Εντυπωσιακές χειμωνιάτικες πισίνες μες στα χιόνια!

Τα χειμωνιάτικα θέρετρα ανά τον κόσμο και στα σαλέ στα χιονισμένα βουνά συνδέονται συνήθως στη συνείδηση του ταξιδιώτη με καπνό και φωτιά στο τζάκι. Και καμία σκέψη για κολύμπι και βουτιές σε πισίνες, πόσω μάλλον σε εξωτερικές με θέα το απόλυτο λευκό και τις χιονισμένες βουνοκορφές. Όμως όταν η θερμοκρασία στο περιβάλλον είναι αρκετούς βαθμιούς κάτω από το μηδέν, το νερό στην πισίνα ιδανικά ζεστό και η θέα στο χιονισμένο τοπίο κόβει την ανάσα τότε μια βουτιά… επιβάλλεται! Γι’ αυτό ρίξτε μια ματιά στις πιο εντυπωσιακές χειμωνιάτικες πισίνες σε διάφορες χώρες του κόσμου…
1. Hotel Villa Honegg, Ελβετία

Και η σανσκριτική γλώσσα απόγονος της ελληνικής;

Σε προηγούμενες μελέτες μας έχουμε αποδείξει, έπειτα από ενδελεχή έρευνα, ότι η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο και συνέβαλε στην ανάπτυξη όλων των υπολοίπων γλωσσών. Έχουμε ακόμα καταρρίψει τον μύθο περί ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της γλώσσας μας με στοιχεία αληθή και αδιαμφισβήτητα. Ανάμεσα όμως στις γλώσσες, που πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται είτε ότι ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, όπου «εντάσσεται» και η ελληνική, είτε ότι προηγούνται της ελληνικής ανήκει και η περίφημη σανσκριτική.

Πρόκειται για την κλασσική γλώσσα της Ινδίας και στην ΝΑ Ασία θεωρείται εξίσου σημαντική με την ελληνική και την λατινική. Χωρίζεται σε δύο φάσεις· την Βεδική (πριν το 500 π.Χ.) και την Μεταβεδική. Είναι γλώσσα γραπτή και ποτέ δεν απαντά σε προφορικό λόγο....

Οδυσσέας Ελύτης. Ορίστε γιατί η ποίηση είναι μαγεία...

 

Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του 'χει από μιας αρχής δοθεί;

Πολ Βερλαίν- ΕΝΑΣ ΒΑΘΥΣ, ΜΑΥΡΟΣ ΥΠΝΟΣ

ΕΝΑΣ ΒΑΘΥΣ, ΜΑΥΡΟΣ ΥΠΝΟΣ

Ένας βαθύς, μαύρος ύπνος

πέφτει απάνω στη ζωή μου.

Κάθ' ελπίδα μου, κοιμήσου.

Κάθε αποθυμιά μου κοίμου.

Τίποτε δε βλέπω πια,

χάνονται όλα μες στη λήθη

το καλό και το κακό...

Ω θλιμμένο παραμύθι!

Είμαι σα μια κούνια

που ένα χέρι την κουνάε
ιστην κρυφή σπηλιά. 
Σιωπή!... μιλιά!...

Μετάφραση:Λάμπρος Πορφύρας.

 

Πηγή

Ένα χριστουγενιάτικο διήγημα, απίστευτης ευαισθησίας, του Ευγένιου Τριβιζά, αξίζει να το διαβάσετε!

Ένα δέντρο, μια φορά

Τὸ δέντρο

Σ᾿ ἕνα ἄχαρο πεζοδρόμιο μιᾶς πολύβουης πολιτείας ἦταν κάποτε ἕνα ἄσχημο παραμελημένο δέντρο. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεχε. Κανεὶς δὲν τὸ φρόντιζε. Κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε τὴν παραμικρὴ σημασία. Τὰ φύλλα του εἶχαν μαραζώσει, εἶχαν πέσει ἀπὸ καιρὸ κι εἶχε ἀπομείνει γυμνό, σκονισμένο καὶ καχεκτικό.

Ποτὲ δὲν εἶχε γνωρίσει τοῦ δάσους τὴ δροσιά. Δὲν εἶχαν κελαηδήσει ποτὲ στὰ φύλλα του πουλιά, μὲ δυσκολία νὰ τὸ ἄγγιζε ποῦ καὶ ποῦ κάποια πονετικὴ ἡλιαχτίδα ποὺ γλιστροῦσε στὰ κρυφὰ ἀνάμεσα στὶς μουντὲς καὶ ἄχαρες πολυκατοικίες ποὺ τὸ περιστοίχιζαν.

Οἱ περαστικοὶ διάβαιναν δίπλα του μὲ ἀδιαφορία, βλοσυροὶ καὶ βιαστικοί, χωρὶς νὰ τοῦ δίνουν καθόλου σημασία, μερικοὶ μάλιστα πετοῦσαν ἀποτσίγαρα, φλούδια ἀπὸ κάστανα καὶ λερωμένα χαρτομάντηλα κι ἄλλοι φτύνανε στὸ χωμάτινο τετραγωνάκι γύρω ἀπὸ τὴ ρίζα του.

Καὶ σὰ νὰ μὴν ἔφταναν ὅλα αὐτά, κατάλαβε ἀπὸ κάτι μηχανικοὺς μὲ σκοῦρες καμπαρντίνες καὶ κρεμαστὰ μουστάκια, ποὺ ἔσκυβαν καὶ μουρμούριζαν κι ὅλο μετροῦσαν σκυθρωποί, ὅτι θὰ πλάταιναν τὸ δρόμο πλάι του. Κι ἂν συνέβαινε αὐτό, τί τύχη τὸ περίμενε; Θὰ τὸ πελέκιζαν, θὰ τὸ ξερίζωναν; Θὰ τὸ πετοῦσαν μήπως στὰ σκουπίδια;

Ἐκεῖνο τὸ χριστουγεννιάτικο δειλινὸ τὸ δέντρο αἰσθανόταν πιὸ παραμελημένο, πιὸ παραπονεμένο ἀπὸ ποτέ. Στὰ ὁλόφωτα παράθυρα γύρω του διέκρινε ἀνάμεσα ἀπὸ τὶς κουρτίνες χριστουγεννιάτικα ἔλατα, ποὺ χαρωπὰ παιδιὰ τὰ στόλιζαν μὲ κόκκινα κεριά, καμπανοῦλες, ἀγγελούδια, ἀσημένια πέταλα καὶ γιορτινὲς γιρλάντες καὶ ζήλευε. Ζήλευε πολύ. Πόσο θὰ ἤθελε νὰ εἶναι ἔτσι κι αὐτό. Χριστουγεννιάτικο ἔλατο στὴ θαλπωρὴ ἑνὸς σπιτιοῦ. Νὰ τὸ φροντίζουν, νὰ τὸ στολίζουν, νὰ τὸ καμαρώνουν...

Τὸ παιδί

Ἦταν κι ἕνα παιδί. Τὶς μέρες ἔκανε δουλειὲς τοῦ ποδαριοῦ. Τὰ βράδια κοιμόταν στὸ πάτωμα ἑνὸς κρύου πλυσταριοῦ στὴν αὐλὴ ἑνὸς ἐγκαταλελειμμένου κτιρίου μὲ ἑτοιμόρροπα μπαλκόνια. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεχε. Κανεὶς δὲν τὸ φρόντιζε. Κανεὶς δὲν τοῦ ἔδινε τὴν παραμικρὴ σημασία. Τὰ μάγουλά του εἶχαν χλωμιάσει, τὰ χέρια του εἶχαν ροζιάσει, τὰ μάτια του εἶχαν γεμίσει θλίψη.

Ποτὲ δὲν εἶχε γνωρίσει τὴ ζεστασιὰ μιᾶς ἀγκαλιᾶς, τὴ θαλπωρὴ ἑνὸς ἀληθινοῦ σπιτιοῦ.

Ἐκεῖνο τὸ κρύο χριστουγεννιάτικο βράδυ τὸ ἀγόρι αἰσθανόταν πιὸ παραμελημένο, πιὸ παραπονεμένο ἀπὸ ποτέ, γιατί εἶχε μάθει ὅτι μετὰ τὶς γιορτὲς θὰ κατεδάφιζαν τὸ μιζεροκτίριο μὲ τὸ πλυσταριὸ καὶ δὲν θά ῾χε ποῦ νὰ μείνει.

Τυλιγμένο στὸ τριμμένο του παλτό, κοιτοῦσε ἀπ᾿ τὰ φωτισμένα παράθυρα τὰ λαμπερὰ σαλόνια μὲ τὰ γκὶ καὶ τὰ μπαλόνια, τὶς φρουτιέρες μὲ τὰ ρόδια καὶ τὰ χρυσωμένα κουκουνάρια, ἔβλεπε γελαστὰ ἀγόρια καὶ κορίτσια νὰ κρεμοῦν στὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα πλουμίδια ἀστραφτερὰ καὶ ζήλευε. Ζήλευε πολύ, πόσο θά ῾θελε νὰ στόλιζε κι αὐτὸ ἕνα ἔλατο σὲ κάποιου τζακιοῦ τὸ ἀντιφέγγισμα, μὲ τὰ δῶρα ὑποσχέσεις μαγικὲς ὁλόγυρά του...

Πῶς τό ῾φερε ἡ τύχη ἔτσι κι ἐκεῖνο τὸ χριστουγεννιάτικο βράδυ καὶ συναντήθηκαν κάποια στιγμὴ τὸ δέντρο ἐκεῖνο κι ἐκεῖνο τὸ παιδί...

Η γάτα - Ρένα Μ. Πέτρου

Πάλι χαράματα γυρίζει.
Μπροστά στην πόρτα του σκυμμένος,
ψάχνει,μες το μεθύσι για κλειδί.
Στης πόρτας το κατώφλι,
τον περιμένει η γάτα.
Η ματιά της καθαρή
κι ας είναι λιγοστό το φως.
Κι αυτή η ματιά,θαρρείς τον ξεμεθάει.
Σαν νά'χει να λογοδοτήσει,
σ'αυτά τα αυστηρά,γατίσια μάτια,
που τον ρωτούν,
γιατί ασκόπως σπαταλάει τη ζωή.
Την προσπερνά κι ανοίγει.
Μπαίνει γοργά και την αφήνει έξω.
Απόψε δεν τη θέλει συντροφια.

Ο χορός - Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Χόρευε σαγηνευτικά.
Φλόγα γινότανε θαρρείς
κι άπλωνε για να κάψει τα κορμιά μας.
Είχαμε πια παραδοθεί,
τις προσταγές της περιμένοντας,
σαν τον Ηρώδη εκείνον.
Μα το κορίτσι τίποτα δεν πρόσεχε,
ολότελα δοσμένο στο χορό του.

Ας πιω, λοιπόν, ένα διπλό ακόμα από τα ίδια....

Ξεκινώντας τη μέρα με Richard Bach...

Βάλ’ το καλά στο μυαλό σου από νωρίς: δεν μεγαλώνουμε ποτέ.

Αποχαιρετιστήρια μέρα σήμερα για το 2012, σας ευχόμαστε να περάσετε όμορφα!

Σπάνιο θέαμα με παγωμένες φυσαλίδες σε λίμνη!

Η τεχνητή λίμνη Abraham Lake βρίσκεται στους πρόποδες της καναδικής οροσειράς Βραχώδη Όρη και αποτελεί ένα από τα πλέον δημοφιλή σημεία ανάμεσα στους φωτογράφους.

Το θέαμα που παρουσίασε πριν λίγες μέρες είναι από τα πλέον σπάνια αλλά και από τα πιο εντυπωσιακά, καθώς φυσαλίδες αέρα που εγκλωβίστηκαν στο νερό πάγωσαν σε θερμοκρασίες -30 βαθμούς Κελσίου....

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ- Ένα πεζό κείμενο του Κώστα Καρυωτάκη

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Αλεξανδρινή Τέχνη", Γ' , 8-9, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1929. Το χειρόγραφο σώζεται σήμερα στο αρχείο του Γ.Θ. Καρυωτάκη. Είναι καθαρογραμμένο με μελάνι από τη μια όψη ενός φύλλου 31Χ21 εκ.

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.

Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι....

Από που προήλθε η φράση ''Του έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι''

Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διατηρούσαν στα παλάτια τους νάνους, για να τους διασκεδάζουν στα συμπόσια τους. Οι «τζουτζέδες» αυτοί -όπως τους έλεγαν- ήταν σχεδόν παντοδύναμοι και μπορούσαν να καταδικάσουν σε θάνατο ή ν' ανεβάσουν στα ψηλότερα αξιώματα, όποιον ήθελαν: Οι αυτοκράτορες τους είχαν φοβερή αδυναμία και ποτέ δεν τους χαλούσαν το χατίρι, σε καμιά περίπτωση. Τους είχαν, ακόμη, ως μυστικοσυμβούλους και κατάσκοπους. Μόνον όταν έπεφταν σε βαρύ παράπτωμα τρεις φορές, τιμωρούνταν κι αυτοί με μια περίεργη τιμωρία.

 Τους έβαζαν τα δυο πόδια μέσα στο ίδιο υπόδημα και τους άφηναν να κυκλοφορούν, χοροπηδώντας. Η τιμωρία αυτή κρατούσε από τέσσερις μέχρι έξι μήνες. Στο τέλος, ο νάνος δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το αφάνταστο αυτό μαρτύριο και έπεφτε στα πόδια του αυτοκράτορα, για να του ζητήσει έλεος. Έτσι, έμεινε η φράση: «Μου έβαλε ή του έβαλε τα δυο πόδια σ' ένα παπούτσι».

Πηγή

Πρόταση: '' Τι να μας πουν κι οι ποιητές;''

Πρόσφατα η εκπομπή ''Πρωταγωνιστές'' του Σταύρου Θεοδωράκη είχε ένα πανέμορφο αφιέρωμα στην ποίηση. Με αυτόν τον τρόπο ο κ. Θεοδωράκης θέλησε να κλείσει τον κύκλο των ''Πρωταγωνιστών'' το 2012 με ένα όμορφο και ίσως ξεχασμένο από τους πολλούς θέμα.
Το αποτέλεσμα;
Μια εκπληκτική εκπομπή την οποία και σας προτείνουμε να δείτε (όσοι δεν την είδατε) στον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.megatv.com/protagonistes/default.asp

Είναι γεγονός πως ο κ. Θεοδωράκης με την εκπομπή του αποτελούν το μαύρο (ή καλύτερα το άσπρο) πρόβατο στην ελληνική τηλεόραση η οποία όσο περνάει ο καιρός μάλλον χειροτερεύει. Οι ''Πρωταγωνιστές'' είναι πάντα επίκαιροι και στον παλμό της κοινωνίας, με μια θεματολογία που ποτέ καμία άλλη εκπομπή δεν τόλμησε να ''αγγίξει''.

Δείτε λοιπόν στον παραπάνω σύνδεσμο το '' Τι να μας που κι οι ποιητές;''

Πηνελόπη Δέλτα - Πρωτοχρονιάτικο παραμύθι

Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, χωμένο στη γωνία μιας εξώπορτας, κάθουνταν ένα αγοράκι και κοίταζε το αντικρινό φωτισμένο παράθυρο. Είχε νυχτώσει νωρίς, και το χιόνι σκέπαζε τις πλάκες του δρόμου, τα φανάρια, τα δέντρα και τις στέγες των σπιτιών, πράμα σπάνιο στην Αθήνα.
Το κρύο ήταν δυνατό, και τυλιγμένος στο παλιωμένο και σκισμένο ρουχάκι του, όλο και περισσότερο χώνουνταν ο Βασίλης στη γωνιά της εξώπορτας, για να ξεφύγει από το βοριά που τον πάγωνε ως τα κόκαλα. Μα τα μάτια του έμεναν καρφωμένα στο φωτισμένο παράθυρο του αρχοντόσπιτου, αντίκρυ του.
«Πρωτοχρονιά αύριο», μουρμούρισε, «διασκεδάζουν εκεί μέσα».
Εκεί μέσα κείτουνταν ένα παιδί, με λιωμένο αχνό πρόσωπο.
Κουτιά γεμάτα μπογιές, μολυβένια στρατιωτάκια, ζώα ξύλινα, σιδηρόδρομοι και καραβάκια, που σκέπαζαν το κρεβάτι του, έστεκαν άγγιχτα. Τ' αδύνατα χεράκια του έμεναν ακίνητα στο σεντόνι απάνω' δεν κοίταζε καν τα πλούσια δώρα γύρω του. Το κουρασμένο βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο παράθυρο όπου, στα σκοτεινά, άσπριζαν τα χιόνια της αντικρινής στέγης.
-Τι συλλογίζεσαι, Βασιλάκη; ρώτησε η μητέρα του.
- Κοίταζα τα χιόνια, αποκρίθηκε ο μικρός, και συλλογίζουμουν τη χαρά να τρέχεις στους δρόμους, να βουτάς στα χιόνια, να τα μαζεύεις και να φτιάνεις μπάλες, και να τις τινάζεις στους περαστικούς, όπως στη ζωγραφιά του βιβλίου μου, εκεί που είδα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα πολλά κεράκια... Αλήθεια, μητέρα, λες να βρήκε ο Νικόλας δέντρο τέτοιο εδώ;
-Ναι, παιδί μου, βρήκε, και θα σου το φέρει τώρα στολισμένο. Δεν είναι πολύ μεγάλο όπως στη ζωγραφιά του βιβλίου σου, μα το στόλισε ο πατέρας σου... και είναι πολύ όμορφο... Είσαι ευχαριστημένος;
-Ναι, είπε ο Βασιλάκης χωρίς ενθουσιασμό.
Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα. Δυο υπηρέτες έφεραν μέσα ένα μικρό έλατο ολοφώτιστο, και το έστησαν απάνω στο τραπέζι. Τα κλαδιά ήταν φορτωμένα χρυσά και ασημένια στολίδια, φαναράκια και μπρίλες. Παντού στέκουνταν όρθια τ' αναμμένα χρωματιστά κεράκια, και τα μεγαλύτερα κλαδιά λύγιζαν από το βάρος των παιχνιδιών που κρέμουνταν δεμένα με κορδέλες.

Άννη Θεοχάρη: Το σιτάρι, παρουσίαση στον Ιανό

Οι Εκδόσεις Λιβάνη και ο Ianos διοργανώνουν την παρουσίαση του βιβλίου της Άννης Θεοχάρη με τίτλο «Το σιτάρι»…

… το Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013, στις 12.00.


«Αλήθεια, ξέρετε, παιδιά, γιατί το ψωμί είναι τόσο σημαντικό για τον άνθρωπο;»


Η ερώτηση της κυρα Δήμητρας έκανε το μικρό Δημητράκη να κοκκινίσει. Όχι μόνο γιατί δεν είχε απάντηση, αλλά και γιατί είχε δίπλα του την Ελένη, που τώρα τελευταία είχε γίνει «ξερόλας» και δεν υπήρχε κάτι που δεν ήξερε! Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον κέρδιζε συνεχώς και στο τρέξιμο. Αλλά ως εδώ! Οι μέρες της νίκης της ήταν μετρημένες! Ο Δημήτρης κάθισε στον υπολογιστή του, πληκτρολόγησε τη λέξη «ψωμί» και βρέθηκε μπροστά σε ένα σπουδαίο κομμάτι της γεωργίας: το σιτάρι! Ρούφηξε με μανία κάθε πληροφορία και έμαθε τα πάντα για το πώς το καλλιεργούν οι άνθρωποι από τα παλιά χρόνια μέχρι σήμερα. Έτσι την επόμενη μέρα στο σχολείο θα κατατρόπωνε τη μικρή Ελένη με τις γνώσεις του! Ή μήπως όχι;


Ένα παραμύθι που μιλάει για το σιτάρι, την καλλιέργειά του και τη σπουδαία θέση που κατέχει στη διατροφή του ανθρώπου. Εκτός από την ιστορία, στην έκδοση περιλαμβάνονται και δραστηριότητες, αλλά και συμπληρωματικές γνώσεις που αφορούν το σιτάρι.


Η Άννη Θεοχάρη μεγάλωσε στο Λουτράκι και ζει στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος δραματικής σχολής και ασχολείται με τα παιδιά κάνοντας θεατρικό παιχνίδι, δραματοποιήσεις και αφηγήσεις παραμυθιών. Ταυτόχρονα διδάσκει θέατρο για παιδιά. Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν τα βιβλία της Πού Πάει Ένα Μπαλόνι Όταν Φεύγει από το Χέρι σου και Ένας Ξεχωριστός Φίλος. Της αρέσει να συλλέγει γνώμες και απόψεις μικρών και «μεγάλων» παιδιών. Αν θέλετε να βοηθήσετε την Άννη να μεγαλώσει τη συλλογή της, στείλτε e mail στο fannie.th@gmail.com

Γιάννης Ρίτσος - Μη ήρωας

Αὐτός, πού, ἀκούγοντας τὸ βῆμα τῶν συντρόφων του
νὰ ξεμακραίνει πάνω στὰ χαλίκια, μὲς τὴ μέθη του,
ἀντὶ νὰ κατεβεῖ τὴ σκάλα πού ῾χε ἀνέβει, πήδησε ἴσα
τὸν τράχηλό του κόβοντας, ἔφτασε πρῶτος
μπροστὰ στὸ μαῦρο στόμιο. Κι οὔτε ποὺ ἄγγιξε
τὸ αἷμα τοῦ μαύρου κριαριοῦ. Τὸ μόνο ποὺ ζήτησε
ἦταν μιὰ πήχη τόπος στ᾿ ἀκρογιάλι τῆς Αἰαίας
κ᾿ ἐκεῖ νὰ στήσουν τὸ κουπί του - ἐκεῖνο πού ῾λαμνε
πλάι στοὺς συντρόφους του. Τιμή, λοιπόν, καὶ δόξα
στ᾿ ὄμορφο παλικάρι. Ἀλαφρόμυαλο τό ῾παν. Ὡστόσο
μήπως δὲ βοήθησε κ᾿ ἐκεῖνο κατὰ δύναμη
στὸ μεγάλο ταξίδι τους; Γιὰ τοῦτο, κιόλας, ὁ Ποιητὴς
τὸ μνημονεύει χώρια, ἂν καὶ μὲ κάποια περιφρόνηση,
κ᾿ ἴσως γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς μὲ πιότερο ἔρωτα.








Πηγή

Νικόλαος Συρράκος- Δελφίνι

Δελφίνι

Η αίθουσα φωτίζεται με τεχνητά αστέρια
έξω σκοτάδι και βροχή κι ανέμου βρυχηθμός
κι εγώ κρατώντας μια σκιά στα αδειανά μου χέρια
κοιτώ την ώρα που έληξε, 8 ο αριθμός

Ώρες πολλές αναζητώ τις λέξεις για να ορίσω
εκείνο το συναίσθημα που χρόνια με θυμάται
μη με ρωτάς, τι να σου πω, πως να στο εξηγήσω
θαρρώ πως εκουράστηκα, ο νους μου πια κοιμάται

Δίχως πνοή βυθίζομαι σ' ωκεανό ονείρων
δελφίνια γύρω μου γλιστρούν σαν όνειρα γλυκά
μία αγέλη προσπερνά, φάλαινων φυσητήρων
κι ο εφιάλτης καρτερεί με καρχαρία θωριά

Ξάφνου ένα χέρι με τραβά και τ' όνειρο τελειώνει
προτού με βγάλει στη στεριά σε βλέπω να γελάς
τ' αστέρια λάμπουνε ξανά, το βλέμμα μου θαμπώνει
κι εσύ, δελφίνι ζωηρό, στο νου μου σεργιανάς.

Nηρηίς- "Τόση ομορφιά,Θεέ μου..."

"Τόση ομορφιά,Θεέ μου..."

Τόσο φως έχει αυτή η μέρα...φως διαπεραστικό,τρυπώνει απο την κουρτίνα μου,δίνει χρώμα στο δωμάτιο,αλλά και στη ζωή μου;Ο ήλιος ταξιδεύει από τόσο μακριά,πάνω από θάλασσες,νερά που λαμπυρίζουν,πάνω απο χωριά,δέντρα και σπίτια με υγρό ακόμα το χώμα,βρεγμένες τις σκεπές απο την πρόσφατη βροχή.
Οι ήχοι του πρωινού που πάντα λάτρευα...ένα βέλασμα απο μακριά, το λάλημα του πετεινού,οι άνθρωποι που κάνουν τις δουλειές τους...και όλα αυτά κάτω απο το κόκκινο του ανατέλοντος ηλίου.
Κάποτε,όταν ο ήλιος χρωμάτιζε το χειμώνα, λάτρευα να πηγαίνω πιο πέρα, να ταξιδεύω μαζί με το φως...Η ομορφιά λένε είναι παντού,ακόμα και όταν η ζωή δε σου δίνει χρόνο να τη θαυμάσεις θωρώντας τη...θα τη γευτώ απο δω,πίσω απο τον τοίχο του μπαλκονιού μου και θα κάνω σχέδια για τη μέρα που χωρίς τύψεις θα μπορώ να κάνω αυτό που μου δίνει ζωή: να ταξιδεύω μαζί με το φως!

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα ρητό του κυνικού φιλοσόφου Διογένη...

Η στάση απέναντι στην εξουσία πρέπει να είναι ίδια με τη στάση απέναντι στη φωτιά: να μη στέκεσαι ούτε πολύ κοντά, για να μην καείς, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσεις.







Πηγή: http://www.gnomikologikon.gr/index.html

Καλημέρα, μια χαρούμενη Κυριακή ευχόμαστε!

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-Ποιήματα για τη μοναξιά

ΠΕΣΣΟΑ - ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

mesologitisa- ορίζοντας

ορίζοντας....


Χαράζει!
παίρνει τέλος ο εφιάλτης του ονείρου
και ξεκινά ο εφιάλτης της πραγματικότητας σου.
πίσω από τα κάγκελα της μνήμης,
γελαστά μάτια σου στέλνουν μηνύματα.
ακροπατώντας σε υπολείμματα δερμάτων,
πηγαινοφέρνεις την επιθυμία αγωνιώντας.
χαράζει...
ο υποσχόμενος ορίζοντας, σου δείχνει νέο δρόμο!


http://mesologitisa.blogspot.gr/

"Οι ξημερωματιάριδες", του Γιώργου Η. Παγωνάκη

Οι ατιμίες ξυπνούν μαζί, αγκαλιά, με τα χείλη
στερημένα σε δρομάκια σάλιου, τα πρωινά.
Κανείς δεν χαρίζεται άσκοπα και άδοξα!
αν ναι, τότε μιλάμε για τους αδιάφορους και τους πρήχτες!
Η ματαιοδοξία του hangover προδηλώνει τις ευαισθησίες του ξενύχτη,
χωρίς να μετράει τα πατήματα και τα χιλιόμετρα βόλτας.
Όχι, μετράει τις τρύπες στο συκώτι, τα γαμήσια και τις ουσίες
που χρωματιστές μεταφέρουν καρναβάλια στα πρόσωπα.
Ο Βιάν δεν τόλμησε στις έγνοιές τους
"j' suis snob..."

Στην κουλτούρα της νύχτας, σκεπάζεται μαζί της και η ανοιχτή παλάμη
της κοινωνίας, τα κουτσομπολιά και οι δανεισμένες/εκλεγμένες εμπειρίες άλλων,
σκοπώντας στο γέμισμα της ώρας απέναντι σ' ένα ποτό ή κάβα. Η δουλειά
και οι εντυπώσεις που αφήνει κατέχουν πλέον περίοπτη θέση στη σειρά προτεραιότητας. Ο προβληματισμός, ταυτόχρονα απ' αυτούς χαρακτηρίζεται γραφικός.
Τα μπερδέματα των κορμιών είναι παραμύθι, όχι τύχη, παραμύθι.

Στα λουλούδια που δεν έχουν θεούς,
πιστεύουν όσοι δεν πιστεύουν σε αυτούς.
Ο τρελός όποτε εξομολογείται λέει αλήθεια
μονάχος του ξεχνάει όλη την αλήθεια.
Φαντάσου τα ανέμελα πως ξεφεύγουν με τον άνεμο
κλείνοντας δυνατά και απότομα μία πόρτα στον διάδρομο
και πέφτουν βαριάστην κουβέρτα του Μπουκόφσκι αγκαλιά με το πορτραίτο του Ουάιλντ...

Ο μέθυσος - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης

Ο κάδος έπαιρνε φωτιά στα άχρηστα σκουπίδια
βαρέθηκαν τα χέρια του στα ίδια και τα ίδια
ξεσκάλιζε τα περιττά καλών και αγαπημένων
με τον πιστό του βοηθό τον σκύλο Αγαμέμνων

Ήτανε νύχτα βροχερή στης αποβάθρας τη γωνιά
κρατούσε δίχτυ με ψωμί της αποβάθρας παγωνιά
ο βασιλεύς των σκουπιδιών, ο Αγαμέμνονας μαζί
πήραν κατόπι παγωνιά και την συνόδεψαν πεζή

Έφθασαν πόρτα μυστική θαμπό το φως μοναχικό
δωματιάκι μια σταλιά κρατούσε χρόνια μυστικό
η εποχή των δισταγμών σε τραγωδία των λυγμών
είχε τις έγνοιες χιονιού και ιστορίες των λυγμών

Ήτο καλός ο βασιλεύς των περιττών ο γητευτής
μέσα σε κάδους έψαχνε κρέατα και ιχθείς
έχει σκουπίδια άπειρα μια πόλη στο πετσί της
παρά ο σκουπιδότοπος που γλύφει το κορμί της

Είχε μεθύσει ο βασιλεύς, ο Αγαμέμνονας κοντά
πήρε με χνότα το ποτό για να κουνήσει την ουρά
είχε το όνειρο ποτό λίγα αστέρια ουρανό
ο Αγαμέμνων βασιλιά πάνω σε όνειρα βουνό.





80. 13-11-1998 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Ο φωτογράφος

Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γειτονιὰ
σ᾿ αὐτὰ ἐδῶ τὰ μερὴ
ὁ φωτογράφος θά ῾πρεπε
νὰ ἤτανε ξεφτέρι
νά ῾ταν τεχνίτης, μερακλὴς
κι ἀπ᾿ ὀμορφιὰ νὰ ξέρει.

Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γειτονιὰ
ἂς ἤμουν φωτογράφος
νὰ ὑπηρετῶ τὴν ὀμορφιὰ
μὲ τέχνη καὶ μὲ πάθος.

Νά ῾ρχοντ᾿ ὀμορφοκόριτσα
καὶ λαϊκὲς παρέες
νὰ παίρνουν πόζες ὄμορφες
καμαρωτὲς κι ὡραῖες
γιὰ εἰκοσιτετράωρες
καὶ ἑβδομαδιαῖες.










Πηγή

Ο τοίχος - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Τούβλο τούβλο θα τον χτίσω

με ματωμένα χέρια και ιδρώτα

χέρια ροζιασμένα απ'το βάρος και τα χρόνια

άξια πονεμένα

Και όταν εκείνος υψωθεί εμπρός μου

το βλέμμα θα σηκώσω

Όχι! Δεν είναι η σκιά μου που θέλω να αντικρίσω

Θέλω τον κόσμο να θωρίσω απ'το ψηλότερο σημείο, το δικό μου

Και ο ήλιος να ζεσταίνει τις πληγές μου

να ξεραίνει το αίμα

να στεγνώνει τον ιδρώτα

να λάμπει εντός μου









Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/2012/12/blog-post_28.html?spref=fb

Μέρα βροχερή - Άννα Α. Θεοδωρίδου

Σαν δάκρυα χαράς
πάνω στο τζάμι,
η βροχή βολεύεται
πάνω σε τούτο τον
άπονο πλανήτη.
Γιορτή του Θεού
που σε λίγο ετοιμάζεται
να προβάλλει το τόξο
των χρωμάτων πάνω
στον στεναχωρημένο
ουρανό.
Αχ,τι πανέμορφη εικόνα...
Το νερό συναντάται
με τον γήϊνο αέρα...
Πότε θα φανούν τα
χρώματα μετά απ'τη
βροχή;

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα ρητό του Havelock Ellis, βρετανού ψυχολόγου

Η γη της επαγγελίας είναι πάντοτε από την άλλη μεριά της ερήμου.

Καλό σαββατοκύριακο! (το τελευταίο του 2012!)

Έγραψαν βιβλίο 288 σελίδων σε μόλις 5,5 ώρες!

Η συγγραφή του βιβλίου έγινε λίγο πριν τα Χριστούγεννα στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου με τους τέσσερις κύριους αφηγητές, συγγραφείς Γκάμπριελ Ντεσούμπλ, Φλορίν Ιάρου, Ράζβαν Τούπα και Μάριους Τσίβου να καταστρώνουν το σχέδιο και να βρίσκουν τον τίτλο του έργου που είναι «Santa Claus & Co. Η πιο γρήγορη νουβέλα στον κόσμο».
Ο εκδοτικός οίκος «Art Publishing House», ο οποίος θα δημοσιεύσει το βιβλίο των 288 σελίδων -καρπό συλλογικής προσπάθειας 53 συγγραφέων- διεκδικεί μία θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες με το επίτευγμα που δεν έχει προηγούμενο. «Το εγχείρημα σίγουρα θα μείνει στην ιστορία. Εργαστήκαμε με ενθουσιασμό, με ομαδικό πνεύμα και βάλαμε στην άκρη το εγώ για λίγες ώρες», υπογράμμισε ο Φλορίν Ιάρου....

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ‏

Η πραγματικότητα είναι αυτό που, όταν σταματάς να το πιστεύεις, δε χάνεται.
Philip K. Dick

Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση.
Albert Einstein

Η συνηθέστερη άποψη σχετικά με τη φαντασία και την πραγματικότητα είναι αυτή που προσδιορίζει την πρώτη ως κάτι το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό αισθητηριακά σε αντίθεση με τη δεύτερη. Η φαντασία τείνει να θεωρείται η ικανότητα του ανθρώπου να σκέφτεται (άραγε είναι η σκέψη συνώνυμο της φαντασίας;) και η πραγματικότητα ως το "αντιληπτόν" μέσω των αισθήσεων.

Αυτός, βέβαια, ο ορισμός είναι λανθασμένος και ιδιαίτερα την τελευταία εκατονταετία το πράγμα έχει γίνει φανερό σε όλους κι όχι μόνο στους φιλοσόφους. Π.χ. οι πλανήτες δεν είναι άμεσα παρατηρήσιμοι και αντιληπτοί, όπως και τα ραδιοκύματα, αλλά κανείς δεν τα θεωρεί "φανταστικά". Υπάρχουν, είμαστε σίγουροι γι' αυτό και παρατηρούμε και τα αποτελέσματά τους...

Μουσείο Μπενάκη: Ανθολόγιο φωτογραφιών με παιδιά σε καθημερινές στιγμές

 

Το Ημερολόγιο του 2013 έχει τις υπογραφές διάσημων δημιουργών του 20ού αιώνα

Οι μικρές καθημερινές, ευτυχισμένες στιγμές ελληνόπουλων όπως απαθανατίστηκαν από κορυφαίους έλληνες φωτογράφους του 20ού αιώνα αποτυπώνονται στο ημερολόγιο αφιερωμένο στα παιδιά με το οποίο υποδέχεται το 2013 το Μουσείο Μπενάκη.

Οι φωτογραφίες σταχυολογήθηκαν μέσα από τις συλλογές του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου Μπενάκη.

Οι επαγγελματίες φωτογράφοι, Δημήτρης Χαρισιάδης και Βούλα Παπαϊωάννου, σημαντικοί εκπρόσωποι της ανθρωπιστικής φωτογραφίας με έντονο το πνεύμα αισιοδοξίας που επικράτησε μετά τον πόλεμο, απαθανατίζουν τον παιδικό ρεμβασμό και τη ραστώνη κάτω από τον αιγαιοπελαγίτικο ήλιο....

Μπερδεμένα λόγια (προς ποιητές)- Σωκράτους Δαιμόνιο

Μπερδεμένα λόγια (προς ποιητές)

Ποιήματα γράφονται πολλά...
μα ποιός κατέχει τον Λόγο...?
σχεδόν κανείς...

Μπερδεμένα λόγια ανέκφραστα...
θαμμένα από χρόνια στο ασυνείδητο...
ανεκδήλωτα...
και τώρα δεν ξέρουν που να κατευθυνθούν...

Μα είναι κ`αυτή μια Αρχή...
σαν αυτή που ξεκινάει το 2013...

Είναι το Τέλος του ανεκδήλωτου-παλιού...

Αντόνιο Ματσάδο - Χτυπούσε το ρολόι

Κώστας Ουράνης - Κορίτσια του παλιού καιρού

Κορίτσια τοῦ παλιοῦ καιροῦ, Ἀθηναΐς, Εἰρήνη:
μορφές, μέσα στὴ μνήμη μου, χιμαιρικὲς κι ὡραῖες,
σὰ ρόδινες σ᾿ ἀκίνητα βάλτων νερὰ νυμφαῖες,
-τὸν τόπο ἀφότου ἀφήσατε, τί νά ῾χετε ἀπογίνει,
κορίτσια τοῦ παλιοῦ καιροῦ, Ἀθηναΐς, Εἰρήνη;

Ποιοὶ τάχα νὰ σᾶς χαίρουνται, σὲ ποιὰ νὰ ζεῖτε ξένα,
ὢ σεῖς ποὺ μὲ μαγεύατε, παιδί, στὴν ἐπαρχία,
ὅπως μαγεύουν ἔναστρης νυχτιᾶς τὴν ἡσυχία
γλυκιὲς φωνὲς ποὺ τραγουδᾶν τραγούδια εὐτυχισμένα,
ποιοὶ τάχα νὰ σᾶς χαίρουνται, σὲ ποιὰ νὰ ζεῖτε ξένα;

Σὰ νά ῾ρθαν καὶ σᾶς πήρανε κουρσάρικα καράβια,
οὔτ᾿ ἕνα μήνυμα ἀπὸ σᾶς δὲν ᾖρθε τώρα χρόνια!
Ρημάξανε τὰ σπίτια σας -κι ἀπ᾿ τὰ ψηλὰ μπαλκόνια
μόνες οἱ γριὲς οἱ βάγιες σας κοιτᾶνε πρὸς τὰ βράδια:
σὰ νά ῾ρθαν καὶ σᾶς πήρανε κουρσάρικα καράβια...









Πηγή

Χρύσα Μιχαλοπούλου- ''Η ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ''

  ''Η ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ''

                                             

                               Εύπορε χρόνε μια και δε κοιμάσαι ποτέ

                                   γίνε πνεύμα μου ιερό

                               για τους πιο κρυφούς μου πόθους!!!!

                                Απελευθέρωσε τον ήλιο απο μέσα μου,

                                Τροφοδότησε την ποίησή μου

                                Γιατί είναι για όλους μας σταλμένη!

                               Τώρα...σαν κύμματα εθνικής απελευθέρωσης

                                Για τα δικαιώματα της χώρας μου

                                Να αποκατασταθούν.

                                 Είσαι προφυλακισμένος το ξέρω

                                 Αλλά τελικά απαλλάξου

                                 Συμμαχόντας με το θείο σχέδιο

                               Για πραγματικά μεγαλειώδεις πράξεις

                               Για το αθέατο χρυσάφι της Ελληνικής Γής.

 

                                                                        

Τάσος Λειβαδίτης- Η γέννηση

Η γέννηση

       Έν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες, μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία.»  Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ,

       γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης, Ο τυφλός με τον λύχνο, 1983 

Μείον ένα - Γιάννης Παγώνης

Στο Μείον Ένα πέφτουνε οι μάσκες
και πεταλούδες χάνουν το σκοπό τους.
Μονήρης στο προθάλαμο του σκότους,
αναλαμβάνεις όπλα και παλάσκες

και με μπροστάρη σκύλο λυσσασμένο,
κουτρουβαλάς τις σκάλες. Τα τελώνια,
κοπριές πετούν ζεστές, σάπια λεμόνια…
Μοιραία όλα τούτα για τον Ξένο.

Στο Μείον Ένα γνέφουν νοσοκόμοι,
με ύφος σοβαρό. Ψέματα λένε.
Κάποιοι που δεν βαστάνε μυξοκλαίνε,
βαρύ φορτίο δέχονται οι ώμοι.

Ατάραχος εσύ και γκρεμισμένος,
<<τι σημασία έχει τόσος πόνος;>>
αναρωτιέσαι, <<ποιος ο Φανφαρόνος,
για τους ανθρώπους που΄χει τέτοιο μένος;>>

Σε λίγο θα σε βάλουνε στη ψύξη
και μύτη κακομοίρη δεν θ΄ανοίξει.

Το γράμμα - Ρένα Πέτρου

Ο ταχυδρόμος ακούστηκε από μακριά
κι αυτός ευθύς πετάχτηκε έξω...
Σωρός τα γράμματα,μα τίποτα για'κείνον.
Μπαίνει στο σπίτι σιωπηλός,
πίσω του κλείνει βαριά η πόρτα
...γράμμα δε θά'ρθει.

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα ρητό του αμερικανού δημοσιογράφου, Bill Vaughan...

Τίποτε δεν είναι πιο εκνευριστικό από το να μη σε καλούν κάπου, που με κανέναν τρόπο δεν θα καταδεχόσουν να πας.

Επανήλθαμε μετά το ολιγοήμερο διάλειμα, καλημέρα σας!

Ένα διαλειματάκι και για εμάς. Καλά χριστούγεννα σε όλους.

Και με μερικά ποιήματα των Χριστουγέννων, σας αποχαιρετάμε για 2-3 μερούλες ώστε να κάνουμε κι εμείς τις διακοπές μας.
Μέχρι τις 27 του μηνός λοιπόν δεν θα υπάρχουν αναρτήσεις στο ιστολόγιο μας, εσείς όμως μπορείτε να μας στέλνετε κανονικά τα ό,τι θέλετε να μας στείλετε ενώ επίσης μπορείτε να κάνετε την βόλτα σας στη σελίδα μας.

Σας ευχαριστούμε πολύ για όλα, να είστε καλά και ευχόμαστε πραγματικά να περάσετε όμορφα Χριστούγεννα.

Νύχτα Χριστουγεννιάτικη (Γ. Δροσίνης)

 

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους
τα άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ' της ψυχής τ' απόβαθα
Χριστός γεννιέται!

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες
στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ΄ αγγέλων στόματα
στον σκόρπιο αέρα
τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα
με την φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
ποιος δεν το ξέρει
των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει.

Πηγή

Χριστούγεννα (Τέλλος Άγρας)

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά. Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά! Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. Το μικρό το εικόνισμα όλ' αυτά τα φτάνει, μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά. Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι, όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

Μίλτος Σαχτούρης- Χριστούγεννα 1943

Χριστούγεννα 1943

Oι γιορτινές μέρες πυκνοκατοικημένες
γυναίκες αγκαλιάζουν πράσινα κλωνιά δεν κλαίνε
κι ο γέρος εθνικός κήπος κουβαλάει στις πλάτες του
τρεις πεθαμένους κύκνους
και τα παιδιά πετάνε ψίχουλα στον ουρανό
οι γιορτινές μέρες έχουν ένα λείο πρόσωπο
ένα μικρό Χριστό στο κάθε δάκρυ της λησμονημένης
ένα αρνάκι μια σταλιά στις παγωμένες της παλάμες
ένα πουλί αστέρινο καρφίτσα στα μαλλιά της. 

Πηγή

Το χριστόψωμο - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μεταξύ των πολλών δημωδών τύπων, τους οποίους θα έχωσι να εκμεταλλευθώσιν οι μέλλοντες διηγηματογράφοι μας, διαπρεπή κατέχει θέσιν η κακή πενθερά, ως και η κακή μητρυιά. Περί μητρυιάς άλλωστε θα αποπειραθώ να διαλάβω τινά, προς εποικοδόμησιν των αναγνωστών μου. Περί μιας κακής πενθεράς σήμερον ο λόγος.
Εις τι έπταιεν η ατυχής νέα Διαλεχτή, ούτως ωνομάζετο, θυγάτηρ του Κασσανδρέως μπάρμπα Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν εις μίαν των νήσων του Αιγαίου. Εις τι έπταιεν αν ήτο στείρα και άτεκνος; Είχε νυμφευθή προ επταετίας, έκτοτε δις μετέβη εις τα λουτρά της Αιδηψού, πεντάκις τής έδωκαν να πίη διάφορα τελεσιουργά βότανα, εις μάτην, η γη έμενεν άγονος. Δύο ή τρεις γύφτισσαι τής έδωκαν να φορέση περίαπτα θαυματουργά περί τας μασχάλας, ειπούσαι αυτή, ότι τούτο ήτο το μόνον μέσον, όπως γεννήση, και μάλιστα υιόν. Τέλος καλόγηρός τις Σιναΐτης τη εδώρησεν ηγιασμένον κομβολόγιον, ειπών αυτή να το βαπτίζη και να πίνη το ύδωρ. Τα πάντα μάταια.
Επί τέλους με την απελπισίαν ήλθε και η ανάπαυσις της συνειδήσεως, και δεν ενόμιζεν εαυτήν ένοχον. Το αυτό όμως δεν εφρόνει και η γραία Καντάκαινα, η πενθερά της, ήτις επέρριπτεν εις την νύμφην αυτής το σφάλμα της μη αποκτήσεως εγγόνου διά το γήρας της.
Είναι αληθές, ότι ο σύζυγος της Διαλεχτής ήτο το μόνον τέκνον της γραίας ταύτης, και ούτος δε συνεμερίζετο την πρόληψιν της μητρός του εναντίον της συμβίας αυτού. Αν δεν τω εγέννα η σύζυγός του, η γενεά εχάνετο. Περίεργον, δε, ότι πας Ελλην της εποχής μας ιερώτατον θεωρεί χρέος και υπερτάτην ανάγκην την διαιώνισιν του γένους του.

Ξεκίνησε ο εορταστικός μας διαγωνισμός!

NEOΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ. Έναρξη 24 Δεκεμβρίου έως 3 Ιανουαρίου.

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσουμε ότι σήμερα αρχίζει ο 8ος -εορταστικός- μας διαγωνισμός, με έπαθλο μία υπέροχη και γεμάτη ευαισθησία, ποιητική συλλογή. Πρόκειται για την ποιητική συλλογή της Έλενας Πολυγένη, από τις εκδόσεις poema, "Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα".

Όπως και στους προηγούμενους διαγωνισμούς μας το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να στείλετε ένα mail, με την παράκληση όμως να γράφετε στο θέμα του mail ''Διαγωνισμός'', για να μπορούμε ευκολότερα να διαχωρίζουμε τις συμμετοχές από τα υπόλοιπα mail.

Ο διαγωνισμός θα είναι με απλή κλήρωση, δεν χρειάζετε να μας στείλετε κάποιο έργο σας για να μπείτε στη διαδικασία της κλήρωσης. Ο νικητής θα λάβει μέσω ταχυδρομείου το βιβλίο της κ. Πολυγένη, μετά τη διεξαγωγή της κλήρωσης που θα γίνει στις 3 του Γενάρη.


Τέλος, θα θέλαμε να εκφράσουμε τις πιο θερμές ευχαριστίες μας στην ποιήτρια Έλενα Πολυγένη και τις εκδόσεις poema για την ευγενική τους κίνηση και το αντίτυπο που μας παραχώρησαν.


Ακολουθεί ένα σύντομο βιογραφικό της ποιήτριας, παρμένο μέσα από την ποιητική της συλλογή.

Η Έλενα Πολυγένη γεννήθηκε στην Πάτρα. Είναι ηθοποιός και μουσικός. Από το 2008 συνεργάζεται με την ομάδα mag και ασχολείται αποκλειστικά με το θέατρο της επινόησης και την performance. Κείμενά της έχουν συμπεριληφθεί σε παραστάσεις της ομάδας. Το 2009 δημοσίευσε την πρώτης της ποιητική συλλογή "Γράμματα σε μαυροπίνακα" από τις εκδόσεις Δωδώνη.

Χριστούγεννα του χωριού - Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Μὲς τὴν ἀχνόφεγγη βραδιὰ
πέφτει ψιλὸ-ψιλὸ τὸ χιόνι,
γύρω στὴν ἔρμη λαγκαδιὰ
στρώνοντας κάτασπρο σεντόνι.

Οὔτε πουλιοῦ γροικᾶς λαλιά,
οὔτ᾿ ἕνα βέλασμα προβάτου,
λὲς κι ἁπλωμένη σιγαλιὰ
εἶναι κεῖ ὁλόγυρα θανάτου.

Μὰ ξάφνου πέρα ἀπ᾿ τὸ βουνὸ
γλυκὸς σημάντρου ἦχος γροικιέται,
ὡσὰν βαθιὰ ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ
μέσα στὴ νύχτα νὰ σκορπιέται.

Κι ἀντιλαλεῖ τερπνὰ-τερπνὰ
γύρω στὴν ἄφωνη τὴν πλάση,
καὶ τὸ χωριὸ γλυκοξυπνᾶ
τὴν ἅγια μέρα νὰ γιορτάσει.









Πηγή

Να τα πούμε;

Κάλαντα Χριστουγέννων



Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θείαν Γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας.

Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει,
οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη.

Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων
ο Βασιλεύς των ουρανών και Ποιητής των όλων.

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το "Δόξα εν Υψίστοις"
και τούτο Άξιον εστί η των ποιμένων πίστις.

Εκ της Περσίας έρχονται τρεις Μάγοι με τα δώρα
άστρο λαμπρό τους οδηγεί. Χωρίς να λείψει ώρα,

φθάσαντες εις Ιερουσαλήμ, με πόθον ερωτώσι,
πού εγεννήθη ο Χριστός, να παν να Τον ευρώσι.

Διά Χριστόν ως ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης,
αμέσως εταράχθηκε κι έγινε θηριώδης,

ότι πολλά φοβήθηκε διά την βασιλείαν,
μη του την πάρη ο Χριστός και χάση την αξίαν.

Κράζει τους Μάγους κι ερωτά: -Πού ο Χριστός γεννάται;
-Εν Βηθλεέμ ηξεύρωμεν, ως η Γραφή διηγάται.

Τους είπε να υπάγωσι και όπου Τον ευρώσι,
Να Τονε προσκυνύσωσιν, κι ευθύς να του το ειπώσι,

οπώς υπάγη και αυτός για να Τον προσκυνήση,
με δόλον ο μισόθεος για να τον αφανίση.

Βγαίνουν οι Μάγοι τρέχοντες και τον Αστέρα βλέπουν,
φως θεϊκό κατέβαινε και με χαρά προστρέχουν.

Στην Βηθλεέμ εφθάσανε, βρίσκουν την Θεοτόκον
Κρατούσε εις τας αγκάλας της τον Aγιόν της Τόκον.

Καλημέρα σας και καλή παραμονή!

Ποτάμια διασχίζουν την ηφαιστειακή τέφρα!

Με μια πρώτη ματιά δεν μπορείς εύκολα να αντιληφθείς περί τίνος πρόκειται. Ίσως αυτό που βλέπεις να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής ενός εκκεντρικού τοπιογράφου καλλιτέχνη.

Με μια δεύτερη ματιά αντιλαμβάνεσαι πως πρόκειται για φυσικό τοπίο που κάποιος φωτογράφος απαθανάτισε σε μια γωνιά της γης....

«Η φάρμα των ζώων»

Το αλληγορικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των ζώων» έχω χρόνια, δεκαετίες μάλλον, να το διαβάσω. Είδα όμως αυτές τις μέρες τη θεατρική του εκδοχή σε μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Νίκος Αρμάος και η θέασή της με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Η υπόθεση είναι απλή: το αφεντικό μιας φάρμας εξοντώνει στη δουλειά τα ζώα του και επιπλέον τα παραμελεί. Τότε, με πρωτοστάτες τα γουρούνια, τα ζώα εξεγείρονται εναντίον του αγρότη και τον πετάνε έξω. Επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν μια κοινωνία ισότητας και αδελφοσύνης. Επειδή όμως μερικά ζώα, δηλαδή τα γουρούνια, είναι… πιο ίσα από τα άλλα, μια νέα κυρίαρχη κάστα αναδύεται και το παλιό παιχνίδι εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου ξαναπαίζεται από την αρχή…

Ετος Κωνσταντίνου Π. Καβάφη ανακηρύσσεται το 2013

 

Αφορμή τα εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννηση του αλεξανδρινού ποιητή

«Ετος Κ.Π. Καβάφη» ανακηρύσσει το 2013 το υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού με αφορμή την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του κορυφαίου ποιητή.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (1863 - 1933) είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες ποιητές της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονη συμβολιστική τάση και συνδυάζεται με λιτό λόγο αλλά διαχρονικά επίκαιρο.
Η ειρωνική διάθεση, αυτό που αποκλήθηκε καβαφική ειρωνεία, συνδυάζεται με την τραγικότητα της πραγματικότητας και αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για πολλούς μεταγενέστερους ποιητές.
Το έργο του έγινε αντικείμενο μακρόχρονης μελέτης σε όλο τον κόσμο και ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, ισπανικά, γιαπωνέζικα και σε πολλές άλλες γλώσσες....

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ- ΘΥΜΑΤΑ ΣΥΝΟΥΣΙΑΣ

ΘΥΜΑΤΑ ΣΥΝΟΥΣΙΑΣ

Το δάκρυ κύλισε μονάχο στις ρυτίδες
πίσω το άλλο προχωρά υποταγμένο
όλα μαζί είναι με άπειρες φακίδες
ίχνη στο πρόσωπο που μοιάζει προδομένο

Γαλάζια μάτια με τους πόθους τους γεμάτα
μέσα στον ήλιο των ονείρων ξεχασμένα
λάμπουνε λαίμαργα με αίνιγμα στη στράτα
αφού οι κόρες τα κρατάνε ραγισμένα

Κρυφτούλι παίζει μες το πρόσωπο η τύχη
να βρει το αίνιγμα ελπίδας ξεχασμένης
δάκρυα χύθηκαν περνώντας απ’ τα τείχη
φωλιάς αινίγματος ψυχρής και προδομένης

Το δάκρυ στέρεψε στον δρόμο για τη λύση
λίγοι φρουροί στο μονοπάτι της ουσίας
το παρελθόν και το παρών μέσα στη φύση
θύματα γέννησε ακραίας συνουσίας

Ντέμι Λυριντζή- Γράμμα στην ψυχή μου..

Γράμμα στην ψυχή μου..

Μένω εδώ που δεν υπάρχει χρόνος και ταξιδεύει η ζωή στης μοίρας τις σελίδες. Έμαθα να αγαπώ την απώλεια μέχρι που μου έγινε εξάρτηση.Έμαθα να αγαπώ το να χάνω τον εαυτό μου στις ψεύτικες αλήθειες των άλλων και να θαμπώνομαι από χαμόγελα πλαστά.Μικρός είναι ο κόσμος δυστυχώς που να χωρέσει την πληθώρα των χαμένων ψυχών...Ζεις αληθινά ή το νομί-ζεις; Τι έφτιαξαν για σένα μάτια μου;Σκοτάδια όμορφα να μη σε αγγίξει το φως,μη σε τυφλώσει,μη σε ζεστάνει..Κάνει κρύο εδώ που μένω,με ζυγώνει η ανάσα του θανάτου.

Όνειρα χλωμά σε βρεγμένα από τα δάκρυα μαξιλάρια,δεν υπάρχω πια ψυχή.Ακούς,δεν υπάρχω πια.Ξεθωριάζω στη βροχή,γυμνή από χρώματα τώρα.Ανάκατα τα δάκρυα του ουρανού με τα πάλαι ποτέ χρώματα μου,ένα αφηρημένο ουράνιο τόξο πάνω σε λευκό χαρτί.Γιατί αυτό είμαστε μάτια μου στον κόσμο αυτό,λευκό χαρτί..