγότερο πολιτικό βιβλίο της σταδιοδρομίας με ένα έξοχης αισθητικής εξώφυλλο που ακουμπάει την αισθητική των κόμιξ. Το περιεχόμενο αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη αφού από τον Σανιδόπουλο και τη Φλώρα του Τσίρκα ο συγγραφέας γράφει για ερωτικά παιχνίδια, ανεκπλήρωτες σχέσεις, και δεν διστάζει να φλερτάρει με τη ροζ αντρική λογοτεχνία, την οποία, όμως στην πραγματικότητα παρωδεί ανελέητα στις σελίδες του True Love. Κατά πως φαίνεται ο Μαραγκόπουλος διανύει μάλλον την πλέον εξωστρεφή συγγραφική του περίοδο και πλέον έχει ενστερνιστεί απόλυτα την κλασική φόρμα γραφής. Ίσως γιατί εσχάτως έχει βουτήξει βαθιά και στον κόσμο των μπλογκ και στο σήμερα .
από τον νέο εκδοτικό οίκο Τόπο που δημιούργησαν τα στελέχη που αποχώρησαν από τα Ελληνικά Γράμματα το 2007 (μεταξύ αυτών και ο ίδιος o συγγραφέας). Ο Μαραγκόπουλος που για δεκαετίες ήταν αφοσιωμένος στην ’’στρατευμένη λογοτεχνία’’ καταθέτει το λιγότερο πολιτικό βιβλίο της σταδιοδρομίας με ένα έξοχης αισθητικής εξώφυλλο που ακουμπάει την αισθητική των κόμιξ. Το περιεχόμενο αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη αφού από τον Σανιδόπουλο και τη Φλώρα του Τσίρκα ο συγγραφέας γράφει για ερωτικά παιχνίδια, ανεκπλήρωτες σχέσεις, και δεν διστάζει να φλερτάρει με τη ροζ αντρική λογοτεχνία, την οποία, όμως στην πραγματικότητα παρωδεί ανελέητα στις σελίδες του True Love. Κατά πως φαίνεται ο Μαραγκόπουλος διανύει μάλλον την πλέον εξωστρεφή συγγραφική του περίοδο και πλέον έχει ενστερνιστεί απόλυτα την κλασική φόρμα γραφής. Ίσως γιατί εσχάτως έχει βουτήξει βαθιά και στον κόσμο των μπλογκ και στο σήμερα .
Ευκαιρίας δοθείσης άλλο ένα βιβλίο που φέρνει τη σφραγίδα του ’’Τόπου’’: 
Ο Γιάγκος Ανδρεάδης που έχει πολυσχιδή παρουσία στη λογοτεχνία (μεταφράσεις, επιμέλειες σειράς ιστορικών βιβλίων, εκδόσεις για τα εικαστικά και τις παραστατικές τέχνες αλλά και μυθιστόρημα) μας παρουσιάζει τους Λαθρέμπορους. ’’Σκληρό’’ βιβλίο για το περιθώριο ενός διεφθαρμένου κράτους με καταστάσεις που οι περισσότεροι δεν έχουμε ζήσει αλλά τις διαβάζουμε στον τύπο ή τις βλέπουμε στην τηλεόραση. Λαθρέμποροι, χαφιέδες, πατροκτόνοι, πόρνες σε ένα πολύ γλαφυρό ’’λαθρεμπόριο συνειδήσεων’’.
Ο Γιάγκος Ανδρεάδης που έχει πολυσχιδή παρουσία στη λογοτεχνία (μεταφράσεις, επιμέλειες σειράς ιστορικών βιβλίων, εκδόσεις για τα εικαστικά και τις παραστατικές τέχνες αλλά και μυθιστόρημα) μας παρουσιάζει τους Λαθρέμπορους. ’’Σκληρό’’ βιβλίο για το περιθώριο ενός διεφθαρμένου κράτους με καταστάσεις που οι περισσότεροι δεν έχουμε ζήσει αλλά τις διαβάζουμε στον τύπο ή τις βλέπουμε στην τηλεόραση. Λαθρέμποροι, χαφιέδες, πατροκτόνοι, πόρνες σε ένα πολύ γλαφυρό ’’λαθρεμπόριο συνειδήσεων’’.
Για τους λάτρεις των βιβλίων που ακουμπάνε πάνω σε ιστορικά γεγονότα η δεύτερη δουλειά του Θεσσαλονικιού Κωνσταντίνου Γουσίδη ’’Πέρσες΄’ από τις εκδόσεις Πατάκη. Η πρώτη του δουλειά ’’Δαναοί’’ είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητη προ τριετίας με εξαίρεση το παρόν μπλογκ που είχε ανακαλύψει τη δουλειά του νεαρού. Ο Γουσίδης επιστρέφει με ένα ακόμη ογκώδη βιβλίο (σχεδόν 600 σελίδες) αλλά το μέγεθος δεν είναι αποτρεπτικό αφού διαβάζεται εύκολα και γρήγορα. Κυρίως γιατί και σ’ αυτή τη δουλειά του ο Γουσίδης κατορθώνει πατώντας πάνω σε αληθινά ιστορικά γεγονότα να κτίσει μια άριστη μυθοπλασία δίνοντας παράλληλα και τις δικές του εκδοχές για τα γεγονότα της Περσικής εισβολής στην Ελλάδα και την ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Το καλοκαίρι είναι για πολλούς συνυφασμένο με τους δύο τροχούς της μοτοσυκλέτας. Και ο Σπύρος Λαζαρίδης για δεύτερη φορά (η πρώτη το 1987), τώρα από τις εκδόσεις Ζήτρος συγκεντρώνει στον ίδιο τόμο όλες τις ιστορίες ’’σε δύο τροχούς’’ που έχουν εμφανιστεί σε βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας με τον τίτλο ’’Ενδοσκεληδόν, η ιστορία της μοτοσυκλέτας στην ελληνική λογοτεχνία’’. Προσεγμένη ανθολογία που κατορθώνει να συγκεντρώσει δίπλα-δίπλα μεγαθήρια της ελληνικής λογοτεχνίας αλλά και λιγότερο γνωστούς δημιουργούς με κοινό άξονα τις αναφορές του στη μοτοσυκλέτα αλλά και την ποιότητα των κειμένων. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο δεν το πολυδιάβασα κυρίως γιατί αρκετά από τα συγκεντρωμένα κείμενα τα ήξερα από την πρωτότυπη μορφή τους αλλά διέκρινα τον ξεκάθαρο σεβασμό του Λαζαρίδη και την επιθυμία του να τα συγκεντρώσει στην ίδια ’’στέγη’’. Ποιήματα του Χριστιανόπουλου και του Ρίτσου δίπλα σε πεζά του Σκαμπαρδώνη, του Κουμανταρέα, του Μυριβήλη (από δική του έκφραση βαφτίστηκε και το βιβλίο) και του Ραπτόπουλου δίνουν εκτός των άλλων και συλλεκτική αξία στη συγκεκριμένη δουλειά.
Διαφορετικού ύφους και λογικής μερικές ακόμη δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον τους τελευταίους μήνες. Το ’’δίκτυο πληροφοριών’’ που δημιουργήθηκε παρέα μ’ αυτό το μπλόγκ από το χειμώνα του 2005 συνεχίζει να λειτουργεί παρά το γεγονός ότι το μπλογκ υπολειτουργεί και έτσι είμαι σε θέση να μαθαίνω (και να διαβάζω) μερικές ενδιαφέρουσες δουλειές νέων συγγραφέων. Σταχυολογώ λοιπόν τα καλύτερα από όσα έπεσαν στην αντίληψή μου και πρόλαβα να διαβάσω αυτούς τους τελευταίους μήνες:
-Πικρά κεράσια. Δημήτρης Αλεξίου (Εκδόσεις Διόπτρα):
Πρώτη δουλειά του Αθηναίου δικηγόρου Δημήτρη Αλεξίου μια ιστορία που μοιάζει με ένα όμορφο παραμύθι, το οποίο καλύπτει μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας τα τελευταία 80 χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Το όλο εύρημα δεν είναι πρωτότυπο αλλά το κομβικό σημείο της αφήγησης είναι ο ρόλος που παίζουν σε όλα αυτά τα…κεράσια! Παρά το γεγονός ότι το βιβλίο πλησιάζει τις 500 σελίδες δεν κουράζει αναγνωστικά αφού ο Αλεξίου χρησιμοποιεί στρωτή γραφή, προσεγμένη γλώσσα, γρήγορη αφηγηματική ροή και διαβάζεται ευχάριστα σαν ένα παραμύθι. Αυτό ακριβώς είναι άλλωστε. Στα συν ότι μαθαίνω πως το βιβλίο τυγχάνει και καλής εμπορικής αποδοχής ίσως γιατί ’’αγγίζει’’ θεματολογικά περισσότερο τις γυναίκες αναγνώστριες!
Πρώτη δουλειά του Αθηναίου δικηγόρου Δημήτρη Αλεξίου μια ιστορία που μοιάζει με ένα όμορφο παραμύθι, το οποίο καλύπτει μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας τα τελευταία 80 χρόνια της ελληνικής ιστορίας. Το όλο εύρημα δεν είναι πρωτότυπο αλλά το κομβικό σημείο της αφήγησης είναι ο ρόλος που παίζουν σε όλα αυτά τα…κεράσια! Παρά το γεγονός ότι το βιβλίο πλησιάζει τις 500 σελίδες δεν κουράζει αναγνωστικά αφού ο Αλεξίου χρησιμοποιεί στρωτή γραφή, προσεγμένη γλώσσα, γρήγορη αφηγηματική ροή και διαβάζεται ευχάριστα σαν ένα παραμύθι. Αυτό ακριβώς είναι άλλωστε. Στα συν ότι μαθαίνω πως το βιβλίο τυγχάνει και καλής εμπορικής αποδοχής ίσως γιατί ’’αγγίζει’’ θεματολογικά περισσότερο τις γυναίκες αναγνώστριες!
- Χάρτινοι φίλοι, Χριστίνα Κόντη (Εκδόσεις Επιφανίου): Μια δουλειά που μας έρχεται από την Κύπρο και στην Ελλάδα τη διανομή του βιβλίου έχουν οι εκδόσεις Απόλλων. Δύσκολο να…βρεθεί στα βιβλιοπωλεία, ο τίτλος δεν υπάρχει καν στη data bank της Βιβλιονέτ αλλά όποιος το αναζητήσει θα αποζημιωθεί με την ιστορία της ’Ηρας μιας κοπέλας που ζει ταυτόχρονα στην πραγματικότητα και στη φαντασία της. Ο μεγάλος της στόχος είναι να αποκτήσει ένα αληθινό φίλο και να πάψει στην ουσία να εξομολογείται τις σκέψεις της σε ανύπαρκτους φίλους που γεννά η φαντασία της. Ομορφη γραφή, ευαισθησία χωρίς αχρείαστους λυρισμούς και μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε μια λογοτέχνη από την Κύπρο. Επίσης, θα ενθουσιάσει γυναίκες αναγνώστριες ειδικά μικρότερες των 35 ετών.
- Τα παραμύθια της αγχόνης, Γιάννης Μουστάκας (εκδόσεις Magic Box): 
Η νεόδμητη εκδοτική εταιρεία του Νίκου Βλαντή συνεχίζει τις εκπλήξεις με εκδόσεις που ξεφεύγουν από την κοινή λογική και τον…μέσο όρο. Τα παραμύθια της αγχόνης του πρωτοεμφανιζόμενου Γ. Μουστάκα είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος: Μια αγχόνη που ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει ένας υποψήφιος αυτόχειρας αρχίζει να του διηγείται ιστορίες όσων την….χρησιμοποίησαν στο παρελθόν. Πανέξυπνη ιδέα και πολύ καλό αισθητικά βιβλίο που κυκλοφορεί σε μορφή σχολικού….τετραδίου. Προσοχή: Μην το αγοράσετε για δώρο στο ανιψάκι ή στο βαφτιστήρι σας. Ο Μουστάκας το ξεκαθαρίζει στο λιτό βιογραφικό του: Γράφει παραμύθια για μεγάλα (πολύ μεγάλα σε ηλικία) παιδιά!
Η νεόδμητη εκδοτική εταιρεία του Νίκου Βλαντή συνεχίζει τις εκπλήξεις με εκδόσεις που ξεφεύγουν από την κοινή λογική και τον…μέσο όρο. Τα παραμύθια της αγχόνης του πρωτοεμφανιζόμενου Γ. Μουστάκα είναι ότι ακριβώς λέει ο τίτλος: Μια αγχόνη που ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει ένας υποψήφιος αυτόχειρας αρχίζει να του διηγείται ιστορίες όσων την….χρησιμοποίησαν στο παρελθόν. Πανέξυπνη ιδέα και πολύ καλό αισθητικά βιβλίο που κυκλοφορεί σε μορφή σχολικού….τετραδίου. Προσοχή: Μην το αγοράσετε για δώρο στο ανιψάκι ή στο βαφτιστήρι σας. Ο Μουστάκας το ξεκαθαρίζει στο λιτό βιογραφικό του: Γράφει παραμύθια για μεγάλα (πολύ μεγάλα σε ηλικία) παιδιά!
Υ.Γ. 1: Αν μέσα σ’ αυτή την ενδεκάδα βιβλίων κάποιος δεν μπορεί να βρει βιβλίο της αρεσκείας του τότε απλά δεν έχει τη διάθεση να περάσει τους καλοκαιρινούς μήνες διαβάζοντας. Εννοείται ότι υπάρχουν ορισμένες ’’αυτόματες επιλογές’’ από τη λίστα των ευπώλητων όπως ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφίας του Κωνσταντίνου Τζούμα ΄΄Ως εκ θαύματος’’ (εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ) που δεν χρειάζεται η δική μου ’’παρέμβαση’’ ή παραίνεση για να το αγοράσει κάποιος και να βουτήξει στην απολαυστική γραφή και στην ακόμη πιο απολαυστική ζωή μιας από τις πλέον cult φιγούρες της πόλης. Ανυπομονώ για την ολοκλήρωση της τριλογίας του Τζούμα.
Υ.Γ. 2 Για όσους πάντως η χάρτινη μορφή είναι ξεπερασμένη και προτιμούν την οθόνη ενός κομπιούτερ για την ανάγνωση κάποιου βιβλίου υπάρχει πλέον στο διαδίκτυο και η πρώτη μορφή ηλεκτρονικού (ηλεκτρονικών καλύτερα) μυθιστορημάτων. Πρωτοπόρος η συγγραφέας Νιόβη Λύρη που μετά από τρία βιβλία (Μαχαίρι στη μπότα, Οι εθελοντές, Πρωϊνό Ιντερσίτι) αποφάσισε να διαθέσει δωρεάν προς ανάγνωση όχι ένα αλλά δύο μυθιστορήματά της: Τη Μάσκα στη διεύθυνση niovi-lyri.blogspot.com και η Μέρα της Μελάνης στη διεύθυνση niovi-lyri2.blogspot.com. Δεν ξέρω που θα την οδηγήσει το τόλμημά της, ίσως ανοίξει συνολικά καινούργιους δρόμους στη λογοτεχνία αφού στο εξωτερικό ανάλογες προσπάθειες είναι ευρύτατα διαδεδομένες το σίγουρο είναι ότι η συγγραφέας θα εισπράξει σχόλια και εντυπώσεις από τη δουλειά της. Εχω διαβάσει τη Μάσκα και οι εντυπώσεις μου είναι καλές και περιμένω την ολοκληρωμένη ανάρτηση του έτερου πονήματος της Λύρη (ανεβαίνει σταδιακά και κεφάλαιο κεφάλαιο) που νομίζω ότι μυθοπλαστικά έχει ακόμη μεγαλύτερ ο ενδιαφέρον.
Αυτά και καλό καλοκαίρι σε όλους…
Αυτά και καλό καλοκαίρι σε όλους…
Δευτέρα 14 Μαΐου 2012
Θερμοπύλες - Κ.Π. Καβάφης
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Πηγή
Επτά ποιήτριες της Θεσσαλονίκης διαβάζουν ποίηση για τον έρωτα
Από 11-25 Μαίου στο Συνεδριακό Κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς, Κατούνη 12-14 Λαδάδικα λειτουργεί η έκθεση La mam art με την συμμετοχή 155 γυναικών δημιουργών (κοσμήματα, κεραμικά, γλυπτά, διακοσμητικά αντικείμενα, ζωγραφική κλπ.).
Στο πλαίσιο αυτής της έκθεσης και στον χώρο της σήμερα το απόγευμα στις 6.30, επτά ποιήτριες της Θεσσαλονίκης θα διαβάσουν ποιήματά τους για τονέρωτα με την συνοδεία τσέλου...
E.X. Γονατάς- Μια σύντομη βιογραφία
Ο Επαμεινώνδας Γονατάς γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή του ήταν από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Υπήρξε συμμαθητής με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, σπούδασε νομικά και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την δικηγορία.
Εμφανίστηκε στα γράμματα σε ηλικία 21 ετών με τον «Ταξιδιώτη» (1945), συνεργάστηκε με τον ποιητή Δημήτρη Παπαδίτσα στο περιοδικό «Πρώτη Ύλη» (1959-1964), έγραψε την «Κρύπτη» (1959), το «Βάραθρο» (1963), τις «Αγελάδες» (1963), τον «Φιλόξενο Καρδινάλιο» (1986) και την «Προετοιμασία» (1991)...
Θέμα ''bonus''. Η πανσέληνος του Μαϊού στις χώρες του κόσμου...
Ένα σπάνιο «σεληνιακό» φαινόμενο συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στον ουρανό… του κόσμου! Το φεγγάρι εμφανίστηκε μεγαλύτερο και λαμπρότερο από ό,τι είναι συνήθως, στη μεγαλύτερη πανσέληνο για το 2012. Άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη θαύμασαν εικόνες εκπληκτικές, ενώ οι φωτογράφοι δεν έχασαν ευκαιρία, αναζητώντας την καλύτερη θέση για μια εντυπωσιακή λήψη. Κι αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες που ακολουθούν, η προσπάθειά τους… έπιασε τόπο, καθώς το φεγγάρι του Μαΐου ήταν απίθανο σε κάθε γωνιά του κόσμου…
Η Αμοργός του Νίκου Γκάτσου
Νίκος Γκάτσος - Ἀμοργός
Νίκος Γκάτσος (1911-1992): ποιητής, μεταφραστὴς καὶ στιχουργὸς ἀπὸ τὴν Ἀσέα Γορτυνίας.
Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ
καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων. HPAKΛEITOΣ
καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων. HPAKΛEITOΣ
Μὲ τὴν πατρίδα τους δεμένη στὰ πανιὰ καὶ τὰ κουπιὰ στὸν ἄνεμο κρεμασμένα
Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια
Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα
Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια
Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν...
Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια
Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα
Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια
Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν...
Όσσο - "Ο ποιητής βουτάει βαθύτερα απ' ό,τι η επιστήμη"
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της ύπαρξης; Δεν είναι η ζωή, δεν είναι η αγάπη – είναι ο θάνατος.
Η επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει τη ζωή˙ γι’ αυτό μένει περιορισμένη. Η ζωή είναι μόνο ένα μέρος του συνολικού μυστηρίου και μάλιστα ένα μικρό μέρος, επιφανειακό, ακριβώς πάνω στην περιφέρεια. Δεν έχει βάθος, είναι ρηχή. Γι’ αυτό και η επιστήμη παραμένει ρηχή. Γνωρίζει πολλά και τα γνωρίζει με πολλές λεπτομέρειες, αλλά όλη η γνώση της παραμένει επιφανειακή. Είναι σαν να γνωρίζεις τον ωκεανό μόνο από τα κύματά του και δεν έχεις ποτέ βουτήξει βαθιά μέσα του και δεν γνωρίζεις της απεραντοσύνη του.[...]
Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ- Κατερίνα Γώγου
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...
Το τζάμι, ένα πολύ όμορφο ποίημα από τον Shadow (έργα αναγνωστών)
«Το τζάμι»
Τόσες λέξεις ειπωμένες
ξεχασμένες
σκιές γιναν που στοιχειώνουν
και το χθες δεν απαρνιουνται
αναμνησεις που πληγώνουν
και τριγυρω περιπλανιούνται
είναι ότι απέμεινε
ότι ξεμεινε
από της καρδιας τα κρυσταλλα...
Ἕνα καράβι φεύγει- Κώστας Οὐράνης
΅Ενα καράβι φεύγει
Ἕνα μεγάλο τετρακάταρτο καράβιἀφήνει ἀγάλια τὸ λιμάνι πρὸς τὸ βράδυ.
Ἡ νηνεμία τῶν νερῶν, καθὼς τὴ σχίζει,
μ᾿ ἀντιφεγγίσματα λευκῶν πανιῶν γεμίζει.
Εἶν᾿ ἕνα ξενικὸ καράβι, στὰ πλευρά του
μὲ κόπο συλλαβίζει ὁ κόσμος τ᾿ ὄνομά του.
Ἀπὸ ποιὰ μακρινὰ ἔχει ἔρθει μέρη
καὶ τὸ ποῦ πάει κανένας δὲν τὸ ξέρει.
Οὔτ᾿ ἕνα ἄσπρο μαντήλι δὲν τὸ χαιρετάει,
τώρα ποὺ ἀπ᾿ τ᾿ ἀκρολίμανο σιγὰ περνάει.
Μόνο οἱ γυναῖκες τὸ κοιτᾶν ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,
σὰ ν᾿ ἀπολησμονήθηκαν ἐκεῖ ἀπὸ χρόνια...
Κυριακή 13 Μαΐου 2012
Κώστας Καρυωτάκης- Αισιοδοξία
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση...
''Εκτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.''
Χρησιμοποιούμε την φράση του τίτλου λόγω της ημέρας. Θεωρούμε ότι είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός στίχος για την γιορτή της μητέρας. Πρόκειται για στίχο από το ποίημα '' Θεσσαλονίκη'' του Νίκου Καββαδία και παρακάτω σας παρουσιάζουμε τη μελοποίηση του από τον Θάνο Μικρούτσικο σε εκτέλεση Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
''Εκτός από την μάνα σου κανείς δεν σε θυμάται σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.''
Μια διαφορετική από τις συνηθισμένες αναρτήσεις, όχι όμως και μακρυά από την ποίηση...
... καθώς δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως κάποιες φορές και η φύση γράφει ποιήματα και είναι πάντοτε ωραία.
Κάνοντας λοιπόν κι εμείς μια βόλτα στα blogs περάσαμε και από το '' Περίεργα'' στο οποίο είδαμε και τις πραγματικά ποιητικές εικόνες που θα ακολουθήσουν.
Δείτε λοιπόν το ταλέντο της φύσης στην ποίηση σε ένα μαγικό ταξίδι των ηλιαχτίδων.
Κάνοντας λοιπόν κι εμείς μια βόλτα στα blogs περάσαμε και από το '' Περίεργα'' στο οποίο είδαμε και τις πραγματικά ποιητικές εικόνες που θα ακολουθήσουν.
Δείτε λοιπόν το ταλέντο της φύσης στην ποίηση σε ένα μαγικό ταξίδι των ηλιαχτίδων.
Τάσος Λειβαδίτης- Απογευματινό τσάι
Άλλα γιατί με κατηγορούν για σκοτεινές προθέσεις. Ίσως
γιατί στέκομαι πάντα κάτω από μια μαρκίζα, αλλά δε βλέπουν ότι μια ζωή δεν αρκεί
όταν αρχίζει να βρέχει. Κι αλήθεια τι θα συμβεί αύριο; Τι συνέβη χτες; Πράξεις χωρίς καμιά σημασία
που κάνουν ακόμα πιο βαθύ το μυστήριο κι οι νεκροί μας φεύγοντας άφησαν στην είσοδο αυτή την ακαθόριστη ελπίδα
που κάνει πιο αβέβαιο τον κόσμο. Όλα τόσο θολά, σαν μια συνομιλία σ' έναν πολυθόρυβο δρόμο
«μα δεν ακούς, λοιπόν — δεν ακούς;» «ν' ακούσω τι;»
μια θλίψη παράξενη σαν κάποιος που έμαθε το μυστικό σου ν' απομακρύνεται αδιάφορος
κι άλλοτε είδα ανθρώπους πάνω στις έρημες αποβάθρες
να χειρονομούν απεγνωσμένα — ποιόν ειδοποιούσαν; Τι ήθελαν να πουν;
Ερωτική ποίηση - Άννα Ιωαννίδου
ΑΠΟΥΣΙΑ
Άδεια χειμωνιάτικα βράδια.
Τ' αστέρια χάνονται στον οργισμένο ουρανό.
Ματωμένα όνειρα στην αντανάκλαση του χρόνου
κι εσύ μία μοναχική φιγούρα στο δωμάτιο της απουσίας.
Πληγώνεται η καρδιά σου
χωρίς το άρωμα της αγάπης
κι η μοναξιά σιωπηλή ζωγραφίζει στο βλέμμα τον πόνο.
Μία έρημος η ζωή σου χωρίς όαση κι όρια.
Μιλά μόνο η σκιά σου.
Μα δεν μπορείς να ακούσεις την φωνή της.
Αφουγκράζεσαι μόνο τον χτύπο της καρδιάς σου
να μετρά τα δευτερόλεπτα.
Τώρα μάταια αναζητάς τον χαμένο Παράδεισο
στους ψίθυρους των λυγμών.
Όλες οι πόρτες σφραγίστηκαν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)